Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Ο κ. Πάγκαλος για μια ακόμη φορά πήγε στην Κωνσταντινούπολη και θαύμασε το «τουρκικό θαύμα» και ως σύγχρονος Φαναριώτης, που βλέπει την Ελλάδα ως χώρα ψαράδων και αγραμμάτων, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και εξετέθη για μια ακόμη φορά στο εγχώριο κοινό, που τυγχάνει να είναι και οι ψηφοφόροι του. Στην «παγίδα» που κατ’ εξακολούθηση πέφτει ο κ. Πάγκαλος, ο πρωθυπουργός και πολλοί άλλοι αστέρες της ελληνικής (επαρχία κατά την άποψη του κοσμοπολιτισμού τους) πολιτικοοικονομικής νομενκλατούρας, πέφτει και η νεοοθωμανική ιντελιγκίτσια.
Ο Θεωρητικός της νέας αυτοκρατορικής Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, θεωρητικός του νεο-οθωμανισμού και του στρατηγικού βάθους, όπως και τα στελέχη της κυβερνώσας ελίτ υπό τον Ερντογάν, έχοντας εγκαταλείψει την πραγματικότητα της Άγκυρας και χαζεύοντας τα νερά του Βοσπόρου όπου με εθνοκαθάρσεις έδιωξαν, τα χρόνια του Κεμάλ, Ρωμιούς, Αρμένηδες και Εβραίους, νομίζουν ότι βρίσκονται στην αφετηρία μιας «χρυσής εποχής».
Η πραγματικότητα όμως της Τουρκίας είναι πολύ διαφορετική από αυτή που φαντάζει. Είναι μια μεγάλη χώρα με τεράστιο πληθυσμό, χωρίς εθνική ενότητα, όπως αυτή που έχουν η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ελλάδα, η Ρουμανία και, το πλέον ιδιότυπο, με αχανή ανισορροπία οικονομική, πολιτισμική , κοινωνική. Πολλοί απ’ αυτούς που επισκέπτονται την Κωνσταντινούπολη και συζητούν για επιχειρήσεις και επενδύσεις με την ισχυρή ελίτ της μπορούν εύκολα να καταλάβουν τι εννοούμε. Οι περισσότεροι από τους συνομιλητές τους δεν έχουν πάει πολύ πιο μακριά από τα σύνορα της Πόλης. Ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει στη χώρα τους. Το έλλειμμα αυτό συνοχής μπορεί να καλύπτεται από την ιδιότυπη τρομοκρατία που το κράτος των Κεμαλιστών έχει αφήσει ως κληρονομιά στους νεο-οθωμανούς, όμως η «φωτιά» που απλώνεται από τη βόρειο Αφρική στη Μέση Ανατολή, αυτή η κοινωνική εξέγερση για μεγαλύτερη ευημερία, ελευθερία και δικαιώματα, αργά ή γρήγορα θα φθάσει και στην Τουρκία.
Ενδεχομένως η στρατηγική των ΗΠΑ στις αρχές του 2000 να προέβλεπε μια ισχυρή δύναμη μετριοπαθών μουσουλμάνων, που θα αποτελούσε τον «θεματοφύλακα» του Ισλάμ από την Αφρική και την εγγύς Ανατολή μέχρι τον Καύκασο και τα σύνορα της Κίνας, και μια τέτοια προσέγγιση.
Να ακολουθούσε και να ακολουθεί το Βερολίνο ή το Λονδίνο, με τη Μόσχα να «βολεύεται» με ενεργειακές συμφωνίες, αλλά κανένας δεν έχει δεσμευθεί ότι θα στηρίξει μια αυτοκρατορική Τουρκία στην G-10 του κόσμου.
Πολύ περισσότερο σήμερα που οι λαοί ξεσηκώνονται και διεκδικούν για τους εαυτούς τους και τις χώρες τους όχι τη μετατροπή σε περιοχές των νεο-οθωμανών, αλλά εθνικά κράτη με ανθρώπινα δικαιώματα, πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό Νότο, με διάχυση πλούτου και ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, από τις φυσικές πηγές πλούτου που έχει κάθε χώρα.
Σε έναν τέτοιο κόσμο όσο και αν ο Νταβούτογλου θέλει να χτίσει γέφυρες με το Ιράν και τη Γεωργία, επιζητώντας τη διεθνή θέση της Υψηλής Πύλης, πέραν από κάποιους «χαμαιλέοντες», που συχνάζουν στα σαλόνια της Αθήνας, τύπου Πάγκαλου, είναι πολύ δύσκολο να πείσει κάποιους άλλους «ισχυρούς παίκτες», είτε είναι Άραβες είτε είναι Καυκάσιοι ή Σλάβοι ή Ασιάτες να αποδεχθούν τη «δεσπόζουσα θέση» σε μια νέα Ανατολή.
Παράλληλα, μεγάλο πρόβλημα για την Τουρκία μπορεί να αποδειχθεί η διάσπαση του άξονα με το Ισραήλ, αλλά και η ευκαιρία που έχει σήμερα το Τελ Αβιβ να βρει συμμάχους και διέξοδο στη Μεσόγειο μέσω Κύπρου- Ελλάδος – Μάλτας, μια διαδρομή που πάντα ήθελε, αλλά οι συνθήκες εγκλωβισμού του στην εγγύς Ανατολή δεν του το είχαν επιτρέψει.
Το σφάλμα του Αχμέτ μπορεί να είναι ο μεγαλοϊδεατισμός του έναντι όλων, αλλά και το γεγονός ότι άργησε περίπου 10 χρόνια. Τώρα η Τουρκία δεν είναι μεν στο ΔΝΤ, αλλά και οι λαοί στην Ανατολή και το Ισλάμ αναζητούν ευημερία και άνοιγμα στον κόσμο και όχι εξωτερικό «χωροφύλακα»,αντί του εσωτερικού καθεστωτικού που τόσα χρόνια κυριάρχησε στη ζωή και τη μοίρα τους.
Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου