Πόσες πιθανότητες είχε η ελληνική αποστολή στο Κατάρ να επιστρέψει με υπογεγραμμένα συμβόλαια στις βαλίτσες της; Όσοι ξέρουν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και ενεργούν οι Άραβες, εξαρχής έλεγαν: «Καμία». Ο λόγος; «Οι άνθρωποι δεν έχουν στην επιχειρηματική τους κουλτούρα τους όρους "διαγωνισμό", "διαδικασία" και όλα τα συναφή. Το μόνο που ξέρουν είναι από διακρατικές συμφωνίες». Τις υπογράφεις; Έχει καλώς και πας παρακάτω. Δεν τις υπογράφεις; "Με γεια" το ταξίδι αναψυχής στο Κατάρ, το Κουβέιτ και όπου αλλού στην περιοχή, αλλά δουλειές μην περιμένεις.
Η ιστορία είναι διδακτική, αλλά δεν είναι και πρωτότυπη. Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, συνοδεία του τότε έμπιστου του Χάρη Παμπούκη, είχε πάρει νωρίς το δρόμο προς τον Κόλπο, ψάχνοντας για επενδύσεις. Πολύ πριν το σκεφτεί ο Αντώνης Σαμαράς και ο επί των επενδύσεων Κωστής Χατζηδάκης. Ο μύθος λέει πως όταν «κατέβηκαν» προς τα εκεί, το πρώτο πράγμα που διαπίστωσαν ήταν ότι ...τζάμπα είχαν κάνει το ταξιδάκι. Τζάμπα και τα έξοδα. Οι εμίρηδες τους είπαν - όπως και στους τωρινούς - ότι σε διαγωνισμούς δεν συμμετέχουν, αλλά συμφωνίες υπογράφουν. Αρκεί να είναι διακρατικές. Οι «δικοί» μας δεν βρήκαν το θάρρος να τους εξηγήσουν, τότε, ότι τέτοιες υπογραφές δεν μπορούν να βάλουν, γιατί τις απαγορεύει η ΕΕ. Όταν λοιπόν, τους έβαλαν μπροστά τα χαρτιά με τα ...MoU(μνημόνια κατανόησης), έβαλαν από μια «τζίφρα», η οποία, όμως, στην πραγματικότητα δεν είχε καμία αξία.
Το συμπέρασμα προέκυψε αβίαστα όταν μετά από κάμποσους μήνες ήρθε η ώρα να τελεσιδηκήσει η περίπτωση του παλιού αεροδρομίου του Ελληνικού. Παρενέβησαν οι Βρυξέλλες και έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Οι Άραβες, όταν τους είπαν οι "δικοί μας" να υποβάλλουν προσφορά στον διαγωνισμό που προκηρύχθηκε, άνοιξαν ορθάνοιχτα τα μάτια, τους κοίταξαν με απορία και αποχώρησαν. Τώρα γιατί οι άλλοι «δικοί μας» κατέβηκαν ξανά στα μέρη τους για να τους συναντήσουν, ο Θεός και η ψυχή τους. Ή μάλλον, ο Αλλάχ ....
πηγή
Δημοσίευση σχολίου