Αποχώρησε από την Ελλάδα συνοδευόμενος από την οικογένειά του που είχε έρθει στην Ελλάδα για να του συμπαρασταθεί στην περιπέτεια, ο Ρώσος επιχειρηματίας Σεργκέι Καλίνιν. Στο αεροδρόμιο τον συνόδευσε η ρωσική διπλωματική αποστολή στην Αθήνα. πέραν της “έμπρακτης συμπαράστασης”, ασφαλώς επιθυμούσαν να διασφαλίσουν ότι δεν θα συνέβαινε κανένα “παρατράγουδο” της τελευταίας στιγμής…
Αυτή τη φορά η διαχείριση της υπόθεσης από ελληνικής πλευράς παίρνει “καλό βαθμό”. Μερικές μέρες μετά τη σύλληψη και την κράτηση – προφυλάκισή του, δημοσιογράφοι ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον “τι έγινε αυτή η ψυχή”, καθώς κοινή ήταν η ανησυχία με το που έγινε γνωστή η είδηση, ότι οδεύουμε σε μια νέα διπλωματική κλιμάκωση των σχέσεων Ελλάδας και Ρωσίας, έχοντας νωπό το παράδειγμα των απελάσεων των Ρώσων “διπλωματών”.
Ωστόσο, πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικές υποθέσεις, με την πρώτη να εγείρει ζήτημα ουσίας, ασχέτως των αντιρρήσεων που μπορούν να διατυπωθούν για το “άκομψο” του διπλωματικού χειρισμού που οδήγησε σε αχρείαστη όξυνση τις σχέσεις Αθήνας και Μόσχας.
Η δεύτερη όμως, μετά τη λήξη της, προσφέρεται για τη διατύπωση μερικών σκέψεων και ανησυχιών οι οποίες θα πρέπει να απασχολήσουν όχι μόνο την ελληνική πλευρά, αλλά και την αποκαλούμενη ως “διεθνή κοινότητα”. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο πρωτοβουλίας τόσο της ελληνικής διπλωματίας όσο και των αρχών ασφαλείας που ενεπλάκησαν.
Αυτό που δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό, με ξεκάθαρη και τη δημοσιογραφική ευθύνη, είναι ότι η Ελλάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς να φταίει. Από τη στιγμή που εκδίδεται διεθνές ένταλμα σύλληψης από τη “Διεθνή Αστυνομία” (INTERPOL: International Police), μένεις απλά χωρίς επιλογές. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο εκτός από το να προχωρήσεις στη σύλληψη του διωκόμενου.
Στη συνέχεια, προφανώς εμπλέκεται και η ελληνική διπλωματία για να διαλευκάνει την υπόθεση και αν διαπιστώσει τι μπορεί να κρύβεται πίσω από το φερόμενο ως αδίκημα που έχει οδηγήσει στη σύλληψη.
Ωστόσο, για οποιαδήποτε χώρα που σέβεται τον εαυτό της, δεν μπορεί παρά να αντιδράσει όταν κάθε “τρεις και λίγο” καλείται να αντιμετωπίσει καταστάσεις οι οποίες εμπλέκουν τις διεθνείς σχέσεις της και μάλιστα με χώρες που έχουν ευθεία εμπλοκή και επίπτωση στην ελληνική εθνική ασφάλεια. Εν προκειμένω τη Ρωσία.
Δε φτάνει που η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του ανταγωνισμού Μόσχας και Ουάσιγκτον για μια από τις πιο κρίσιμες γεωστρατηγικά περιφέρειες του πλανήτη καλούμενη συχνότατα να λάβει δυσάρεστες αποφάσεις, αφού έχει να επιλέξει μεταξύ “λύσεων” οι οποίες ανεξαιραίτως συνεπάγονται σοβαρό διπλωματικό κόστος, θα πρέπει να εμπλέκεται και για αναλογικά ήσσονος σημασίας θέματα;
Πέραν της όποιας “ανθρωπιστικής διάστασης” του θέματος, το οποίο εξαρτάται από την οπτική γωνία προσέγγισης, αξίζει να ταλαιπωρηθεί ξανά η σχέση της χώρας με μια σημαντική χώρα, για ένα τέτοιο ζήτημα;
Ένας Ρώσος επιχειρηματίας που δραστηριοποιούνταν στην Ουκρανία στο πλευρό ενός Ουκρανού “ολιγάρχη”, συμμάχου της φιλορωσικής πτέρυγας της ουκρανικής πολιτικής ζωής (του φιλορώσου πρώην προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς) κατηγορείται για σοβαρή φοροδιαφυγή. Εντάξει.
Δεδομένου όμως του ευρύτερου πλέγματος των σχέσεων Μόσχας και Κιέβου (ανατολική Ουκρανία, προσάρτηση Κριμαίας), ποιος μπορεί να διασφαλίσει στην ελληνική πλευρά ότι η δίωξη δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά; Μεταξύ μας, λογικά είναι το πιθανότερο, υπό την έννοια τουλάχιστον ότι αν ήταν φίλα προσκείμενος στην κυβερνώσα πλευρά, η “διαχείριση” της φοροδιαφυγής θα γινόταν αλλιώς.
Η υπόθεση θα πρέπει να προβληματίσει και τους Ουκρανούς που δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι επιθυμούν να ενσωματωθούν στο δυτικό “σύστημα αξιών” και τους δυτικούς θεσμούς οικονομικής συνεργασίας, ασφάλειας και άμυνας.
Διότι η συμπεριφορά αυτή θυμίζει έντονα την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία έχει στήσει “βιομηχανία” παραγωγής διεθνών ενταλμάτων σύλληψης για κάθε λογής “αντικαθεστωτικό”, φέρνοντας σε δύσκολη θέση πλήθος χωρών ανά την υφήλιο, καθώς θα ήταν σκανδαλώδες να υιοθετήσει κανείς την τουρκική ερμηνεία του όρου “τρομοκρατία” που συμπεριλαμβάνει οποιονδήποτε δεν συντάσσεται με το ισλαμιστικό καθεστώς Ερντογάν.
Κατά συνέπεια, η διπλωματική έκφραση δυσαρέσκειας της ελληνικής πλευράς προς την Ουκρανία θα ήταν μια αυτονόητη ενέργεια. Δεν μπορείς φίλε Ουκρανέ να μπλέκεις ευθέως την ελληνική ασφάλεια και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, διότι κάποιοι έφτιαξαν μια λίστα στην οποία έβαλαν με τα δικά τους κριτήρια τους “εχθρούς της Ουκρανίας”.
Τα ίδια ταλαιπωρούν την ελληνική διπλωματία και τα ελληνοτουρκικά με τους οχτώ στρατιωτικούς και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Κατά συνέπεια, με ελληνική πρωτοβουλία, θα πρέπει να τεθεί τόσο σε διπλωματικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο της INTERPOL ζήτημα ύπαρξης “φίλτρων” προτού ένα ένταλμα (“red notice” για την ακρίβεια…) τεθεί σε ισχύ και οι χώρες υποχρεωθούν να πειθαρχήσουν.
Δεν μπορεί να τίθενται οι διεθνείς σχέσεις των χωρών σε κίνδυνο, με επακόλουθο ακόμα και τη γενικότερη αποσταθεροποίηση, αφού για ένα αναλογικά ήσσονος σημασίας θέμα, τίθεται σε κίνδυνο ένα υπέρτερο αγαθό, αυτό της σταθερότητας των σχέσεων μεταξύ των κρατών.
Είμαστε υπερβολικοί; Αν αύριο μεθαύριο για κάποιον λόγο αποφάσιζε να επισκεφθεί την Αθήνα ο Τούρκος μπασκετμπολίστας Ενές Καντέρ των New York Knicks στο NBA που είναι δηλωμένος οπαδός του Φετουλάχ Γκιουλέν και η Τουρκία που έχει εκδώσει “red notice” και τον κυνηγάει, πάλι θα μπλέξουμε για τα αυτονόητα; Θα το χρησιμοποιήσει ως όχημα για να προκαλέσει κρίση;
Επειδή όμως είναι κάθε περίπτωση διαφορετική και όλες οι χώρες του κόσμου δεν έχουν απαραιτήτως “τουρκικά μυαλά” και προτεραιότητες, μπορεί το θέμα αυτό να τεθεί προληπτικά και σε διμερές επίπεδο με χώρες κρίσιμες για τις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο χειρισμών. Να εξηγηθούν εγκαίρως οι περιορισμοί που θέτει στην Ελλάδα η ιδιότητα του κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μπορεί να το είπε για άλλον λόγο ο μεγάλος Ιπποκράτης, είναι όμως μια σοφή ρήση που αξίζει να την εφαρμόσουμε γενικότερα: «Ασφάλεια εστί το προνοείν και προλαμβάνειν. Το δε προνοείν και προλαμβάνειν κρείττον εστί του θεραπεύειν».
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου