Μια εξορισμού κατάσταση με ισορροπία δυνάμεων του παλαιού συστήματος στην Ελλάδα, όπου διατηρούνταν πολιτικοί δεινόσαυροι και μεγάλα συμφέροντα ενώ ταυτόχρονα μπαίνει σφήνα ένας νέος διεκδικητής, εκμεταλλευόμενος τον ανοιχτό χώρο που είχαν αφήσει λόγω οκνηρίας και υπερβολικής αλαζονείας.
Σε μια ισορροπία δυνάμεων, κάθε αλλαγή προκαλεί αναταραχή και οδηγεί μόνο σε τρία σενάρια.
1. Ο διεκδικητής κερδίζοντας τον χώρο με δυναμική είσοδο θέλει να πιέζει τις επικρατούσες δυνάμεις να τον αποδεχτούν ως ισότιμο μέλος της ισορροπίας και να διαμορφωθεί τελικά ο χώρος με πρόσθεση και των δικών του κριτηρίων --- σενάριο που επιθυμεί η ήπια τακτική/πολιτική μερίδας του ΣΥΡΙΖΑ και η πλειοψηφία των Ελλήνων.
2. Ο διεκδικητής με την ισχυρή δυναμική του φέρνει τις επικρατούσες δυνάμεις σε άτακτη υποχώρηση και στην υποταγή τους λόγω αδυναμίας αντιμετώπισης του με άνευ όρων αποδοχή του. ---- σενάριο συνιστωσών εντός του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων που μάλλον ονειροβατούν δεδομένων των συσχετισμών ισχύος κάθε πλευράς.
3. Ο διεκδικητής λαμβάνει τον χώρο που θέλει προσωρινά ,καθώς πιάνει ουσιαστικά τους επικρατόντες είτε εξ απείνης, είτε σε αδυναμία σχηματισμού άμυνας (πάντα προσωρινά.) Όμως, αυτό θα οδηγήσει μοιραία σε σύγκρουση, καθώς η παρουσία του θεωρείται ώς "ανωμαλία" και θα φέρει και αντιδράσεις καθώς και ισχυρότερες συμμαχίες απέναντι του. Αυτό θα γίνει με στρατηγική αντιμετώπιση εκμετάλλευσης των αδύναμων σημείων του και την αποδυνάμωση του με μια διαρκή πίεση που, συνήθως, έχει επιτυχία. Κυρίως γιατί η δυναμική του διεκδικητή προέρχεται όχι από κάποια σταθερά δύναμη που αναπτύχθηκε μέσα από τον χρόνο, αλλά από μια πρόσκαιρη αντίδραση ή διαδοχικές ευκαιρίες ανάπτυξης και εκμετάλλευσης συνθηκών στην κοντινή περιφέρεια του. Σαν το σώμα εκστρατείας που προχωράει γιατί απλά βρίσκει κενό μέχρι να πέσει πάνω σε ισχυρό κάστρο με δυνατή άμυνα ενώ το ίδιο είναι τελείως αποδυναμωμένο από την κούραση.
Σε αυτό το σημείο ισχύει ο κανόνας πώς οι συμμαχίες αλλάζουν. Οι διεκδικητές έχουν να αντιμετωπίσουν τους ήδη εγκατεστημένους και ισχυρούς που είναι σαφώς προετοιμασμένοι για την άμυνα και αντεπίθεση τους, ενώ οι σύμμαχοι του διεκδικητή (Ελλάδα) μπροστά σε μια μεγάλη κόντρα ή φθορά με πολύ δυνατούς αντιπάλους ή αλλάζουν στρατόπεδα ή απλά εγκαταλείπουν. Η Ιταλία και η Ισπανία για παράδειγμα με αντίστοιχα κινήματα χρησιμοποιούν την αντίδραση της Ελλάδος ώς όχημα βολιδοσκόπησης της αντίδρασης που θα δεχτούν και οι ίδιες αν πράξουν αντίστοιχα. Αν αυτό αποτύχει, τότε τα κινήματα αυτά θα χαθούν το ίδιο γρήγορα όπως εμφανίστηκαν.
Το τελευταίο (3) είναι το σενάριο που έχει επιλέξει η Γερμανία να τηρήσει. Πρόκειται για μια διαχρονική στρατηγική που βρίσκει εφαρμογή από διαμάχες και συγκρούσεις ατομικές , επιχειρηματικές εώς και διακρατικές. Η επικρατούσα δύναμη δίνει χώρο μη ουσιώδη και χρόνο να τεντωθεί πέρα από τα όρια του ο διεκδικητής και να αδυνατεί να στηρίξει με συνοχή την δύναμη του όπου μοιραία θα έρθει και η κατάρρευση εκ των έσω.
Ποιο σενάριο θα επικρατήσει είναι ζήτημα εξέτασης παραμέτρων και μιας ανάλυσης δυναμικής που έχουν οι δύο πλευρές. Ποιός είναι ο πιο ισχυρός, ποιός έχει τα καλύτερα μέσα, την ικανότητα να σταθεί διαχρονικά πιο δυνατός κτλ... Σ' αυτό το σημείο είναι σαφές πώς η Γερμανία κρατάει τον πρώτο λόγο.
Εκείνο, ίσως, που θα παίξει τον πρώτο ρόλο είναι το αν τελικά θα μπορεί να επηρρεάσει γρήγορα το κίνημα της αντι-λιτότητας η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, διότι σε βάθος χρόνου, να είμαστε σίγουροι, πως ο έχων τα μέσα μπορεί να περιμένει, να αποδυναμωθεί και να εξασθενήσει ο διεκδικητής έχοντας να αντιμετωπίσει αιτήματα εντός και εκτός συνόρων και να βρεθεί μπροστά στο κάστρο αποδυναμωμένος και κουρασμένος, έτοιμος να υποταχθεί ξανά ο ίδιος στις επικρατούσες δυνάμεις.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
IISCA Sec Group
πηγή
Δημοσίευση σχολίου