Επειδή πολλά λέγονται στην Ελλάδα και ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά μας είναι ότι όσο γρήγορα και «ακραία» ενθουσιαζόμαστε, άλλο τόσο απογοητευόμαστε, κάτι που δεν συνάδει με την απαιτούμενη «διεθνοπολιτική μας σοβαρότητα»…
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Η πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η τουρκική διπλωματία στις σχέσεις της με τη Δύση συνολικά (πλην Ελλάδος φυσικά που ήταν πάντοτε… «γαλαντόμα» και… κοσμοπολίτικη, πολύ «υπεράνω» που λένε…) δίνει την αίσθηση σεισμικών αλλαγών στο γεωστρατηγικό τοπίο της περιοχής, αλλαγές οι οποίες θα αφήσουν την Τουρκία έξω από τη νομή του πλούτου από τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνο.
Ενώ υπήρξαμε από τους πρώτους που επισημάναμε το γεγονός αυτών των αλλαγών, όταν η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθούσε να βλέπει «δράκους» και συνωμοσίες κάθε είδους, προειδοποιούμε σήμερα, ότι η ευφορία που επικρατεί και θέλει την τουρκική περιθωριοποίηση ως συντελεσμένη, είναι εκτός από αδικαιολόγητη και αντιπαραγωγική, αφού εάν δεν ληφθούν όλα τα κατάλληλα μέτρα από την ελληνική διπλωματία, παράλληλα με την παρέμβαση σε κάθε λογής «ομάδες» που μελετούν τα θέματα της περιοχής, τότε είμαστε καταδικασμένοι να εκπλαγούμε δυσάρεστα άλλη μια φορά και στη συνέχεια να βασανιστούμε από τις ίδιες αυτοκαταστροφικές συνωμοσιολογίες και τους «δράκους» που προαναφέρθηκαν…
Αυτό το οποίο οφείλουμε να κρατήσουμε και να αξιοποιήσουμε, είναι, πολύ απλά, ότι στην παρούσα συγκυρία οι συνθήκες εντός των οποίων καλείται να λειτουργήσει η ελληνική διπλωματία είναι καλύτερες από ποτέ και οι οιωνοί όντως θετικοί. Το πρόβλημα το έχει όμως η ελληνική διπλωματία, αφού αδυνατεί να ξεπεράσει το «σύνδρομο» της ψυχολογικής ανάγκης να μη δυσαρεστεί κανέναν, με αποτέλεσμα, την ώρα κάποιοι από τους καινούργιους συμμάχους αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα ζητήματα με αυτόν που εσύ συνδιαλέγεσαι, είναι προφανές ότι είναι αντιπαραγωγικό εσύ να χαριεντίζεσαι, χωρίς καν να φροντίσεις να αναφέρεις με την πλέον στεντόρεια φωνή, ώστε να ακουστεί στις πρωτεύουσες ενδιαφέροντος, όσα πρέπει να πεις.
Κι αυτό, διότι επιχειρώντας να μη δυσαρεστήσεις ένα κράτος του οποίου η μη φιλική συμπεριφορά και η περιφερειακή ηγεμονική του διάθεση είναι δεδομένη, κάνεις ζημιά στις σχέσεις με άλλα κράτη μέσω της συμμαχίας των οποίων ευελπιστείς να σπάσεις αυτό τον ιδιότυπο «γεωπολιτικό αποκλεισμό» στον οποίο αφέθηκε με τα χρόνια να περιέλθεις…
Η πρώτη επισήμανση που θα επιθυμούσαμε να κάνουμε, είναι ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία εάν ο αγωγός που θα μεταφέρει τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου στη Δύση θα περάσει από την Τουρκία (αφού νομοτελειακά θα περάσει μετά και από την Ελλάδα), αλλά πρώτον, το πώς θα επιλυθεί (;) το Κυπριακό και το ΑΝ η χώρα θα κατορθώσει να σπάσει τα δεσμά του εσωτερικού επιχειρηματικού κατεστημένου με τις πολιτικές τους «ορντινάτσες», ώστε να καταστεί εφικτή η αξιοποίηση και των δικών μας υδρογονανθράκων. Ένας τομέας όπου συνεχώς διακρίνουμε να μαζεύονται σύννεφα… Διότι προς το παρόν, η συζήτηση για το φυσικό αέριο δεν αφορά ελλαδικά και αυτό ας μην το ξεχνάμε.
Εν κατακλείδι, η Τουρκία έχει αποδυθεί σε μια συντονισμένη διπλωματική κινητοποίηση που θα αναιρέσει στην πράξη τις αρνητικές συνέπειες των αντιδυτικών ενεργειών του παρορμητικού και ολίγον «χωριάτη» διπλωματικά ισλαμιστή πρωθυπουργού της (κινέζικα α/α, ξεπούλημα πρακτόρων της Mossad στους Ιρανούς, κ.λπ.).
Εξάλλου, μόνο τυφλός δεν θα μπορούσε να διακρίνει ότι στο παρασκήνιο βρίσκεται σε εξέλιξη μεθόδευση ανατροπής του και αντικατάστασής του από τον «μετριοπαθή» πρόεδρο, Αμπντουλάχ Γκιουλ, με «μαέστρο» τον πανίσχυρο Φετχουλάχ Γκιουλέν που ζει μόνιμα (;) στις ΗΠΑ και έχει εξαιρετικές επαφές εκεί, άρα, σημαντικό τμήμα του ισλαμιστικού κυερνώντος κόμματος AKP συνωμοτεί για να ανατρέψει τον Ερντογάν (άντε μετά να μη στηρίζεται στη ΜΙΤ και τον κάθε Δρ. Χακάν Φιντάν, που ακούει τους πάντες, ό,τι κινείται πολιτικά στη χώρα)…
Βέβαια, οι Αμερικανοί που διαπραγματεύονται και συντονίζονται με τον Γκιουλέν, ίσως και να είναι τόσο κορόιδα (κυριολεκτικά) που δεν αντιλαμβάνονται τα χειραγώγησή τους από έναν πιο ακραίο – σε σύγκριση με τον Ερντογάν – αλλά πολύ πιο έξυπνο ταυτόχρονα ισλαμιστή και τα αποτελέσματα της πολιτικής τους θα τα βρουν ξανά μπροστά τους τις δεκαετίες που ακολουθούν.
Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός, Αλί Μπαμπατζάν, έχει αναλάβει με επιτυχία να πείσει τις ΗΠΑ για την αξία της επιχειρηματικής συνεργασίας του με την Τουρκία, «χτυπώντας» εκεί που δεν σκαμπάζουν από γεωπολιτική… στα εμπορικά και επιχειρηματικά επιμελητήρια… Ετοιμάζουν επιχειρηματικό συνέδριο με συμμετοχή εκατοντάδων επιχειρηματιών στην Κωνσταντινούπολη το 2014 που θα αποτελέσει τον προάγγελο Τουρκο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου.Και να μην ξεχνάμε, ο Μπαμπατζάν έχει ισχυρά επιχειρήματα στο ακροατήριο που απευθύνεται… θα τους θυμίσει με αποδείξεις την προσήλωση της Τουρκίας στην κολοσσιαία προμήθεια των μαχητικών πέμπτης γενιάς, τύπου F-35 Lightning II της Lockheed Martin και τη συνεργασία για 109 – αρχικά – ελικοπτέρων της Sikorsky, ενώ υπάρχουν και άλλα, πολλά… Κι όποιος θεωρεί τους Τούρκους «χαμένους από χέρι», ας το ξανασκεφτεί… Πάει και ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στις ΗΠΑ πλέον για… γνωριμίες. Θα δούμε πολλά.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου