Τελώντας υπό την ασφυκτική πίεση της κυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες και επιχειρώντας να μην εμφανιστεί ότι υποχωρεί, ακόμα και στην περίπτωση του πάστορα Μπράνσον και των υπολοίπων Αμερικανών πολιτών που έχει λειτουργήσει καταφανώς καταχρηστικά και αντισυμμαχικά, η Τουρκία αρχίζει νε επισείει εμμέσως προς την Ουάσιγκτον την απειλή αναγνώρισης της χερσονήσου της Κριμαίας την οποία απέσπασε η Ρωσία από την Ουκρανία το 2014.
Η είδηση που κυκλοφορεί και αναπαράγεται με συγκεκριμένο τρόπο από φιλοτουρκικά μέσα ενημέρωσης ώστε να δημιουργήσει κλίμα, αφορά τις συζητήσεις για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Κριμαίας με την Τουρκία, η οποία παρουσιάζεται εμμέσως, ως το πρώτο βήμα της αναγνώρισης της κυριαρχίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Παρότι διευκρινίζεται ότι η τουρκική πολιτική δεν προβλέπεται να αλλάξει στο ζήτημα αυτό εντός του τρέχοντος έτους, είναι δύσκολο να μη διακρίνει ο αναγνώστης τη συγκεκαλυμμένη απειλή της πλήρους διάρρηξης των σχέσεων με τη Δύση και το… απονενοημένο της αναγνώρισης της ρωσικής κυριαρχίας στην Κριμαία.
Η απάντηση σε αυτό το ενδεχόμενο προς την τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι το κλασικό ελληνικό «ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα». Η κυβέρνηση Ερντογάν δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι με αυτό τον τρόπο θα οδηγεί την ανοδική πορεία στην αποκαλούμενη ως «σκάλα ης κλιμάκωσης» (escalation ladder), ενώ με δεδομένο ότι τα άδικο που έχει στα μάτια των Αμερικανών είναι επιεικώς κραυγαλέο, πολύ απλά δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο υποχώρησης από την κυβέρνηση Τραμπ.
Είναι ασφαλώς δικαίωμα της Τουρκίας να θεωρεί αφενός ότι δεν πρέπει να υποχωρήσει και αφετέρου να εκτιμά ότι μπορεί να ελέγξει τις επιπτώσεις από την οριστική απομάκρυνση από το σύστημα ασφαλείας του δυτικού κόσμου.
Τι θα μπορούσε να συμβεί όμως, καθώς αναγνώριση της Κριμαίας θα έριχνε «νερό στον μύλο» των Ρώσων οι οποίοι θα επιθυμούσαν να καταστήσουν τη Μαύρη Θάλασσα ως μια «απαγορευμένη περιοχή» για το αμερικανικό Ναυτικό;
Αυτό δεν θα ήταν εύκολο και απλό να συμβεί, αν και ενδεχόμενη ρωσική απόπειρα να απαγορεύσουν διά της Τουρκίας τη διέλευση ΝΑΤΟϊκών πολεμικών πλοίων το οποίο θα απομόνωνε τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, δυο ΝΑΤΟϊκές χώρες οι οποίες δεν διαθέτουν και κάτι αξιόλογο στον ναυτικό τομέα, τουλάχιστον προς το παρόν.
Εάν όμως δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, αυτό θα μπορούσε να περιπλέξει και να οδηγήσει σε σοβαρές δυσκολίες τη ρωσική πρόσβαση στα «θερμά νερά» της Μεσογείου. Τα αντίποινα μιας τέτοιας απαγόρευσης θα μπορούσαν όμως να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα ακόμα και στην ελεύθερη πρόσβαση και «κυκλοφορία» της ίδιας της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, μια θάλασσα την οποία ποτέ δεν έχει κρύψει ότι επιθυμεί να ελέγχει, αντιμετωπίζοντάς την ως μια… οθωμανική λίμνη.
Το πρόβλημα με τους ιδεοληπτικούς στρατηγικούς σχεδιαστές πάντα ήταν ότι υπερεκτιμούσαν τις δυνατότητές τους με αποτέλεσμα να υιοθετούν συμπεριφορά δυσανάλογα υπερφίαλη ως προς το πραγματικό τους μέγεθος και την ισχύ, εκθέτοντας εαυτούς σε σοβαρότατα αντίποινα, έναντι αποφασισμένων αντιπάλων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να δώσουν το ισχυρότερο πλήγμα στον τουρκικό αναθεωρητισμό και την απόπειρα ακύρωσης στην πράξη της μεταπολεμικής αρχιτεκονικής ασφαλείας, υπερασπιζόμενες τουρκική υπηκοότητας πολίτες… Θα πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν το ενδεχόμενο να απελευθερώσουν τους δυστυχείς Τουρκοκυπρίους από τον ζυγό του Ερντογάν.
Να τους ελευθερώσει από τη θηλιά που έχει περάσει στον λαιμό τους, μη επιτρέποντάς τους να ζήσουν σε μια ενωμένη χώρα – μέλος της οικογένειας των ευρωπαϊκών κρατών. Ταυτόχρονα θα διόρθωνε ένα μεγάλο σφάλμα των Ηνωμένων Πολιτειών από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Το σφάλμα αυτό έχει οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο μέχρι και τις ημέρες μας, σε ένα λάθος που συνεχίστηκε έκτοτε, καθώς η μια προτεινόμενη «λύση» μετά την άλλη, παρέδιδαν ολοένα και περισσότερο τη μεγαλόνησο στον γεωστρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας.
Το αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Μεσογείου, η Κύπρος, δεν μπορεί να αφεθεί να… βολοδέρνει σε μια εποχή όπου στην περιοχή αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν οι συμμαχίες και οι ψυχολογικοί δεσμοί ανάμεσα σε κράτη και έθνη, τα οποία έχουν αποφασίσει να χτίσουν ένα κοινό μέλλον, στο πλαίσιο του οποίου θα επιλύουν τα όποια προβλήματά τους με ειρηνικές μεθόδους.
Ένα μέλλον, που θα έχει ως σημείο αναφοράς την ευημερία για όλους, σε ένα από τα πιο κρίσιμα γεωστρατηγικής σημασίας σταυροδρόμια της υφηλίου. Αυτά πρέπει να προστατευθούν από… μεσαιωνικές συμπεριφορές επίδοξων ηγεμόνων που ξυπνούν και κοιμούνται έχοντας την κατάκτηση, την ανατροπή του status quo και την υποδούλωση κατά νου. Όσο συντομότερα το κατανοήσει το αμερικανικό Πεντάγωνο, τόσο το καλύτερο για την ειρήνη στην περιοχή.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου