Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Διαβάζω στην εφημερίδα: «Ονομασία – Πιέσεις στα Σκόπια από Αμερικανούς και Γερμανούς για λύση μέσα στο 2018». Φαίνεται πως έντονες πιέσεις ασκούνται από ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία ώστε στο 2018 να «λυθεί» ο «κόμπος» της ονομασίας.
Οπωσδήποτε ανάλογες έντονες πιέσεις ασκούνται και προς την Ελλάδα. Μάλλον και περισσότερες μιας και η Ελλάδα όπως πάντα είναι ο αδύναμος κρίκος που υποχωρεί.
Στα Σκόπια διακυβεύεται το συμφέρον των ΗΠΑ, πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ: οι Αμερικανοί, με την μεγαλύτερη χερσαία και ενιαία στρατιωτική βάση στο κόσμο που έχουν και κρατούν ενεργό στη περιοχή, πολύ κοντά, βιάζονται τώρα πια να «ενθυλακώσουν» τα Σκόπια και να τα τοποθετήσουν κάτω από την «ομπρέλα» τους.
Το κρατίδιο των Σκοπίων είναι «κλειδί» για τον στρατηγικό έλεγχο της βαλκανικής χερσονήσου. Η είσοδος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ θα σημαίνει πως το 90% των Βαλκανίων θα είναι υπό αμερικανική κατοχή. Ακριβώς το αντίθετο απ’ ό, τι ήταν επί Σοβιετικής Ένωσης. Ένας μακροχρόνιος πόθος των Αμερικανών θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα!
Θα λείπει μόνο η Σερβία, περικυκλωμένη όμως από Κροατία, Βοσνία, Κόσοβο, Σκόπια, Ρουμανία: και σε μια τέτοια κατάσταση η δόλια Σερβία ποιες πιθανότητες έχει να μείνει «ανεξάρτητη» ή «φίλη» της Ρωσίας ;! Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήδη άρχισε τις πρώτες «νύξεις»! Στην πολύ πρόσφατη «τετραμερή βαλκανική» διάσκεψη (που μόνο το όνομα «διάσκεψη» είχε!) είδαμε πάνω σε ποιες ράγες η ΕΕ («κολλητή» του ΝΑΤΟ αν και δεν της συμφέρει) ορίζει το μέλλον των «βαλκανικών χωρών».
Τώρα, όσο αφορά τις θέσεις της Ελλάδας για την ονομασία του σκοπιανού κρατιδίου, οι αντιφάσεις δεν λείπουν. Και αυτό είναι το πλέον επικίνδυνο. Η ελληνική πλευρά δεν έδειξε ποτέ μια στάση σταθερή, σοβαρή και αμετακίνητη σχετικά με το όνομα «Μακεδονία». Εξάλλου, το κράτος των Αθηνών δεν έδειξε ποτέ κάποια ιδιαίτερη αγάπη, προτίμηση, προστασία για την περιοχή της Μακεδονίας, μια από τις «επαρχίες» που η Αθήνα(το Κέντρο) μερίμνησε ανέκαθεν να υποβαθμίσει παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως.
Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τί έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1912. Αν η μοίρα της πόλης τότε είχε αφεθεί στις αποφάσεις της Αθήνας, τώρα η Θεσσαλονίκη θα ονομαζόταν Σολούν!
Πάνω σε μια τέτοια βάση ο τελείως αποτυχημένος Νίμιτς «ξαναζωντάνεψε» και θέλει πάλι να «προσφέρει» τις πολύτιμες «υπηρεσίες» του!
Αφού οι πλάτες του στηρίζονται στην αμέριστη υποστήριξη των Αμερικανών ενδιαφερόμενων και αφού για την ελληνική πλευρά «δεν πειράζει» που ως σήμερα υπήρξε ένα σκέτο ναυάγιο, οι νέες του προτάσεις (δηλαδή προτάσεις των ΗΠΑ) θα ξαναφέρουν την Ελλάδα πίσω πάνω από είκοσι χρόνια, τότε που κάποιος έλεγε κυνικά και ξεδιάντροπα πως σε 10 χρόνια κανείς πια δεν θα θυμάται. Και βέβαια κανείς δεν αμφιβάλλει για την επικινδυνότητα αυτών των προτάσεων.
Κι αν έπειτα αυτές τις «αντικειμενικές» του προτάσεις τις συνδυάσουμε με τον «αξιοπρεπή συμβιβασμό» που ήδη κάποιοι επιτήδειοι πολιτικοί ξανα-προτείνουν στην Ελλάδα, οι προοπτικές δεν φαίνονται να είναι ρόδινες γι΄ αυτήν.
Πάντως, ασφαλώς και δεν συμφωνούμε με την ντεφετιστική «διαπίστωση» ότι, λόγω «των εγκληματικών λαθών και μειοδοτικών χειρισμών προηγουμένων κυβερνήσεων, έχουμε χάσει…την επιβολή μιας «καθαράς» ελληνικής θέσης διεθνώς».
Στη διεθνή πολιτική δεν πρέπει ποτέ να δεχόμαστε να θεωρούμε ότι τα κακώς πεπραγμένα του παρελθόντος διαθέτουν μια οριστικότητα που δεν μας επιτρέπει να τα διορθώσουμε και να τα αντικαταστήσουμε με άλλες συμφέρουσες για εμάς λύσεις και επιδιώξεις. Κανένα κακό πεπραγμένο είναι «δεδικασμένο» και πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι σε αυτό!
Και ούτε συμφωνούμε με εκείνους που λένε ότι η Ελλάδα θα υποστεί «βλάβες» αν μείνει «αδιάλλακτη» στην ιδέα η ονομασία των Σκοπίων να μην περιέχει το όνομα «Μακεδονία». Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για «αδιαλλαξία» κάποιον που θέλει να διαφυλάξει την εθνική οντότητα μιας ιστορικής περιοχής του!
Και δεν μπορεί κανείς να ζητήσει από την Ελλάδα να «επικυρώσει» τις λανθασμένες επιλογές της πριν από 20 χρόνια και να τις υιοθετήσει 20 χρόνια μετά, χωρίς να έχει το παραμικρό δικαίωμα να τις αλλάξει προς το συμφέρον της:! Φτάνει πια τις συνήθεις ηττοπάθειες!
Τα Σκόπια επείγονται να μπουν στο ΝΑΤΟ και λίγο αργότερα στην ΕΕ. Το αν είναι άξια για μια «είσοδο» του είδους δεν (πρέπει να) ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους Κοινοτικούς, μιας και το θέλει ο αμερικανός αφέντης και η ΕΕ πολλαπλώς έδειξε και απέδειξε ότι υπακούει πιστά στο αφέντη της. Άλλωστε το 90% των χωρών της Κοινότητας έγιναν μέλη της μετά από απαίτηση των ΗΠΑ, το ξέρουν και οι πέτρες όσο κι αν χώνουμε το κεφάλι μας μέσα στο χώμα.
Και οι ΗΠΑ επείγονται να «αγκαλιάσουν» τα Σκόπια στη θαλπωρή του ΝΑΤΟ και να το τοποθετήσουν λίγο μετά στην ΕΕ σαν μια κινούμενη νάρκη που προϋποθέτει την συμπληρωματική παρουσία και της Αλβανίας ώστε η έκρηξή τους να γίνει καταλυτική και οι «Αμερικανοί πυροσβέστες» να γίνουν οι απόλυτοι σωτήρες και κυρίαρχοι.
Τους Αμερικανούς ποσώς ενδιαφέρει αν οι Σκοπιανοί νιώθουν ή δεν νιώθουν «ασφαλείς» με τους Αλβανούς που θέλουν να τους πάρουν το 1/3 της χώρας τους.
Σε βάθος χρόνου δεν είναι διόλου απίθανο να «θεσπιστεί» μια αλβανο-σκοπιανή ομοσπονδία, ή μάλλον συνομοσπονδία, με το 1/3 του σκοπιανού εδάφους, ενώ τα υπόλοιπα 2/3 να συνενωθούν με την Βουλγαρία, μιας και στην ουσία οι Σκοπιανοί (που τώρα θέλουν να ονομάζονται «Makedonski» άλλο δεν είναι παρά μια βουλγαρική φυλή με κύριο μέσο συνεννόησης και ιστορίας την βουλγάρικη γλώσσα.
Μια απλή και εύκολη σύγκριση μεταξύ σκοπιανής και βουλγάρικης γλώσσας αποδεικνύει περίτρανα το αληθές του λόγου.
Με την νέα κυβέρνηση Ζάεφ (απόλυτα μακεδονικό όνομα!), μια ελπίδα αρχικά εμφανίστηκε αλλαγής της «νοοτροπίας» του νυν «ακυρωμένου» Γκρουέφσκι (άλλο 100% μακεδονικό όνομα!), και προς αυτή τη κατεύθυνση ακούστηκαν και μερικές γνώμες σκοπιανών.
Τίποτα όμως δεν υπήρξε το νεώτερο, το σίγουρο και σταθερό, και απ ΄ο, τι φαίνεται δεν πρόκειται ούτε και να υπάρξει.
Ο Γκρουέφσκι, όπως ξέρουμε, είχε δια ροπάλου απαγορεύσει την μνημόνευση της δήλωσης του πρώτου σκοπιανού προέδρου Κίρο Γκλιγκόροφ στις 6.3.1992: «Είμαστε Σλάβοι. Ήλθαμε εδώ τον 6ο αιώνα μ. Χ. και δεν έχουμε καμία σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες», η οποία και βρίσκεται στα «Απομνημονεύματά» του(σελ. 259).
Μόνο με την «συσκότιση» αυτής της δήλωσης, άλλωστε, ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί ο πιο αισχρός σφετερισμός της ιστορίας, των συμβόλων, της ιθαγένειας και το ονόματος των αρχαίων Μακεδόνων από τους μηδαμινούς Σλάβους των Σκοπίων. Και ο πιο στυγνός αποπροσανατολισμός των ιδίων των Σλάβων.
Μια παρωδία «makedonski» με όλα τα στοιχεία της ξεδιαντροπιάς, της βλακείας και ευήθους αλαζονείας που οι Δυτικοί φίλοι και σύμμαχοι(!) της Ελλάδας αβασάνιστα ενέκριναν με τον χειρότερο τρόπο.
Λέγεται πως ο Κοτζιάς «προετοιμάζει προσεκτικά» το έδαφος των προσεχών συζητήσεων. Ας επιτραπεί να έχουμε ουκ ολίγες αμφιβολίες σχετικά με την διπλή του αντιμετώπισή του προβλήματος: του «μακεδονισμού» και του αλυτρωτισμού: ο δεύτερος σαν λογική συνέπεια του πρώτου.
Και βέβαια το «καπέλο», το αποτέλεσμα των δυο: το «όνομα», το περιληπτικό στοιχείο.
Επ΄ αυτού πρέπει ωστόσο να ειπωθεί πως, εάν η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο σημείο να «ταλαιπωρείται» από την επιδίωξη των σκοπιανών να αποκτήσουν, στη πλάτη σων Ελλήνων, μια «ιστορική αριστοκρατία» μέσω της ονομασίας και όσων αυτή συνεπάγεται, θα πρέπει να αναγνωρίσει η ίδια ότι το φταίξιμο είναι όλο δικό της, με βάση τα γεγονότα της αρχικής διαδικασίας «νομιμοποίησης» των Σκοπίων, πριν από 24 χρόνια.
Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι Σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν, ή μάλλον έκλεψαν, το όνομα της Μακεδονίας: όταν είχε έρθει η στιγμή της «επίσημης», διεθνούς «ταυτοποίησης» της σκοπιανής χώρας, οι ίδιοι οι Έλληνες το παραχώρησαν, χωρίς καν να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό.
Δεν αληθεύει ότι στις 7 Απριλίου 1993 η ίδια η ελληνική κυβέρνηση με τον τότε ΥΠΕΞ Μιχ. Παπακωνσταντίνου διεμήνυσε την αποδοχή της για την συμβιβαστική λύση (τον περίφημο «έντιμο συμβιβασμό»!) με την οποία η Ελλάδα αναγνώριζε τα Σκόπια με μια ονομασία που περιλάμβανε το όνομα Μακεδονία, όπως το είχαν προτείνει Γαλλία, Αγγλία και Ισπανία;! ανατρέποντας έτσι παταγωδώς τα σχέδια του νέου Προέδρου των ΗΠΑ Κλίντον που δεν αναγνώριζε τα Σκόπια με όνομα Μακεδονία και αντιγράφοντας χυδαία το αν αντικείμενο της τελευταίας επιδίωξης του απερχόμενου Προέδρου Μπους;!
Δεν αληθεύει μήπως ότι άλλα η κυβέρνηση Μητσοτάκη έλεγε επισήμως (Σύσκεψη των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών στις 13.4.1992) και άλλα παρασκηνιακά έκανε(διπλό παιχνίδι) συζητώντας για ένα «σύνθετο όνομα» με Μακεδονία που θα ήταν αρκετά παραδεκτό;! Και απ΄ό, τι έχει γραφτεί (και δεν αμφιβάλλω για την αλήθεια και ειλικρίνεια του: Μ. Ιγνατίου, εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης), ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου Lee Hamilton δεν είπε ξαφνιασμένος προς τους Έλληνες κυβερνώντες: «Συμβιβαστήκατε αστραπιαία δεν προλάβαμε να σας βοηθήσουμς»; Και επίσης: «Μας αφήσατε σύξυλους με την υποχώρησή σας»;!
Κακά τα ψέματα: αυτό δεν πρέπει να ξαφνιάσει πέραν του δεόντως εάν έχουμε υπόψη μας πόσες φορές υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει υποχώρηση των Ελλήνων πολιτικών σε θέματα ουσιώδους συμφέροντος της Ελλάδας.
Τώρα, πολλοί στην Ελλάδα, αθεράπευτα αισιόδοξοι, λένε πως ο Ζάεφ είναι δήθεν έτοιμος να εγκαταλείψει τους «μακεδονισμούς» και «αλυτρωτισμούς» και δεν του μένει παρά να παραιτηθεί οριστικά και από την «συνταγματική ονομασία» της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», ώστε τα Σκόπια «εξαγνισμένα» πια να μπορούν με άλλη ονομασία erga omnes και χωρίς κακίες επιβουλής να μπουν θριαμβευτικά στο ΝΑΤΟ χαροποιώντας σφόδρα τους πάτρονες ΗΠΑ.
Βέβαια όλα αυτά φαίνονται μια καλά στημένη φαντασία, Και πάλι όμως δεν αρκούν από μόνα τους, διότι βασικός παράγων για την «λύση» είναι η Ελλάδα και τί θα αποφασίσει να προτείνει, να θέλει και να δεχθεί.
Θα πρέπει να δούμε τί εννοεί ο Τσίπρας λέγοντας πως η χώρα βρίσκεται σε ένα «παράθυρο ευκαιρίας». Όλοι οι πολιτικοί πολύ εύκολα κρύβονται πίσω από λόγια «ευκαιρίας»! Και αυτό το «παράθυρο ευκαιρίας» για τη χώρα, ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ, εξήγησε ποτέ στον λαό ποιό είναι και τί προβλέπει; Όχι! Τότε;…
Εν πάση περιπτώσει η ουσία είναι ότι τελικά και ο Ζάεφ είναι ένα από τα ίδια, αν αναφερθούμε στη «βόμβα» που έριξε πρόσφατα με την δήθεν «διάθεσή» του να «παραιτηθεί απ’ το δικαίωμα να είναι ο μόνος κληρονόμος του Μ. Αλεξάνδρου»(!!), επαναλαμβάνοντας τα λόγια που τελείως άστοχα, απαράδεκτα εις βάρος της Ελλάδας ξεστόμισε ο προθυπουργός της Αλέξης Τσίπρας.
Μια εξαιρετική ευκαιρία ώστε ο «πολύς» Ζάεφ να μας κάνει και το χατίρι να αναγνωρίσει πως και(!!) η Ελλάδα (μαζί με την Βουλγαρία και άλλους!) δικαιούται μερίδιο της κληρονομιάς του Μ. Αλεξάνδρου (ο κύριος «όγκος» της οποίας όμωε ανήκει στου Σκοπιανούς! Πράγματι, τρελά πράγματα, με επιπλέον ελληνική βούλα!
Διερωτώμαι τί ήθελε ο προθυπουργός και είπε εκείνη τη φράση;! Βαλτός είναι; Μήπως υπακούει σε αμερικανικές εντολές, μετά τη «γνωριμία» με τον Τραμπ, ή από μόνος του σκέφτηκε την αδιανόητη έκφραση, που ο Ζάεφ δεν δυσκολεύτηκε διόλου να κάνει δική του.
Αυτή σημαίνει πως τώρα η Ελλάδα πρέπει να υπερβεί ΚΑΙ αυτό το τελευταίο ατόπημα μαζί με όλα όσα σιωπηρά ή φανερά συναίνεσε ή δεν απέρριψε από το 1993 και μετά, έχοντας να διαβεί μόνον ένα δρόμο βατό: τον δρόμο που δεν προβλέπει, ό, τι κι αν γίνει, το όνομα «Μακεδονία» και το επίθετο «μακεδονικός» στην μελλοντική ονομασία των Σκοπίων.
Με τον σημερινό υπουργό εξωτερικών και προθυπουργό τα συμφέροντα της Ελλάδας δεν ξέρουμε ακόμη σε πόσο καλά ή κακά χέρια βρίσκονται. Το άμεσο μέλλον θα μας το δείξει Υπάρχει ακόμα μια ελπίδα: να μην είναι αβάστακτα δυσάρεστο για τους Έλληνες Μακεδόνες.
Οι πρόσφατες δηλώσεις (Κοτζιάς, Σκουρλέτης) για μια «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό» για όλες τις χρήσεις (αυτό έλειπε, να μην είναι για όλες τις χρήσεις!) δεν προμηνύουν τίποτα το καλό. Τί θα πει «σύνθετη»; Θα περιέχει ή όχι το όνομα «Μακεδονία» ή «μακεδονικό»; Και αν περιέχει το όνομα «Μακεδονία» ρώτησαν αν συμφωνούν οι Έλληνες «πρωτότυποι» Μακεδόνες να λέγονται και οι άλλοι «Μακεδόνες»;
Πάντως, για την αποδοχή ή όχι του ονόματος «Μακεδονία» και του επιθέτου «μακεδονικός» στην ονομασία των Σκοπίων η κυβέρνηση θα μπορούσε να ζητήσει από τον ελληνικό λαό να εκφραστεί με δημοψήφισμα. Και νομίζω πως αυτό θα ήταν το πιο σωστό. Η κρίση της Βουλής εμπεριέχει πάντα αστάθμιστα κριτήρια αβεβαιότητας και κρυφούς κινδύνους ξένης ή ντόπιας επιρροής και αλλοίωσης γνώμης. Η κρίση του λαού είναι πιο σίγουρη και προπαντός πιο περιληπτική και ολική.
Το αποτέλεσμα ενός ενδεχόμενου δημοψηφίσματος θα αποτελέσει και την κύρια οδό που η χώρα θα πρέπει να περπατήσει στο εξής και ίσως «ελαφρύνει» την κυβέρνηση από ένα βάρος που οι «άνθρωποί της» δεν έχουν τα κότσια να αντέξουν.
Γι’ αυτό η όποια απόφαση της κυβέρνησης να παρακάμψει (παράνομα, νομίζω, δοθείσης της σημαντικότητας του προβλήματος) την βούληση του ενδιαφερόμενου λαού και να μη θέσει σε δημοψήφισμα την ονομασία των Σκοπίων θεωρώ θα είναι παραλογισμός . Οι Σκοπιανοί μάλλον με δημοψήφισμα/παρωδία θα «δηλώσουν» την «μακεδονικότητά» τους! Και θέλω να δω τί θα κάνει μετά η Ελλάδα.
Κατά τα άλλα, είναι σίγουρο πως ο «μακεδονικός προσδιορισμός» δεν έχει επιπτώσεις μόνο στις πολιτικές διεθνείς ή διμερείς σχέσεις της Ελλάδας. Το οικονομικό σκέλος είναι εξίσου σημαντικό, όπου ο όρος «μακεδονικός» αφορά οικονομικά δικαιώματα ονομασίας προϊόντων τα οποία επ’ ουδενί λόγω θα μπορούσαν να παραμεληθούν και να «χορηγηθούν» σε άλλους.
Αλλά το «μακεδονικό» αφορά και την ορολογία προσδιορισμού της ίδιας της ομιλούμενης γλώσσας των Σκοπιανών.
Είναι τελείως απαράδεκτη, και η Ελλάδα ουδαμώς έχει το ελεύθερο να αδιαφορήσει σχετικά, η οποιαδήποτε σκέψη ύπαρξης μιας «μακεδονικής γλώσσας» που απολύτως εσφαλμένα και καταχρηστικά επικαλούνται οι των Σκοπίων.
Ούτε στην αρχαιότητα ούτε ποτέ δεν υπήρξε μια γλωσσική οντότητα και εφαρμογή οιωνδήποτε στοιχείων που να παραπέμπουν σε μια οργανική «μακεδονική γλώσσα», παράλληλη και ισότιμη με την «ελληνική», σε Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού.
Το μόνο που θα μπορούσε να ειπωθεί είναι η αναφορά σε έναν ορισμένο, περιορισμένο αριθμό διαλεκτικών εκφράσεων με κάποια φωνητική ή συντακτική διαφοροποίηση μέσα στον πληθυσμό της μεγάλης τότε περιοχής της γεωγραφικής Μακεδονίας.
Και γνωρίζουμε πως οι τελευταίες έρευνες όχι μόνο επιβεβαίωσαν τα συμπεράσματα τα οποία κιόλας το 1808 είχε δημοσιεύσει ο Γερμανός μελετητής F.G. Sturz όταν βεβαίωνε πως η αρχαία μακεδονική ήταν δωρική διάλεκτος, αλλά και με το τετράγλωσσο τόμο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας και τα κείμενα των M. Zahrnt(Γερμανός), A. Muller(Γάλλος), J. Mendez Dosu και Em. Crespo(Ισπανοί), με τις γνώσεις των πιο προηγμένων επιστημονικών προσεγγίσεων, όρισαν οριστικά και προσδιοριστικά ότι η αρχαία μακεδονική όντας δωρική διάλεκτος είναι αναμφισβήτητα και ελληνική διάλεκτος(Γ. Λεκάκης, Αρχείον Πολιτισμού).
Με λίγα λόγια: βρίσκεται εντός των πλαισίων του γενικού ελληνικού αλφάβητου και γλωσσικού καθεστώτος: δεν είναι άλλος αλφάβητος και άλλη γλώσσα! Και σιγουρότατα δεν είναι τα κυριλλικά βουλγάρικα της «μακεδονικής» γλώσσας που λένε οι Σκοπιανοί.
Το να ονομάζουμε(!) εμείς και να ονομάζουν αυτοί(!) «μακεδονική» μια γλώσσα η οποία οργανικά εμφανώς και ασυζητητί είναι ακριβώς δίδυμη βουλγαρική σε όλα της τα γλωσσικά και σημειολογικά στοιχεία, είναι σαχλαμάρα και παράνοια, και δεν βλέπω πώς θα μπορούσε κάποιος, ενημερωμένος και έντιμος, ιστορικά και γλωσσολογικά να το αμφισβητήσει.
Θα πρέπει ασφαλώς και από ελληνικής πλευράς να υπάρξει και να υπάρχει η κατάλληλη διεθνής ενημερωτική προπαγάνδα ή, αν προτιμάτε, «διαφήμιση», που θα αποδεικνύει το έωλο, προκλητικό, παράνομο και ανεδαφικό της σκοπιανής «γραμμής» και προσπάθειας.
Κακώς και κάκιστα αν αυτό δεν έγινε έως σήμερα. Και κακώς και κάκιστα που η κυβέρνηση δεν μερίμνησε να διαμηνύσει πανταχού την ελληνική θέση και αλήθεια, που είναι και η μόνη σωστή, νόμιμη και επιστημονικά αποδεδειγμένη, μαζί με την σκοπιανή μη-θέση!
Και ακόμη πιο κακώς και κάκιστα να βγαίνει ένας Έλληνας δήμαρχος και να ονομάζει «Μακεδονία» τα Σκόπια. Και να προσκαλεί σε γιορτινά συμπόσια ίσα-ίσα εκείνον που μας «κάνει τη χάρη» να πάρουμε κι εμείς κάτι από τον Μέγα Αλέξανδρο!
Και να χαρακτηρίζει κατάπτυστη τη διεξαγωγή συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη για την ονομασία των Σκοπίων. Και να λέει, ο ανιστόρητος γέροντας, πως οι Σκοπιανοί «μεγάλωσαν 100 χρόνια με το όνομα «Μακεδονία» ξεχνώντας επιδεικτικά την παράνομη τότε απόφαση του Τίτο και ακόμη περισσότερο πως οι Έλληνες Μακεδόνες μεγάλωσαν 2500 χρόνια με το όνομα «Μακεδονία»!!
Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό για να του ασκηθεί κατηγορία και καταγγελία, όπως λέει και το λεξικό, «παροχής στον εχθρό της ευχέρειας να βλάψει την πατρίδα»! Εκτός κι αν πια οι Έλληνες δεν έχουν και δεν νιώθουν κανένα αίσθημα και ευθύνη πατρίδας και έγιναν απάτριδες!
Πολύ σωστά η Βουλγαρία διεκδικεί την βουλγάρικη οντότητα των Σκοπιανών, όπερ σημαίνει και ταυτότητα. Και η Ελλάδα θα ήταν ανόητη αν δεν συνηγορούσε υπέρ της βουλγάρικης πιστοποίησης η οποία και είναι η απόλυτα αληθής.
Εν κατακλείδι, ένα είναι το γεγονός: η απόλυτη έλλειψη δικαιώματος των Σκοπιανών να ονομάζονται «Μακεδονία», «μακεδονικό έθνος» με «μακεδονική γλώσσα». Τελεία και παύλα. Οποιαδήποτε υποχώρηση απ’ αυτή τη θέση θα είναι μια σκέτη αυτοκτονία.
Και η πραγματικότητα είναι πως ιστορικά, ανθρωπολογικά, πολιτιστικά, γλωσσολογικά η «περιοχή» των Σκοπίων δεν μπορεί να ονομαστεί παρά Νότια Σλάβια ή Σλάβια του Νότου ή, αν προτιμούν, Δαρδανία ή ακόμη Βαρντάρσκα(Vardarska), από τον ποταμό Vardar που περνάει σε όλη τη χώρα.
Διότι, είτε το θέλουμε (και το θέλουν οι Σκοπιανοί) είτε δεν το θέλουμε (και δεν το θέλουν αυτοί), αυτές είναι οι αληθινές «σύνθετες ονομασίες» με γεωγραφικό προσδιορισμό που ταιριάζουν και ανήκουν στον πληθυσμό στον οποίο αναφέρονται. Όχι βέβαια το όνομα «Μακεδονία»!
«Μακεδονία» ή οποιαδήποτε παράγωγα της λέξης αυτής είναι και δεν μπορεί να είναι απολύτως εκτός συζήτησης. Και πολύ προσοχή στον Νίμιτς και τις αμερικανικές «παραφυάδες» του! Αυτός ο αποτυχημένος μεσολαβητής έχει πολλή ανάγκη από μια διεθνή αναγνώριση και για να το πετύχει είναι έτοιμος για όλες τις φιλοσκοπιανές προτάσεις και αμερικανικές «συμβουλές», με τις διάφορες ύπουλες «Νέα Μακεδονία», «Βόρεια Μακεδονία» ή, ακόμη χειρότερα, με σλάβικους χαρακτήρες, για τους ηλίθιους, σαν να οι σλάβικοι χαρακτήρες αναιρούν την «φωνή» και την «σημασία» της λέξης «Μακεδονία»!
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε, και να ξεχνούν οι Έλληνες πολίτες και πολιτικοί, ότι οι Αμερικανοί ως τώρα μόνο με λόγια υπήρξαν υπέρ της Ελλάδας: καμία πράξη ενάντια των Σκοπίων, όπως εξάλλου και των Τούρκων, με αντίστοιχο όφελος για την Ελλάδα.
Να δούμε λοιπόν τώρα με ποιο τρόπο η ελληνική κυβέρνηση μεριμνά για τα εθνικά συμφέροντα και διορθώνει τα στραβά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993, την αποφράδα εκείνη 7 Απριλίου 1993 στον ΟΗΕ, που ζητάει ακόμη εκδίκηση!
Σε κάθε περίπτωση, πολύ σωστή είναι η ανάλυση του Μιχάλη Ιγνατίου όταν υπενθυμίζει πως «η Ελλάδα δεν μπορεί να επιδιώξει πάση θυσία λύση που θα προσβάλει την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού». Και αυτός είναι ο κανόνας που η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τηρήσει erga omnes.
Δυστυχώς, όμως, ό, τι προαναγγέλλεται μάλλον θα είναι μια νιοστή, οριστικά αυτή τη φορά οδυνηρή απογοήτευση για την μακεδονική βόρεια Ελλάδα, που θα φέρει μαζί της ατελείωτα δεινά για όλη την Ελλάδα προς χάρη των «φίλων» Αμερικανών.
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
2.
Η Κύπρος, ή μάλλον η Κυπριακή Δημοκρατία, είναι και θα έπρεπε να είναι ο δεύτερος «καημός» της Ελλάδας, πραγματικός καημός, αφού εκεί παίζεται το μέλλον του ίδιου του Ελληνισμού.
Η κατάρρευση του Ελληνισμού της Κύπρου θα μπορεί να είναι η αιτία μιας πολύ δύσκολης αναμέτρησης της Ελλάδας με την Τουρκία για την ελληνική Θράκη, με πρώτες και καλύτερες τις ελληνικές υποχωρήσεις κιόλας με τις Συμφωνίες της 20ής.4.1951 και του Πρωτόκολου της 20ής.12.1968.
Είναι τώρα τουλάχιστον 15 χρόνια που οι Ελληνοκύπριοι (και η Ελλάδα, σιωπηρώς ή όχι) δέχθηκαν και ανελλιπώς εξακολουθούν να δέχονται να συζητούν μια «λύση» αμιγώς τουρκικών συμφερόντων – δέχθηκαν και δέχονται εγκληματικά, πρέπει να πούμε, κλείνοντας τελείως τα μάτια (και το μυαλό!) απέναντι σε φανερές αντικυπριακές και ανθελληνικές προτάσεις «λύσης», μπροστά στην «τουρκικότητα» των συντεταγμένων της «λύσης», μπροστά στην παραδοχή μιας κυβερνητικής πολιτικής φιλοσοφίας η συνέπεια της οποίας είναι η συστηματική, σταδιακή εξολόθρευση του ελληνικού στοιχείου και η εξάπλωση σε όλο το Νησί της τουρκικής εξουσίας μέσω των βολικών και άβουλων τουρκοκυπριακών ηγεσιών, εχθρών εξάλλου των ιδίων των συμπολιτών τους και υπέρ των εκατοντάδων πλέον χιλιάδων Τούρκων εποίκων που σιγά-σιγά «γίνονται» Τουρκοκύπριοι!!– αλλά και μέσω όλων εκείνων των Ελληνοκυπρίων οπαδών του φιλοτουρκικού σλόγκαν «λύση και όποια λύση» που μόνον νερό στον τουρκικό μύλο κουβαλάει.
Και είναι περίπου 40 χρόνια που οι ελληνοκυπριακές κυβερνήσεις νομίζουν παιδαριωδώς (αλλά μήπως και το κάνουν επίτηδες;!) πως, καλοπιάνοντας συνέχεια τους Τούρκους και συνέχεια υποχωρώντας στις απαιτήσεις τους, θα μπορέσουν να κερδίσουν καλύτερους «όρους λύσης» στο Κυπριακό.
Αλήθεια, φαίνεται πολύ παράξενο πώς μετά από 40 χρόνια απογοητεύσεων κατά τη διάρκεια των οποίων αυτές οι κυβερνήσεις της συμφοράς δεν έλαβαν απολύτως τίποτα και έδωσαν σχεδόν τα πάντα, με τελευταίες τις, πάλι πρέπει να ειπωθεί, εγκληματικές παραχωρήσεις του Αναστασιάδη στη Κρανς Μοντάνα λίγο πριν διαλυθεί η «Διάσκεψη» – μετά από όλα αυτά οι κυβερνήσεις ετούτες δεν κατάλαβαν (δεν θέλησαν να καταλάβουν;) την ανοησία και απρονοησία της πολιτικής τους!
Έτσι, η σημερινή επιδίωξη, απ’ ό, τι φαίνεται, του Αναστασιάδη να ξεκινήσουν άλλες συνομιλίες από το σημείο που σταμάτησαν στην Ελβετία είναι η χειρότερη ιδέα που θα μπορούσε να παρουσιαστεί από ελληνικής πλευράς. και το εντυπωσιακό είναι ότι και η ελλαδική πλευρά δεν αντιτίθεται σε αυτή τη παρανοϊκή πρόταση!
Και σαν να μην αρκούσε, φαίνεται επίσης ότι στη Κύπρο υπάρχουν ακόμη οι αμετανόητοι που προνοούν την ίδια συνέχιση των «διαβουλεύσεων» τουρκικής έμπνευσης. Δεν το εκφράζουν ανοιχτά και δεν το «απαιτούν», αλλά αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί που σεγκοντάρουν τον Αναστασιάδη, πολύ πιθανός αυτός δεν θα είχε τόση «σιγουριά» στη δική του θέση.
Είπαμε ήδη ότι έως τώρα όλα τα «σχέδια λύσης» ήταν ξένης προέλευσης, αγγλικής ή αμερικανικής, και πάντα υπέρ της Τουρκίας. Ένα αδιαμφισβήτητο δεδομένο.
Οπότε πολύ θα θέλαμε κάποιος να μας εξηγήσει, ειδικά κάποιος Κύπριος «εραστής» των προτάσεων των διαφόρων Ντε Σότο, Ντάουνερ, Κόφι Ανάν, Έιντε, κλπ. κλπ., πώς συμβαίνει και με τόσες και μετά από τόσες αποτυχίες των «ξένων σχεδίων»:
1) αυτοί οι Κύπριοι να θέλουν ακόμη «λύση» με τις αποτυχημένες φόρμουλες
2) αυτοί οι Κύπριοι, και τώρα και οι Έλλαδίτες, να μην έχουν την δυνατότητα να «σκαρφιστούν» ένα δικό τους σχέδιο λύσης, να είναι τόσο πολύ νομικά άσχετοι και ατζαμήδες ώστε να μη μπορούν να επεξεργαστούν μια πατσαβούρα σχεδίου και να την προτείνουν σε όλους έτσι όπως έκαναν ως τώρα όλοι αυτοί οι «ενδιαφερόμενοι» ξένοι που θέλουν το καλό των Κυπρίων.
Υπάρχουν στον κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη, λαμπρά παραδείγματα ομόσπονδων κρατών (αν σώνει και καλά θέλουμε μια Ομοσπονδία στη Κύπρο!) που λειτουργούν περίφημα και παρουσιάζουν όλα τα απαιτούμενα στοιχεία και παραμέτρους για μια ολοκληρωμένη πρόταση διακυβέρνησης στη Κύπρο.
Απ’ ό, τι γνωρίζω, και στην ίδια τη Κύπρο δημοσιεύτηκε πριν από μερικά χρόνια από μια πολιτική παράταξη, ένα σχέδιο λύσης που περιέχει άξιες λόγου νομικές ιδέες και που θα μπορούσε να τεθεί ως βάση για περεταίρω τελειοποιήσεις.
Για ποιο λόγο η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα πρέπει να προτείνει ένα δικό της κατάλληλο σχέδιο;!
Στη Κύπρο πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές. Και άρχισαν κιόλας οι αγγλο-αμερικανοί (πάλι αυτοί! όλο αυτοί!) να «ακούγονται», να ξανα-υπενθυμίζουν το «επείγον» της λύσης του Κυπριακού, που είναι πάντα η τελευταία ευκαιρία!(όλοι βιάζονται να βάλουν χέρι στη Κύπρο!), όπερ σημαίνει ανελλιπώς και απαραιτήτως παρασκευή ενός νέου σχεδίου και «ρίξιμό» του στο τραπέζι την κατάλληλη στιγμή.
Δηλαδή πάλι θα είναι ο ξένος παράγοντας, που νοιάζεται για τη Κύπρο και την ευτυχία της και ο οποίος θα προτείνει τη «σωστή» λύση του προβλήματός της;! Και πάλι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες θα είναι οι εύκολοι πρόθυμοι να ακολουθήσουν πειθήνια τον ξένο έτοιμοι να συζητήσουν προτάσεις που – τί παράξενο! – ευνοούν πάντα την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους, τόσο που σου ‘ρχεται να σκεφτείς πως στην «προετοιμασία» της «λύσης, δεν μπορεί, θα έλαβαν μέρος και οι Τούρκοι με τις αξιώσεις τους, τόσο τα πάντα μαρτυρούν μια γενική ευμενή διάθεση προς ό, τι είναι τουρκικό!
Όλοι ξέρουμε ότι στη Κρανς Μοντάνα διαλύθηκε – και ευτυχώς! -η προτεινόμενη ΔΔΟ. Και όλοι ξέρουμε, ή θα έπρεπε να ξέρουμε, πως τελικά πια τα πάντα πρέπει να αρχίσουν απ’ την αρχή, με νέες κατευθύνσεις, νέες τοποθετήσεις, ακριβώς σύμφωνες με το κοινοτικό δίκαιο και με τις αρχές δημοκρατίας όπως ορίζει ο παγκόσμιος θεσμός του ΟΗΕ.
Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος για τον οποίο Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να παρουσιάσουν επιτέλους ένα δικό τους πλήρες σχέδιο διακυβέρνησης απόλυτα βασισμένο σε ετούτες τις αρχές και ετούτο το δίκαιο.
Η διεθνής παρουσίαση αυτού του σχεδίου λύσης θα δείξει καθαρά σε όλο τον κόσμο ποιος θέλει καθαρή και δημοκρατική λυση και ποιος δεν θέλει!
Αυτό το ελλαδο-κυπριακό σχέδιο θα ξεγυμνώσει κυριολεκτικά ενώπιον των πάντων την ειλικρίνεια λύσης ή όχι της Τουρκίας, θα θέσει την Τουρκία μπροστά σε ένα βασικό δίλημμα: να δεχθεί ή όχι δημόσια την διακυβέρνηση της Κύπρου βάση των αμιγώς δημοκρατικών αρχών του ΟΗΕ και της ΕΕ!
Επείγει λοιπόν η επεξεργασία του «ελληνικού σχεδίου», αυτή τη φορά, μετά από τα δυο απαράδεκτα «τουρκικά σχέδια», και η διεθνοποίησή του, γιατί όχι;, μέσω και της Ευρωπαϊκής Ένωσης της οποίας το σίγουρο και συνεχές συμφέρον (κι αυτό Ελλάδα και Κ.Δ. πρέπει να το δώσουν να το καταλάβουν καλά στην ΕΕ!) είναι μια έμπιστη (χριστιανική) Κύπρος με τα ορυκτά πλούτη της που είναι αμιγώς κοινοτικά και όχι μια τελείως αναξιόπιστη (αλλοπρόσαλλη ισλαμική) Τουρκία που, μη έχοντας τίποτα, θέλει να κλέψει τα πλούτη των άλλων και να τα διαχειριστεί μόνο για το δικό της συμφέρον!
Η σκέψη πως ένα «ελληνικό «σχέδιο» δεν θα γίνει δεκτό από την Τουρκία και από ΗΠΑ δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ετοιμαστεί και να προταθεί στα πιο ενδεδειγμένα διεθνή fora.
Το σχέδιο είναι η «δοκιμασία της φωτιάς» για την Τουρκία, η οποία ασφαλώς και θα φοβάται την ελληνο-κυπριακή πρωτοβουλία διότι θα είναι αναγκασμένη πλέον ανοιχτά να απορρίψει την δημοκρατική λύση που θα προτείνεται. Και βέβαια το κόστος αυτής της απόρριψης θα είναι μεγάλο για την «εικόνα» της και το «ποιον» της.
Αν όμως ακόμη μια φορά η ελληνοκυπριακή πλευρά περιμένει το «θαύμα» από τους ξένους πίσω από τους οποίους κρύβεται (πάντα εκεί κρύφτηκε όπως ξέρουμε) η Τουρκία, ακόμη μια φορά και μάλλον ακόμη περισσότερο θα θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο το ίδιο της το μέλλον, πιο βαριά και τραγικά από όσο ήταν με το σχέδιο Ανάν και την ΔΔΟ.
Διαβάζω πως «αναπτύσσεται στα παρασκήνια» ένα σενάριο «συμφωνημένης διχοτόμησης/βελούδινου διαζυγίου» και είναι ακριβώς οι «έξυπνοι» Κύπριοι της «όποιας λύσης» που προωθούν αυτό το έκτρωμα, όπως έκτρωμα είναι και η «όποια λύση».
Είναι πασιφανές πως μια «λύση» του είδους βρίσκεται a priori εκτός συζήτησης, εκτός κι αν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων την εννοεί και την θέλει. Αλλά πρέπει να το πει!
Επομένως αυτοί που «ωθούν» το σενάριο θα πρέπει να απομονωθούν καταλλήλως, διότι μια ενδεχόμενη επίσημη υιοθέτηση της θέσης αυτής και των ψευδαισθήσεων που κρύβονται μέσα της οδηγεί μόνο σε άλλες παραχωρήσεις και κανένα, μα κανένα κέρδος.
Θα είναι ακόμη μια ένδειξη καταθλιπτικής αδυναμίας εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων, κάτι που και η ίδια η Ελλάδα θα πρέπει να μεριμνήσει να ακυρώσει πάση θυσία.
Βγήκε τώρα και ο Αναστασιάδης για να αναγνωρίσει (όπως δημοσιεύεται) ΑΟΖ στην παράνομη “ΤΔΒΚ” με τον τρόπον αυτό διχοτομώντας την ενιαία ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, νομιμοποιώντας τα παράνομα κατεχόμενα και ουσιαστικά διαλύοντας το οικοδόμημα της ίδιας της Κ.Δ. όπως την αναγνωρίζει και η Ευρωπαϊκή Ένωση και παραχωρώντας στην Τουρκία όλη την βόρεια Κύπρο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Κύπριος πολιτικός Αβέρωφ Νεοφύτου αποδέχεται τη πάγια θέση της Τουρκίας σχετικά με την «ρήτρα αναθεώρησης» για την παραμονή του τουρκικού στρατού στη Κύπρο και μετά τη λύση του Κυπριακού. Μια παραδοχή που υιοθέτησε, ως φαίνεται, και ένας άλλος υποψήφιος Πρόεδρος στις προσεχείς εκλογές, ο Σταύρος Μαλάς, επιβεβαιώνοντας έτσι την σίγουρη σύμπραξη ΔΗΣΥ/ΑΚΕΛ κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού Ελληνισμού.
Όλα αυτά τα δεινά όταν από δημοσκόπηση του ΡΙΚ μαθαίνουμε ότι το 51% των Κυπρίων δεν γνωρίζει τί ακριβώς είναι η επιδιωκόμενη λύση της ΔΔΟ! Δεν ξέρει τίποτα γι’ αυτήν!
Και δυστυχώς δεν γνωρίζει όχι μόνο γιατί οι κυβερνώντες και οι ακόλουθοί τους δεν τον ενημέρωσαν ποτέ, έχοντας βέβαια συμφέρον να μην τον ενημερώσουν, αλλά προπαντός γιατί ούτε και εκείνη που παρουσιάζεται σαν η πραγματική αντιπολίτευση (σίγουρα όχι το ΑΚΕΛ) και οι αρχηγοί της μιλάνε συνέχεια εδώ και εκεί και έχουν μεγάλο συμφέρον για ενημέρωση του λαού, ούτε κι αυτή μερίμνησε ποτέ ώστε αυτός ο λαός να μάθει στις λεπτομέρειες τί του «μαγειρεύουν» να φάει και δηλητηριαστεί!
Υπάρχει επίσης και ο διακαής πόθος του Ερντογάν ισλαμοποίησης του τουρκοκυπριακού μορφώματος: άλλωστε οι αθρόες αφίξεις όλων των εποίκων ακριβώς αυτόν τον σκοπό είχαν και έχουν, προ πολλού!
Και πολύ δυστυχώς η Κυπριακή Δημοκρατία, ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να τις σταματήσει τόσα χρόνια τώρα, μολονότι είχε και το δικαίωμα και τα μέσα και προπάντων την υποχρέωση
Οι Τουρκοκύπριοι πηγαίνουν σαν τα πρόβατα στη σφαγή, δεν το αντιλαμβάνονται, και δεν θέλουν να το αντιληφθούν. Γι’ αυτό επείγει η εφαρμογή από την Κ.Δ. μιας πολιτικής που θα ταρακουνήσει τους «κοιμισμένους» του Βορρά ώστε να τους θέσει ενώπιον των ευθυνών τους και των κινδύνων εξαφάνισής των και να προκαλέσει την αντίδρασή τους που δεόντως θα προβληθεί διεθνώς και στους διεθνείς θεσμούς.
Μια αυτής της εμβέλειας δυναμική πολιτική της Κ.Δ. μπορεί να αποτελέσει μια άλλη δύσκολη «συγκυρία» για την Τουρκία, σε αυτή τη περίπτωση.
Τώρα, εάν η κυπριακή κυβέρνηση μένει αδρανής και «δεν θέλει να στεναχωρήσει» τους Τούρκους, όπως φαίνεται να προσανατολίζεται ακόμη υποχωρώντας ο Αναστασιάδης, τίποτα δεν εμποδίζει και απαγορεύει την λεγόμενη «ενδιάμεση» αντιπολίτευση να προβεί στις αναγκαίες ενέργειες και πράξεις αφύπνισης των Τουρκοκυπρίων βοηθώντας έτσι και την κρυφή αντιπολίτευση στα κατεχόμενα, που υπάρχει αλλά κανείς δεν την βοηθά να εκφραστεί και να δράσει.
Τέλος, γίνεται λόγος για το λεγόμενο «Πλαίσιο Γκουτέρες». Στην ουσία πρόκειται για σκόρπιες ιδέες πολύ φλου, μερικές απαράδεκτες(αναλογία 1:2, εκ περιτροπής προεδρία, «μόνιμοι» κάτοικοι έποικοι, ρήτρα επαναξέτασης, , συνέχεια Τούρκοι στρατιώτες), άλλες νεφελώδεις(νέος μηχανισμός εφαρμογής, εδαφικό).
Έτσι όπως είναι δεν νομίζω να είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο για την ολική τακτοποίηση του Κυπριακού. Θα πρέπει να «τελειοποιηθεί» με πάρα πολλά άλλα στοιχεία, ειδικά για την διακυβέρνηση.
Προσπάθησα να πω τα πράγματα όσο πιο απλά ήταν δυνατόν, χωρίς δύσκολες «τεχνικές» εκφράσεις. Η ελπίδα είναι να έχω γίνει κατανοητός από όλους.
*Ελληνιστής, συγγραφέας
Δημοσίευση σχολίου