Όταν ο πρώην Ακόλουθος Άμυνας των ΗΠΑ έγραψε σε μήνυμα του στο twitter ότι “οι ζητιάνοι δεν μπορούν να παζαρέψουν” αναφερόμενος στην Ελλάδα , οι πολίτες έπαθαν σοκ. Σε αντίθεση μ΄ ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος οι Έλληνες πολίτες έχουν πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και δεν μπορούν να καταλάβουν από που αντλούν κάποιοι τη βεβαιότητα ότι είμαστε “ιθαγενείς” που μας εντυπωσιάζουν τα “καθρεφτάκια”.
Μια απάντηση δόθηκε χθες στην αμερικανική πρεσβεία όπου έγινε δεξίωση αποχαιρετισμού του πλοιάρχου που διαδέχτηκε τον Ρομπ Παλμ ο οποίος έγραψε περί ζητιάνων…
Ο πλοίαρχος Τίμοθι Κέτερ ίσως να μην περίμενε ότι το παρών θα έδιναν ο ΥΕΘΑ, ο ΥΦΕΘΑ, οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας! Που να το περιμένει…
Δεν γνωρίζουμε ποιος είχε την ατυχή ιδέα αυτής της “μαζικής παρουσίας” και δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα αλλαγής πρέσβη.
Ποιος ήταν ο στόχος;
Το πιο παράδοξο είναι ότι σ΄ αυτή τη μακρά πλέον περίοδο των “άριστων ελληνοαμερικανικών σχέσεων” η Ελλάδα δεν έχει να αποδείξει τίποτα για την ειλικρίνεια των προθέσεων της. Έχουμε πληρώσει πάρα πολλά δις σε αμερικανικές εταιρείες , εκκρεμούν ακόμη 5 δις που διεκδικούν οι Αμερικανοί για τις φρεγάτες κι έχουν στην λίστα τους και τα F-35. Οι Αμερικανοί έχουν “ξεστοκάρει” και αρκετό από το αμυντικό υλικό που θα τους κόστιζε να καταστρέψουν. Το έδωσαν σε εμάς και εταιρείες τους θα αναλάβουν να το “συνεφέρουν”!
Εκτός από το οικονομικό “πιστοποιητικό” των άριστων σχέσεων η Ελλάδα έχει δώσει ότι έχουν ζητήσει οι Αμερικανοί σε επίπεδο διευκολύνσεων.
Τι έχουμε πάρει;
Πολλά μεγάλα λόγια και αρκετά μεγάλα όχι!
Ζητήσαμε αντιτορπιλικά Arleigh Burke, μας είπαν όχι. Ζητήσαμε να έχουν ένα ή δύο απ΄ αυτά όλο και πιο συχνά στη Σούδα και μας έδωσαν το…πλωτό συνεργείο Uss Hershel Woody Williams, το οποίο κάποιοι στην Αθήνα παρουσίασαν περίπου ως…πλοίο φόβητρο που “αποδεικνύει την αμερικανική στήριξη στην Ελλάδα”! Ζητάμε να συζητήσουμε μ΄ όλες τις αμερικανικές εταιρείες που έχουν προτάσεις για εξοπλισμούς, αλλά ούτε αυτό γίνεται δεκτό.
Αναμέναμε κάποια ουσιαστική στήριξη έναντι της Τουρκίας και διαπιστώσαμε μετά από τη συνάντηση Μπάϊντεν-Ερντογάν ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον ουτοπία.
Μπορεί ένα μέρος του πολιτικού μας συστήματος να ΄χει παραμείνει ακόμη στη δεκαετία του 50, όταν η αμερικανική πρεσβεία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Μπορεί να πιστεύουν κάποιοι ότι η δήλωση πίστης στις ΗΠΑ εξασφαλίζει το πολιτικό τους μέλλον. Η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αρκετοί είχαν άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ και την πρεσβεία, αλλά κανένας δεν είδαμε να “προχωρά”. Οι Αμερικανοί που είναι σοβαροί δεν λειτουργούν με τέτοιο τρόπο αλλά δεν έχουν και λόγο να το εξηγήσουν σ΄ όσους θέλουν να το πιστεύουν! Αυτό που θέλουν είναι να ΄χουν απέναντι τους αποτελεσματικούς συνομιλητές ακόμη κι αν λένε όχι.
Θα κλείσουμε με δυο λόγια για τους Αρχηγούς με κάτι που πολλές φορές έχουμε γράψει: αυτό που λογικά απασχολεί κάθε Αξιωματικό που φθάνει σ΄ αυτή τη τιμητική θέση ,είναι η υστεροφημία του . Είναι το τελευταίο παράσημο και γι΄ αυτό κάποιες φορές το όχι θα πρέπει να περιλαμβάνεται στο λεξιλόγιο τους.
Δημοσίευση σχολίου