Μια απίθανη φημολογία περί επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μας κατακλύζει καθημερινά. Αλήθεια όμως από ποια Ευρωζώνη θα αποχωρήσει η Ελλάδα, από αυτή που σε λίγο καιρό πιθανότατα δεν θα υπάρχει;
Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στον συσχετισμό της οικονομικής κρίσης με γεωπολιτικά δεδομένα στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας και στην Αν. Μεσόγειο, ειδικότερα, που μας αφορά και άμεσα. Εδώ και καιρό διεξάγεται ένας αόρατος, για τους πολλούς, πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας. Και ο πόλεμος αυτός δεν αφορά την ισοτιμία ευρώ – δολαρίου, μόνο. Αυτό είναι το έμμεσο, αυτό που φαίνεται. Το πραγματικό παιχνίδι έχει να κάνει με τις σχέσεις Γερμανίας – ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ – και Ρωσίας και είναι πρωτίστως ένα παιχνίδι υδρογοναθράκων. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει λίγο με τα σύννεφα που παρατηρούνται στις διμερείς σχέσεις μετά την ανάδειξη του Πούτιν στην προεδρία, αφού οι σχέσεις με τη Μέρκελ δεν είναι και οι καλύτερες. Ωστόσο, χθες βρέθηκε στη Γερμανία και πολλά μπορεί να συζητήθηκαν…
Τα ελληνικά κόμματα που βρίσκονται σε σχέση με τα δεδομένα αυτά; Στον κόσμο τους. Τα μισά εμμένουν μετ’ επιτάσεως στην «τήρηση του μνημονίου μετά από νέα διαπραγμάτευση και παραμονής με κάθε κόστος στο ευρώ» και τα άλλα στην «καταγγελία» αυτού. Και τα πρώτα – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Δημιουργία Ξανά κ.λπ.- δεν φαίνεται να λαμβάνουν υπόψη τους το γεγονός ότι το ενδεχόμενο να υπάρχει ευρώ ή Ευρωζώνη, μετά το 2013, φαντάζει ήδη απίθανο. Η Ισπανία αποτελεί την έτοιμη ωρολογιακή βόμβα που οι (αμερικανικοί να μην το ξεχνάμε) οίκοι αξιολόγησης έχουν τοποθετήσει στα θεμέλια της Ευρωζώνης και απλώς περιμένουν πλέον την έκρηξη, συνεπικουρούμενοι από την παντελώς ανερμάτιστη πολιτική της Γερμανίας, η οποία φαίνεται να γνωρίζει μόνο μια λέξη: λιτότητα.
Ακόμα δε και αν η ΕΕ, μέσω του ειδικού ταμείου σταθερότητας που έχει δημιουργήσει, καταφέρει να στηρίξει την Ισπανία – γεγονός εξ ορισμού προβληματικό λόγω του μεγέθους της ισπανικής οικονομίας – η επίπτωση και μόνο της ένταξης της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης θα είναι καταλυτική για την ΕΕ. Μάταια η Γερμανία επιμένει στην πολιτική «κατευνασμού» των αγορών, για τον απλούστατο λόγο ότι οι αγορές δεν επιθυμούν να κατευναστούν, όχι πριν επιτύχουν αυτό που επιδιώκουν, τη συντριπτική κερδοσκοπία έναντι του ευάλωτου όπως αποδείχθηκε Ευρώ στο οικονομικό πεδίο και την ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία του Πούτιν, στο γεωστρατηγικό. Ο Πούτιν άλλωστε, όπως είπαμε, βρίσκεται στο Βερολίνο, ακολουθώντας κατά πόδας τα ίχνη της Αμερικανίδας αναπληρώτριας υπουργού των οικονομικών, την οποία ο πρόεδρος Ομπάμα, εσπευσμένως έστειλε στην Ευρώπη, σε ειδική αποστολή.
Ήδη όμως η Ισπανία βρίσκεται σε -μυστική ακόμα- επαφή με το ΔΝΤ, αιτούμενη άμεσα πάνω από 300 δισ. ευρώ, δηλαδή περίπου ολόκληρο το ελληνικό χρέος. Και εμείς, εντός των τειχών, με ένα πολιτικό σύστημα ανίκανο να δει πέρα από τους θώκους και τις μίζες, ερίζουμε για το ποίο κόμμα είναι υπέρ και ποίο κατά της ΕΕ και αν πρέπει να μείνουμε εντός Ευρωζώνης. Σε ποία Ευρωζώνη κύριοι… και κυρίες; Δεν βλέπετε τι έρχεται; Αδυνατείτε να κατανοήσετε πράγματα που ένα μωρό παιδί θα έβλεπε ξεκάθαρα; Επιτέλους ξεκαθαρίστε τη θέση σας. Το δίλλημα δεν είναι ευρώ η δραχμή, είναι ευρώ ή δολάριο, αν και επισήμως το σενάριο αυτό έχει αποσυρθεί από το «τραπέζι». Διαλέξτε, αλλιώς θα διαλέξουν άλλοι για μας και η επιλογή τους δεν είμαστε σίγουροι ότι θα εξυπηρετεί τα ελληνικά συμβούλια. Διότι εάν διαλέξουμε έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε αυτό που δεν κάναμε στο μνημόνιο: Να διαπραγματευθούμε…
Λυπούμεθα που το λέμε αλλά οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων και ιδίως των δύο «μεγάλων», ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι επιεικώς ανεπαρκείς, αποδεικνύοντας ότι έχουν… μαλώσει άγρια με αυτό που αποκαλείται κοινή λογική. Και κανείς δεν τολμά επιτέλους να πει την αλήθεια, ότι ανεξαρτήτως Μνημονίων και Ευρωζώνης, οφείλουμε εμείς να βάλουμε τάξη στον οίκο μας και να έχουμε επιτέλους έναν ισοσκελισμένο, αν όχι πλεονασματικό προϋπολογισμό. Τότε και μόνον τότε θα δικαιούται ο Αντώνης και ο Αλέξης να μιλούν και να υπόσχονται.
Το βασικό όμως είναι να καταφέρουν να διακρίνουν ότι πίσω από την οικονομία κρύβονται άλλοι σχεδιασμοί, τους οποίους οφείλουμε άμεσα να εντοπίσουμε, ώστε να μην χάσουμε την νέα μεγάλη ευκαιρία που ανοίγεται για την Ελλάδα, γιατί η ευκαιρία υπάρχει, αλλά δεν θα περιμένει για πάντα, όπως δεν μας περίμενε η ευκαιρία των σεισμικών ανακατατάξεων του 1991, για παράδειγμα, όταν και πάλι το μακάριο ελληνικό πολιτικό σύστημα, προτίμησε να την αγνοήσει, οδηγώντας τη χώρα σε νέες περιπέτειες και προβλήματα, όπως το Σκοπιανό, ως, το πιο «αθώο», παράδειγμα…
Του Παντελή Καρύκα
πηγή
Δημοσίευση σχολίου