Ήταν η πρώτη φορά που σ’ ένα και μόνο όνειρο, το χθεσινό, βρήκαν την ευκαιρία να ”στριμωχτούν” σε κοινό χωροχρόνο τα φλεγόμενα μέτωπα της Ουκρανίας απ’ την αρχή του πολέμου έως σήμερα. Κι αυτό που ακολούθησε τον χωρίς τέλος εφιάλτη δεν ήταν μόνο σπαρακτικό στη θέα των αιματοβαμμένων σκηνών ”πολιορκίας” της.
Οι εστίες ολέθρου πλήθαιναν μέρα τη μέρα φωτίζοντας τραγικά την μαρτυρική Μαριούπολη (με επίκεντρο τη φλεγόμενη χαλυβουργία του Azovstal), τα πεδία θανάτου στο Μικολάιβ και την Μπούτσα, την ισοπεδωμένη Μποροντιάνκα, το τραγικό Ιζιούμ (που μετατράπηκε σε νεκροταφείο αμάχων)…
Αυτό που ακολούθησε ήταν συγκλονιστικό σε επίπεδο προσωπικής συνείδησης, αφού οι εικόνες του οκταμήνου στα πεδία των μαχών και οι ανατροπές της οργής μου πήραν παραμάζωμα τις ιδέες μου και τις έφεραν απ’ την μια μέρα στην άλλη στην ”αντίπερα” όχθη των δεδομένων…
Και το ”αντίπερα” σε εισαγωγικά, γιατί η απογύμνωση της Ρωσίας απ’ το Ορθόδοξο άλλοθι και τους δεσμούς της με την Ελλάδα και το Βυζάντιο δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι βγήκαν εντός μου ”αθώοι” οι ΝΑΤΟϊκοί αντίπαλοι, που κουβαλούν στις αποσκευές τους 70 επιθετικές παρεμβάσεις σε ξένες χώρες.
Σημαίνει πως έγινε αποκαθήλωση της όλης εικόνας της ευρασιατικής υπερδύναμης απ’ τα μεσαιωνικά χρόνια έως τα σύγχρονα. Μέχρι το ”τώρα”, ουσιαστικά, που σημαδεύεται δυστυχώς απ’ τις αναθεωρητικές τάσεις της Ρωσίας οι οποίες πατούν στη στρατηγική επεκτατισμού του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Είναι ξεκάθαρο, αναμφίβολα, ότι η ανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης — δια της γεωγραφικής εξάπλωσης της ρωσικής κυριαρχίας — έγινε όνειρο-αυτοσκοπός για τον Ρώσο Πρόεδρο απ’ τη στιγμή που οι αποσχισθείσες απ’ την ΕΣΣΔ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετατράπηκαν σε δορυφόρους των ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ.
Αυτός ο τελευταίος, άλλωστε, ήταν και ο βασικός λόγος που συγκρατούσε πολλούς από το να καταδικάσουν ευθέως και απερίφραστα την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αν και παρέπεμπε αυτή στην αντίστοιχη τουρκική του ’74, η οποία ματώνει ακόμα τις καρδιές Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων.
Ήταν ο βασικός λόγος, αλλά όχι ο μόνος, καθώς — για να είμαστε ειλικρινείς — είναι προκλητικός ο τριπλασιασμός της ΝΑΤΟϊκής επιρροής σε βάρος των ρωσικών συμφερόντων απ’ τη διάλυση της ΕΣΣΔ το ’91 μέχρι σήμερα.
Αν τώρα — κοντά στην πρόκληση αυτή — προσθέσει κανείς τους φοβερούς ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία το ’99 (που είναι νωποί ακόμα στη μνήμη μας), καθώς και τις διαχρονικές ιστορικές και θρησκευτικές σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας με απαρχή τον εκχριστιανισμό της απ’ τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες και τις επιγαμίες τις οποίες ακολουθούσε η βυζαντινή διπλωματία για να έχει τους ”Ρως” στο πλευρό τους, θα καταλάβει πολλά.
Θα καταλάβει, προπάντων, την αίσθηση της πικρίας πολλών Ελλήνων διακομματικά για την κατάταξη της χώρας μας στη λίστα με τις μη φιλικά διακείμενες προς τη Ρωσία χώρες.
Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι η πικρία αυτή έχει υπερακοντιστεί από μια μεγαλύτερη: αυτήν της ηθικής αποκαθήλωσης της Ρωσίας, η οποία — απ’ τη στιγμή που συνήψε στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία — προκάλεσε σταδιακά τη συναισθηματική αποκοπή της απ’ την ελληνική κοινή γνώμη, καθώς ο Πρόεδρος Πούτιν ξεδίπλωνε σιγά σιγά τις αναθεωρητικές προθέσεις του και γινόταν ένα με τον επίσης αναθεωρητή Ερντογάν, τον στρατηγικό σύμμαχό του.
Έτσι, οκτώ μήνες και κάτι από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, έχει εκπνεύσει σε μεγάλο βαθμό η όποια διάθεση ανοχής και κατανόησης των λόγων που οδήγησαν στην παράνομη ενέργεια της πρώτης κατά της δεύτερης.
Πολύ περισσότερο όταν — πέραν της σύσφιξης των ρωσοτουρκικών σχέσεων στον ύψιστο βαθμό, στο όνομα του αναθεωρητισμού και του πυρηνικού εκφοβισμού — γίνεται ολοένα και πιο απεχθής η λύσσα των Ρώσων να κατασπαράξουν την Ουκρανία.
Λύσσα που ανταγωνίζεται σε σκληρότητα τις απάνθρωπες πράξεις των ΗΠΑ κατά τρίτων χωρών, αρχής γενομένης της βιαιότητας που επέδειξαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο οποίος υπήρξε η μεγαλύτερη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Δύσης-Ανατολής και κράτησε 20 χρόνια (1955-’75).
Ο εφιάλτης του ρωσο-ουκρανικού πολέμου (που δε θέλει πολύ για να επεκταθεί σε Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο) δεν είναι εφιάλτης ενός κακού ονείρου — του ονείρου μου — αλλά μιας σκληρής, αδυσώπητης πραγματικότητας για τους αμάχους κυρίως της Ουκρανίας.
Πραγματικότητας με πρωτοφανή δείγματα αγριότητας, που αποδίδονται στις επιλογές του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος παραδέχτηκε εσχάτως ότι επιστράτευσε και πυραυλικά συστήματα ακόμα εναντίον των Ουκρανών ισοπεδώνοντας παράλληλα τις ενεργειακές υποδομές τους στο παραπέντε της έλευσης του Χειμώνα.
Τα δεδομένα αυτά έχουν αλλάξει σταδιακά το ιδεολογικό τοπίο των συμπαθούντων τη Ρωσία Ελλήνων για τους λόγους που προανέφερα, με αποτέλεσμα να πληθαίνει η τάξη των σκεπτικιστών (κι όχι των φιλο-ΝΑΤΟϊκών), οι οποίοι θεωρούσαν αρχικά κίνηση αυτοπροστασίας της Ρωσίας την εισβολή της στην Ουκρανία και διαψεύστηκαν στη συνέχεια βλέποντας να ξεδιπλώνεται ο ρωσικός αναθεωρητισμός-επεκτατισμός στα πρότυπα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της Τουρκίας.
Έτσι έμειναν να συνηγορούν υπέρ της ρωσικής εισβολής οι εκπρόσωποι μικρών κομμάτων στη χώρα μας, που αδυνατούν να δουν ακόμα ότι αυτή έχασε κάθε ίχνος… ”ιδεολογικής νομιμοποίησης” και — καθώς ταυτίζεται με την τουρκική αναθεωρητική πολιτική — πλήττει, εν τέλει, τα συμφέροντα της Ελλάδας, γιατί συνηγορεί έμμεσα υπέρ της επαναχάραξης των ελληνοτουρκικών συνόρων.
Ως εκ τούτου, η επιστροφή στην Καραμανλική ρήση ”Ανήκομεν εις την Δύσιν” χάνει την αλλοτινή στερεοτυπική σημασία της (που έδινε αφορμή για κομματικές αντιπαραθέσεις) και αποκτά νέα διάσταση η οποία ταυτίζει τα ελληνικά συμφέροντα με το Διεθνές Δίκαιο, αν και — στην περίπτωση του Κυπριακού — κάθε προσπάθεια επιβολής του αποδείχθηκε ατελέσφορη.
Το Διεθνές Δίκαιο, ωστόσο, στηρίζει τις Διεθνείς Συνθήκες και είναι υπεράνω των ρωσικών (πολεμικών-ενεργειακών) απειλών και των τουρκικών σχεδιασμών για διαμόρφωση τετελεσμένων σε βάρος των εκπροσώπων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο.
Το Διεθνές Δίκαιο, όπως και οι Διεθνείς Οργανισμοί (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ), καταδικάζει ως παράνομες τις προσαρτήσεις 5 ουκρανικών από τη Ρωσία (Κριμαία, Χερσώνα, Ζαπορίζια, Ντόνετσκ και Λουχάνσκ) και δεν αποδέχεται τον ρωσικό ισχυρισμό ότι η εισβολή σε ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα έγινε είτε για λόγους προστασίας των Ρωσόφωνων Ουκρανών και των ρωσικών συνόρων είτε γιατί κάποτε η Ουκρανία ανήκε στην ΕΣΣΔ, άρα ήταν Ρωσία.
Αν αποδεχόταν το τελευταίο το Διεθνές Δίκαιο, θα ήταν σαν να συνηγορούσε στο χωρισμό της Ευρώπης σε Δυτική και Ανατολική, με τις χώρες της Ανατολικής να είναι ημιαυτόνομες (άρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας) σε ρόλο δορυφόρων της Ρωσίας…
Είναι ό,τι ακριβώς ονειρεύεται η Τουρκία για μας,, ώστε να εκπληρώσει το όνειρο της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της. Όνειρο που, στην νεο-οθωμανική του υπόσταση, μιλά για αυτονομία-ανεξαρτησία της Δυτικής Θράκης, ”συνεκμετάλλευση” (βλ. διχοτόμηση) του Αιγαίου και προσάρτηση των Κατεχομένων στην Τουρκία, για να ενσωματώσει και την ελεύθερη Κύπρο — με την πρώτη αφορμή — στην επικράτειά της.
Δεδομένων αυτών, κάθε συζήτηση με φιλορωσική ή φιλοαμερικανική αφετηρία θολώνει, εκ των πραγμάτων, το τοπίο της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, γιατί δεν εστιάζει στα ελληνικά συμφέροντα, παρά τα ενθυλακώνει στα ρωσικά ή τα αμερικανικά. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο για την Ελλάδα.
Είναι ό,τι χειρότερο, απ’ τη στιγμή που τα συμφέροντά της απαιτούν να έχουμε αυτόφωτη Εθνική Στρατηγική εμείς οι Έλληνες και να μην είμαστε ”αποικία” είτε των ΗΠΑ είτε της Ρωσίας. Να είμαστε ενταγμένοι σε διακρατικούς σχηματισμούς, αλλά να μην ποδηγετούμαστε απ’ αυτούς όταν τα εθνικά μας συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ισχυρών και μη εξαιρετέων μελών τους.
Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση ιστορικά, γεωπολιτικά, ιδεολογικά, αρκεί να τη σέβονται οι δυτικοί φίλοι και σύμμαχοί της. Αρκεί να σέβονται τις αξίες, τον πολιτισμό και την ιστορία της και να μην την βλέπουν ως… Βαλκάνια δορυφόρο των γεωπολιτικών τους σχεδίων.
Να μην τη βλέπουν, προπάντων, ως κυματοθραύστη προστασίας τους προ του ενδεχομένου παραβίασης των ευρωπαϊκών συνόρων απ’ τους μουτζαχεντίν του Ισλάμ και ως χώρα-Ιφιγένεια στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό, έτοιμη να θυσιάσει χάριν της ευρωπαϊκής ειρήνης και των δυτικών συμφερόντων την εδαφική της ακεραιότητα και την ομοιογένεια του πληθυσμού της…
Δημοσίευση σχολίου