Τη θητεία του στο διπλωματικό σώμα θυμήθηκε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Μπεγλίτης και άρθρωσε λόγο σαφή και παρεμβατικό στα δρώμενο της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αφήνοντας κατά μέρος τα συνήθη ευχολόγια της ελληνικής πλευράς.
Η εντύπωση που αποκόμισε κανείς διαβάζοντας τις δηλώσεις του υπουργού αμέσως μετά το πέρας της συνάντησής του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, είναι ότι η Ελλάδα κατανόησε επιτέλους ότι έχει ΖΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ στην περιοχή και οφείλει να τα προασπίσει.
Επίσης, ότι αργά αλλά σταθερά, η ελληνική πλευρά δείχνει να συνειδητοποιεί ότι οι εξοπλισμοί αποτελούν ένα απλό υποσύνολο του όλου πλέγματος των διμερών σχέσεων και ότι σοβαρές – στρατηγικές σχέσεις δεν μπορούν να οικοδομηθούν στη βάση κάποιων αποσπασματικών προμηθειών. Αντιθέτως, η αναζήτηση τομέων και συστημάτων για συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων τα οποία θα προωθηθούν στις διεθνείς αγορές πέραν της αξιοποίησής τους από τις ένοπλες δυνάμεις των δυο χωρών, αποτελεί πρωτοβουλία που άπτεται και της οικονομικής συνεργασίας, τομέας ο οποίος είναι πιο κρίσιμος από ποτέ για την ελληνική πλευρά.
Λόγος όμως αρθρώθηκε και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και πιο συγκεκριμένα στα μεγάλα θέματα ασφαλείας τα οποίας απειλούν την ειρήνη και την ασφάλεια. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η αναφορά του Πάνου Μπεγλίτη στο θέμα των επαναστάσεων στον αραβικό κόσμο, όπου με αξιοσημείωτο ρεαλισμό παρατήρησε, ότι «Φοβάμαι ότι η “αραβική άνοιξη” που δημιούργησε πολλές προσδοκίες υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και με μια ευρύτερη διεθνή πρωτοβουλία να εξελιχθεί σε “αραβικό χειμώνα” και να δημιουργήσει φυγόκεντρες δυνάμεις, άρα να συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής», αντί της συνήθους ρητορικής περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοκρατίας και των συναφών, τα οποία μπορεί να ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά των αδαών, προκαλούν όμως μειδιάματα στους διαδρόμους των διπλωματικών διεργασιών και προφανή ζημία στην εικόνα μιας χώρας, εάν αυτή δώσει την εντύπωση ότι έχει και η ίδια πέσει θύμα της ρητορικής της, δηλαδή πείστηκε ότι η θεωρητικολογία απηχεί την πραγματικότητα!
Ξεκάθαρος ήταν ο υπουργός επίσης και στο ζήτημα των απειλών της Τουρκίας εν όψει της έναρξης αξιοποίησης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Ενδιαφέρον παρουσίασε και μόνο η χρήση της έννοιας της ΑΟΖ από τον Πάνο Μπεγλίτη, αφού τον τελευταίο καιρό – κυρίως επί Δημήτρη Δρούτσα στο υπουργείο Εξωτερικών – η ελληνική κυβέρνηση κάποιες φορές έδινε την εντύπωση ότι αποτελούσε ταμπού!
Εν κατακλείδι, η θέση της Αθήνας στο Παλαιστινιακό ζήτημα ήταν ξεκάθαρη και σαφής: «Υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός δημοκρατικού, ανεξάρτητου, βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους, με βάση τα σύνορα του 1967 και βεβαίως διαπραγματεύσεις μεταξύ των δυο πλευρών που πρέπει να γίνουν. Ένα Παλαιστινιακό κράτος που μπορεί να συνυπάρχει και να συμβιώνει δίπλα – δίπλα με το κράτος του Ισραήλ, του οποίου βεβαίως πρέπει να σεβαστούμε και να υποστηρίξουμε τις ανησυχίες για την ασφάλεια του. Θέλουμε ένα Ισραήλ ασφαλές. Θέλουμε ένα σταθερό Ισραήλ, γιατί είναι πόλος σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή. Βεβαίως η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα συμβάλλει στη συνδιαμόρφωση της κοινής θέσης της ΕΕ. Εάν δεν υπάρξει κοινή θέση της ΕΕ στη Γενική Συνέλευση για το Παλαιστινιακό, θα εξετάσουμε όλες τις εναλλακτικές δυνατότητες και θα προσεγγίσουμε το θέμα με το μέγιστο δυνατό ρεαλισμό. Γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι να προωθήσουμε τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή, να λυθεί το Παλαιστινιακό, αλλά να μη δημιουργηθούν νέες αποσταθεροποιητικές συνθήκες στην περιοχή.»
Η αναφορά στον «ρεαλισμό» έχει τεράστια σημασία, καθότι απομακρύνεται από αυτοκαταστροφικές θεωρήσεις του προβλήματος με βάση το θυμικό και στερεοτυπικές αντιλήψεις υπέρ ή εναντίον της μιας ή της άλλης πλευράς. Η έννοια του ρεαλισμού συνεπάγεται ότι αυτό που θα βαρύνει στην ελληνική θεώρηση της υπόθεσης, είναι το ελληνικό εθνικό συμφέρον.
Και ελληνικό εθνικό συμφέρον ΔΕΝ είναι κάθε τόσο να γίνεται η περιοχή μπάχαλο για το χατίρι της κάθε Χαμάς, ή του κάθε ακραίου της μίας ή της άλλης πλευράς. Και η Ελλάδα ως έντιμος στρατηγικός εταίρος έχει υποχρέωση να διατυπώνει σαφή άποψη και χωρίς κραυγές να εξηγεί εάν συμφωνεί ή διαφωνεί και γιατί. Αυτή είναι η μέθοδος απόκτησης αξιοπιστίας και ο Πάνος Μπεγλίτης δείχνει να το κατανοεί και να εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Σίγουρα βέβαια, ελληνικό συμφέρον δεν είναι η εκ προοιμίου υποστήριξη της παλαιστινιακής πλευράς και στη συνέχεια να βρίσκουμε την υπογραφή της σε κείμενα του οργανισμού ισλαμικής Διάσκεψης τα οποία μιλούν για καταπίεση «Τούρκων» στη Θράκη, για «μειονότητες» σε Ρόδο και Κω, καθώς επίσης και σε εκκλήσεις για αναγνώριση επί της ουσίας των κατεχομένων από τον βάρβαρο Αττίλα στην Κύπρο. Αυτά πρέπει να κοπούν «μαχαίρι», να εξηγηθούν αναλυτικά προς κάθε ενδιαφερόμενο, αλλά και να γνωρίζουν οι εμπλεκόμενοι ότι θα δέχονται και σκληρά αντίποινα σε όλα τα μέτωπα όταν λαμβάνουν ανθελληνικές θέσεις (π.χ. μπλοκάρισμα κοινοτικών κονδυλίων).
Προφανέστατα, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ότι εάν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δώσει δείγματα γραφής ότι εννοεί όσα διακηρύσσει και προβεί σε κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση θα μας βρει όλους στο πλευρό του, όπως έχει αντιμετωπίσει σκληρά και δεικτικά άρθρα στο παρελθόν, ο ίδιος και οι προκάτοχοί του, ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως, σε ζητήματα που πεποίθηση ήταν ότι ο τρόπος αντιμετώπισής τους δεν ήταν αντάξιος της κρισιμότητας μιας κατάστασης.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου