Σύμφωνα με πληροφορίες οι οποίες δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, το Μέγαρο Μαξίμου εξετάζει με ενδιαφέρον το ζήτημα του πώς ακριβώς θα διαχειριστεί η χώρα μας τα προσδοκώμενα (όσα είναι αυτά) έσοδα από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Οι αναφορές των ειδικών προς το πρωθυπουργικό γραφείο αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα κινούνται στο πλαίσιο των γραμμών και των επισημάνσεων που παρουσιάστηκαν σε άρθρο ανάλυση του «defence-point.gr» στις 20 Δεκεμβρίου, 2012, με τίτλο «Ελλαδική… πατέντα: Γελοιότητες με το ταμείο για τους υδρογονάνθρακες» (http://www.defence-point.gr/news/?p=65488), το οποίο στη προσπάθειά του να προλάβει άλλη μία γκάφα ολκής, από αυτές όμως οι οποίες θα μπορούσαν να καταδικάσουν μία χώρα για δεκαετίες, υπενθύμιζε πως το «Νορβηγικό Μοντέλο» για τη δημιουργία ενός ταμείου των γενεών το οποίο θα χρηματοδοτείται από τα κέρδη από τους υδρογονάνθρακες, δεν είναι όπως ακριβώς παρουσιάστηκε από τους εμπνευστές της ιδέας.
Αφού υπογραμμίσουμε για ακόμα μία φορά πως η κεντρική πρωτοβουλία και ιδέα σαφώς και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση να υπενθυμίσουμε πως οι Νορβηγοί άρχισαν να εκταμιεύουν ποσά προς όφελος του κοινωνικού κράτους αφού πρώτα εξασφάλισαν πως τα αρχικά κέρδη θα επανεπενδυθούν προς τη κατεύθυνση της περαιτέρω ανάπτυξης του τομέα της έρευνα, εξόρυξης και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων της Βόρειας Θάλασσας, καθώς και στην εξασφάλιση αυτών μέσω της εκπόνησης όλων εκείνων των εξοπλιστικών και όχι μόνο προγραμμάτων με τα οποία θα εξασφάλιζαν τον έλεγχο των υπεράκτιων εγκαταστάσεων έναντι κάθε πιθανού κινδύνου ή/και απειλής. Στη πραγματικότητα το Όσλο χρειάστηκε 20 έτη για να εξασφαλίσει όλα τα παραπάνω και να αρχίσει να διοχετεύει τα κέρδη στην κοινωνία και τα συνταξιοδοτικά ταμεία.
Εμείς ρωτάμε λοιπόν: Εάν και εφόσον δημιουργηθεί το συγκεκριμένο ταμείο τώρα, χωρίς να ακολουθηθεί το «Νορβηγικό Μοντέλο» καθ’ ολοκληρίαν, αλλά μόνο το δεύτερο μισό του, δηλαδή καμία επανεπένδυση και καμία προσπάθεια εξασφάλισης των δικαιωμάτων μας, αλλά και καμία προσπάθεια παροχής προστασίας στους δυνητικούς επενδυτές, ποιος μας εξασφαλίζει πως τα όποια χρήματα μπούνε δεν πρόκειται είτε να πάνε στους δανειστές για κάλυψη των υποχρεώσεών μας, ή δεν φαγωθούν σε «επενδύσεις» και «ομόλογα» όπως έχει συμβεί στο παρελθόν πολλάκις, το οποία θα μπορούσαν και να «κουρευτούν» μέσω μία διαδικασίας όμοιας με αυτές που βιώνουν τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι ελλαδικές (και κυπριακές) τράπεζες τα τελευταία δύο έτη;
Δεν θα ήταν καλύτερα λοιπόν να χρησιμοποιηθούν με έναν τρόπο ώστε να «μεγαλώσουν τη πίτα», να παράσχουν τη δυνατότητα στο ελληνικό κράτος να δημιουργήσει ίσως τεχνογνωσία έτσι ώστε να δούμε κάποια στιγμή σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα, ελληνικές εταιρείας τύπου PGS και Statoil (δηλαδή τύπου-νορβηγικών) να συμμετέχουν στο παγκόσμιο ενεργειακό γίγνεσθαι; Ti θέλουμε δηλαδή, στο πλαίσιο του φτηνού πολιτικού εντυπωσιασμού, για ακόμα μία φορά να δούμε το δέντρο και να χάσουμε το δάσος;
Με βάση όλα τα παραπάνω δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την ελπίδα η Αθήνα να σκεφτεί διπλά το πώς ακριβώς θα επενδύσει τα χρήματα που πρόκειται να έρθουν. Είναι απολύτως κατανοητό πως η Ελλάδα μη συνηθισμένη στην ιδέα και στη πραγματικότητα παραγωγής τέτοιου πλούτου, και ευρισκόμενη σε μία πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση να έχει «θολώσει» και ίσως να μην γνωρίζει από πού να αρχίσει. Το νορβηγικό μοντέλο πιστεύουμε πως αποτελεί πράγματι μία καλή αρχή αλλά το βασικό είναι να ακολουθηθεί ολόκληρο και όχι όπως πάντα κάνουμε σε ότι μας προκύπτει, να το προσαρμόζουμε σε όσα μας βολεύουν κακοποιώντας το…
Φυσικά να πούμε ακόμα πως δεν χρειάζεται στη περίπτωσή μας να περάσουν 20 χρόνια, όπως στη περίπτωση της Νορβηγίας, για να αρχίσει να ρέει ρευστό προς τα ταμεία του κοινωνικού κράτους, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει, όχι είκοσι έτη, αλλά ούτε είκοσι μήνες ακόμα. Αυτό όμως που λέμε είναι να κινηθούν τα χρήματα τουλάχιστον τα πρώτα έτη δηλαδή από το 2014 και ύστερα προς τη κατεύθυνση επανεπένδυσης σε κοιτάσματα και υποδομές, καθώς επίσης και στην προστασία των εγκαταστάσεων, αλλά και στην εξασφάλιση των υδάτινων εκείνων περιοχών που δικαιούμαστε με βάση το διεθνές δίκαιο, ενώ κάθε χρόνο που θα περνά τα ποσά που θα κατευθύνονται προς τα ταμεία θα αυξάνονται, ανάλογα όμως με την αύξηση της παραγωγής και των εσόδων από τις εξαγωγές. Και αυτή η διαδικασία ανάπτυξη εξασφαλίζει, θα είναι πολύ δύσκολο να αντιτάξουν ισχυρότερα επιχειρήματα οι όποιοι πιστωτές…
«Πληθωριστικές» πολιτικές τύπου δεκαετίας του ‘80 στο συγκεκριμένο τομέα δεν είναι δυνατόν να ακολουθηθούν, διότι πολύ σύντομα θα μας οδηγήσουν στη θέση στην οποία είμαστε σήμερα και από την οποία ελπίζουμε να φύγουμε ΚΑΙ μέσω της ανακάλυψης και αξιοποίησης των υδρογονανθράκων.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίληπηγή
Δημοσίευση σχολίου