Τιερί Μεϊσάν
Αν κάποιος θέλει να κάνει για λίγο ένα βήμα πίσω, θα διαπιστώσει ότι οι διάφορες συγκρούσεις που μάτωσαν εδώ και δεκαέξι χρόνια όλη την ευρύτερη Μέση Ανατολή από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη δεν ήταν μια διαδοχή εμφυλίων πολέμων, αλλά η εφαρμογή περιφερειακών στρατηγικών. Υπενθυμίζοντας τους στόχους και την τακτική αυτών των πολέμων μετά την «αραβική Άνοιξη», ο Τιερί Μεϊσάν παρατηρεί την προετοιμασία των επομένων.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία) | 28 Φεβρουαρίου 2018
Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν σχεδιαστεί προσεκτικά από το Ηνωμένο Βασίλειο από το 2004, όπως αποδεικνύεται από τα εσωτερικά έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών που αποκάλυψε ο Βρετανός πληροφοριοδότης (whistleblower) Derek Pasquill. Με εξαίρεση τον βομβαρδισμό της Τρίπολης (Λιβύη), τον Αύγουστο του 2011, πήγαζαν όχι μόνο από τεχνικές μη-βίαιας αποσταθεροποίησης του Gene Sharp, αλλά και από τον πόλεμο τέταρτης γενιάς του William S. Lind
Με υλοποίηση από το στρατό των ΗΠΑ, το βρετανικό σχέδιο της «Αραβικής Άνοιξης» παρενεβλήθη με εκείνο του επιτελείου των ΗΠΑ: η καταστροφή των κοινωνιών και Κρατών σε περιφερειακό επίπεδο, όπως διατυπώθηκε από το ναύαρχο Arthur Cebrowski, που έγινε δημοφιλής από τον Thomas Barnett, και απεικονίστηκε από τον Ralph Peters.
Τα γεγονότα φάνηκαν να επιβραδύνουν το δεύτερο τρίμηνο του 2012, έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συμφώνησαν από κοινού στη Γενεύη για ένα νέο μοίρασμα της Μέσης Ανατολής στις 31 Ιουνίου.
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τήρησαν την υπογραφή τους. Ένας δεύτερος πόλεμος ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012, στη Συρία, στη συνέχεια στο Ιράκ. Μικρές ομάδες και ειδικές δυνάμεις διαδέχτηκαν τεράστιοι στρατοί ξηράς αποτελούμενοι από τζιχαντιστές. Δεν ήταν πλέον πόλεμος 4ης γενιάς, αλλά ένας κλασικός πόλεμος θέσεων, προσαρμοσμένος στις τεχνικές του Abu Bakr Naji.
Αυτή τη φορά, σύμφωνα με τις εργασίες της Robin Wright, η επιθυμία να αποφευχθεί η επανάληψη του «Δρόμου του Μεταξιού» εναποτέθηκε στους δύο προηγούμενους στόχους, όταν η Κίνα αποκάλυψε τη φιλοδοξία της.
Τα γεγονότα φάνηκαν πάλι να υποχωρήσουν κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2017, μετά την πτώση του Ντάες, αλλά οι επενδύσεις που είχαν γίνει σε αυτές τις συγκρούσεις ήταν τέτοιες έτσι ώστε φαινόταν αδύνατο για τους οπαδούς του πολέμου να εγκαταλείψουν χωρίς την επίτευξη των στόχων τους.
Γίναμε θεατές τότε για μια προσπάθεια να αναζωογονηθούν οι εχθροπραξίες με το κουρδικό ζήτημα. Μετά από μια πρώτη αποτυχία στο Ιράκ, έγινε μια δεύτερη προσπάθεια στη Συρία. Και στις δύο περιπτώσεις, η βία της επίθεσης είχε ώθησει τη Τουρκία, το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία να ενωθούν ενάντια στον εξωτερικό εχθρό.
Τελικά, το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε να επιτύχει τον αρχικό του στόχο της κυριαρχίας μέσω των Αδελφών Μουσουλμάνων και μόλις ίδρυσε για αυτό το σκοπό τη «Μικρή Ομάδα» την οποία αποκάλυψε ο Richard Labévière . Αυτή η μυστική δομή περιλαμβάνει τη Σαουδική Αραβία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Ιορδανία.
Από την πλευρά τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες, εφαρμόζοντας την «Περιστροφή προς την Ασία» (Asian Pivot) του Kurt Campbell, μόλις αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους κατά της Κίνας. Για το σκοπό αυτό, μεταρρυθμίζουν με την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία, το Quadriennal Security Dialogue (Τετραετή Διάλογο για την Ασφάλεια). Αν λοιπόν ο κύριος όγκος των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων πρέπει να μεταφερθεί στην Άπω Ανατολή, θα επιμείνουν στην επιθυμία τους να κόψουν το Δρόμο του Μεταξιού στη Μοσούλη και τη Παλμύρα.
Εν τω μεταξύ, το δυτικό κοινό πιστεύει ότι η μοναδική σύγκρουση που έχει καταστρέψει ολόκληρη την ευρύτερη Μέση Ανατολή, από το Αφγανιστάν μέχρι τη Λιβύη, είναι μια διαδοχή εμφυλίων πολέμων για τη δημοκρατία.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου