Σχέδιο για ένα δημοκρατικό και αυτόνομο Κουρδιστάν
Οι Κούρδοι, ένας από τους πιο αρχαίους λαούς της Μεσοποταμίας, εκεί που ανέτειλε η αυγή της ανθρώπινης ιστορίας και ξεκίνησε η αγροτική επανάσταση, βρίσκονται υπό την απειλή γενοκτονίας σαν αποτέλεσμα της πολιτικής της άρνησης και της καταστροφής. Οι υποστηρικτές του Κράτους-έθνους βλέπουν το Κουρδιστάν σαν μια ευκαιρία να επεκτείνουν τις δικές τους εθνικιστικές βλέψεις, που οδηγούν στις πιο άγριες μεθόδους καταστολής, εκμετάλλευσης και αφομοίωσης.
Αν δεν είχαν αντισταθεί σ’ αυτό το απάνθρωπο σχέδιο, ο πολιτισμός των Κούρδων, που χρονολογείται από τις απαρχές της ανθρωπότητας θα είχε ίσως εξαφανιστεί.
1 Ιστορική αναδρομή
Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες αυτοκρατορίες και τα πρώτα κράτη στην Κάτω Μεσοποταμία, στράφηκαν καταρχήν κατά του Κουρδιστάν. Οι Κούρδοι συγκαταλέγονται επομένως ανάμεσα στους πρώτους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για την ελευθερία τους. Αντιμέτωποι με την συνεχή πίεση που ασκούσαν διάφορα κράτη και αυτοκρατορίες, οι Κούρδοι οργανώθηκαν σε συνομοσπονδίες φυλών, προκειμένου να δημιουργηθεί μια γραμμή άμυνας και μέσω της ενίσχυσης αυτής της δομής, ανέπτυξαν ένα πνεύμα αμοιβαίας κατανόησης και συνύπαρξης στο εσωτερικό όσο και με τα γειτονικά έθνη. Ακόμη και εντός των κρατικών δομών κατάφεραν να συνεχίσουν τη ζωή τους με τη διατήρηση κάποιου επιπέδου αυτονομίας.
Όταν η έννοια του Κράτους-έθνους που προέρχεται απευθείας από την καπιταλιστική νεωτερικότητα όπως και η ιδεολογική συνεπεία του, ο εθνικισμός, έφτασαν στη Μέση Ανατολή, όλες οι κοινότητες, ιδιαίτερα οι Κούρδοι, βρέθηκαν αντιμέτωποι με σοβαρά πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά προβλήματα. Όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου μερικοί λαοί, μολυσμένοι από ένα παθολογικό εθνικισμό, ξεσηκώθηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Τα Κράτη-έθνη άρχισαν μια πολιτική άρνησης, αφομοίωσης και συστηματικής καταστροφής, για να καταστρέψουν τον πολιτισμό αυτών των άλλων λαών. Ως εκ τούτου, οι Κούρδοι έχασαν την αυτονομία που υπήρχε κατά την προ-καπιταλιστική περίοδο.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι δυνάμεις της τουρκικής, αραβικής και περσικής πραγματικότητας ως κυριαρχούσες ελίτ, προσχωρώντας στην έννοια του κράτους-έθνους και μολυσμένες και αυτές από τον εθνικισμό, άρχισαν να χρησιμοποιούν τις κοινότητες προκειμένου να εισαγάγουν πολιτικές για τη φυσική και πολιτιστική γενοκτονία των Κούρδων. Κατά συνέπεια, οι Κούρδοι τοποθετηθήκαν κάτω από το ζυγό των τούρκικων, περσικών και αραβικών κρατών-εθνών και εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα απειλείται ακόμη και η εθνική ύπαρξή τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι Κούρδοι του Βόρειου Κουρδιστάν είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, λόγω της πολιτικής της άρνησης της ταυτότητάς τους από την Τουρκία.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, αυτές οι πολιτικές διεξήχθηκαν με το μοντέλο της πολιτικής της Επιτροπής της Ένωσης και της Προόδου, το οποίο είχε στόχο να καταστρέψει τους άλλους λαούς και να οικοδομήσει ένα κράτος-έθνος βασισμένο στις εθνικοποιήσεις και τον εκτουρκισμό των εδαφών που παρέμειναν μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όσον αφορά τις κουρδοτουρκικές σχέσεις, οι πολιτικές αυτές ήταν η αιτία των ανυπολόγιστων δεινών και για τους δύο λαούς και έθεσαν τις βάσεις για την πολιτική και ιδεολογική καταστροφή των Κούρδων. Με τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την απειλή που απειλούσε την εθνική ύπαρξη της Τουρκίας, ο Μουσταφά Κεμάλ αναγνώρισε τη σημασία της ιστορικής παράδοσης και σφυρηλάτησε μια συμμαχία με τους Κούρδους.
Η Τουρκία αναδείχθηκε νικήτρια από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας και η Δημοκρατία της Τουρκίας ιδρύθηκε στη βάση αυτής της σχέσης.
Ο τουρκικός λαός είχε και πάλι καταλάβει την αξία της συμμαχίας με τους Κούρδους.
Η ιδέα του Μουσταφά Κεμάλ να παραχωρήσει αυτονομία στο Κουρδιστάν και η απόφαση που ελήφθη προς αυτή την κατεύθυνση από την πρώτη Εθνοσυνέλευση το Φεβρουάριο του 1922, αντικατοπτρίζει την αναγνώριση της σημασίας των κουρδοτουρκικών σχέσεων. Παρά το γεγονός ότι οι Κούρδοι είχαν υποφέρει από τις πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν επέλεξαν, σε αντίθεση με τους Άραβες και άλλους λαούς, τον δρόμο του χωρισμού. Αποφάσισαν να παραμείνουν με τους Τούρκους, τους ομοθρήσκους τους, διατηρώντας παράλληλα ένα ορισμένο επίπεδο αυτονομίας.
2. Οι υποχρεώσεις που προκύπτουν από την τρέχουσα κατάσταση και οι γενικές αρχές της δημοκρατικής αυτονομίας
Σήμερα, παρά τις αντιξοότητες και τα εμπόδια, οι περιφερειακές και διεθνείς πολιτικές συνθήκες ευνοούν περισσότερο από ποτέ την λύση του κουρδικού ζητήματος. Μέσα στην τουρκική κοινωνία, ένα ρεύμα όλο και πιο ισχυρό ζητά αυτή τη λύση που είναι προϋπόθεση αλλά και μια ευκαιρία να πετύχει.
Το τουρκικό κράτος έχει φθάσει σε ένα σημείο όπου δεν μπορεί να συνεχίσει την ίδια πολιτική όπως πριν, και ο κουρδικός λαός δεν πρόκειται να δεχτεί εκ νέου να υποκύψει σε αυτές τις συνθήκες.
Η Δημοκρατική Αυτονομία είναι η συγκεκριμένη έκφραση των σχεδίων που είχαμε προηγουμένως παρουσιάσει για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Από τη μία πλευρά, θεωρούμε την αυτονομία ως ένα δημοκρατικό διάλογο με το κράτος και από την άλλη, επιθυμούμε να την θεσμοθετήσουμε στη βάση της δημοκρατικής οργάνωσης του λαού μας και του δημοκρατικού αγώνα του.
"Μεμ και Ζιν", το κουρδικό έπος
Αυτό το μοντέλο είναι μια ρεαλιστική και συγκεκριμένη πρόταση για την επίλυση των εθνικών προβλημάτων, για την αντιμετώπιση της έννοιας του Κράτους-έθνους που χωρίζει τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες και ως εκ τούτου αποτελεί μια πηγή σταθερών συγκρούσεων και αστάθειας. Τα περισσότερα Κράτη-έθνη τα όποια φιλοξενούν διαφορετικές εθνοτικές ομάδες μέσα τους βρίσκονται επίσης στη διαδικασία μετατροπής τους σε σχετικά δημοκρατικά πολιτικά συστημάτα, όπου συνηπάρχουν διαφορετικές εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες. Αυτή η αποδοχή των διαφορών, στη βάση της αυτονομίας, επιτρέπει να κινηθεί προς μια πλουραλιστική κοινωνία - αυτές είναι οι βασικές δημοκρατικές τάσεις αυτού του αιώνα.
Αυτό το μοντέλο είναι μια ρεαλιστική πρόταση για την επίλυση των εθνικών προβλημάτων, για την αντιμετώπιση της έννοιας του κράτους-έθνους που χωρίζει τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες και ως εκ τούτου αποτελεί μια πηγή συνεχών συγκρούσεων. Τα περισσότερα κράτη-έθνη τα όποια φιλοξενούν διαφορετικές εθνοτικές ομάδες βρίσκονται επίσης στη διαδικασία μετατροπής τους σε δημοκρατικά πολιτικά συστήματα, όπου συνυπάρχουν διαφορετικές εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες. Αυτή η αποδοχή των διαφορών, στη βάση της αυτονομίας, επιτρέπει μια πλουραλιστική κοινωνία. Αυτές είναι οι βασικές δημοκρατικές τάσεις αυτού του αιώνα.
Πέρα από τον κατευνασμό των σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και των Κούρδων και της επίλυσης του κουρδικού ζητήματος, η δημοκρατική αυτονομία θα δημιουργήσει επίσης μια δημοκρατική πολιτική δομή για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων της Τουρκίας. Με βάση τις κοινοτικές και ελευθεριακές αξίες που αποδέχεται μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία, δηλαδή, μια ηθική και πολιτική κοινότητα, επιχειρείται να επιλυθούν όλα τα ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών θεμάτων.
Υπάρχει σήμερα συναίνεση, σε διεθνές επίπεδο, γύρω από το γεγονός ότι η Τουρκία πρέπει να λύσει το κουρδικό ζήτημα. Ωστόσο, η ολιγαρχία που σχηματίζεται από τα πολιτικά κόμματα της χώρας κάνει πολιτική για τα δικά της συμφέροντα και όχι για αυτά της Τουρκίας. Αρνείται να επιλύσει το κουρδικό ζήτημα, προτιμώντας να συνεχίσει αυτές τις πολιτικές που διευρύνουν ακόμα περισσότερο το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών και αυξάνουν τα δεινά του κουρδικού λαού.
Επομένως, οι Κούρδοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να επικαλεστούν τα νόμιμα δικαιώματά τους, προκειμένου να εδραιώσουν το δικό τους πλαίσιο ελεύθερης και δημοκρατικής ζωής. Η Δημοκρατική Αυτονομία σημαίνει ότι ο κουρδικός λαός δεν θα είναι πλέον αναγκασμένος να ζει σαν λαός χωρίς θεσμικό καθεστώς, η ύπαρξη του οποίου θα μπορούσε να απειληθεί από τα κράτη που τον διοικούν. Κανένα άλλο έθνος στον κόσμο δεν βρίσκεται σε κατάσταση παρόμοια με αυτή που βιώνουν οι Κούρδοι, ένα έθνος 40 εκατομμύριων ανθρώπων που στερούνται των εθνικών δικαιωμάτων τους και που απειλούνται με ολική καταστροφή της εθνικής τους υπόστασης. Η Δημοκρατική Αυτονομία είναι ο τρόπος που επιλέχτηκε από τους Κούρδους για να εκφράσουν την απόρριψη ενός πολιτικού καθεστώτος που βασίζεται στις πολιτικές της άρνησης και της καταστροφής εκ μέρους του τουρκικού κράτους και να δηλώσουν τη δέσμευσή τους για την επίτευξη ενός νέου καθεστώτος που θα τους επιτρέπει να ζουν ελεύθερα και δημοκρατικά.
Η δημοκρατική αυτονομία στοχεύει στην οργάνωση της κουρδικής κοινωνίας, μέσα σε οκτώ διαστάσεις: πολιτική, νομική, αυτοάμυνα, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, οικολογική και διπλωματική! Και αυτό για να δημιουργήσει μια πολιτική θέληση που θα επιτρέψει τη δημιουργία ενός δημοκρατικού και αυτόνομου Κουρδιστάν.
Χωρίς δημοκρατική αυτονομία, οι Κούρδοι δεν θα μπορέσουν να αναπτύξουν την πολιτική βούληση για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Επομένως, δεν θα μπορέσουν να οικοδομήσουν μια ισχυρή κοινωνία με τις δικές της πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες. Με ειλικρινή ενθουσιασμό δέχτηκε ο λαός μας το πρότυπο της δημοκρατικής αυτονομίας που προβάλλεται ως η δημοκρατική λύση του κουρδικού ζητήματος από το DTK και το BDP.
H Δημοκρατική Αυτονομία στοχεύει να αλλάξει τη σκληρή νοοτροπία του κράτους-έθνους το οποίο δεν ικανοποιεί καμία από τις ανάγκες των λαών της Τουρκίας και αποτελεί όλο και πιο πολύ βαρύ φορτίο για τη τουρκική κοινωνία, και να καταργήσει αυτό το εμπόδιο στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των λαών. Το σχέδιο της Δημοκρατικής Αυτονομίας πρέπει να θεωρηθεί λοιπόν ως επέκταση του σχεδίου του εκδημοκρατισμού της Τουρκικής Δημοκρατίας στο Κουρδιστάν.
Η σημερινή κουρδική κοινωνία έγινε μια δύναμη εκδημοκρατισμού, όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και σε όλες τις χώρες της περιοχής. Το Κίνημα για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν επέτρεψε μια δημοκρατική, κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση εντός της κουρδικής κοινωνίας και έχει γίνει, χάρη στις προσπάθειες του για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, μια μέγιστη δύναμη για τον εκδημοκρατισμό στη Μέση Ανατολή. Ως εκ τούτο, η διαδικασία οικοδόμησης της δημοκρατικής αυτονομίας θα οδηγήσει επίσης στην προώθηση της δημοκρατίας στην περιοχή.
Αυτή η διαδικασία αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος με την ανάγκη για εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και με την θέληση της επίλυσης του κουρδικού ζητήματος όπως και με την διαδικασία εκδημοκρατισμού και με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την περιφερειακή και διεθνή κατάσταση. Μέχρι στιγμής, το σύνταγμα, οι νόμοι και οι μέθοδοι εφαρμογής τους στο Κουρδιστάν αρνήθηκαν στο κουρδικό λαό το δικαίωμα στη δικαιοσύνη. Συνεπώς, όλες οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο Κουρδιστάν στον νομικό, πολιτικό ή διοικητικό τομέα, ήταν αντιδημοκρατικές και πρέπει να μετασχηματιστούν.
Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν θα μετατρέψει τα σύνορα, αλλά θα ενισχύσει την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών και την ενότητα τους εντός των συνόρων, γεγονός που θα θέτει τέρμα στις συγκρούσεις. Ο κουρδικός λαός και η Τουρκία θα υπογράψουν μια νέα σύμβαση, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για τις κουρδοτουρκικές σχέσεις. Το μοντέλο μας είναι μοντέλο εκδημοκρατισμού που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλα τα άλλα μέρη της Τουρκίας. Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα διάφορα κράτη ήδη εγκαταλείπουν την έννοια του συγκεντρωτισμού και αποκεντρώνουν σταδιακά τα πολιτικά τους συστήματα. Πράγματι, η επίλυση των προβλημάτων είναι ευκολότερη σε ένα αποκεντρωμένο σύστημα, και αυτό το μοντέλο επιτρέπει την επιτάχυνση της αναπτυξιακής πολιτικής. Η Δημοκρατική Αυτονομία σημαίνει ότι το κράτος δίνει εξουσία στις τοπικές αρχές, επιτρέποντας την επίλυση των προβλημάτων και τον εκδημοκρατισμό.
Η κατάσταση των κουρδοτουρκικών σχέσεων κατά την ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, και η προσέγγιση της στην εποχή της Ιδρυτικής Συνέλευσης της Τουρκίας και του Μουσταφά Κεμάλ, μπορούν να αποτελέσουν βάση για μια νέα προσέγγιση. Προτείνουμε, με αυτή την έννοια, ένα αναλυτικό μοντέλο που στοχεύει στην ανανέωση των κουρδοτουρκικών σχέσεων, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι στην εποχή μας, οι σχέσεις μεταξύ των λαών βασίζονται στην αποδοχή των διαφορετικών εθνικών κοινοτήτων και στη δυνατότητα που τους δίνεται να αυτοδιοικηθούν.
Η ιστορική προσφώνηση της ανακήρυξης από την Αϊσέλ Τουγκλούκ,
Ντιγιαρμπακίρ 14 Ιουλίου 2011.
Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν είναι θεσμοθέτηση ενός Κράτους, και συνεπώς δεν θα είναι αντικείμενο διαμάχης για την εξουσία και τον έλεγχο του. Από αυτή την άποψη, περιέχει τον χαρακτήρα και την ικανότητα για την ανάπτυξη υγιών σχέσεων με όλους τους λαούς και πολιτικές οντότητες με βάση τα κοινά συμφέροντα.
Η δημοκρατική αυτονομία θα αποδείξει την ικανότητα των μαζών να αλληλοσυμπληρώνονται εντός της κοινωνίας και θα ενισχύσει την εξουσία τους, χάρη μιας συνομοσπονδιακής και δημοκρατικής ένωσης. Θα δημιουργήσει επίσης, ελεύθερες και δημοκρατικές σχέσεις με τα πολιτικά συστήματα των άλλων περιοχών του Κουρδιστάν και των άλλων λαών της περιοχής.
Η διοίκηση μέσω της Δημοκρατικής Αυτονομίας είναι η έκφραση της βούλησης του λαού του Βόρειου Κουρδιστάν και θα επιτρέψει δημιουργικές σχέσεις με τις συνομοσπονδιακές και δημοκρατικές οργανώσεις του Κουρδιστάν, χωρίς να αλλάξουν τα σύνορα των χωρών όπου ζουν οι Κούρδοι. Μη έχοντας τη κρατικίστικη νοοτροπία που πηγάζει από την έννοια του κράτους-έθνους, δεν θα θεωρήσουν αυτές τις σχέσεις σαν δική τους υπεροχή έναντι των υπολοίπων. Από αυτή την άποψη, η ύπαρξη μιας δημοκρατικής νοοτροπίας και δημοκρατικών δομών θα διαδραματίσει πρωταρχικό ρόλο στην οικοδόμηση υγιών σχέσεων μεταξύ των Κούρδων. Αυτό το σημείο εκκίνησης θα επιτρέψει την εγκατάσταση της Δημοκρατικής Συνομοσπονδίας μεταξύ των διαφορετικών περιοχών του Κουρδιστάν.
Η δημοκρατική αυτονομία δεν είναι πρόγραμμα οικοδόμησης ή καταστροφής του κράτους. Το σχέδιο αυτό θα κατευθύνει τα περιφερειακά κράτη για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά όπου συνδέονται κράτος και δημοκρατία, θα γίνει δυνατή η κοινή ζωή με τα κράτη-έθνη. Πρόκειται για μοντέλο επίλυσης του εθνικού ζητήματος, με βάση ενός συμβιβασμού αρχών με όλες τις μη φασιστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτό το χαρακτηριστικό της Δημοκρατικής Αυτονομίας θα επιτρέψει να αναπτυχτούν υγιείς σχέσεις με όλες τις χώρες της περιοχής και θα γίνει η βάση για την αναγνώρισή της από αυτές. Με την απουσία συγκρούσεων, θα είναι δυνατή η δημιουργία όλων των ειδών των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων με όλες τις μη-φασιστικές πολιτικές δυνάμεις.
Η Δημοκρατική Αυτονομία θα εγκαινιάσει μια νέα εποχή στις σχέσεις μεταξύ των Κούρδων και των κρατών όπου βρίσκονται, πρώτα απ’ όλα με την Τουρκία, αλλά επίσης με το Ιράν, τη Συρία και το Ιράκ. Με την επίλυση αυτού του προβλήματος, ένα από τα μεγαλύτερα της περιοχής, θα μπορέσουν να επιλυθούν και τα άλλα προβλήματα της περιοχής. Πράγματι, το κουρδικό ζήτημα αποτελεί πηγή έντασης και συγκρούσεων, καθώς και σημαντικό παράγοντα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας.
Το πρόσταγμα της Δημοκρατικής Αυτονομίας θα μπορούσε επίσης να γίνει παγκόσμιο μοντέλο της επίλυσης συγκρούσεων.
Πηγή: DTK (Εθνοσυνέλευση για μια Δημοκρατική Κοινωνία)
Μετάφραση: Σύλλογος Κουρδικής Νεολαίας Arjin - Destan Simko
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου