Δεκαετίες πριν η γειτονιά μας ζούσε πολεμικές επεμβάσεις από την Τουρκία στην Κύπρο και από το Ισραήλ σε Συρία, Λίβανο, Παλαιστίνη, αποτελέσματα των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα. Αργότερα ακολούθησαν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και άλλων προθύμων κατά περίπτωση στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, αλωνίζοντας και μέσα στο Πακιστάν, αφού προηγουμένως ξεκλήρισαν τη Γιουγκοσλαβία. Το Ιράν από ετών προσδιορίζεται ως ο επόμενος στόχος! Τελευταία είδαμε εσωτερικές αναταράξεις και πολεμικές συρράξεις στη Βόρεια Αφρική που κάποιοι τις είπαν «άνοιξη». Σημειώνεται, ότι ανάλογη τακτική έχει ακολουθηθεί στον Καύκασο και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες από πλευράς Ρωσίας, αλλά είναι αντικείμενο άλλου σημειώματος.
Λιβύη - Συρία
Στη Λιβύη είχαμε επέμβαση Ευρωπαϊκών – Νατοϊκών χωρών, που ακολούθησαν και οι ΗΠΑ! Σε χρόνο ρεκόρ εξοπλίστηκαν και οργανώθηκαν οι «αντικαθεστωτικοί» επίτευγμα αδύνατο χωρίς την παράλληλη γενναία ενίσχυση από μισθοφόρους και πράκτορες. Έτσι έγινε δυνατό, να αντιπαλέψουν τον τακτικό στρατό του Καντάφι, ενώ η χώρα ισοπεδώθηκε από αεροπορικούς βομβαρδισμούς! Δεν προσεγγίζεται εδώ η περίπτωση Τυνησίας, Αιγύπτου και Υεμένης ως διαφορετικές. Σειρά πλέον έχει πάρει η Συρία. Από χρόνια η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες ασκούν πιέσεις και αποκλεισμό (οικονομικό και άλλο) εναντίον της, όπως και σε βάρος του Ιράν. Στον εμφύλιο που έχει ξεσπάσει στη Συρία, έχουμε άμεση εμπλοκή της γειτονικής Τουρκίας με βολές πυροβολικού και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων την Τουρκία ενδιαφέρει η ύπαρξη Κουρδικού στοιχείου στη Συρία, σε συνδυασμό με το αντίστοιχο του Ιράκ και της ίδιας της Τουρκίας, όπου τελευταία παρατηρείται αυξημένη δράση του ΡΚΚ. Σύριοι αντικαθεστωτικοί θεωρείται σίγουρο ότι καθοδηγούνται – υποστηρίζονται από δυτικές δυνάμεις, αλλά και από βασίλεια της Μ. Ανατολής όπως το Κατάρ και η Σ. Αραβία. Ας μη μας διαφεύγει επίσης, ότι το Ισραήλ κατέχει εκτός από παλαιστινιακά και συριακά εδάφη. Το Ισραήλ μαζί με ΗΠΑ - ΕΕ ενδιαφέρονται για την αποσταθεροποίηση – αποδυνάμωση – αντικατάσταση του καθεστώτος Άσαντ, που στηρίζει δυνάμεις σε Λίβανο, Παλαιστίνη, ενώ εξυπηρετούνται και οι γενικότεροι σχεδιασμοί τους στην περιοχή. Η Συρία αποτελεί εκτός των άλλων και εμπόδιο/κίνδυνο στα πλευρά του Ισραήλ σε μια ενδεχόμενη επίθεση του εναντίον του Ιράν.
Οι λόγοι των επεμβάσεων
Το πρόσχημα σε όλες τις περιπτώσεις πολεμικών και άλλων επεμβάσεων των δυτικών δυνάμεων μέχρι σήμερα ήταν και εξακολουθεί να είναι η «αποκατάσταση της δημοκρατίας», ή και ο κίνδυνος από τα «πυρηνικά», ή τα «χημικά». Ο πραγματικός λόγος των επεμβάσεων είναι οι πηγές και οι δρόμοι μεταφοράς υδρογονανθράκων, καθώς και η ανακατανομή των ντόπιων αγορών προς όφελος των δυτικών δυνάμεων. Άλλωστε η ανοικοδόμηση μίας ισοπεδωμένης και πλούσιας χώρας θα αποτελέσει πεδίο μεγάλων κερδών φυσικά για … τους εισβολείς! Αυτοί είναι οι κύριοι στόχοι των επεμβάσεων, τους οποίους και εξυπηρετούν τυχόν άλλοι επιμέρους!
Ποιος αμφιβάλλει, για τους πραγματικούς λόγους της επέμβασης στο Ιράκ και την Λιβύη από τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ ή αν έχουν τους ίδιους σκοπούς και στην περίπτωση του πλούσιου σε ορυκτό πλούτο Ιράν; Αλλά και η λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου αποδείχτηκε πλούσια σε κοιτάσματα και βρέχει τόσο τους τρομοκράτες της περιοχής Τουρκία και Ισραήλ, όσο και χώρες όπως η Κύπρος, η Συρία, ο Λίβανος, η Παλαιστίνη – Λωρίδα της Γάζας.
Οι χώρες που υπέστησαν ή πρόκειται να υποστούν στρατιωτικές επεμβάσεις εκτός από τον πλούτο των ίδιων, αποτελούν περάσματα - εμπόδια στην παραπέρα προώθηση του ελέγχου σε άλλες κρίσιμες για τους πιο πάνω λόγους περιοχές, ή χώρες ανταγωνιστές των δυτικών σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Το Αφγανιστάν είναι κλειδί για το πέρασμα προς την κεντρική Ασία, Ινδία, Ινδικό, βέβαια την Κίνα. Ο έλεγχος της Συρίας είναι απαραίτητος για το «ξεκαθάρισμα» της Μ. Ανατολής στο δρόμο εναντίον του Ιράν, ενώ η Λιβύη αποτελεί δίοδο προς την καρδιά της Αφρικής, εκτός της χώρας-αρωγού των κινημάτων της Αφρικής κατά των φιλοδυτικών κυβερνήσεων.
Κατά την διάρκεια της επιδρομής στη Λιβύη θυμόμαστε τις καραβιές Κινέζων εργαζομένων, που έφθασαν στη Κρήτη εγκαταλείποντας τη χώρα. Τα συμβόλαια με κινεζικές αλλά και ρωσικές εταιρείες και την Λιβύη ήταν πολύ μεγάλα, κόντευαν να επηρεάσουν σοβαρά την ισορροπία κατά των δυτικών οικονομικών συμφερόντων! Στη Συρία είναι γνωστή η ύπαρξη ρωσικής βάσης. Τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα είναι πολύ ευρύτερα, ενώ οι εμπορικές σχέσεις με την Κίνα είναι επίσης υπολογίσιμες.
Κίνα και Ρωσία αποτελούν το αντίπαλο στρατιωτικό και οικονομικό δέος ΗΠΑ ΝΑΤΟ & ΕΕ. Κίνα και Ρωσία μαζί με Βραζιλία, Ινδία, Νότια Αφρική έχουν σχηματίσει μια συμμαχία γνωστή με τα αρχικά των χωρών: BRICS. Πρόκειται για έναν υπολογίσιμο ανταγωνιστή των δυτικών σε διάφορους τομείς. Στην περίπτωση της Συρίας φαίνεται λοιπόν, ότι προς το παρόν οι χώρες αυτές αντιστέκονται σε μια επέμβαση - ανακατανομή σφαιρών επιρροής σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενόψει μάλιστα της απειλούμενης επίθεσης στο Ιράν.
Το σχέδιο είναι παλιό
Η εξάπλωση των πολέμων καθώς και των επαπειλούμενων επεμβάσεων, που συγκεντρώνονται τα τελευταία χρόνια σε μια περιοχή γύρω από την Μέση Ανατολή, δεν έγινε τυχαία! Δεν μπορεί, παρά να μας θυμίσει τα σχέδια των ΗΠΑ επί Μπους για την «Ευρεία Μέση Ανατολή» μιας δεκαετίας πριν, που απ’ ότι φαίνεται, υλοποιείται επί προεδρίας Ομπάμα! Το σχέδιο προέβλεπε τον «εκδημοκρατισμό» των αραβικών χωρών της περιοχής, προβάλλοντας ως πρότυπο το καθεστώς της Τουρκίας. Αποδείχθηκε όμως, ότι ο «εκδημοκρατισμός» ήταν απλά ένα πρόσχημα, που είχε σαν αποτέλεσμα την αιματοχυσία και την καταστροφή. Το ΝΑΤΟ επίσης από δεκαετίες είχε δρομολογήσει το πρόγραμμα του Μεσογειακού διαλόγου (αδερφάκι του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη»), που ουσιαστικά προετοίμαζε αυτό, που θα ακολουθούσε στις μέρες μας. Πρόκειται δηλαδή για ένα μακρόπνοο σχεδιασμό στα πλαίσια του γενικότερου ανταγωνισμού μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, ή συνασπισμών με λίγα λόγια μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Την όλη κατάσταση που δημιουργείται από τις επιδιώξεις των υπερδυνάμεων, αξιοποιούν περιφερειακές δυνάμεις – τρομοκράτες, όπως το Ισραήλ και η Τουρκία, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα αστάθειας με απειλές, αλλά και το σημαντικότερο με την κατοχή εδαφών γειτονικών χωρών
Ο ρόλος της Ελλάδας
Ο ρόλος της Ελλάδας, σε ότι συμβαίνει, είναι γνωστός. Η Σούδα αποτελεί αναντικατάστατο εφαλτήριο/προγεφύρωμα, για κάθε επέμβαση στη περιοχή και ακομη πιο πέρα. Με τις συμφωνίες και τα Μνημόνια που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις της χώρας, επιπλέον πολεμικές βάσεις, υποδομές, ο εθνικός εναέριος χώρος, η θάλασσα είναι στη διάθεση των επιδρομέων. Στρατιωτικές δυνάμεις, πολεμικά πλοία στέλνονται, όπου ζητηθεί από τους … μεγάλους. Οι κυβερνήσεις προβάλλουν την γεωστρατηγική θέση και τον ρόλο της χώρας με κάθε ευκαιρία, αλλά δεν έχουν κερδίσει τίποτα μέχρι σήμερα προς όφελος του ελληνικού λαού. Αντίθετα υπό την σκέπη των συμμάχων της έχουμε γκρίζες ζώνες, παραβιάσεις, αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων κ.α. Εφόσον γίνει εκμετάλλευση της χώρας από το ΝΑΤΟ σε τυχόν ευρύτερες επιχειρήσεις της Συρίας, εκτός του ότι θα σημάνει στη πράξη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, θα είναι επίσης μια ακόμη ευκαιρία για ανανέωση των τουρκικών επιδιώξεων στο Αιγαίο και ευρύτερα.
Γενικότερα όμως οι κυβερνήσεις εμπλέκουν τον ελληνικό λαό χωρίς την συγκατάθεση του σε επεμβάσεις αιματοκύλισμα άλλων λαών, θάνατο, ορφάνια, φτώχια, τρόμο, φόβο, σε ισοπέδωμα υποδομών, αλλά και κουλτούρας - πολιτισμών χιλιετιών! Θυσία στην απόκτηση νέων ή διασφάλιση κεκτημένων οικονομικών συμφερόντων! Θυσία σε ένα συνεχή ανταγωνισμό αντιπάλων.
Χωρίς να μας διαφεύγει το ενδεχόμενο ανταπόδοσης κτυπημάτων από τους αμυνομένους με στόχο ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις ή και την ίδια την χώρα, πρέπει να έχουμε και κάτι ακόμα στο μυαλό μας. Ας αναλογιστούμε, ότι ο φόβος του πολέμου οδηγεί λαούς στην προσφυγιά, ενώ η φτώχια μετά τον όποιο πόλεμο οδηγεί στη μετανάστευση! Πρόσφυγες και μετανάστες δεν σταματάνε εύκολα στα σύνορα μιας χώρας σαν την Ελλάδα. Η προσφυγιά είτε «λαθραία», είτε νόμιμη έχει την ίδια αιτία, δηλαδή τον πόλεμο που έρχεται, ή τον πόλεμο που άρχισε και στον οποίο επαναλαμβάνουμε συμμετέχει η χώρα έμμεσα και άμεσα.
Επομένως, η χώρα μας, δηλαδή εμείς διώχνουμε :
τους ανθρώπους από τα σπίτια τους και τους στέλνουμε στο σπίτι … δίπλα στο δικό μας, αλλά και
τα ίδια τα παιδιά μας στους δρόμους της μετανάστευσης, που άνοιξαν παλιότερα οι παππούδες τους!
Του Γιάννη Ντουνιαδάκη
Υποναύαρχος ε.α
Μέλος της ΚΕΘΑ
πηγή
Δημοσίευση σχολίου