Χρήστος Λουτράδης*
Οι εκλογικές αναμετρήσεις που λαμβάνουν χώρα στην γειτονική μας χώρα, την Τουρκία, διέπονται από ένα παράδοξο: όσο και να συντελούνται κάτω από συνθήκες που δεν θα χαρακτηριζόταν ως και οι πιο δημοκρατικές και ελεύθερες, για ένα κράτος ευνομούμενο που θέλει να ισχυρίζεται ότι ανήκει στον δυτικό πολιτισμό, έχουν πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον που δεν πηγάζει μόνο από την γειτνίαση και την βαρύτητα που έχουν οι πολιτικές εξελίξεις για την πατρίδα μας, αλλά και διότι η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος της γειτονικής μας χώρας επηρεάζει τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής.
Οι επικείμενες δημοτικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 31 Μαρτίου εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο.
Ειδικότερα, αυτές οι δημοτικές εκλογές πραγματοποιούνται σε μια περίοδο που ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλαπλά μέτωπα τα οποία δεν του επιτρέπουν μια ευελιξία κινήσεων και την αποφασιστικότητα που θα ήθελε να επιδείξει όχι ως ηγέτης μια χώρας, αλλά αντίθετα μιας αυτοκρατορίας.
Δυστυχώς η στασιμότητα στο πεδίο της Συρίας αλλά και η υφέρπουσα σύγκρουση με τις ΗΠΑ, έχουν οδηγήσει την τουρκική εξωτερική πολιτική σε αδιέξοδο στρατηγικής, αλλά και σε ήττα της ιδεολογικής ηγεμονίας του νέο- οθωμανισμού που προσπαθούσε και θα προσπαθήσει και στο μέλλον, να τον καταστήσει ως βασικό αφήγημα της νέας Τουρκίας.
Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό των εκλογών αυτών είναι η δόμηση δύο πολιτικών μπλοκ, τα οποία δεν αντιμάχονται απλά για το ποια παράταξη θα κερδίσει τους περισσότερους εκπροσώπους αλλά το ποια θα είναι η πολιτική και κοινωνική ταυτότητα της χώρας τους.
Από την μια πλευρά ο Ερντογάν μαζί με την ακροδεξιά των «Γκρίζων Λύκων» προσπαθεί να δημιουργήσει την εικόνα μιας Τουρκίας ισχυρής με αυτοκρατορικά στοιχεία που θυμίζουν την πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία. Από την άλλη μεριά στέκεται το πολιτικό προσωπικό εκείνο που θεωρεί εαυτόν θεματοφύλακα και προστάτη του κοσμικού κράτους και των αρχών και των αξιών του Ατατούρκ.
Είναι σαφές ότι η διαμάχη αυτή θα συνεχίζει να διχάζει μια κοινωνία που αδυνατεί ένα βρει έναν κοινό βηματισμό, αλλά και ένα συλλογικό αφήγημα για το μέλλον της. Αυτός ο διχασμός ίσως αποτελέσει και την αχίλλειο πτέρνα της γειτονικής μας χώρας.
*Αρθρογράφος/ πρώην συνεργάτης στη Hurriyet Daily News
Δημοσίευση σχολίου