Πριν από λίγες ημέρες εμπιστευτικές πληροφορίες περιέγραφαν ως πολύ αρνητικό το κλίμα στο Μέγαρο Μαξίμου αλλά και στο υπουργείο Οικονομικών σε σχέση με τη στάση που κρατά η Γερμανία στο ζήτημα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Σε αναμονή της τρόικας, από τις εκτιμήσεις και τις διαπιστώσεις της οποίας εξαρτάται η εκταμίευση των περίπου 5 δισ. ευρώ που θα δώσουν «ανάσα» στην παγίδα ρευστότητας στην οποία ουσιαστικά έχει περιπέσει η Ελλάδα, το Βερολίνο δείχνει άτεγκτο. Και η Αθήνα, που έχει ποντάρει την επιβίωση της χώρας αλλά και τη δική της στις διαθέσεις της καγκελαρίας, απολύτως παγιδευμένη. Οι 25.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων άμεσα και η υποκατάσταση της υστέρησης εσόδων, που παρουσιάζεται ήδη από τον Ιανουάριο ως μη αναστρέψιμη, από νέους επιπλέον φόρους και μείωση των μισθών, ακόμη και του κατώτατου, είναι επιλογές απαγορευτικές, αν είναι επιθυμητές η κοινωνική ηρεμία και η σταθερότητα της συγκυβέρνησης των τριών κομμάτων. Με τα δεδομένα αυτά και εγκλωβισμένη επίσης στο διεθνές παρασκήνιο και power game των «μεγάλων» για την εξέλιξη της ιδιωτικοποίησης ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, η μόνη πιθανότητα να διαφύγει από το βαρύ κλίμα που διαμορφώθηκε η διακυβέρνηση Σαμαρά, ήταν να έχει επιτυχία η προγραμματισμένη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα.
Η ένταση για τους κυβερνητικούς αυξήθηκε, όταν η γαλλική διπλωματία δεν έβαλε στο πρόγραμμα του Ολάντ συνάντηση με τον επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ενθυμούμενοι οι κάτοικοι στα Ηλύσια Πεδία τις ατυχείς δηλώσεις Τσίπρα στο Παρίσι περί «Ολανδρέου» ή θέλοντας να φέρουν το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο, αδελφό κόμμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή από πλευράς κύρους στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προχώρησαν σε μια τέτοια επιλογή. Η ελεγχόμενη από την Αριστερά ΕΣΗΕΑ, από την άλλη πλευρά, προκήρυξε για την ημέρα της επίσκεψης Ολάντ απεργία και μάλιστα απαίτησε από τους πολιτικούς συντάκτες, ακόμη και αν παρευρεθούν στην κοινή συνέντευξη Σαμαρά - Ολάντ, να μην υποβάλουν ερωτήσεις, σε μια εμφανή προσπάθεια αντεκδίκησης και υποβάθμισης της επικοινωνιακής διείσδυσης της επίσκεψης και των αποτελεσμάτων της. Ομως σε μεγάλο ζήτημα εξελίχθηκε και η επικέντρωση του κλίματος της επίσκεψης στην ενοικίαση γαλλικών φρεγατών από την Ελλάδα, έναντι μελλοντικής πώλησης, γεγονός που λειτούργησε ως μοχλός υποβάθμισης της σημασίας της επίσκεψης. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος, σαφώς ενοχλημένος από το τελευταίο, δήλωσε: «Δεν ήρθα στην Ελλάδα για να πουλήσω εξοπλισμούς, το άκουσα και αυτό, ήρθα για να επιδείξω αλληλεγγύη».
Ομως η επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα είχε και έχει σημασία και για την ίδια τη Γαλλία. Η σχέση των δύο λαών και εθνών είναι ξεχωριστή. Ολόκληρη η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας είναι στην ουσία μια «γαλλική υπόθεση». Από την περίοδο του Ντε Γκολ και του Καραμανλή του πρεσβύτερου έως σήμερα. Ο ρόλος της Γαλλίας παράλληλα ως ηγέτιδας δύναμης στον ευρωπαϊκό Νότο παραμένει κύριο ζητούμενο για το Παρίσι, που σε καμία περίπτωση δεν θέλει να δει την Ενωση να διαλύεται και να μετεξελίσσεται το ευρώ σε μάρκο του «Berlin club» με αυτήν όμηρο. Ετσι, καθόλου τυχαία δεν είναι η διάθεση εμπλοκής της Γαλλίας και των επιχειρηματικών ομίλων της σε κρίσιμους τομείς αποκρατικοποιήσεων αλλά και επενδύσεων στο ελληνικό έδαφος. Από την ενέργεια, τις υποδομές, τις μαρίνες, τα νερά, τα τρένα, την άμυνα, τον τουρισμό έως τη σύνταξη φορολογικού νόμου και Κτηματολογίου. Ουσιαστικά η Γαλλία δείχνει τη διάθεση να αποτελέσει μια «ομπρέλα προστασίας» πάνω από τη σε κατάσταση χρεοκοπίας Ελλάδα, ακόμη και έναντι της επιθετικής Τουρκίας. Το πρόβλημα είναι πόσες δυνάμεις έχει για έναν τέτοιο ρόλο και μάλιστα με τα «μέτωπα» της Συρίας και της Αφρικής ανοιχτά…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου