Τις τελευταίες ώρες, τον γύρο του κόσμου κάνει η είδηση ότι η Τουρκία μαζί με το Εμιράτο του Κατάρ, πέτυχαν συμφωνία απελευθέρωσης 2.130 κρατουμένων από το συριακό καθεστώς, πολλοί εκ των οποίων είναι Τούρκοι πολίτες, σε αντάλλαγμα για 48 Ιρανούς που κρατούν οι αντικαθεστωτικοί.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Η συμφωνία είναι σημαντική, ωστόσο, πέραν της απελευθέρωσης των αιχμαλώτων, η υπόθεση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την σύμπηξη συμμαχίας ανάμεσα στα δυο κράτη, η οποία μπορεί μεν σε πρώτη φάση να μοιάζει ότι κινείται στο τακτικό επίπεδο, υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να προχωρήσει και να περάσει στο στρατηγικό, περιπλέκοντας περαιτέρω τη στρατηγική εξίσωση στην ευρύτερη περιοχή ελληνικού ενδιαφέροντος.
Στο παρελθόν έχουμε αναφέρει ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει ένα δίλημμα στις σχέσεις της με το Κατάρ. Αφενός δεν επιθυμεί την εμπλοκή του οποιουδήποτε στα πόδια της στην προσπάθεια επέκτασης της επιρροής της στον πρώην οθωμανικό χώρο, εξ ου και η τακτική φύση της συμμαχίας των δυο χωρών στη Συρία από την έναρξη του εμφυλίου με αιχμή την επιθυμία ανατροπής του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ.
Αφετέρου όμως, για να διατηρήσει την οικονομική ανάπτυξη που είναι κρίσιμος παράγοντας για τη διατήρηση της ασφάλειας στο εσωτερικό της χώρας και να υποστηρίξει τη γεωπολιτική ανασύσταση του οθωμανικού χώρου, χρειάζεται κεφάλαια, τα οποία όσο πιο… ισλαμικά είναι, τόσο μικρότερες ευελπιστούν να είναι οι δουλείες που αυτά θα συνεπάγονται.
Κατά συνέπεια, το τεράστιο κρατικό επενδυτικό κεφάλαιο του Εμιράτου του Κατάρ αποτελεί βασικό στόχο. Το Κατάρ επενδύει τεράστια ποσά όχι μόνο με επιχειρηματικά κριτήρια (αγοράζοντας ευρωπαϊκά «φιλέτα») αλλά και με (γεω)πολιτικά, όπως στην Αίγυπτο όπου χθες ανακοίνωσαν τον διπλασιασμό της βοήθειας για να στηρίξουν τον πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, στο πλαίσιο στήριξης όχι μόνο του καθεστώτος, αλλά και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που αποτελεί έναν ακόμα κοινό στόχο με την Άγκυρα του ισλαμιστή Ερντογάν.
Η Τουρκία, επίσης, βρίσκεται σε συζητήσεις με το Κατάρ με άξονα τον υπουργό Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, με στόχο να πετύχει μια καλή συμφωνία αγοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG: Liquefied Natural Gas) για να αποτινάξει τον… ασφυκτικό ενεργειακό – και όχι μόνο – εναγκαλισμό της Ρωσίας.
Πως η κατάσταση αυτή μπορεί να εμπλέξει τα ελληνικά συμφέροντα; Με έναν απλό τρόπο: Δεν αποτελεί μυστικό ότι το Κατάρ είναι σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή, αφού χρειάζεται τη στρατιωτική τους ισχύ για να διασφαλιστεί από την ιρανική απειλή, παρά την ισορροπημένη πολιτική και τις επαφές που διατηρεί με το καθεστώς των μουλάδων της Τεχεράνης. Γι’ αυτόν τον λόγο, εξάλλου, φιλοξενεί στο έδαφός του τεράστιες στρατιωτικές βάσεις – ορμητήρια για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις στην περιοχή του Κόλπου.
Επίσης, το Κατάρ έχει κλιμακώσει αρνητικά τις σχέσεις του με το Ισραήλ λόγω της υποστήριξης της Χαμάς (στο πλαίσιο της γενικότερης στήριξης των απανταχού – στη Μέση Ανατολή – «Αδελφών Μουσουλμάνων», άλλο ένα κοινό σημείο με τους Τούρκους). Άρα, το δυσμενές σενάριο που θα ενέπλεκε τα ελληνικά συμφέροντα είναι η εμπλοκή του Εμιράτου στην υπόθεση της αξιοποίησης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, στο πλευρό της Τουρκίας.
Στην ουσία, όσο «τραβηγμένο» κι αν ακούγεται αυτή τη στιγμή το σενάριο, θα είχαμε τον ανταγωνισμό δυο «μπλοκ» για την «εύνοια» των Ηνωμένων Πολιτειών. Από τη μία η Τουρκία σε συνεργασία με το Κατάρ και «προίκα» τις «ευλογίες» της Αιγύπτου και την εξουδετέρωση των απειλών – ενδεχομένως, διότι εδώ και η Ρωσία έχει λόγο και ρόλο… – της Χεζμπολάχ.
Το άλλο «μπλοκ» θα ήταν αυτό των Ισραηλινών με τους Έλληνες, Ελλαδίτες και Κυπρίους. Όσο κι αν δείχνει ισχυρό αυτή τη στιγμή με εξασφαλισμένη ήδη την αμερικανική υποστήριξη, μέχρι ενός σημείου πάντα, η εμφάνιση μιας «ιερής μουσουλμανικής συμμαχίας» θα μπορούσε αν μη τι άλλο να περιπλέξει σημαντικά τη γεωπολιτική εξίσωση για τους Αμερικανούς. Σε αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως, αυτό που γίνεται είναι το «μοίρασμα της πίτας». Δηλαδή, ο «κατευνασμός» της άλλης πλευράς με την οριακή εμπλοκή της ώστε να εξασφαλίσει ένα αντάλλαγμα.
Τα ανταλλάγματα όμως δίνονται με τον πιο ανώδυνο και πρόσφορο τρόπο. Και σε αυτό το ενδεχόμενο, η Ελλάδα που ο πολιτικός κόσμος της δεν αντιλαμβάνεται επαρκώς (κάποιοι απίθανοι τύποι καθόλου) την ανάγκη στρατιωτικής θωράκισης των θαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών της πηγών, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει δυσάρεστες εκπλήξεις.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου