Όλοι προ των ευθυνών τους, πολιτικοί, πολίτες, Τρόικα

Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, παρότι όλοι στην Ελλάδα τα κάνουμε να φαίνονται πολύπλοκα. Ο κύβος ερρίφθη και κάθε κατεργάρης… στον πάγκο του. Ο «αφέντης λαός» που έλεγαν διάφοροι γραφικοί τους τελευταίους μήνες στη χώρα, θα είναι αυτός που θα αποφασίσει για το μέλλον του και δεν θα έχει καμία απολύτως δικαιολογία γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι πολιτικοί φαφλατάδες βρισκόντουσαν σε «άνθηση», όσο δυσκολότερη η κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η ανευθυνότητα με την οποία χειριζόταν το θέμα το πολιτικό σύστημα. Όλα δείχνουν ότι η απόφαση της κυβέρνησης να ξεκινήσει άμεσα τις διαδικασίες για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, φαίνεται πως υπαγορεύεται από τις απαιτήσεις που έχουν προβληθεί κατά τη διαπραγμάτευση.
Με απλά λόγια, η κίνηση κατευθύνεται προς όλους τους ενδιαφερόμενους. Την Τρόικα που φαίνεται να ακολουθεί εξαιρετικά σκληρή γραμμή και δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή υποχώρηση. Θεωρεί πως έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια και δυστυχώς για εμάς, έχει επιχειρηματολογία για να στηρίξει τη θέση της. Εάν δεν «συγκινηθεί» κανείς στις Βρυξέλλες (βλ. Βερολίνο) και την Ουάσιγκτον από τις ραγδαίες εξελίξεις, κάτι θα πρέπει να διαμηνύσει σε όλους στην Ελλάδα, διότι η επόμενη μέρα, εάν δεν εκλεγεί πρόεδρος και πάμε σε εκλογές, για όποια κυβέρνηση προκύψει, θα είναι πολύ δύσκολη.

Στο εξωτερικό, ουδείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τη στερεοτυπική ελληνική συμπεριφορά, το να συμφωνούνται μια σειρά από πράγματα τα οποία στη συνέχεια δεν τηρούνται και τα ξαναβρίσκουμε μπροστά μας μετά από 2-3 χρόνια. Απομένει να αποδειχτεί πλέον και στην πράξη, πόσο ισχυρή είναι η διαπραγματευτική θέση της χώρας και με απλά λόγια να φανεί εάν υπάρχουν στην Ελλάδα πολιτικοί απατεώνες, πόσο ψηλά ίστανται και πόσο εύκολα υποθήκευσαν το μέλλον όλων μας, σε μια διαδικασία που ξεκίνησε πολλές δεκαετίες στο παρελθόν…

Όλα δείχνουν στον σύγχρονο κόσμο, ότι οι «οικονομικοί κανόνες» προηγούνται των πολιτικών. Και στο πλαίσιο αυτό, το επιχείρημα «τοκογλύφοι» που απευθύνεται στους δανειστές, όταν αυτοί σε δανείζουν με επιτόκιο 1,5% τη στιγμή που η εναλλακτική, αυτή των αγορών που έφτανε μέχρι και το 30%, δεν είναι εύκολο να το κατανοήσει κανείς και στα μάτια του ουδέτερου παρατηρητή, όσο κι αν δεν μας αρέσει, μοιάζει για φαινόμενο που ανάγεται στη σφαίρα της συλλογικής ψυχοπαθολογίας.
Η βέλτιστη ισορροπία ανάμεσα στη λιτότητα και τα περιοριστικά μέτρα από τη μία πλευρά και την κοινωνική ισορροπία από την άλλη, στις χώρες που πλήττονται από την κρίση δεν μπορεί να εξευρεθεί, όταν η μία πλευρά (χώρες του ευρωπαϊκού νότου) επιθυμεί πολιτική διευθέτηση του τεραστίου προβλήματος του χρέους και η άλλη επικάθεται στις δάφνες της οικονομικής της επιτυχίας, η οποία ναι μεν έχει επιτευχθεί εν μέρει στις πλάτες των εταίρων, αλλά και στην οικονομική πειθαρχία, τον οικονομικό ορθολογισμό.

Ασφαλώς και θα πρέπει να αποφασιστεί στο Βερολίνο εάν μπορεί να διατηρηθεί με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στις χώρες του νότου, εάν οι «επαναστάτες» με τα ειδικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να καταλογίσει καθένας στις επιμέρους περιπτώσεις είναι δυνατό να αποτελούν λύση, όταν εμφανίζονται τόσο πολύ αποστασιοποιημένοι από τη διεθνή οικονομική πραγματικότητα.

Η κρίσιμη μάζα ήταν και παραμένει η σιωπηλή πλειοψηφία των πολιτών που αντιλαμβάνονται ότι έχουν φτάσει στα όριά τους, παρότι αντιλαμβάνονται ότι η παρελθούσα συμπεριφορά έχει συμβάλει στο παρόν αδιέξοδο. Αυτοί οι πολίτες που έχουν ως γνώμονα τη λογική στη συμπεριφορά τους, ΔΕΝ εκπροσωπούνται πολιτικά και αισθάνονται εντελώς στον αέρα. Η δε συμπεριφορά απέναντί τους είναι εξαιρετικά προσβλητική, τόσο από την πλευρά της γερμανικής ηγεσίας, όσο και από το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο.

Αυτοί θα κρίνουν τις εκλογές, εάν γίνουν.
πηγή