Το 2012 η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει για ένα εξάμηνο την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το 2012 λοιπόν, ενδεχομένως να δικαιώσει τους πάσης φύσεως προφήτες, κομπογιαννίτες, Παΐσιους, Αιτωλούς και λοιπούς συνομιλητές του Θεού και να φέρει την καταστροφή του «κόσμου».
Γιατί-κατά την εντύπωση μου τουλάχιστον- δύσκολα η Κυπριακή Δημοκρατία, θα μπορέσει να φτάσει σε αυτό το ορόσημο του 2012 με την κατάσταση της, έτσι όπως αυτή ορίζεται από το 1974.
Όταν η Κύπρος θα αναλαμβάνει την Προεδρία θα έχουν περάσει από την Τουρκική εισβολή έτη 38, ήτοι τεσσαράκοντα παρά δύο.
Θα έχει απασχολήσει δηλαδή την διεθνή κοινότητα με το ζήτημα της, σχεδόν μισό αιώνα και μάλιστα σε μία ιστορική συγκυρία που οι συσχετισμοί αλλάζουν ραγδαία και καταλυτικά.
Στην Ελλάδα, η διεθνής καπιταλιστική κρίση βρήκε το πλέον ευπαθές σημείο της Ευρώπης, για να εκδηλωθεί με καταστροφική αγριότητα εκμεταλλευόμενη τις τοπικές παθογένειες και την εγκληματική διαχείριση των Ελληνικών Κυβερνήσεων από το 81 και εντεύθεν. Παθογένειες συνδυασμένες με το ανορθολογικό νεοελληνικό κράτος όπως αυτό συστάθηκε. Μοναδική πραγματική ελπίδα του τόπου, η πλήρης κατάρρευση του μαφιόζικου και νεποτικού πολιτικού κατεστημένου που τώρα «προσπαθεί να σώσει» τη χώρα, ενώ αποτελεί κεντρική αιτία του προβλήματος.
Στην Κύπρο από την άλλη πλευρά, το πολιτικό σύστημα που διαφεντεύει τη χώρα βρίσκεται και αυτό προ της απόλυτης πολιτικής του χρεοκοπίας λόγω της σε μεγάλο βαθμό αυτιστικής διαχείρισης του Κυπριακού και της κυρίαρχης Κυπροκεντρικής αντίληψης.
Στην Ελλάδα, ήταν τα αμέτρητα Κοινοτικά τρισεκατομμύρια ευρώ που έγιναν εισόδημα μίζες κι’ εκμαυλισμός αντί στρατηγικής ανάπτυξης και μακρόπνοου σχεδιασμού με προσανατολισμό το μέλλον και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
Στην Κύπρο, η κατοχή, οι πρόσφυγες, ο πόνος και ο πόθος για την επανένωση μετετράπησαν σε βιομηχανία παραγωγής πολιτικών, υποσχέσεων, διορισμών και πλουτισμού ορισμένων. Σε αυτό το πλαίσιο, δημιουργήθηκε και ένας υπερτροφικός Δημόσιος Τομέας – ο οποίος όμως είναι αρκετά αποτελεσματικός- με όμως εξοργιστικά προνόμια που λειτουργούν αντικοινωνικά.
Πραγματική και χειροπιαστή ελπίδα της Κύπρου, ο ιδιαίτερα ζωηρός επιχειρηματικός κόσμος, το θεσμικό πλαίσιο που ευνοεί τις επενδύσεις, το εργασιακό ήθος των Κυπρίων, το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό εξειδικευμένων στελεχών πανεπιστημιακού επιπέδου που εναρμονίζεται με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας. (πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε.)
Το…τέλος του κόσμου για την Κύπρο, έρχεται από το Κυπριακό.
Που είναι ασφαλώς απολύτως υπαρκτό ζήτημα.
Το Εθνικό ζήτημα όμως, είναι η Κυπριακή φούσκα που αναπόφευκτα θα σκάσει-και αυτό θα συμβεί εκ των πραγμάτων.
Βέβαια, η φούσκα δεν θα συμπαρασύρει και πάρα πολύ κόσμο της πραγματικής κοινωνίας.
Ένας ικανός, ικανότατος αριθμός πολιτών το έχει ήδη λυμένο το ζήτημα:
«Τζίνοι ποτζεί εμείς ποδά» (εκείνοι από εκεί, εμείς από εδώ) σου λένε πια οι περισσότεροι «κανονικοί» άνθρωποι, ειδικά οι νεώτερες ηλικίες που δεν βίωσαν το «ποτζεί».
Με άλλα λόγια, «μακριά κι αγαπημένοι.
Ιστορικά, πρόκειται για τραγωδία.
Η Κερύνεια, η Καρπασία, η Μόρφου, η Σαλαμίνα, θα γίνουν μια «άλλη» χώρα.
Μόνο που για τους περισσότερους που γεννήθηκαν λίγα χρόνια μετά το 74 αυτό έχει ήδη συντελεσθεί. Και όσοι μέχρι πρότινος είχαν ακόμα το φρόνημα ψηλά, μπαίνουν άλλοι πιο αργά κι’ άλλοι πιο γρήγορα, στα κρύα νερά της λήθης κοιτάζοντας επίμονα μπροστά.
Με ρυθμό χιονοστιβάδας η πολλαπλασιαζόμενη απαξία προς το πολιτικό σύστημα, που εκφράζεται με την αποχή από τις εκλογές είναι χαρακτηριστική.
Και οι πλείστοι πολιτικοί εκπρόσωποι, έρημοι κι’ απρόσωποι, θανατηφόροι φαφλατάδες βγαλμένοι από ταινίες του 50, όσο προσπαθούν να πείσουν πως ανησυχούν και πως θέλουν να γυρίσουν οι νέοι στην πολιτική, τόσο πιο φαιδροί φαντάζουν στα όμματα όλων.
Το τέλος του κόσμου λοιπόν, θα έρθει το 2012, όπως το όρισε το ημερολόγιο των Μάγια και οι διάφοροι ψευδοπροφήτες που ψοφάνε για καταστροφολογίες και συνωμοσίες τοποθετώντας πάντα στο κέντρο πασών των συνομωσιών τον Ελληνισμό.
Το Κυπριακό, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην Κυπριακή Προεδρία της Ε.Ε. θα είναι ένα ληγμένο χάπι.
Και μαζί του, θα λήξουν όλα τα παρωχημένα πολιτικά πρόσωπα που δημιουργήθηκαν μέσα από αυτό, υπήρξαν μόνο μέσω αυτού και δεν διαθέτουν κανένα άλλο προσόν.
Το 2012, θα είναι το τέλος του κόσμου για αρκετούς, καθώς πια θα γίνει απόλυτη συνείδηση πως η Κύπρος δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, του γαλαξία, του πλανήτη, της Ευρώπης, ούτε η φυλή μας η εκλεκτή του Θεού.
Το 2012, κατά πάσα πιθανότητα, η Ελλάδα θα έχει ήδη χρεοκοπήσει και θα έχει μπει σε έναν μακρύ και δύσκολο χειμώνα, από τον οποίο ίσως κάποτε αναδυθεί ως πραγματικό κράτος.
Έτσι, στην μικρή Κύπρο πέφτει ένα ιδιαίτερο ιστορικό καθήκον:
Να αποκλείσει κατά το δυνατό την εισαγωγή όλων των ελληνικών «μουσικών» και τηλεοπτικών εμετικών σκουπιδιών που φτάνουν στην Κύπρο, είτε για να κάνουν τις αρπαχτές τους είτε για να μεταλαμπαδεύσουν την ήδη πεθαμένη νεοελληνική γκλαμουριά. Η χρεοκοπία όλων αυτών πρέπει να ενισχυθεί σχεδόν σαδιστικά.
Και, παράλληλα, να ανοίξουν οι πόρτες σε άξιους έλληνες δημιουργούς που συχνά λειτουργούν στο περιθώριο μέσα στην Ελλάδα.
Η οριστική διευθέτηση του Κυπριακού, όποια και αν είναι αυτή, θα πρέπει να συνοδευθεί και από μία συθέμελη αναδημιουργία στην Παιδεία.
Όχι πια «ελληνοκεντρική» αλλά, Ελληνική. Δηλαδή με αντίληψη Οικουμενική χωρίς κομπασμούς και σύνδρομα ήττας, θύματος και μικρομέγαλου φωνακλά.
Ο ορθολογισμός είναι ο μόνος δρόμος μπροστά μας.
Αλλιώς, το τέλος του κόσμου (μας) είναι δεδομένο.
ΥΓ Καθώς έστελνα το άρθρο άκουσα στις ειδήσεις του 107.6 το γνωστό τροπάρι περί "ασφυκτικών χρονοδιαγραμμάτων". Προφανώς, για κάποιους η επί σχεδόν 4 δεκαετίες συνεχιζόμενη κατοχή συνιστά το οξυγόνο τους.
Του Γιώργου Πήττα
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου