Κάθε λαός έχει δύο ερεθίσματα τα οποία τον αναγκάζουν να πορεύεται στην ιστορία. Τις επιτυχίες του και τις αποτυχίες του. Τις δόξες του και τα τραύματά του. όπως πρώτος έγραψε στον Επιτάφιο (παρ.41) ο θεμελιωτής του πολιτικού ρεαλισμού Θουκυδίδης «(…) Στήσαμε αδριάντες για τους θριάμβους και τους ολέθρους μας(…)».Αυτό που είναι διαφορετικό στους λαούς, είναι το πώς διαχειρίζονται τα τραύματα και τις επιτυχίες τους. Το σίγουρο είναι οτι το ελληνικό ψυχογράφημα δεν είναι θετικό και επηρεάζει τη στρατηγική μας κουλτούρα που είναι η μαγιά της εξωτερικής μας πολιτικής.
Το δικό μας σύνδρομο Σεβρών. Μια σύγκριση με την Τουρκία.
Ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά αντιμετώπισης των καταστάσεων που ασυνείδητα διαμορφώνουν τη στρατηγική κουλτούρα των λαών, –και επομένως το επίπεδο λήψης αποφάσεων- είναι η σύγκριση. Η Ελλάδα δεν έχει αποτινάξει από πάνω της το φάντασμα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η πιο τρομακτική συνέπεια που προκάλεσε αυτή η Καταστροφή, είναι η παύση της σύλληψης του Ελληνισμού ως κάτι πέρα από την κατοχυρωμένη από το Διεθνές Δίκαιο, επικράτειά του.
Στα στενά όρια του ελληνικού κράτους διαμορφώθηκαν αφηγήματα τα οποία έθεσαν ως στόχο της αποτροπή επανάληψης μια τέτοιας τραγωδίας. Όπως και στη ζωή, έτσι και στη διεθνή πολιτική, τα λάθη δε διορθώνονται με λάθη. Μετά από 52 χρόνια, το κομμάτι της Βόρειας Κύπρου πέρασε στα χέρια της Τουρκίας. Από τη δεκαετία του 60’ η Τουρκία (με αποκορύφωμα την κρίση των Ιμίων) έθεσε ως στόχο της τον έλεγχο του Αιγαίου αφού πρώτα το «γκριζάριζε». Η Ελλάδα στο μεταξύ δεν αξιοποίησε το Έπος του 40’ για να σβήσει τις μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Αντίστοιχο τραύμα, που διέπει στο σύνολό της την τουρκική εξωτερική πολιτική, είναι το Σύνδρομο των Σεβρών που ουσιαστικά, υπήρξε η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρισκόταν έως τότε σε βασανιστική περίοδο διάλυσης ενός αιώνα. Η Τουρκία απάντησε επιθετικά σε αυτό το Σύνδρομο και έθεσε ως στόχο της ανασυγκρότηση ενός χώρου που θεωρεί οτι της ανήκει δικαιωματικά. Στην Ελλάδα, δεν έφταιξαν οι κακές αποφάσεις που οδήγησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή. Την πλήρωσε η Μεγάλη Ιδέα. Κανένας όμως λαός και καμία κοινωνία δεν κατάφερε να ακμάσει χωρίς την βοήθεια κάποιου οράματος. Η ολοκληρωμένη προσπάθεια αποτίναξης του Συνδρόμου των Σεβρών στην Τουρκία, ήρθε με τον ερχομό στην πολιτική ζωή της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν.
Έτσι λοιπόν, όταν η Τουρκία προσπαθεί να θέσει μια ταυτότητα που θα εξυπηρετεί το δικό της όραμα, (που είναι εχθρικό προς την Ελλάδα) στη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες, οι πολιτικές δυνάμεις άφησαν την ελληνική εξωτερική πολιτική να κρέμεται στο μόνιμο καταφύγιο των ανίσχυρων, το Διεθνές Δίκαιο για να αγοράσουν χρόνο για να ερίζουν για το ποιός είναι καλύτερος «εκσυγχρονισμός» για την Ελλάδα. Ένας εκσυγχρονισμός που ποτέ δεν έλαβε χώρα εκεί που έπρεπε, αλλά έγινε σύνθημα για άχρωμες και άοσμες πολιτικά δυνάμεις και έσβησε κάθε όραμα για την Ελληνική Οικουμένη.
Ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη διαφορά αντιμετώπισης των καταστάσεων που ασυνείδητα διαμορφώνουν τη στρατηγική κουλτούρα των λαών, –και επομένως το επίπεδο λήψης αποφάσεων- είναι η σύγκριση. Η Ελλάδα δεν έχει αποτινάξει από πάνω της το φάντασμα της Μικρασιατικής Καταστροφής. Η πιο τρομακτική συνέπεια που προκάλεσε αυτή η Καταστροφή, είναι η παύση της σύλληψης του Ελληνισμού ως κάτι πέρα από την κατοχυρωμένη από το Διεθνές Δίκαιο, επικράτειά του.
Στα στενά όρια του ελληνικού κράτους διαμορφώθηκαν αφηγήματα τα οποία έθεσαν ως στόχο της αποτροπή επανάληψης μια τέτοιας τραγωδίας. Όπως και στη ζωή, έτσι και στη διεθνή πολιτική, τα λάθη δε διορθώνονται με λάθη. Μετά από 52 χρόνια, το κομμάτι της Βόρειας Κύπρου πέρασε στα χέρια της Τουρκίας. Από τη δεκαετία του 60’ η Τουρκία (με αποκορύφωμα την κρίση των Ιμίων) έθεσε ως στόχο της τον έλεγχο του Αιγαίου αφού πρώτα το «γκριζάριζε». Η Ελλάδα στο μεταξύ δεν αξιοποίησε το Έπος του 40’ για να σβήσει τις μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Αντίστοιχο τραύμα, που διέπει στο σύνολό της την τουρκική εξωτερική πολιτική, είναι το Σύνδρομο των Σεβρών που ουσιαστικά, υπήρξε η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που βρισκόταν έως τότε σε βασανιστική περίοδο διάλυσης ενός αιώνα. Η Τουρκία απάντησε επιθετικά σε αυτό το Σύνδρομο και έθεσε ως στόχο της ανασυγκρότηση ενός χώρου που θεωρεί οτι της ανήκει δικαιωματικά. Στην Ελλάδα, δεν έφταιξαν οι κακές αποφάσεις που οδήγησαν στην Μικρασιατική Καταστροφή. Την πλήρωσε η Μεγάλη Ιδέα. Κανένας όμως λαός και καμία κοινωνία δεν κατάφερε να ακμάσει χωρίς την βοήθεια κάποιου οράματος. Η ολοκληρωμένη προσπάθεια αποτίναξης του Συνδρόμου των Σεβρών στην Τουρκία, ήρθε με τον ερχομό στην πολιτική ζωή της Τουρκίας του Ταγίπ Ερντογάν.
Έτσι λοιπόν, όταν η Τουρκία προσπαθεί να θέσει μια ταυτότητα που θα εξυπηρετεί το δικό της όραμα, (που είναι εχθρικό προς την Ελλάδα) στη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες, οι πολιτικές δυνάμεις άφησαν την ελληνική εξωτερική πολιτική να κρέμεται στο μόνιμο καταφύγιο των ανίσχυρων, το Διεθνές Δίκαιο για να αγοράσουν χρόνο για να ερίζουν για το ποιός είναι καλύτερος «εκσυγχρονισμός» για την Ελλάδα. Ένας εκσυγχρονισμός που ποτέ δεν έλαβε χώρα εκεί που έπρεπε, αλλά έγινε σύνθημα για άχρωμες και άοσμες πολιτικά δυνάμεις και έσβησε κάθε όραμα για την Ελληνική Οικουμένη.
Από το τέλμα στην άνοδο
Η ακμή και η παρακμή έχουν σχέση διαδοχής στη διεθνή πολιτική, όπως πολύ καλά έχει περιγράψει ο ρεαλιστής θεωρητικός του Princeton, Robert Gilpin. Το φαινόμενο εναλλαγής ακμής-παρακμής, αποτελεί κομμάτι της φύσης. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που συμβάλλουν στη διάρκεια της ακμής και της παρακμής.
Τα αφηγήματα που καθόρισαν την πολιτική κατευνασμού έναντι όσων είχαν και έχουν εχθρικές διαθέσεις εναντίον μας, στηρίζθηκαν στην περιφρόνηση του ελληνικού παρελθόντος και στην πλούσια διπλωματική και στρατηγική παράδοση που έχει ο Ελληνσιμός. Σβήστηκαν από την ελληνική ιστορία χίλια χρόνια αφού μπήκε σε debate το αν ο κόσμος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ελληνικός ή όχι. Πριν κωδικοποιήσουμε σύντομα το πού πρέπει να εστιάσει η νέα στρατηγική κουλτούρα που οφείλουμε να υιοθετήσουμε, καλό είναι να ανζητήσουμε τον πυρήνα της που δεν είναι άλλος από την Παιδεία.
Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό εκαπιδευτικό σύστημα περιθωριοποιεί (πολλές φορές και ύστερα από διμερείς συμφωνίες με την Τουρκία) την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης. Ακραίες και ανιστόρητες φράσεις όπως «Τα Αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα» δεν τα ασπάζεται μονο ένας πολιτικός φορέας στην Ελλάδα. Ο μηδενιστικός εκσυγχρονισμός έχει βάλει χέρι τόσο στην Ιστορία και στα Αρχαία Ελληνικά, όσο και στα Θρησκευτικά. Η σύζευξη των τριών μαθημάτων παρέχουν τη μαγιά έμπνευσης, της ηθικής και της ανάτασης των εκκολαπτόμενων Ελλήνων πολιτών που έχουν βέβαια την ελευθερία στην ενηλικίωσή τους, να απορρίψουν. Ο Όττο φον Μπίσμαρκ, μετά το τέλος των γαλλο-πρωσικών πολέμων, διέταξε να γίνει έρευνα ώστε να βρει ποιό ήταν το στοιχείο που οδήγησε στην πρωσική νίκη. Το αποτέλεσμα της έρευνας είχε μια απάντηση: «Οι δάσκαλοι». Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα εκείνων που από απλό βίτσιο επιθυμούν την αποδόμηση του Ελληνισμού, θεωρεί πως η σύγχρονη εκπαίδευση δεν μπορεί να συνδυαστεί με την «παλαιομοδίτικη». Το πρώτο πράγμα που πρέπει επομένως να κάνουμε, είναι να δώσουμε από μικρή ηλικία τον κατάλληλο αξιακό κώδικα ο οποίος θα δώσει μελλοντικά, καλές αποφάσεις
Η ακμή και η παρακμή έχουν σχέση διαδοχής στη διεθνή πολιτική, όπως πολύ καλά έχει περιγράψει ο ρεαλιστής θεωρητικός του Princeton, Robert Gilpin. Το φαινόμενο εναλλαγής ακμής-παρακμής, αποτελεί κομμάτι της φύσης. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που συμβάλλουν στη διάρκεια της ακμής και της παρακμής.
Τα αφηγήματα που καθόρισαν την πολιτική κατευνασμού έναντι όσων είχαν και έχουν εχθρικές διαθέσεις εναντίον μας, στηρίζθηκαν στην περιφρόνηση του ελληνικού παρελθόντος και στην πλούσια διπλωματική και στρατηγική παράδοση που έχει ο Ελληνσιμός. Σβήστηκαν από την ελληνική ιστορία χίλια χρόνια αφού μπήκε σε debate το αν ο κόσμος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ελληνικός ή όχι. Πριν κωδικοποιήσουμε σύντομα το πού πρέπει να εστιάσει η νέα στρατηγική κουλτούρα που οφείλουμε να υιοθετήσουμε, καλό είναι να ανζητήσουμε τον πυρήνα της που δεν είναι άλλος από την Παιδεία.
Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό εκαπιδευτικό σύστημα περιθωριοποιεί (πολλές φορές και ύστερα από διμερείς συμφωνίες με την Τουρκία) την καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης. Ακραίες και ανιστόρητες φράσεις όπως «Τα Αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα» δεν τα ασπάζεται μονο ένας πολιτικός φορέας στην Ελλάδα. Ο μηδενιστικός εκσυγχρονισμός έχει βάλει χέρι τόσο στην Ιστορία και στα Αρχαία Ελληνικά, όσο και στα Θρησκευτικά. Η σύζευξη των τριών μαθημάτων παρέχουν τη μαγιά έμπνευσης, της ηθικής και της ανάτασης των εκκολαπτόμενων Ελλήνων πολιτών που έχουν βέβαια την ελευθερία στην ενηλικίωσή τους, να απορρίψουν. Ο Όττο φον Μπίσμαρκ, μετά το τέλος των γαλλο-πρωσικών πολέμων, διέταξε να γίνει έρευνα ώστε να βρει ποιό ήταν το στοιχείο που οδήγησε στην πρωσική νίκη. Το αποτέλεσμα της έρευνας είχε μια απάντηση: «Οι δάσκαλοι». Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα εκείνων που από απλό βίτσιο επιθυμούν την αποδόμηση του Ελληνισμού, θεωρεί πως η σύγχρονη εκπαίδευση δεν μπορεί να συνδυαστεί με την «παλαιομοδίτικη». Το πρώτο πράγμα που πρέπει επομένως να κάνουμε, είναι να δώσουμε από μικρή ηλικία τον κατάλληλο αξιακό κώδικα ο οποίος θα δώσει μελλοντικά, καλές αποφάσεις
Η επιρροή εκτός συνόρων.
Η Ελλάδα δεν είναι μια αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Οφείλει να είναι αναθεωρητική μόνο ως προς τον ίδιον της τον εαυτό. Μας νοιάζει η επιρροή και η προώθηση των ελληνικών αξιών εκτός συνόρων (πιο συγκεκριμένα στην ίδια μας τη γειτονιά). Αξιών που διάκεινται φιλικά απέναντι στον άνθρωπο. Όπου υπάρχουν Έλληνες, όπου ομιλείται η ελληνική γλώσσα, όπου υπάρχουν ναοί στους οποίους διατηρείται το «Κοινόν», η Ελλάδα οφείλει να έχει λόγο.
Η βοήθεια προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέσα από την αναζήτηση συμμαχιών με κράτη και λόμπι, είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της Οικουμενικότητάς μας όταν οι Τούρκοι φτιάχνουν σχολεία-Ταλιμπάν που προωθούν τον τουρκικό εθνικισμό στην Βόρεια Κύπρο. Η επιβίωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί ζήτημα που δεν αγγίζει μόνο την Εκκλησιαστική Διπλωματία, έχει αμιγώς γεωστρατηγικές διαστάσεις.
Από τη στιγμή που μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής κουλτούρας, πρέπει να μείνουμε εκεί. Αν δε λυθεί αυτό το πρόβλημα τότε δε θα μπορέσουμε να αγγίξουμε τις δυνατότητες αυτής της χώρας, αναφορικά με την επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μιας δεξαμενής σκέψης που θα διαμορφώνει πρόσωπα που θα φέρουν την πεμπτουσία του διεπιστημονικού και εξωστρεφούς ελληνικού πνεύματος, (τρόπος της του παντός διοικήσεως) είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η σύγκλιση ήπιας και σκληρής ισχύος και η αναζήτηση τρόπων που συνυπάρχουν αρμονικά θα δώσουν στην Ελλάδα την ευκαιρία να ελπίζει κινούμενη σε ρεαλιστικά πλαίσια και με γνώμονα το πώς είναι σήμερα δομημένος ο κόσμος. Το κενό που αφήνει η έλλειψη ενός ιδρύματος που θα αποτελέσει γέφυρα μεταξύ της τεράστιας επιρροής των όσων συνοδεύουν τον συνειρμό «Ελληνισμός» με την προώθηση των ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή, οφείλει να καλυφθεί άμεσα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η Ελλάδα δεν είναι μια αναθεωρητική δύναμη στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Οφείλει να είναι αναθεωρητική μόνο ως προς τον ίδιον της τον εαυτό. Μας νοιάζει η επιρροή και η προώθηση των ελληνικών αξιών εκτός συνόρων (πιο συγκεκριμένα στην ίδια μας τη γειτονιά). Αξιών που διάκεινται φιλικά απέναντι στον άνθρωπο. Όπου υπάρχουν Έλληνες, όπου ομιλείται η ελληνική γλώσσα, όπου υπάρχουν ναοί στους οποίους διατηρείται το «Κοινόν», η Ελλάδα οφείλει να έχει λόγο.
Η βοήθεια προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέσα από την αναζήτηση συμμαχιών με κράτη και λόμπι, είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της Οικουμενικότητάς μας όταν οι Τούρκοι φτιάχνουν σχολεία-Ταλιμπάν που προωθούν τον τουρκικό εθνικισμό στην Βόρεια Κύπρο. Η επιβίωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί ζήτημα που δεν αγγίζει μόνο την Εκκλησιαστική Διπλωματία, έχει αμιγώς γεωστρατηγικές διαστάσεις.
Από τη στιγμή που μιλάμε για αλλαγή στρατηγικής κουλτούρας, πρέπει να μείνουμε εκεί. Αν δε λυθεί αυτό το πρόβλημα τότε δε θα μπορέσουμε να αγγίξουμε τις δυνατότητες αυτής της χώρας, αναφορικά με την επιρροή της στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μιας δεξαμενής σκέψης που θα διαμορφώνει πρόσωπα που θα φέρουν την πεμπτουσία του διεπιστημονικού και εξωστρεφούς ελληνικού πνεύματος, (τρόπος της του παντός διοικήσεως) είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε. Η σύγκλιση ήπιας και σκληρής ισχύος και η αναζήτηση τρόπων που συνυπάρχουν αρμονικά θα δώσουν στην Ελλάδα την ευκαιρία να ελπίζει κινούμενη σε ρεαλιστικά πλαίσια και με γνώμονα το πώς είναι σήμερα δομημένος ο κόσμος. Το κενό που αφήνει η έλλειψη ενός ιδρύματος που θα αποτελέσει γέφυρα μεταξύ της τεράστιας επιρροής των όσων συνοδεύουν τον συνειρμό «Ελληνισμός» με την προώθηση των ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή, οφείλει να καλυφθεί άμεσα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου