ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Άντε και το αργήσαμε. Για το νέο μουσείο λέω που θα πρέπει να αφιερώσουμε στη μνήμη του Μωάμεθ του Β΄ του πορθητή. Ε, αφού κάναμε την αρχή με τον «πατερούλη» του τουρκικού εθνικισμού, του Κεμάλ Ατατούρκ, ας πάμε και σε τιμές για όλους τους μεγάλους σφαγείς του ελληνισμού. Μετά μπορούν σειρά να πάρουν ο Κιουταχής, ο Ιμπραήμ που σάρωσε την Πελοπόννησο και κατόπιν ο Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο πρωθυπουργός που εμπνεύστηκε και πολιτικά στήριξε τον Αττίλα στην Κύπρο.
Το να τιμά λοιπόν μια χώρα όπως η δική μας με τη δημιουργία μουσείου, τον σφαγέα της, τον άνθρωπο που πραγματοποίησε μέσα σε λίγα χρόνια τρεις γενοκτονίες (την αρμένικη, την ποντιακή και κατόπιν αυτή του ξεριζωμού των Ιώνων της Μικράς Ασίας), το να απονέμει άφεση αμαρτιών σε εκείνον που ενέπνευσε την επιθετικότητα στο τουρκικό κατεστημένο, δείχνει δουλικότητα κι έλλειψη εθνικής μνήμης.
Δείχνει όμως και κάτι περισσότερο: απουσία σεβασμού στους νεκρούς μας. Στους παππούδες και της γιαγιάδες μας. Σε όσους πέθαναν για να έχουμε μια Ελλάδα ελεύθερη αλλά και μεγαλύτερη. Το μουσείο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη (που περιέργως εγκαινιάστηκε κι από ελληνικά χέρια όπως του προερχόμενου από τον Έβρο στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού κ. Άκη Γεροντόπουλου) είναι μια ευθεία πρόκληση για τους ανθρώπους που έζησαν και θυμούνταν για χρόνια την καταστροφή ως πρόσφυγες ή που κατέκλυσαν την ηπειρωτική Ελλάδα με παραγκουπόλεις με αρχικό θέμα το Νέα. «Νέα Σμύρνη» μιας και η παλιά κάηκε, Νέα Πέραμος, Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Μουδανιά κλπ.
Θα πει η ελιτίστικη και έξω από κάθε πραγματικότητα ψευτοδιανόηση πως οι παραπάνω γραμμές αποτελούν «εθνικιστικές κορώνες» ενώ αρκετοί θα τρέξουν να καταχωρήσουν τέτοιου είδους απόψεις στους συνοδοιπόρους του Μιχαλολιάκου ή του μπρουτάλ εθνικισμού. Εμείς θα τους απαντήσουμε απλά με αυτό που είπε ο George Santayana, ένας άθεος, προοδευτικός Ισπανός φιλόσοφος που ήλθε σε διάσταση με τους εθνικιστές του Φράνκο. Πως δηλαδή «όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει». Και δυστυχώς στην Ελλάδα που μόλις δύο είναι τα αγάλματα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ήδη σπεύσαμε να φτιάξουμε μουσείο Ατατούρκ. Ενώ η Τουρκία πεισματικά δεν κάνει βήματα προόδου για να ξανανοίξει η σημαντική για την Ορθοδοξία θεολογική Σχολή της Χάλκης, εμείς ξεκινήσαμε τις υποκλίσεις (ντεμενάδες επί το τουρκικότερο) στον Ατατούρκ. Ενώ οι Τούρκοι συνεχίζουν τους τσαμπουκάδες στο Αιγαίο και αρνούνται το δικαίωμα της Κύπρου αλλά και της χώρας μας στους φυσικούς τους πόρους, ενώ εξακολουθούν να κατέχουν παράνομα το 1/3 της Μεγαλονήσου, εμείς σπεύδουμε να τους κάνουμε για μια ακόμη φορά το χατίρι. Τρέξαμε να γίνουμε νέο-γιουσουφάκια.
Ίσως επειδή μάθαμε εδώ και χρόνια να παραχωρούμε νησίδες, ίσως επειδή εθιστήκαμε στο κατέβασμα της σημαίας, ίσως επειδή ακόμα φοβόμαστε μήπως κάποια Διβάνη, κάποιος Τατσόπουλος ή κάποιος Χωμενίδης μας φωνάξουν εθνικιστές και θεωρηθούμε κάπως passé στην παρέα μας, αποφασίσαμε να φιλάμε τα χέρια που μας χαστουκίζουν. Να γλύφουμε εκεί που μας έφτυσαν. Όμως ας μην λησμονήσουμε αυτό που ο Γκαίτε είπε. Πως «η αμαρτία γράφει την ιστορία, η αρετή σιωπά».
πηγή
Δημοσίευση σχολίου