Του Σάββα Καλεντερίδη
Στις 29 Ιανουαρίου 2009, σε εκδήλωση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, ο Ταγίπ Ερντογάν, παραβαίνοντας και ξεπερνώντας κατά πολύ πολιτικά και διπλωματικά ειωθότα, ξιφούλκησε με οργή εναντίον του προέδρου αλλά και του κράτους του Ισραήλ, αφήνοντας σύξυλο το κοινό και την παγκόσμια κοινότητα. Πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν τότε ότι ο Ερντογάν έκανε κάτι που θέλουν να πράξουν αρκετοί πολιτικοί ηγέτες και όχι μόνο και δεν το πράττουν λόγω της παντοδυναμίας του Ισραήλ και του εβραϊκού παράγοντα.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μπορεί να χαρακτηριστούν ασφαλείς, η ασυνήθιστη και επικίνδυνη για τα συμφέροντα της Τουρκίας ενέργεια του Ερντογάν οφειλόταν στο γεγονός ότι το Ισραήλ λίγες ημέρες νωρίτερα είχε προσβάλει βάναυσα -σύμφωνα με την τουρκική λογική- την Τουρκία. Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Εχούντ Ολμέρτ προσέβαλε την Τουρκία και τον Ερντογάν, γιατί, αν και είχε εγκρίνει από τις 18 Δεκεμβρίου το Σχέδιο «Συμπαγές Μολύβι» για την επιχείρηση εισβολής στη Λωρίδα της Γάζας, επισκέφθηκε την Αγκυρα στις 24 Δεκεμβρίου 2008 και είχε πεντάωρη συνάντηση με τον Ερντογάν, στην οποία συζητήθηκαν εκτενώς και το θέμα της Γάζας, η εκεχειρία και οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις Ισραήλ - Παλαιστινίων. Μάλιστα, την ίδια μέρα, με την επιστροφή του, έδωσε την τελική έγκριση για την επιχείρηση, η οποία άρχισε στις 27 Δεκεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 18 Ιανουαρίου. Στην επιχείρηση εκείνη οι απώλειες των Παλαιστινίων ήταν 420 νεκροί, μεταξύ των οποίων και παιδιά, και 1.400 τραυματίες.
Ακριβώς δέκα ημέρες μετά, και αφού η τουρκική κυβέρνηση είχε φορτίσει την τουρκική γνώμη με στοχευμένες αναφορές των ΜΜΕ, είχαμε την αντίδραση του Ερντογάν, που -αν και μη προσχεδιασμένη- τον κατέστησε πραγματικό ήρωα στον μουσουλμανικό κόσμο και ιδιαίτερα στους Παλαιστινίους!
Μπορούμε να πούμε ότι οι αντιδράσεις και η ηρωοποίηση του Τούρκου πρωθυπουργού σε εκατοντάδες εκατομμύρια κόσμο, μετέτρεψαν σε παθιασμένο έρωτα το έως τότε δειλό φλερτ του Ερντογάν με τη δημοφιλία στον μουσουλμανικό κόσμο!
Η Τουρκία άρχισε να κεφαλαιοποιεί πολιτικά το γεγονός και η κόντρα με το Ισραήλ να γίνεται μέρος της στρατηγικής της Τουρκίας να γίνει ηγέτιδα δύναμη στη Μέση Ανατολή και στον μουσουλμανικό κόσμο. Στο πλαίσιο της στρατηγικής αυτής οι βαθιές δομές του τουρκικού κράτους χρηματοδότησαν την αποστολή του Μαβί Μαρμαρά στη Λωρίδα της Γάζας, με μερικές δεκάδες νέους από τους «ακτιβιστές» να έχουν εκπαιδευτεί πριν από την αναχώρηση του πλοίου από τους βατραχανθρώπους του τουρκικού πολεμικού ναυτικού στην απόκρουση εισβολής από ελικοπτέρου!!!
Τα λοιπά είναι γνωστά. Εννιά Τούρκοι νεκροί από τις σφαίρες των Ισραηλινών κομάντος και σοβαρή εμπλοκή στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, εμπλοκή που συνεχίζεται έως σήμερα.
Φυσικά, πρέπει να σημειώσουμε τη συμφωνία εγκατάστασης του ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας στο Κιουρετζίκ της βυζαντινής Μελιτινής (Μαλάτεια), συμφωνία που θεωρήθηκε από τις ΗΠΑ η σημαντικότερη από την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Το εν λόγω ραντάρ, αν και εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική, για την αντιμετώπιση της Ρωσίας, είναι ζωτικής σημασίας για τη ασφάλεια του Ισραήλ, στο οποίο έχει εγκατασταθεί ακριβώς ίδιο ραντάρ, που επικοινωνεί με αυτό του Κιουρετζίκ, μέσω ΗΠΑ. Η απόφαση αυτή πέρασε με μικρές απώλειες για την κυβέρνηση Ερντογάν, λόγω των αντισημιτικών ευσήμων του.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Ερντογάν σε ομιλία του στη Βιένη ταύτισε τον σιωνισμό με τον ναζισμό και ζήτησε τη διεθνή ποινικοποίησή του, προκαλώντας την αντίδραση του Ισραήλ, του ΟΗΕ των ΗΠΑ και του εβραϊκού παράγοντα.
Αυτήν τη φορά δεν υπήρχε το αίτιο που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου μας, για να δικαιολογήσει τη συγκεκριμένη αναφορά του Ερντογάν, η οποία, σημειωτέον, έγινε από κειμένου, άρα το «έγκλημα» ήταν προμελετημένο.
Αν και το ψυχολογικό υπόβαθρο του Ερντογάν έχει συγκροτηθεί από παιδική ηλικία στα κουράν κουρσού (φροντιστήρια κορανίου) και στο περιβάλλον του ισλαμιστικού Κινήματος Εθνικής Άποψης, του Ερμπακάν, όπου ο αντισημητισμός ήταν η …σπεσιαλιτέ του καταστήματος, τη φορά αυτή πρέπει να αναζητήσουμε το αίτιο της αντισημιτικής έκρηξης του Τούρκου πρωθυπουργού.
Είναι άραγε το ζήτημα της Αιγύπτου, από την οποία ζητεί μετ’ επιτάσεως να ακυρώσει τη συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Κύπρο, που τον ώθησε στην κίνηση αυτή ή άλλη μια παραχώρηση στις ΗΠΑ, επ’ ωφελεία του Ισραήλ (βλ. επίθεση στο Ιράν), που θα είχε κόστος για τον ίδιο, αν την λάμβανε με άλλες συνθήκες;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου