Η δραματική αποτυχία της ελληνικής πλευράς στην υποστήριξη του στόλου των μεταφορικών αεροσκαφών που αποδείχθηκε στην περίπτωση της μεταγωγής κλιμακίου της ΕΜΑΚ με το εξειδικευμένο του όχημα στην Τουρκία, οδηγεί σε άμεσες εξελίξεις. Ο πρωθυπουργός της χώρας φέρεται εξοργισμένος, καθώς είχε ζητήσει στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος. Διαπιστώνοντας την αποτυχία, φέρεται να έχει διατάξει την ταχεία υλοποίηση των διαδικασιών για να αριθμός καινούργιων C-130J (4-6), ενώ θα αναζητηθούν και ακόμα 2-3 μεταχειρισμένα από τη διεθνή αγορά. Κρίσιμης σημασίας θα είναι η κατάσταση στην οποία θα βρίσκονται, σε συνδυασμό με την τιμή που θα προσφερθεί.
Εκτός της Βρετανίας, που είναι γνωστό ότι διαθέτει προς πώληση μεταχειρισμένα αεροσκάφη του τύπου, φημολογία εμπλέκει και τους Ιταλούς με την ίδια δυνατότητα, ενώ υπάρχει και η περίπτωση της Αυστραλίας. Το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας (ΓΕΑ) “σκανάρει” εδώ και πολύ καιρό την αγορά και έχει κάνει τη σχετική προπαρασκευή. Μένει να αποφασιστεί η έναρξη της σχετικής τυπικής διαδικασίας με τα έγγραφα που διατυπώνουν τη ζήτηση, καθώς στις προμήθειες αυτές “δεν ψωνίζεις από το ράφι”…
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα σοβαρή διερεύνηση του τι έχει συμβεί με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές και θα πρέπει αν αναζητηθούν, με στόχο να γίνουν άμεσα ει δυνατόν οι κατάλληλες παρεμβάσεις, ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο μετά από μερικά χρόνια και για τα αεροσκάφη που θα προστεθούν στον στόλο. Η Ελλάδα με το γεωγραφικό της ανάγλυφο, είναι απαράδεκτο να έχει στη διάθεσή της μόλις ένα από τα δεκατρία μεταγωγικά C-130 και δύο (προσεχώς τρία) από τα οκτώ C-27. Η ταχεία αντίδραση δεν αφορά μόνο την περίπτωση φυσικής καταστροφής, αλλά και της στρατιωτικής κρίσης…
Ορθώς, ορθότατα λοιπόν λαμβάνεται μέριμνα για την αποκατάσταση της διαθεσιμότητας του στόλου των μεταφορικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας. Ορθώς, ορθότατα διαπιστώνει ο πρωθυπουργός ότι και η περίπτωση της μεταφοράς πυρομαχικών στην Ουκρανία και η μεταφορά του κλιμακίου της ΕΜΑΚ μαζί με ειδικευμένο όχημα στην Τουρκία, πλήττει την εικόνα της χώρας. Και όπως προαναφέρθηκε, την ίδια την αποτρεπτική της αξιοπιστία, όπως θα έπρεπε να είχε αντιληφθεί νωρίτερα η κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και για τον τομέα των στρατιωτικών ελικοπτέρων…
Η εγκληματική αμέλεια για την αποκατάσταση της διαθεσιμότητας του μεταφορικού στόλου αεροσκαφών δεν βαρύνει αποκλειστικά την παρούσα κυβέρνηση, διότι οι ευθύνες είναι διαχρονικές. Είναι όμως χαρακτηριστική του πως αντιμετωπίζονται και καθορίζονται οι προτεραιότητες στην Ελλάδα. Με τη δικαιολογία αλλά και πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις έκαναν αυτό που είναι γραμμένο στο DNA του ελληνικού πολιτικού κόσμου: Τι θα κόψουμε; Τις αμυντικές δαπάνες. Διότι κατά βάθος όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι το κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Χρησιμοποιούνταν δε, διάφορες ανόητες δικαιολογίες: “Δεν θα το αφήσουν οι Αμερικάνοι“, ήταν η πιο δημοφιλής… και περισσότερο αυτοκαταστροφική.
Διότι… οι Αμερικάνοι παρενέβησαν και στην κρίση των Ιμίων. Τους είπε και ευχαριστώ μετά ο Κώστας Σημίτης. Δεν ασχολήθηκαν όμως καθόλου με το ότι η Ελλάδα κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό το βάρος τετελεσμένου και σήμερα μιλάμε ακόμα για τη “θεωρία των γκρίζων ζωνών“. Αυτό συνέβη το 1996 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας των Μνημονίων, δεν απασχόλησε κανέναν απολύτως. Παθαίνουμε και ουδέποτε μαθαίνουμε. Κατά τα άλλα έφταιγε ο Μπαλάφας που είχε πει “θα το ρισκάρουμε” με την Τουρκία, λες και δεν εξέφραζε την αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου. Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν ισχύει πλέον, κι έχουν επιτέλους συνειδητοποιήσει το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις.
Το θέμα αυτό είχε τεθεί ξανά και ο πρωθυπουργός διέταξε τους αρμόδιους “βρείτε λύση… χθες για τα C-130″! Τι έκαναν λοιπόν καθώς η ΕΑΒ αδυνατούσε να φέρει σε πέρας το έργο ελλείψει του απαραίτητου ειδικευμένου προσωπικού, καθώς οι εξειδικευμένοι τεχνικοί συνταξιοδοτήθηκαν; Προκήρυξαν διαγωνισμό στον οποίο εμφανίστηκε μια μόνο ελληνική εταιρεία και έδωσε προσφορά “ενοικίασης” εξειδικευμένων τεχνικών για την επαναφορά των C-130 σε πτητική και επιχειρησιακή κατάσταση. Έκτοτε, έχουν ακουστεί πολλά. Είτε ισχύουν είτε όχι, ως ουσία παραμένει ότι άλλη μια “κινητοποίηση” δεν έφερε αποτέλεσμα. Εάν όμως στην πορεία διαπιστώθηκε κάποιο λάθος, κάποιο πρόβλημα, τι ακριβώς έπραξαν;
Η εταιρία φέρεται να υποστηρίζει ότι το έργο της “υπονομεύεται από συμφέροντα εντός της ΕΑΒ”, καταλογίζοντας ανοχή στη διοίκηση. Επίσης, ότι δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ, ούτε καν η προβλεπόμενη από τη σύμβαση προκαταβολή, με αποτέλεσμα επί επτά μήνες να πληρώνει 20 άτομα προσωπικό. Από τη στιγμή που υπογράφτηκε σύμβαση, εγείρεται ή όχι ζήτημα αναξιοπιστίας του ελληνικού Δημοσίου; Έκανε πίσω για οποιονδήποτε λόγο το Δημόσιο; Κατήγγειλε μήπως τη σύμβαση; Εάν κάτι έχει διαπιστωθεί, μήπως ισχύει το “όπου λαλούν πολλά κοκόροι αργεί να ξημερώσει“; Πόσοι είναι οι “αρμόδιοι” υπουργοί; Μήπως οι πολλαπλές αρμοδιότητες καταλήγουν σε αναρμοδιότητα;
Αυτό το θέμα ποιος θα το αντιμετωπίσει; Διότι πώς να κουνηθούν διορισμένες από το Δημόσιο διοικήσεις έτσι; Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ισχύει η καταγγελία ότι δεν παραδίδονται τα ανταλλακτικά για τα C-130, καθώς από τον Μάρτιο του 2022 υπάρχουν τα ανταλλακτικά στις αποθήκες των τελωνείων και περιμένουν το πότε θα δεήσει η ΕΑΒ να τα παραλάβει; Αντιλαμβάνεται κανείς τον κίνδυνο ακόμα και να επιστραφούν στον αποστολέα; Γι΄αυτά όλα τίθεται κατά την υποκειμενική μα άποψη ως κομβικό το ζήτημα της φερεγγυότητας και της αξιοπιστίας. Διότι αυτό εξαρτώνται και όλα τα υπόλοιπα προγράμματα στην ΕΑΒ, την οποία προσφάτως επισκέφθηκε ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Παρόμοια συζήτηση για ανταλλακτικά που είχαν ξεμείνει δεν είχε ξεσπάσει και για το πρόγραμμα των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας; Μήπως υπάρχει ίδιο θέμα και με υλικό για άλλα προγράμματα; Ή μήπως παριστάνει οποιοσδήποτε πως δεν γνωρίζει τη μετακίνηση εργαζομένων της ΕΑΒ από το ένα πρόγραμμα στο άλλο; Λύνεται έτσι ένα πρόβλημα, δημιουργώντας άλλο σε πρόγραμμα που εξελισσόταν σε γενικές γραμμές ομαλά, διότι το ΑΣΕΠ θέλει… τον χρόνο του να αποφασίσει ποιους θα προσλάβει. Δυστυχώς για εμάς, δεν κινούνται με τους ελληνικούς ρυθμούς οι παγκόσμιες αγορές.
Εξηγήσεις θα δοθούν γι’ αυτά τα ζητήματα αρχής και ουσίας; Με πραγματικές λύσεις θα ασχοληθεί κανένας; Το να φορτωθούν όλη την ευθύνη οι διοικήσεις, θα απάλλασσαν από σοβαρότατες ευθύνες και άλλους, σε υψηλότερες θέσεις. Εν ολίγοις, καταληκτικά: Το Μέγαρο Μαξίμου οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι παρά την ανάγκη αποκατάστασης της επιχειρησιακής διαθεσιμότητας του αεροπορικού μεταφορικού στόλου, αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα εάν δεν βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο σε μια σειρά άλλων τομέων. Η δε παρέμβαση οφείλει να ξεκινήσει άμεσα, ώστε να περάσει και συγκεκριμένο μήνυμα στην κοινωνία.
Αν αφεθεί μετά τις εκλογές, θα έχουν χαθεί άλλοι έξι μήνες, ενώ η προσοχή μπορεί να στραφεί κάπου αλλού, μέχρι την επόμενη καταστροφή. Ας ξεκαθαρίσει το καρκίνωμα του ποιος κάνει κουμάντο στην αμυντική βιομηχανία. Αμυντική βιομηχανία ως “βιλαέτι” του τάδε ή του δείνα υπουργού, δεν πρόκειται να προχωρήσει, όπως δεν προχώρησε μέχρι σήμερα. Εάν η κάθε ΕΑΒ λειτουργούσε ορθολογικά, οι κολοσσοί της αμυντικής βιομηχανίας δεν θα συγκρούονταν για το 49%, με τη δημιουργία ξεχωριστής εταιρίας που θα εκτελεί το έργο και θα ελέγχεται πλήρως. Η εταιρία θα συνεργαζόταν με όλους. Τόσο απλά.
Δημοσίευση σχολίου