Η εξελισσόμενη αξιολόγηση των δανειστών αν δεν είχε άμεσες συνέπειες στην καθημερινότητα που βιώνει ο ελληνικός λαός, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ιδέα για σενάριο υπερπαραγωγής καλοκαιρινής επιθεώρησης.
Ιδιαίτερα τα ζητήματα που αφορούν το περιβόητο ελληνικό δημόσιο προκαλούν από (πικρόχολα) χαμόγελα μέχρι ξεκαρδιστικά γέλια.
Οι απολύσεις και η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων βρίσκονται στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης και οι αναφορές γίνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς.
Με μεγάλη διαφορά το πιο απολαυστικό είναι το ζήτημα της παράτασης εκπλήρωσης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα. Παράταση που με βάση τις πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου (δηλαδή κάτι λιγότερο από δύο μήνες).
Δικαιούται ή όχι κάθε αντικειμενικός παρατηρητής να αναρωτηθεί «μα καλά αυτά που δεν έγιναν τα προηγούμενα «μνημονιακά» χρόνια, για να μην αναφερθούμε σε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, θα γίνουν σε δύο, άντε τρεις μήνες, που ο ένας εξ αυτών είναι ο Αύγουστος που παραδοσιακά στην Ελλάδα «κατεβαίνουν τα ρολά»;
Ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κυριάκος Μητσοτάκης όρμησε στα «βαθιά» και σε σχέση με τους προκατόχους του, και με βάση τις δημόσιες δηλώσεις του, έχει ξεκάθαρη άποψη για το θέμα. Όμως, αυτό δεν αρκεί για να αντισταθμίσει τις τεράστιες καθυστερήσεις όλων των προηγούμενων ετών και την ελληνική «ιδιαιτερότητα» να βάζουμε το κάρο πριν το άλογο.
Προτού προχωρήσουμε στις απολύσεις στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα (τερατούργημα – δημιούργημα του πελατειακού κράτους και της κομματοκρατίας), σε διαθεσιμότητες και όλα τα συναφή, ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟΥΣ, τα τελευταία χρόνια, ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΟΤΙ ΠΡΩΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ ΤΙ ΚΡΑΤΟΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ;
Αν δεν έχεις σχεδιάσει και προδιαγράψει με λεπτομέρεια και ακρίβεια τι μορφή, αρχιτεκτονική και λειτουργίες θα έχει το τελικό οικοδόμημα και αν δεν έχεις αξιολογήσει τις υπάρχουσες δομές πως αφαιρείς με τον α ή β τρόπο τα «δομικά στοιχεία» (τους υπαλλήλους);Και αν αυτό δεν το έκανες τρία χρόνια, θα προλάβεις να το κάνεις μέσα σε δύο ή τρεις μήνες κάτω από καθεστώς πίεσης;
Η απάντηση είναι αρνητική.
Το ότι το ελληνικό πολιτικό – κομματικό σύστημα δεν επιθυμεί, ακόμα και υπό την πίεση των δανειστών, τον επαναπροσδιορισμό και επανακαθορισμό του δημοσίου είναι πλέον προφανές σε όλους (εξάλλου θα περίμενε κανείς την επίδειξη αυτοκτονικών τάσεων;).
Το ότι το ελληνικό δημόσιο όπως είναι δομημένο, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) σε όλους προφανές.
Άρα για άλλη μία φορά κατευθυνόμαστε σε αποσπασματικές, πρόχειρες και εμβαλωματικές λύσεις οι οποίες μπορεί να ικανοποιούν κάποιους στατιστικούς όρους, αλλά δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη βάση του.
Το παράδοξο είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν και δομές και ειδικοί (με την πλήρη έννοια του όρου) οι οποίοι μπορούν να μελετήσουν σε βάθος και να σχεδιάσουν το ελληνικό δημόσιο του μέλλοντος. Είναι όμως προφανές ότι έχουν περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή.
Έστω και την ύστατη ώρα, αντί η κυβέρνηση να «παζαρεύει» για μία ολιγόμηνη παράταση, μήπως θα ήταν προτιμότερο να παραδεχθεί δημόσια ότι τίποτα ουσιαστικό σε επίπεδο σχεδιασμού και προδιαγραφής δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα και να ανασκουμπωθεί χρησιμοποιώντας ειδικούς για να αρχίσει τη διαδικασία;
«Πασαλείβοντας» όχι μόνο δεν λύνουμε το πρόβλημα αλλά παρατείνουμε και την ομηρία μας.
Δυστυχώς όμως αυτό συνεπάγεται την «αυτοκτονία» του πολιτικού συστήματος (και δεν αναφερόμαστε στους «συνήθεις» μνηστήρες της εξουσίας, δηλαδή τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στους ανερχόμενους, τον ΣΥΡΙΖΑ) όπως αυτό εξελίχθηκε και γαλουχήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια;
Στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα η κύρια λειτουργία του δημοσίου είναι το βόλεμα των ψηφοφόρων και η εξασφάλιση της ψήφου. Για αυτό ακριβώς είναι πλαδαρό, αναποτελεσματικό και οι υπηρεσίες και παροχές που προσφέρει είναι για κλάματα (ή και για γέλια σε όσους έχει απομείνει ακόμη η αίσθηση του χιούμορ).
Κατά συνέπεια, οι πιθανότητες είναι μηδέν…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου