Μια διαφωτιστική και άκρως ενδιαφέρουσα περιγραφή των τεκταινομένων εντός του πλοίου των ακτιβιστών που συμμετείχαν στο πλοίο «αξιοπρέπεια» που επιχείρησε να μεταβεί στη Γάζα, φιλοξένησε στις σελίδες της η ισραηλινή Haaretz.
Η περιγραφή ξεκινάει από το Καστελόριζο όπου βρέθηκε το σκάφος για ανεφοδιασμό προτού αποπλεύσει και περιέχει ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τους χαρακτήρες των προσώπων που συμμετείχαν στο εγχείρημα.
Έχει μάλιστα μεγαλύτερη σημασία καθότι η συγγραφέας είναι Ισραηλινή πολίτης, ενώ φαίνεται ότι το επίπεδο κατανόησης του ζητήματος διέφερε θεαματικά από συμμετέχοντα σε συμμετέχοντα, εξαρτώμενο από τις ιδιαίτερες εμπειρίες του καθενός από την προσωπική του ζωή και διαδρομή. Για τους λόγους αυτούς το αναδημοσιεύουμε, όπως μεταφράστηκε από τον κόμβο του δημοσιογράφου Ζαν Κοέν και δημοσιεύτηκε στην κάτωθι διεύθυνση:
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1913:2
Το αυθεντικό δημοσίευμα της Haaretz βρίσκεται στη διεύθυνση:
http://www.haaretz.com/print-edition/features/flotilla-activists-still-have-much-to-learn-about-gaza-siege-1.374913
Οι ακτιβιστές του στολίσκου έχουν ακόμη πολλά να μάθουν για τον αποκλεισμό της Γάζας
Haaretz 24.7.2011
Της Amira Hass
Οι ακτιβιστές που απέπλευσαν για τη Γάζα είναι αποφασισμένοι και ενθουσιώδεις αλλά έχουν ακόμη αρκετά να μάθουν για τον αποκλεισμό που ξεκίνησε το 1991.
Τα αστραφτερά φώτα του μαγευτικού Ελληνικού νησιού Καστελόριζου από τα οποία είχαμε απομακρυνθεί μόλις δυο-τρεις ώρες νωρίτερα, έγιναν και πάλι ορατά το βράδυ του Σαββάτου 16 Ιουλίου. Για τους 12 επιβάτες του Karama – συμπεριλαμβανομένου του πληρώματος και των δημοσιογράφων των οποίων την παρουσία είχε επιτρέψει το Λιμενικό Σώμα – το καράβι ήταν πολύ μικρό. Η Γαλλική αντιπροσωπεία στο στολίσκο είχε αγοράσει ένα σκάφος αναψυχής, το ονόμασε “Dignite” (karame, αξιοπρέπεια) και το μετέτρεψε σε μια πλωτή αίθουσα συνεδριάσεων, μια σάουνα γεμάτη από στάσιμο καπνό τσιγάρων, με οκτώ κουκέτες και χωρίς νερό για ντους, έναν εκκωφαντικό κινητήρα και δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις ντίζελ.
Άλλοι τέσσερις “παράνομοι” επιβάτες επρόκειτο να ενταχθούν στους επίσημα καταχωρημένους και να μετάσχουν στην ομαδική εμπειρία της προσαρμογής στην απουσία ανέσεων ως πράξη πολιτικής εξέγερσης. Τρεις πήδηξαν στο σκάφος τη στιγμή που αυτό απομακρυνόταν από την προβλήτα και χωρίς να τους προσέξει η ακτοφυλακή. Ή για να είμαι πιο ακριβής – προσποιούμενη ότι δεν τους πρόσεξε. Ο μόνος που απέμενε ήταν ο κοινωνιολόγος, ο Έλληνας καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας που, για μυστηριώδεις λόγους, δεν είχε πάρει έγκαιρα νέο διαβατήριο και είχε μόνο ένα που είχε λήξει τέσσερις μέρες νωρίτερα.
Η περιπέτεια έγινε σκοπός
Επιστρέψαμε μετά τα μεσάνυχτα για να τον πάρουμε από την ψαρόβαρκα ενός συμπαθητικού ψαρά που γνώριζε πολύ καλά κάτω από ποιον γκρεμό του μικροσκοπικού νησιού έπρεπε να κρυφτεί για ν’ αποφύγει τα ραντάρ. Δεν ήταν εύκολο να τους βρούμε – χωρίς φακό, χωρίς τηλεφωνική σύνδεση. Το Karama διέσχιζε αργά και προσεκτικά το σκοτεινό, ήσυχο νερό και τριγύριζε, λίγο χαμένο, μέχρις ότου κάποιος ψιθύρισε δυνατά: “Εδώ είναι”. Η πανσέληνος διέγραφε το περίγραμμα της βάρκας μ’ ένα αχνό φως.
“Hasamba” [μια αναφορά σε μια Ισραηλινή σειρά περιπέτειας για παιδιά], φώναξε ο καλός φίλος του Πισσία, Dror Feiler, ο οποίος έκλαψε σχεδόν όταν ο άνθρωπος με τα λευκά γένια περπάτησε από τη κουνιστή βάρκα στο λικνιζόμενο σκάφος. Ο Feiler δεν είναι πλέον Ισραηλινός πολίτης. Όμως, η κουλτούρα και οι παιδικές μνήμες δεν χρειάζονται σφραγίδα έγκρισης από το Υπουργείο Εσωτερικών. Τραγουδούσαμε μαζί ένα Ισραηλινό τραγούδι και ξεχνούσαμε αρκετούς από τους στίχους όταν το Karama – το οποίο είχε ξεκινήσει το ταξίδι του στις 25 Ιουνίου από την Κορσική – απέπλευσε (με μας) από κάποιο Κρητικό λιμάνι στις 12 Ιουλίου. Οι υπόλοιποι επιβάτες πρέπει να βρήκαν συσχετίσεις από τον δικό τους πολιτισμό για να εκφράσουν κάποια αυτο-παρωδία και να βάλουν σε λόγια την αντίφαση που αντιλαμβανόταν ο καθένας: Τα μέσα (ένα θαλάσσιο ταξίδι διαμαρτυρίας για τον αποκλεισμό της Γάζας) είχαν μετατραπεί σε αυτοσκοπό. Η περιπέτεια είχε γίνει στόχος. Και αυτό το καράβι θα σαλπάρει!
Το Καστελόριζο απέχει περίπου δύο χιλιόμετρα από τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας. Το 1942 και 1943, ο φόβος των Γερμανικών επιθέσεων προκάλεσε τη φυγή των κατοίκων του, ορισμένοι από τους οποίους βρήκαν καταφύγιο στη Γάζα για αρκετά χρόνια. Η ιδέα ήταν ότι εκεί, η συμπάθεια για τη Γάζα και η εγγύτητα με την Τουρκία θα εξουδετέρωναν τα τεχνάσματα της Ελληνικής γραφειοκρατίας η οποία αποδείχθηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική στην παρεμπόδιση του απόπλου των άλλων οκτώ καραβιών. Γι’ αυτό άξιζε τον κόπο να ξοδέψουμε 20 ώρες πλέοντας βορειοανατολικά, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, και να διευκολύνουμε τον Πισσία να διαπραγματευτεί με το Λιμενικό Σώμα εκεί.
Ο επίσημος προορισμός ήταν η Αλεξάνδρεια. Η ιδέα ήταν ν’ ανεφοδιαστούμε εκεί με καύσιμα και μετά να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς τη Γάζα. Το σχέδιο αυτό εγκαταλείφθηκε επειδή δεν θέλαμε να εμπλακούμε στην ευαίσθητη πολιτική κατάσταση στην Αίγυπτο. Την περασμένη χρονιά, οι 10 ακτιβιστές του Karama είχαν προσπαθήσει – στις αντίστοιχες χώρες τους (Γαλλία, Σουηδία, Ελλάδα και Καναδά) – να συγκεντρώσουν χρήματα από δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με ενημερωτικές συναντήσεις σχετικά με τον αποκλεισμό της Γάζας, να πείσουν συνδικάτα να συμμετάσχουν, να τραβήξουν το ενδιαφέρον συγγραφέων και ηθοποιών και να βρουν κατάλληλα πλοία.
Την τελευταία εβδομάδα, μετατράπηκαν απρόθυμα σε σύμβολο του στολίσκου και σ’ εκπροσώπους των εκατοντάδων συμμετεχόντων που δεν απέπλευσαν. Αυτοί οι εκατοντάδες άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των νέων που φοιτούν ακόμη στα πανεπιστήμια ή ψάχνουν για δουλειά, είχαν πληρώσει μόνοι τους τα εισιτήρια και τη διαμονή τους. Αυτοί οι εκατοντάδες άνθρωποι είχαν ενωθεί από την ειλικρινή και φυσική αποστροφή τους στην ύπαρξη μιας τεράστιας φυλακής όπως είναι η Λωρίδα της Γάζας. Η σκέψη ότι μια ανοιχτή θάλασσα θα γινόταν ένας τοίχος φυλακής δεν τους αφήνει να ησυχάσουν.
Δεν υπάρχει έλλειψη τροφίμων στη Γάζα
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λεπτομέρειες του Ισραηλινού αποκλεισμού τους είναι ξεκάθαρες. Είχα την εντύπωση ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες γνώριζαν πολύ λίγα. Κατά τη (λαθεμένη) άποψή τους, ο αποκλεισμός ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια. Στην πραγματικότητα μάλιστα, όταν προσπάθησα να εξηγήσω κάτι για την άρνηση του δικαιώματος της μετακίνησης των Παλαιστινίων, ένας Καναδο-Σύριος γιατρός με ρώτησε κατάπληκτος: “Εννοείτε ότι ο αποκλεισμός της Γάζας συνεχίζεται εδώ και 20 χρόνια;” Ναι, του είπα, από το 1991.
Εξήγησα σ’ έναν Ισπανό ηθοποιό που είχε έρθει κατευθείαν από τον καταυλισμό διαμαρτυρίας 15-M στη Μαδρίτη ότι ούτε η Rafah ούτε το Ισραηλινό Ναυτικό είναι τα κύρια εμπόδια που πρέπει ν’ αρθούν για να μπορέσουν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας να έχουν την ελευθερία της μετακίνησης που δικαιούται κάθε άνθρωπος. “Η αποκοπή από τη φυσική σύνδεση με τη Δυτική Όχθη, η οποία είναι 50-70 χιλιόμετρα μακριά, θα είναι το χειρότερο πράγμα για τη ζωή των κατοίκων της Γάζας”, του εξήγησα. “Το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί ασκούν ένα σχεδόν απεριόριστο δικαίωμα μετακίνησης και διαβίωσης ανάμεσα στη θάλασσα και το ποτάμι ενώ οι Παλαιστίνιοι εξαρτώνται από μια πληθώρα αδειών και απαγορεύσεων και η μετακίνησή τους είναι περιορισμένη αν και ζουν στην ίδια χώρα – αυτή είναι η ουσία του αποκλεισμού και του δημογραφικού διαχωρισμού”.
Με άλλα λόγια, κατέληξε ο Ισπανός, “Καθ’ όλη την ενημερωτική εκστρατεία του στολίσκου, μιλούσαμε για το λάθος πράγμα”. Και με μερικές κινήσεις του σώματος, χωρίς λόγια, είπε: “Yallah, τότε φεύγω από εδώ”. Ένας Δανός ακτιβιστής φάνηκε δυσαρεστημένος όταν υπερέβη τον ρόλο μου ως δημοσιογράφου και, σε μία από τις προπαρασκευαστικές συνεδριάσεις στο πλοίο Tahrir, είπα ότι είναι λάθος να μιλάμε για “μια ανθρωπιστική αποστολή” εκτός από την πολιτική. Ευτυχώς που δεν είπα ότι όλη η επιμονή για μεταφορά υλικής βοήθειας έχει τις ρίζες της σε μια θρησκευτική νοοτροπία παροχής ελεημοσύνης.
Επανέλαβα όμως τα λόγια των φίλων μου στη Γάζα: “Δεν υπάρχει έλλειψη τροφίμων ούτε ρούχων και ηλεκτρικών συσκευών. Φάρμακα δεν υπάρχουν λόγω της διαμάχης μεταξύ της Ραμάλλας και της Γάζας. Αυτό που μας λείπει είναι η ελευθερία να πηγαινοερχόμαστε, να σπουδάζουμε, να παράγουμε και να εξάγουμε, να πηγαίνουμε διακοπές, να επισκεπτόμαστε φίλους, να φιλοξενούμε ανθρώπους εδώ. Όπως όλοι οι άνθρωποι”.
Το Karama απέφυγε τα προβλήματα που αντιμετώπισαν πλοία όπως το Tahrir ελλιμενιζόμενο στο Καστελόριζο, ένα νησί με ιστορικούς δεσμούς με τη Γάζα. Ακτιβιστές από κάθε σκάφος κλήθηκαν να στείλουν τους “VIPs” τους σε μία συνέντευξη τύπου στην Αθήνα όταν το βάθος της Ελληνικής δέσμευσης στην αποτροπή του απόπλου δεν είχε γίνει ακόμη αντιληπτό – την Alice Walker από το Αμερικανικό πλοίο, για παράδειγμα, και τον Σουηδό συγγραφέα Henning Mankell. Ο VIP από το Καναδικό σκάφος Tahrir (στο οποίο επέβαιναν επίσης η Δανική, η Αυστραλέζικη και η Βελγική αντιπροσωπεία) ήταν ο καθηγητής ιστορίας Bob Lovelace – μέλος της Ardoch Algonquin First Nation και πρώην διευθυντής της – με εμπειρία στους αγώνες ενάντια στις παρενοχλήσεις της λευκής κυριαρχίας. Είναι 60 χρονών και αυτό ήταν το πρώτο ταξίδι του στην Ευρώπη.
Όρεξη για ελευθερία
Με την ιδιότητά του αυτή εκπροσωπούσε, για παράδειγμα, τον 50χρονο Βέλγο γιατρό ο οποίος, στα νιάτα του, είχε διωχθεί από τον ιατρικό σύλλογο επειδή το μικρό αυτοκίνητό του δεν ταίριαζε στην αριστοκρατική του θέση, επειδή διένειμε αριστερά φυλλάδια στους εργάτες και – κυρίως – επειδή χρέωνε πολύ λίγα. Η διαμαρτυρία των ασθενών του οδήγησε στην επανένταξή του στο σύλλογο.
Ο Lovelace εκπροσωπούσε επίσης, μεταξύ άλλων, μια Καναδέζα φεμινίστρια που εργάζεται σε άσυλο κακοποιημένων γυναικών, που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μελών των First Nations και που σχεδιάζει να θέσει υποψηφιότητα για το Κοινοβούλιο με το αποσχιστικό Quebecois (είναι, επίσης, τρανσέξουαλ). Ένα πρώην μέλος της συλλογικής δημαρχίας / ηγεσίας της Κοπεγχάγης, έναν Βέλγο πολεμικό ανταποκριτή για 25 χρόνια (“και γι’ αυτό είμαι ειρηνίστρια”), έναν Καναδό κοινωνικό ακτιβιστή ο οποίος, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, συνεργάστηκε με πολέμιους του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και έναν Ινδό του Κασμίρ γεννημένο στη Ζάμπια ο οποίος ήταν σε μια ειρηνευτική αποστολή στο Ιράκ με “τις Χριστιανικές ειρηνευτικές ομάδες” και απήχθη και κρατήθηκε όμηρος για τέσσερις μήνες.
Στην υπολογισμένη προθυμία τους να θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο, οι συμμετέχοντες στον τωρινό στολίσκο εξέφρασαν την αντίθεσή τους στη διπλωματική και πολιτική βοήθεια που δίνουν οι κυβερνήσεις τους στο Ισραήλ προκειμένου να καταστεί δυνατή η ύπαρξη της μεγάλης φυλακής που ονομάζεται Γάζα.
Δεν έφτασαν στη Γάζα. Εξακολουθούν να έχουν κάτι να μάθουν για τον αποκλεισμό. Όμως, στις χώρες και τις κοινωνίες τους, διευρύνουν την ουσία της δημοκρατίας με τη συνεχή συμμετοχή που έχει ως κίνητρο την όρεξη για ελευθερία και δεν αρκείται απλά στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι οι κυματισμοί από εκεί θα φτάσουν στη χώρα μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου