Η ιδιοφυής ελαστικότητα των αποτελεσμάτων.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Θα μπορούσε να ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές εάν η ταινία δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ή τόσο σημαντική. Θα υπήρχε η δυνατότητα ακόμα να στεκόμασταν στη γωνία και να γελάγαμε κλαίγοντας ή μη, με τις προσπάθειες των εμπλεκομένων περί σφετερισμού της νίκης.

Η ουσία είναι ότι όλοι κέρδισαν μία νίκη και ομοίως μετρούν και από μία έως περισσότερες ήττες. Η αλήθεια στον κόσμο ποτέ δεν ήταν μονοδιάστατη. Ποτέ της δεν είχε μία πλευρά, σε κανένα ζήτημα.

Το σίγουρο όμως είναι ένα. Η άνοδος της οργής και λέγοντας οργής ασφαλώς αναφέρομαι στην άνοδο της Χρυσής Αυγής. Τρίτο κόμμα.

Η λέξη οργή θα μπορούσε να πλαισιώνεται και από ένα άλλο πλήθος διαφωτιστικών επιθέτων ή ουσιαστικών εμπλεγμένων μεταξύ τους για καλύτερη απόδοση της αίσθησης, όπως ο αλύτρωτος θυμός, ανυπότακτη αντίδραση, ή δραστική πρωτοβουλία (και πάει λέγοντας), αλλά πιστεύω πως η πρώτη λέξη εκφράζει σε όλο της το μεγαλείο την ψυχή της συντριπτικής ψυχολογίας των ψηφοφόρων της. Οργή.

Το 10% περίπου του Ελληνικού λαού δεν έγινε εκ πεποιθήσεως ομοιδεάτης, βρήκε όμως ο κρυφός ή ο φανερός θυμός του λιμάνι απάνεμο και για το θυμό του αυτό υπεύθυνη είναι καθαρά, πεντακάθαρα, η πάσης φύσεως αδικία που συμβαίνει κατά κόρον γύρω μας!

Επόμενος νικητής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ό οποίος ξεπέρασε την ΝΔ κατά 3,57% περίπου και αμέσως μετά η ΝΔ η οποία ναι μεν υπολείπεται ποσοστού του αντιπάλου της, όμως χαίρει χαρά μεγίστη διότι δεν ηττήθει με τρόπο πανηγύρεως. Δικαιούται λοιπόν και εκείνη να …ψιθυρίζει ζητωκραυγές.

Το ΚΚΕ διατηρεί και ίσως ανεβάζει λίγο τις δυνάμεις του αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να παραμείνει συμπαθές καθώς ευρίσκει αμέριστες αποδοχές σε επίπεδο φιλοσοφίας εις συζήτησιν ολοστρόγγυλης τραπέζης. Την πράξη όμως χωλαίνει μια και αποζητά ως όρο συμμετοχής σε κάποια ενδεχόμενη κυβέρνηση, τα ονειρώδη. (είμαι έτοιμος να αποδεχθώ τους μύδρους της παράταξης)

Η ΕΛΙΑ, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, έχει και αυτό το δικαίωμα να κομπάζει περί μιας ανακάμψεως που θεωρεί ότι βιώνει, ανακηρύσσοντας εαυτόν ως την μόνη εγγυητική δύναμη συνέπειας, ασφάλειας κ.τ.λ. Ο κάθε ένας δικαιούται τον αυτοπροσδιορισμό.

Και η Χρυσή Αυγή θα εξακολουθεί να ανεβαίνει διότι το ‘’σκέρτσο’’ του κάθε πολιτικού, η δόλια δηλαδή ματιά του στην πραγματικότητα, εξαγριώνει τον απλό πολίτη. Η υποκριτική υποχρέωση του καθενός εκλεγμένου περί αποπομπής της αποδοχής κάθε ατυχούς αποτελέσματος, υποτιμά τη νόησή τού κάθε ενός από εμάς.

Βεβαίως και κανείς δε λέει ψέματα με την άρτια έννοια του όρου, αλλά σαφώς και καταχράται του ‘δικαιώματος’ της ερμηνείας της αληθείας, καθόσον ασκεί το ηθικά ανεπίτρεπτο, το απόλυτα ανειλικρινές, ‘’δικαίωμά του’’ με τον ιταμό τρόπο που το έκανε δεκάδες χρόνια έως τώρα. Ίσως και να μην γίνεται αλλιώς... Τίποτα δεν αλλάζει λοιπόν.

Κατόπιν λοιπόν αυτής της αντιμετώπισης το νέο ήθος αδυνατεί για ακόμα μία φορά να κάνει την εμφάνισή του(και πώς θα μπορούσε δηλαδή) και μοιραία το αρνητικό συναίσθημα σε σχέση με την αντιμετώπιση του λαού από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο, διατηρείται.

Κερδισμένη και πάλι η Χρυσή Αυγή η οποία ως πολυσυλλεκτικός κουμπαράς μαζεύει ακόμα και ‘’ρόγες’’ ( για χίλιους ακόμα λόγους), μαζί και όλους εκείνους που επιθυμούν τον παραδειγματισμό και την τιμωρία όλων εκείνων που συνέδραμαν στην καταστροφή της χώρας και που ακόμα και τώρα περιφέρονται ατιμώρητοι και σε κάποιες περιπτώσεις κομπάζοντες κρυπτόμενοι πίσω από τη βαρέως δυσκίνητη ελληνική δικαιοσύνη και την κάλυψη εαυτού από τους ομοίων τους, κόρακας, κόρακα μάτι δεν βγάζει.

Πέραν όλων εκείνων των κουραστικών αναλύσεων, το αποτέλεσμα καταδεικνύει μία ‘δυσκοίλια’ απόφαση. Μία κίνηση με βήμα σημειωτόν προς τα εκεί που κρίνεται πως πρέπει.

Οι πολλοί δεν έκαναν ποτέ λάθος, αλλά εάν δεν υπήρχαν οι απόλυτες μειοψηφίες να άγουν (με την άριστη των εννοιών), να οδηγούν δηλαδή τα πλήθη, ο κόσμος θα βρισκόταν ίσως χιλιάδες χρόνια πίσω…

πηγή