Πέραν του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν (στο οποίο είναι κυρίως επικεντρωμένη η διεθνής κοινότητα), εξ΄ίσου σημαντικό και με ευρύτερες προεκτάσεις είναι και το πυραυλικό/βαλλιστικό πρόγραμμα, το οποίο αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα των πυρηνικών φιλοδοξιών. Το Ιρανικό πυραυλικό πρόγραμμα απαιτεί ιδιαίτερη μελέτη και πρέπει να εξετασθεί στο πλαίσιο των απειλών, των εξοπλιστικών προγραμμάτων, αλλά και των διευρυμένων φιλοδοξιών του καθεστώτος της Τεχεράνης. Συμπληρωματικό του ιρανικού πυραυλικού προγράμματος είναι και το αντίστοιχο διαστημικό, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει προωθηθεί μέσω διαφόρων επιμέρους προγραμμάτων.
2) Όπως προαναφέρθηκε στο ιστορικό του πυρηνικού προγράμματος, η Τεχεράνη διαχρονικά είχε τάσεις «περιφερειακής ηγεμονίας» (επί Σάχη και μετέπειτα επί Χομεϊνί και διαδόχων). Οι Ιρακινές πυραυλικές επιθέσεις της οκταετίας 1980-1988 βρήκαν το Ιράν απροετοίμαστο, γι’ αυτό και αμέσως αποφάσισαν να παραχωρήσουν πολύπλευρα στην ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων. Το Ιράν σταδιακά τα τελευταία 20 χρόνια έχει επιστρέψει δυναμικά στην κατεύθυνση να καταστεί λίαν υπολογίσιμη περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμιες τάσεις . Το γεγονός ότι μέχρι στιγμής οι Ιρανικοί πύραυλοι δεν φθάνουν την Ευρώπη έχει οδηγήσει τις ηγεσίες των κρατών της ΕΕ να μην ασχολούνται σε βάθος με τις ενέργειες της Τεχεράνης , σε αντίθεση με το πυρηνικό πρόγραμμα και τις κατά καιρούς κρίσεις . Επίσης η διεθνής κοινότητα ήταν επί χρόνια επικεντρωμένη στις Ιρακινές εξελίξεις στα θέματα των όπλων Μαζικής Καταστροφής, οπότε οι Ιρανοί σταθερά αύξησαν τις ακτίνες δράσης των πυραύλων σε ετήσια βάση. Οι Ιρανοί στις στρατιωτικές και άλλες παρελάσεις και εκθέσεις παρουσιάζουν τους πυραύλους, ενώ τα Ιρανικά ΜΜΕ αφιερώνουν ιδιαίτερο χρόνο για τις πυραυλικές δραστηριότητες του καθεστώτος (βίντεο-άρθρα-φωτογραφίες) . Σημειώνεται ότι με το πυραυλικό και διαστημικό πρόγραμμα του Ιράν, έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα οι Ισραηλινοί, μεταξύ των οποίων κορυφαίοι αναλυτές όπως ο TAL INBAR, o EPHRAIM KAM.o GAD MAYER, o ARIEL MALTA,o ISRAEL BRIMAN και ο EPHRAIM BASAN (σε απόρρητες μελέτες τους).
3) Ιστορικά και διαχρονικά το Ιράν από το 1979 είχε εκφραστεί έντονα κατά των ΗΠΑ, αλλά και της πρώην ΕΣΣΔ. Οι επιχειρήσεις των ΗΠΑ του 1991 (DESERT STORM) και του 2003 (IRAQI FREEDOM) κατά του Ιράκ, προβλημάτισαν ιδιαίτερα τους Ιρανούς, οι οποίοι είδαν τις Αμερικανικές Δυνάμεις «να είναι μία ανάσα» από το έδαφος τους και να διαθέτουν υπερπληθώρα βάσεων σε 10 και πλέον χώρες της περιοχής. Το Ιράν είδε τις κινήσεις των ΗΠΑ ότι στοχεύουν στο ίδιο, και δεδομένων των λίαν υπολογίσιμων αδυναμιών στον τομέα των συμβατικών όπλων, αποφάσισε να προχωρήσει σε κάποια προγράμματα μη- συμβατικού επιπέδου, αλλά και σε ορισμένα συμβατικά με σκοπό να ενισχύσει αμυντική βιομηχανία (γι’ αυτό και οι Ιρανοί υπερδιαφημίζουν πυραύλους , ελικόπτερα, νάρκες και άλλα οπλικά συστήματα). Οι πιο πολλοί πύραυλοι είναι απλώς τροποποιήσεις Κινέζικων και Ρωσικών συστημάτων. Ο RAAD με ακτίνα δράσης 350 χλμ (ικανός να προκαλέσει προβλήματα στον Περσικό κόλπο), είναι ένας πιο εξελιγμένος του Κινέζικου SILKWORM ή του Ρωσικού/Σοβιετικού STYX. O FATAH-110 είναι μία τροποποιημένη –βελτιωμένη μορφή του ZEL ZAL, που ουσιαστικά έχει τις καταβολές του στην Κίνα. Πρόκειται για πύραυλο με ακτίνα δράσης 200χλμ και με κεφαλή που ζυγίζει μερικές εκατοντάδες κιλά και η οποία στοχεύει στο να πλήξει συγκεντρώσεις εχθρικών δυνάμεων, οι οποίες είναι έτοιμες να εισβάλουν στο Ιρανικό έδαφος. Κάποια άλλα πυραυλικά συστήματα όπως του τύπου KATYUSHA, με την επωνυμία FADJIR είναι αντιαεροπορικά που μεταφέρονται από στρατιώτες και ουσιαστικά είναι παρεμφερείς των παλαιών Σοβιετικών STRELA. Πολλά από αυτά τα πυραυλικά συστήματα στοχεύουν και στην κοινή γνώμη, αφού έχουν παρελάσει πολλές φορές στην Τεχεράνη και για τους στρατιωτικούς αναλυτές έχουν καταστεί βαρετά.
Στις Ιρανικές ναυτικές ασκήσεις του Απριλίου 2006 για να εντυπωσιάσουν τον τοπικό πληθυσμό, οι Ιρανοί παρουσιάσαν εγχώριους πυραύλους και ταχέα σκάφη τα οποία δεν εντοπίζονται(!) εύκολα ενώ οι πρώτοι μπορούν να κινηθούν μέσα από το νερό και να πλήξουν καθοριστικά τα εχθρικά πλοία. Μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι τα διαθέτουν μόνο οι ίδιοι, εκτός από τη Ρωσία. Όμως οι Δυτικοί αναλυτές αποκάλυψαν ότι τα συγκεκριμένα συστήματα δεν ήσαν τίποτα άλλο από Ρωσικά του 1968 και συγκεκριμένα το μικράς εμβέλειας μη κατευθυνόμενο υποθαλάσσιο πυραυλικό σύστημα SHKVAL και το ειδικό όχημα EKRANOPLAN. Και τα δύο δεν είχαν σημαντική πρόοδο και αποσύρθηκαν από τις Ρωσικές εταιρίες, για να εμφανισθούν τριάντα και πλέον χρόνια αργότερα στην οθόνη της Ιρανικής τηλεόρασης.
4) Η «οικογένεια» των SHAHAB (σημαίνει «ΚΟΜΗΤΗΣ») έχει τύχει ιδιαίτερης προβολής και αναφοράς από το Ιράν και η όλη δομή των πυραύλων στηρίζεται στην τεχνολογία της δεκαετίας του 60 στην Ρωσία(Σοβ. Ένωση) και ειδικότερα του πυραύλου R-11. Λόγω του ότι το Ιράν δεν μπόρεσε να πλήξει καίρια το Ιράκ με τα πυραυλικά συστήματα στον «Πόλεμο των Πολέμων» το 1989 η Τεχεράνη αγόρασε από την Λιβύη μία σειρά πυραύλων SCUD, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 90 εστράφη στην Β. Κορέα για να προμηθευτεί πυραύλους SCUD-B (300χλμ) και SCUD-C (580χλμ). Οι δύο τύποι πυραύλων μετονομάστηκαν σε SHAHAB 1 και SHAHAB-2 και προχώρησε η παραγωγή τους με εντατικούς ρυθμούς. Στο διάστημα 1991-2003 αρκετοί πύραυλοι SHAHAB-1 εκτοξεύτηκαν εναντίον της εχθρικής προς το καθεστώς της Τεχεράνης οργάνωσης MUJAHEEDIN EL-KHALQ η οποία είχε 4 βάσεις σε Ιρανικό έδαφος (οι συγκεκριμένες επιθέσεις των Ιρανών δεν έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής από τη Δύση).
Ο SHAHAB-3 έγινε ευρύτερα γνωστός στα τέλη της δεκαετίας του 90, αν και το 1994 Ισραηλινή εφημερίδα (JERUSALEM POST) έκανε αναφορά σε πύραυλο ικανό να πλήξει το Ρϊαντ της Σαουδικής Αραβίας και το Τελ Αβίβ. Ενώ μέχρι τότε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους δεν ανησυχούσαν, τώρα άρχισαν να προβληματίζονται για τα νέα πυραυλικά συστήματα των Ιρανών (που στόχευαν σε Σαουδική Αραβία, τα Σεϊχάτα, του Κόλπο και το Ισραήλ). Τον Ιούλιο του 1998 η κρατική τηλεόραση του Ιράν παρουσίασε εκτενή κάλυψη του SHAHAB-3, ο οποίος φέρεται να είναι «κλώνος» του Βορειοκορεάτικου «μυστηρίου» πυραύλου NO DONG, τον οποίο το κομμουνιστικό καθεστώς παρουσίασε 2-3 φορές, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες. Ο SHAHAB-3 μοιάζει εντυπωσιακά με τον Πακιστανικό πύραυλο GHAURI, ο οποίος ακολούθησε την κατασκευή και σχεδιασμό της Β. Κορέας. Πάντως ο ΝΟ DONG στηρίζεται στην παλαιότερη Σοβιετική Τεχνολογία των SCUD, ενώ Ρωσικές εταιρίες, αμυντικές βιομηχανίες, συμμετείχαν σε ερευνητικά προγράμματα.
Εκτιμάται ότι συνέδραμαν σε πολλές βελτιώσεις του συστήματος σε θέματα προώθησης, κατεύθυνσης κ.α Πάντως η συνεργασία στους πυραύλους είναι δεδομένη, ενώ στη διάρκεια των παρελάσεων για την γιορτή της Επανάστασης τα τελευταία χρόνια οι πύραυλοι SHAHAB-3 εμφανίστηκαν ως επιχειρησιακοί στο οπλοστάσιο των Φρουρών της Επανάστασης /PASADARAN.
Μετά τον SHAHAB-3 εμφανίστηκαν στα Δυτικά ΜΜΕ αναφορές για πιο βελτιωμένες εκδόσεις των πυραύλων όπως οι SHAHAB-4 και SHAHAB-5, ενώ την εμφάνιση του έκανε ο βαλλιστικός πύραυλος COSSAR με ακτίνα δράσης κοντά στα 3000χλμ. Επίσημα οι Ιρανοί δεν πήραν θέση, αλλά η αύξηση της ακτίνας δράσης τουλάχιστον μέχρι τα 1700χλμ πιθανότατα να στοχεύει στις βάσεις των Ισραηλινών και Σαουδαραβικών αεροσκαφών F-15( τα οποία ως γνωστό έχουν μεγάλη ακτίνα δράσης).
Όμως στις αρχές του 2005 η Τεχεράνη άρχισε να κάνει λόγο για μια «νέα γενιά» πυραύλων, κάποιοι από τους οποίους φθάνουν την Ελλάδα, τα Βαλκάνια κλπ. Βέβαια λεπτομέρειες γι’ αυτές τις κατηγορίες πυραύλων δεν έδωσαν ποτέ. Γνωστοί αναλυτές αναφέρουν τις κατηγορίες 4 και 5 ως SHAHAB-3-ER, που μάλλον πρέπει να συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με Ρωσικές η Βορειοκορεάτικες πατέντες. Όπως και να έχουν τα πράγματα το Ιράν με το SHAHAB-3 έχει θέσει την συνολική επικράτεια της Μέσης Ανατολής μέσα στην ακτίνα δράσης του, καθώς και την Τουρκία ως και τις νότιες περιοχές της Αραβικής Χερσονήσου. Οι SHAHAB-3 εκτοξεύονται από κινητές χερσαίες βάσεις που αναμφίβολα προκαλούν και κάποιες «δυσχέρειες» στο συνεχή εντοπισμό τους από τις συμμαχικές δυνάμεις. Τα Ιρανικά πυραυλικά συστήματα είναι λιγότερο τρωτά σε προληπτικές αεροπορικές ενέργειες. Αρκετοί πύραυλοι SHAHAB-3 μπορούν να πλήξουν τη Βαγδάτη ή την Ντόχα του Κατάρ από σταθερές βάσεις στο Νότιο Ιράν, ενώ ο SHAHAB-3 από την Ταυρίδα του Ιράν μπορεί να πλήξει την Άγκυρα, η το Ρϊαντ ή το Τελ Αβίβ και από σταθερό χώρο εκτόξευσης. Ο SHAHAB-3-ER μπορεί από σταθερό χώρο εκτόξευσης κοντά στο Ισπαχάν να πλήξει την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και την Σανάα της Υεμένης.
5) Βάσει των ανωτέρω το Ιράν (τουλάχιστον θεωρητικά) είναι υπολογίσιμη πυραυλική δύναμη στην ευρύτερη Μ. Ανατολή, αφού μπορεί να πλήξει οποιαδήποτε γωνιά της, όμως υπάρχουν σοβαρά «κενά» σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα όλων αυτών των προγραμμάτων. Στην «ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ» κάθε χρόνο, οι πύραυλοι SHAHAB-3 εμφανίζονται να έχει γραφεί επάνω τους η έκφραση «Εμείς θα εξαφανίσουμε το Ισραήλ από προσώπου γης». Από το 1999 παρελαύνουν κανονικά (προς τιμή των πεσόντων στον πόλεμο του Ιράν-Ιράκ) και στην παρέλαση του 2006 έκαναν την εμφάνιση ο 6ος πύραυλος SHAHAB-3 με αντιαμερικανικό και αντι-ισραηλινά SLOGAN και με προφανή την τάση να αποτελέσουν περισσότερο ψυχολογικό όπλο παρά στρατιωτικό.
Πάντως στα κράτη της Δύσης κυριαρχεί καχυποψία σε ότι αφορά τις τεχνικές δυνατότητες των SHAHAB-3, τις δοκιμές των οποίων έχουν παρακολουθήσει οι Αμερικανικοί δορυφόροι, ενώ τα ιρανικά ΜΜΕ αφιερώνουν συνεχή ρεπορτάζ για τις δοκιμές τους (ιδιαίτερα στην πρώτη δοκιμή του Ιουλίου 1998, καθώς και στην τελευταία του Μαΐου 2006).
Συνολικά μέχρι σήμερα έχουν γίνει 10 δοκιμές (που θεωρούνται σχετικά περιορισμένες σε αριθμό, για την φύση ενός πυραύλου τύπου SHAHAB-3). Τελευταία η Τεχεράνη ισχυρίζεται ότι έχει αυξήσει την παραγωγή των SHAHAB-3, καθώς και τις αναφορές της στα ΜΜΕ. Όπως και να έχουν τα πράγματα, ο SHAHAB-3 πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από το Ισραήλ και τη Δύση, καθώς και οι σχετικές αναφορές για διεύρυνση της ακτίνας δράσης του. Οι Ιρανοί έχουν αποκτήσει πλέον αρκετές εμπειρίες στον πυραυλικό τομέα, και έχουν εντάξει τους πυραύλους στην αμυντική τους μορφή, καθώς και στα σχέδια για να πλήξουν εχθρικές πρωτεύουσες και στόχους στο μέλλον.
6) Τον Μάιο του 2005 ο τότε Ιρανός Υπουργός Άμυνας Ναύαρχος Αλί Σαμκχανί υποστήριξε ότι η χώρα του έχει καταφέρει να κατασκευάσει πυραυλικά συστήματα στα οποία δοκίμασε στερεάς υφής προωθητικό υλικό (δηλαδή έχουν προβεί σε αντικατάσταση του υγρού υλικού για τους πυραύλους της τάξης SHAHAB-3). Τόνισε χωρίς να δώσει κάποιες διευκρινήσεις ότι «τα στερεά υλικά θα χρησιμοποιηθούν ακόμα πιο πολύ σε μεγαλύτερης ακτίνας δράσης πυραυλικά συστήματα.
Την ίδια περίοδο-βασιζόμενα σε Κινεζικά σχέδια-έκαναν την εμφάνιση του κάποια συστήματα ΑΝΤΙ-SHIP (εναντίον πλοίων) με υπολογίσιμη ακτίνα δράσης, τα οποία οι Ιρανοί αναφέρουν ως CRUISE MISSILES (και τα οποία υποστηρίζουν ότι έχουν στο στρατηγικό του οπλοστάσιο). Ειδικές απόρρητες αναλύσεις των ΗΠΑ κατέγραψαν τέτοια στοιχεία.
Η διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και η παρουσία κάποιων στρατηγικών συστημάτων στην Ουκρανία (περίπου 500του τύπου ΚΗ 55 γνωστή στη Νατοϊκή γλώσσα AS15 ΚΕΝΤ) προκάλεσαν ανησυχία στη Δύση γιατί εμφανίσθηκαν παρόμοιοι με τους Αμερικανούς TOMAHAWK και με ακτίνα δράσης 3000χλμ. Από την Ουκρανία οι πυρηνικές κεφαλές αυτών των πυραύλων μεταφέρθηκαν στη Ρωσία, αλλά σύμφωνα με Ουκρανικές πηγές, οι εν λόγω πύραυλοι (σε αριθμό 15-20) δεν έφθασαν ποτέ στη Μόσχα. Πιθανότατα μέσω της Ρωσικής Μαφίας οι εν λόγω πύραυλοι να έφθαναν στην Κίνα, στο Ιράν και στη Βόρεια Κορέα. Είναι γνωστό ότι η Ιρανική στρατιωτική ηγεσία ενδιαφέρθηκε τότε να εντάξει τους πυραύλους στο οπλοστάσιο της(1992).
Όμως ο ΚΗ -55 εκτοξεύεται από τον αέρα και ειδικότερα από στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη TUPOLEV 95 BEAR και TUPOLEV 160 BLACKJACK,που δεν διαθέτει το Ιράν. Οι ΚΗ 55 μπορούν να μεταπέσουν σε χερσαία επιλογή, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμφέρει από πλευράς αποτελεσματικότητας.
Πληροφορίες προερχόμενες από μυστικές υπηρεσίες φέρουν 6-8 από εκείνους τους πυραύλους να κατέληξαν στο Ιράν, ενώ είναι εκεί για μελέτη και ανάλυση, γιατί τέτοιου είδους τεχνολογίες και συστήματα δεν έχουν εμφανισθεί μέχρι σήμερα από την Τεχεράνη. Όμως κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση το καθεστώς του Ιράν να προχωρήσει σε κάποια από κοινού με Β. Κορέα μελέτη, ανάπτυξη και συνδιαχείριση ενός τέτοιου πυραυλικού συστήματος που «προσεγγίζει» την επιλογή ενός στρατηγικού πυραύλου CRUISE. Η ύπαρξη τέτοιων προγραμμάτων στις Ιρανικές Ένοπλες Δυνάμεις δημιουργεί ευρύτερες ανησυχίες (αν βέβαια αποδειχθεί).
7) Το Ιανουάριο του 2006 οι Γερμανοί αποκάλυψαν ότι ένας νέος (;) τύπος πυραύλου ΒΜ 25 μεταφέρθηκε από την Βόρεια Κορέα στο Ιράν με ακτίνα δράσης περίπου 3500χλμ. Ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Πληροφοριών του Ισραήλ Υποστράτηγος Άμος Γιαντλίν επιβεβαίωσε την μεταφορά των πυραύλων, αλλά σε απόρρητη έκθεση του έκανε λόγο για ακτίνα δράσης 2500χλμ. Ο εν λόγω πύραυλος θεωρείται ότι είναι χερσαίος και αποτελεί μία ενισχυμένης μορφής έκδοση του Σοβιετικού πυραύλου SSN6, ενώ οι πληροφορίες φέρουν 18 τέτοιου πυραύλους να έχει αγοράσει η Τεχεράνη από τη Πιόνγκ-Γιάνγκ.
Η Ρωσική κυβέρνηση αρνήθηκε την οποιαδήποτε ανάμειξη στην μεταφορά τους. O SSN6 (R-27 στο Σοβιετικό «λεξικό»), ανήκε στην κατηγορία πυραύλων της δεκαετίας του 60 όπου χρησιμοποιείτο υγρής μορφής προωθητικό υλικό, ενώ αρχικά η παρουσία του ήταν στα πυραυλικά συστήματα των Σοβιετικών υποβρυχίων (εκρίθη όμως επικίνδυνη γιατί το συγκεκριμένο υλικό μπορούσε να προκαλέσει «παρενέργειες»). Όμως μέχρι τον Νοέμβριο του 1993 σε περιορισμένο αριθμό παρέμεινε εντεταγμένος σε Σοβιετικά πυρηνικά υποβρύχια.
Στην χαώδη μετα-Σοβιετική Ρωσία και ειδικότερα την περίοδο 1992-1998 ο SSN6 (μέσω κάποιων «ενδιάμεσων») μεταφέρθηκε στη Β. Κορέα όπου τροποποιήθηκε και αυξήθηκε η ακτίνα δράσης κάπου μεταξύ 2500-3000 χλμ. Ο πύραυλος κατέστει χερσαίας επιλογής και μεταφέρεται σε όχημα.
Οι Βορειοκορεάτες φαίνεται ότι είχαν τα ειδικά υλικά, συνεργεία, βάσεις
και εξειδικευμένο προσωπικό για να προχωρήσουν στην «μεταμόρφωση» του συστήματος και ειδικότερα σε τροποποιήσεις στα συστήματα καθοδήγησης θερμικής προστασίας και ελέγχου που είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες οι σχετικές διεργασίες).
Γι’ αυτό και η θέση των Ρώσων ότι «δεν συμμετείχαν στις οποιεσδήποτε διαδικασίες τροποποίησης του SSN6» δεν έπεισαν πολλούς στη Δύση, αφού είναι γνωστό ότι υπήρχε και υπάρχει δεκαετίες συνεργασία των Ρώσων (Σοβιετικών) και Βορειοκορεατών στα πυραυλικά προγράμματα.
Στη Δύση έφθασαν περιορισμένες πληροφορίες , ενώ σε μία μόνο περίπτωση η Ρωσική αστυνομία σταμάτησε ομάδα μηχανικών από το Γραφείο Σχεδίασης MAKAYEN να μεταβεί στη Β. Κορέα για το πρόγραμμα SSN6. Τον Σεπτέμβριο του 2003 στην παρέλαση για την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, η Β. Κορέα δεν παρουσίασε το νέο πύραυλο, ενώ στη Δύση προσπαθούσαν να συλλέξουν πληροφορίες για την φάση που βρίσκεται το συγκεκριμένο PROJECT (γνωστό ως “BABY BOTTLE”). Το ίδιο συνέβει και στις Βορεοκορεάτικες δοκιμές της 4ης Ιουλίου 2006 όπου και σε αυτές δεν έγινε δοκιμή του ΒΜ 25. Πολλοί κάνουν λόγο για τον πύραυλο TAEPO DONG που έχουν προμηθευτεί από την Β. Κορέα, το Ιράν και το Πακιστάν(απόρρητη έκθεση της DIA).
Πάντως το μυστήριο παραμένει και υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την μεταφορά του στο Ιράν από την Β. Κορέα που δεν έχουν απαντηθεί. Έχει δοκιμασθεί ο πύραυλος από το Ιράν; Γιατί η Βόρεια Κορέα ποτέ δεν ανέφερε την ακριβή ακτίνα δράσης του πυραύλου; Γιατί το Ιράν επένδυσε τόσα πολλά σε ένα πύραυλο που είχε δοκιμασθεί; Ποιος ο ρόλος των Ρώσων;
Είναι δυνατό τέτοια τροποποίηση πυραύλου να έγινε χωρίς Ρωσική Βιομηχανική υποστήριξη; Πως μεταφέρθηκαν οι πύραυλοι στο Ιράν; Είναι δυνατό τα βαρέα μεταγωγικά ANTONOV 124 (που ανήκουν στην εταιρεία VOLGA-DNEPR) να μεταφέρουν τέτοια πυραυλικά συστήματα στην Τεχεράνη, χωρίς να γνωρίζουν κάποιες λεπτομέρειες οι Ρωσικές κυβερνητικές πηγές; Και αν τέτοια συστήματα μεταφέρθηκαν δια θαλάσσης, τότε πως δεν εντοπίσθηκαν από τις ναυτικές δυνάμεις της Δύσης στον Ειρηνικό, ή στον Ινδικό Ωκεανό, βάσει της γνωστής πρωτοβουλίας PROLIFERATION SECURITY INITIATIVE (PSI) που εφαρμόζεται από το 2003 και με την οποία εντοπίσθηκαν οι πύραυλοι SCUD που κατευθύνονταν στην Υεμένη, καθώς και τα παράνομα υλικά που πηγαίναν στη Λιβύη την ίδια χρονιά, για τα οπλοστάσια μαζικής καταστροφής του Καντάφι;
Η περίπτωση των πυραύλων BM 25 και η μεταφορά τους στο Ιράν είναι από τις πιο προβληματικές και αινιγματικές σε βαθμό μεγαλύτερο από την περίπτωση NO DONG/SHAHAB-3.Πάντως η πυραυλική βιομηχανία του Ιράν εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο της τελευταίας δεκαετίας, αφού η Τεχεράνη προσφέρθηκε να πουλήσει ποσότητα πυραύλων SHAHAB-1 (SCUD- B) στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό το 1997 καθώς και στην Σύμμαχο του Συρία ( πυραύλους SHAHAB-2) με γραμμή παραγωγής στη Δαμασκό.
Κάποιες πωλήσεις προς την Λιβύη ματαιώθηκαν μετά την απόφαση του Συνταγματάρχη Καντάφι να σταματήσει τα διάφορα μη-συμβατικά προγράμματα, και να θέσει τέλος στο εμπόριο τα των υλικών μαζικής καταστροφής, τα οποία Αμερικανικά και Βρετανικά αεροσκάφη μετέφεραν στις αρχές του 2004 στο ΟΑΚ RIDGE της πολιτείας Τένεσι στις ΗΠΑ.
Πέραν των ανωτέρω το Ιράν έχει προωθήσει μέσω Συρίας στην Χεζμπολάχ διάφορες κατηγορίες πυραύλων, ενώ στις πρόσφατες επισκέψεις του Προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβεζ στην Τεχεράνη και του Μαχμούντ Αχμαντινεντζάντ στο Καράκας συζητήθηκαν οι δυνατότητες πυραυλικής συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες, η εξωτερική πολιτική των οποίων συγκλίνει σε ένα πρωτοφανή αντιαμερικανισμό σε όλα τα επίπεδα.
8) Από το 1998 το Ιράν, πέραν του SHAHAB-3 έκανε και την «είσοδο» του στον διαστημικό χώρο με την παρουσίαση ενός SLV (SPACE LAUNCH VEHICLE), με τα αρχικά IRIS. Για χρόνια το SLV (ως πρωτότυπο) δεν εμφανίζετο, ενώ πολλοί θεωρούσαν ότι το SLV είναι τμήμα του SHAHAB-4.
Ιρανοί επίσημοι πάντοτε αναφέροντο από το 2002 στο «πάγιο δικαίωμα» της Ισλαμικής Δημοκρατίας να έχει μέσω των νέων τεχνολογιών «παρουσία στο διάστημα». Σταδιακά ορισμένες δημοσιεύσεις στης Τεχεράνη έκανα «νύξη» για τεράστια δορυφορικά προγράμματα:
ΖΟRΕΗ: Δορυφόρος επικοινωνιών με βοήθεια-υποστήριξη από Ρωσία και σε γεωστατική τροχιά γύρω από τη γη.
SAFRIR 313: Δορυφόρος (ιδιαίτερα ελαφρύς ) περίπου 20kgr, για το οποίο λίγα στοιχεία είναι γνωστά.
MESBAH: Ελαφρύς δορυφόρος, βάρους 70kgr, τον οποίο φέρεται να έθεσαν σε τροχιά οι Ρώσοι. Στο εν λόγω πρόγραμμα έχει παρουσία η Ιταλική κατασκευαστική εταιρεία δορυφόρων CARLO GAVAZZI. Πολλοί ισχυρίζονται ότι «όλα είναι ακόμα στο στάδιο της έρευνας»
SINA-1: Δορυφόρος παρατήρησης της γης και για επικοινωνίες, τον οποίου έθεσε σε χαμηλή τροχιά στις 10 Οκτωβρίου 2005, η Ρωσική εταιρεία KOSMOS 3 SLV. Εκτιμάται ότι είναι «ένα μικρό πρώτο βήμα της Τεχεράνης στον τομέα των κατασκοπευτικών δορυφόρων».
Το Ιράν προσφέρεται (γεωγραφικά) για την κατασκευή βάσεων εκτόξευσης δορυφόρων, κάτι που δεν συμβαίνει με την Ευρώπη, γι’ αυτό και η Γαλλία εκτοξεύει δορυφόρους από την Νότια Αμερική (Γαλλική Γουϊάνα). Οι βάσεις για την εκτόξευση δορυφόρων θα πρέπει να είναι σε περιοχές που να ευνοούν την όλη διαδικασία και να μην είναι κοντά σε πληθυσμιακό κέντρο. Πχ. η πόλη QOM στον Ιράν ταιριάζει με την εγκατάσταση-εκτόξευση δορυφόρων. Το Ιρανικό SLV είναι παρόμοιο με το Βορειοκορεάτικο PAEKTUSAN-1 με το οποίο η Πιόνγκ Γιάνγκ προχώρησε το 1998 στην δοκιμή των πυραύλων της (είναι δύο επιπέδων προωθητικό σύστημα).
Το Ιράν την τελευταία δεκαετία είναι στη φάση ανάπτυξης δορυφόρων και γεωγραφικά ευνοείται η υλοποίηση μιας τέτοιας προσπάθειας. Το Ιρανικό διαστημικό πρόγραμμα ανακοινώθηκε πριν 9 χρόνια και διαφαίνεται μία» τάση προώθηση του» με εκμετάλλευση των κατά καιρούς ιδιαίτερα υψηλών τιμών του πετρελαίου. Στις αρχές του 2008 το Ιράν εκτόξευσε δορυφόρο σε τροχιά γύρω από την γη ισχυριζόμενο ότι «δίδει απάντηση στα πυραυλικά σχέδια του Ισραήλ»
Για λόγους ψυχολογικούς, εθνικής υπερηφάνειας και προσπάθειας στο διαστημικό χώρο εκτιμάται ότι οι Ιρανοί θα συνεχίσουν το πρόγραμμα, για να παρακολουθούν τις Αμερικανικές και Ισραηλινές δραστηριότητες στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής, ενώ θεωρούν ότι σε κάποια φάση το συγκεκριμένο πρόγραμμα θα έχει ιδιαίτερη χρησιμότητα στην περαιτέρω ανάπτυξη Διηπειρωτικών Βαλλιστικών πυραύλων (ICBMs).
9) Συμπερασματικά το Ιράν έχει ενεργοποιηθεί στα εξής πυραυλικά προγράμματα:
SCUD-B,SCUD-C (δικές του επιλογές), Μ-9,Μ-11 (δικές του επιλογές) και FATAH A-100 και ZELZAL (όλα μικρού βεληνεκούς). Τα προγράμματα άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του 80 με άμεση συνεργασία της Β. Κορέας και Κίνας. Παρόμοια πυραυλικά συστήματα έχει αναπτύξει η Τεχεράνη σε πλοία της που βρίσκονται σε λιμάνια στον Βόρειο Περσικό Κόλπο και στα στενά του Ορμούζ.
To Ιράν έχει στη διάθεση του Κινέζικους πυραύλους Μ-9 (με ακτίνα 600χλμ) και Μ-11 (400χλμ) με παρόμοιες κεφαλές για να πλήξουν συγκεντρωτικούς στόχους (αεροδρόμια-βάσεις)
Το Ιράν κατασκεύασε τον πύραυλο FATAH A-110 που εκτοξεύεται στο όχημα και προωθείται με στερεό υλικό. Έχει ακτίνα δράσης 210χλμ, κεφαλή βάρους 500kgr και μπορεί να μεταφέρει χημικά –βιολογικά όπλα και βόμβες διασποράς Είναι επιχειρησιακά έτοιμοι εδώ και μερικά χρόνια
Ο ZELZAL είναι σχετικά νέος πύραυλος με ακτίνα δράσης 150 -400χλμ. Είναι μιας χρήση εναντίον σχετικά μεγάλων περιοχών και σύμφωνα με τους Ισραηλινούς, η τρομοκρατική οργάνωση Χεζμπολάχ εκτόξευσε μερικούς κατά του Βορείου Ισραήλ το καλοκαίρι του 2006, ενώ κάποια βρίσκονται στην κοιλάδα ΒΕΚΑΑ του Λιβάνου.
Στον χώρο των ενδιαμέσου βεληνεκούς πυραύλων η κυρίαρχη δύναμη είναι οι SHAHAB-3 και οι μελλοντικοί SHAHAB-4 και SHAHAB-5 που στηρίζονται σε Βορειοκορεατική και Πακιστανική τεχνολογία και μπορούν να μεταφέρουν όπλα Μαζικής Καταστροφής. Το σύνολο των κρατών περιφερειακά του Ιράν είναι μέσα στο βεληνεκές των πυραύλων SHAHAB-3. Ο SHAHAB-4 έχει ακτίνα δράσης 2000χλμ και είναι λίγο πιο ακριβής του SHAHAB-3. Σε περίπτωση ανάπτυξης του (επιχειρησιακά) έχει τμήμα της Ευρώπης θα είναι μέσα στο βεληνεκές του. Ο SHAHAB-5 όταν και αν τελικά αναπτυχθεί θα είναι περισσότερο ένα εκβιαστικό και τρομοκρατικό όπλο (Κινέζικη Τεχνολογία, παρόμοια με την Βορειοκορεάτικη του TAEPO DONG-2).
Στους στόχους του Ιράν είναι ο SHAHAB-6/ICBM μακράς εμβέλειας και σύμφωνα με πληροφορίες όχι ιδιαίτερα ακριβής (όπως και ο SHAHAB-5 ). Όμως θα μπορούσε να πλήξει τη Μεγάλη Βρετανία και το σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών, ενώ μπορεί να μεταφέρει πυρηνική κεφαλή.
Πέραν των πυραυλικών προγραμμάτων του Ιράν τα τελευταία χρόνια έχει εξάγει πυραύλους SCUD-B στο Σουδάν, ενώ βάσεις δοκιμών Ιρανικών πυραύλων υπάρχουν στη Συρία και στο Σουδάν.
Ευρύτερες λεπτομέρειες για τις δυνατότητες των Ιρανικών πυραυλικών προγραμμάτων δεν έχουν δημοσιοποιηθεί στις ΗΠΑ. Οι πυραυλικές επιθέσεις της Χεζμπολάχ το καλοκαίρι του 2006 έχουν προβληματίσει το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Οι εκτιμήσεις των Αμερικανών φέρουν τους Ιρανούς το 2012-2014 να διαθέτουν Διηπειρωτικό πύραυλο, έχοντας την υποστήριξη των Ρώσων, των Κινέζων ή των Βορειοκορεατών (απόρρητη μελέτη της DIA).
Ο SHAHAB-6 (γνωστός και ως KOSAR) φέρεται ως πιο απειλητικός, αν και είναι σε πολύ αρχικά στάδια/ Επί του παρόντος οι μεγαλύτερες ανησυχίες επικεντρώνονται στους SHAHAB-3 που είναι ιδιαίτερα απειλητικοί για την Μ. Ανατολή.
10) Τα πυραυλικά και πυρηνικά προγράμματα του Ιράν έχουν εντατικοποιηθεί την τελευταία δεκαετία. Οι Ιρανοί έχουν συνεργασθεί νε Ρώσους, Κινέζους , Βορειοκορεάτες και με το «SUPERMARKET του τρόμου» του Πακιστανού Καθηγητή Α. ΚΗΑΝ. Χρησιμοποιούν ιδιαίτερα το πυραυλικό πρόγραμμα- για ψυχολογικούς λόγους απέναντι στη Δύση και την διεθνή κοινότητα, ενώ από πλευράς πληροφοριών υπάρχει διάσταση σχετικά με τις δυνατότητες τους. Μπορεί οι Ιρανοί να ισχυρίζονται ότι είναι «όπλα για αποτροπή», αλλά σε ενδεχόμενη φάση μπορεί να καταστούν «όπλα για κυριαρχία».
11) Τα βασικά συμπεράσματα αναφορικά με την διαχρονικότητα του Ιρανικού πυραυλικού προγράμματος είναι:
Η Τεχεράνη καλύπτει το σύνολο των τεχνολογικών επιλογών στο ζήτημα της προώθησης των πυραύλων (στερεό ή υγρό προωθητικό υλικό)
Το διαστημικό πρόγραμμα του Ιράν είναι πιθανό να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBM).
Το Ιράν έχει επιδείξει ενδιαφέρον να εντάξει στο οπλοστάσιο του στο μέλλον και πυραύλους CRUISE.
Το πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν καλύπτει στο σύνολο των κατηγοριών των πυραυλικών συστημάτων και βαίνει με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, οι οποίοι δεν παρατηρούνται ούτε σε βιομηχανική χώρα με υψηλού επιπέδου τεχνολογία.
Η ακτίνα δράσης των Ιρανικών πυραύλων εμφανίζεται να διευρύνεται ανά δεκαετία και από τις αρχικές φάσεις, έχει προχωρήσει δυναμικά και κάλυψε όλη την Μέση Ανατολή.
Οι πυραυλικές φιλοδοξίες του Ιράν είναι αναγκαίο να ληφθούν σοβαρά υπόψη, γιατί στα επόμενα χρόνια είναι πιθανό να προσεγγίσουν παγκόσμιο βεληνεκές.
Το Ιράν χρησιμοποιεί τα διάφορα χαρακτηριστικά των πυραύλων ως ψυχολογικά «εργαλεία» κατά των αντιπάλων του.
Υπάρχουν όμως αρκετά «κενά» σε ότι αφορά την ποιότητα και την ακρίβεια των πυραύλων ενδιαμέσου βεληνεκούς, ενώ εκτιμάται ότι οι Ιρανοί για διαφόρους λόγους προβαίνουν στην «ενίσχυση» των δυνατοτήτων τους για λόγους αποτροπής.
Η Δύση και το Ισραήλ γνωρίζουν αρκετές από τις δυνατότητες και βάσεις των πυραύλων, οι οποίες έχουν στοχοποιηθεί σε ενδεχόμενη προληπτική αεροπορική ή πυραυλική επίθεση. Εκτιμάται ότι αν προλάβει η Τεχεράνη θα εκτοξεύσει πυραύλους κατά Αμερικανικών στόχων στο Περσικό Κόλπο, κατά του Ισραήλ αλλά και της Σαουδικής Αραβίας.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου