Η 31η Ιανουαρίου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη του ελληνικού λαού ως η επέτειος της αποκαλούμενης «Κρίσης των Ιμίων» το 1996.
Μίας κρίσης η οποία σημαδεύτηκε από τον θάνατο κατά την εκτέλεση του καθήκοντος των υποπλοιάρχου Παναγιώτη Βλαχάκου ΠΝ, υποπλοιάρχου Χριστόδουλου Καραθανάση ΠΝ και αρχικελευστή Εκτορα Γιαλοψού ΠΝ, που τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι κατέβαλαν με αυταπάρνηση το μεγαλύτερο τίμημα, την ίδια τους τη ζωή, για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Ταυτόχρονα, η κρίση αποκάλυψε τις αδυναμίες τόσο του πολιτικού όσο και του στρατιωτικού συστήματος της χώρας. Ιδιαίτερα το σύστημα διαχείρισης κρίσεων κάθε άλλο παρά αποτελεσματικά λειτούργησε και είτε είναι αρεστό είτε όχι η χώρα υπέστη ήττα.
Παρά το γεγονός ότι έχουν γραφεί για την κρίση πολλά ακόμη περισσότερα είναι άγνωστα. Τα στόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου παραμένουν ακόμη και σήμερα ερμητικά κλειστά. Προφανώς δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε όλα τα ακριβή περιστατικά να έλθουν στο φως για να αποκτηθεί ακριβής γνώση των γεγονότων αλλά και των πεπραγμένων.
Η κρίση των Ιμίων είχε όμως σημαντικότατες συνέπειες για τη χώρα μας. Την ακολούθησε ένα γιγαντιαίο, για τα ελληνικά δεδομένα, εξοπλιστικό πρόγραμμα, μία φρενίτιδα εξοπλισμών, που σήμερα πολλές πτυχές του βρίσκονται υπό δικαστική έρευνα. Παρά το γεγονός ότι η σημερινή στρατιωτική ισχύς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το πρόγραμμα, τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν στη συνέχεια και συνεχίζουν να αποκαλύπτονται και σήμερα δημιούργησαν (καθόλου αδικαιολόγητα) τη γενική πεποίθηση ότι οι εξοπλισμοί αποτελούν εκτροφείο σκανδάλων, παράνομων πράξεων και παράνομου πλουτισμού. Ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής «μαύρου», πολιτικού και μη χρήματος.
Αντί όμως η πολιτική τάξη που διαχειρίζεται την κυβέρνηση να επιδιώξει να θωρακίσει ουσιαστικά τις διαδικασίες (υιοθετώντας δοκιμασμένες σε πολλές χώρες δομές, συστηματικά εκπαιδεύοντας το στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό που ασχολείται με τους εξοπλισμούς), περιορίστηκε στην ανασυγκρότηση του γενικού θεσμικού πλαισίου υιοθετώντας επιλογές που τελικά αποδείχθηκαν ακόμη και για τα αυτονόητα (π.χ. ανταλλακτικά) αναποτελεσματικές.
Το αποτέλεσμα ήταν τα τελευταία χρόνια να σημειωθεί κυριολεκτικά «αγρανάπαυση» στον τομέα των εξοπλισμών (όπως σε πολλά πράγματα στη χώρα μας η μετάβαση είναι από το ένα άκρο στο άλλο χωρίς να αναζητείται και να ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ η χρυσή τομή), η δε τριετία της οικονομικής κρίσης έφερε τα πράγματα στο ναδίρ.
Ακόμη και τα αυτονόητα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ανταλλακτικά για τους κινητήρες των μαχητικών F-16, που αποτελούν τον κορμό του ελληνικού στόλου μαχητικών, υλοποιούνται με μεγάλη καθυστέρηση και δυσκολία (η πρόσφατη απόφαση του ΚΥΣΕΑ κάλυψε μερικώς τις ανάγκες). Ας θυμηθούμε ότι από το 2007 το ΓΕΑ «φώναζε» για την υλοποίηση του προγράμματος αλλά… «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια, να φθάσει η κατάσταση στο απροχώρητο (ο κίνδυνος καθήλωσης ήταν όχι απλώς υπαρκτός αλλά «επί θύραις»), για να ληφθεί η απόφαση που μάλιστα είναι και λειψή αφού δεν καλύπτει τις ανάγκες όλου του στόλου!
Η σημερινή περίοδος, κατά την οποία βρισκόμαστε στο κέντρο του τυφώνα της χειρότερης οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, παρουσιάζει σημαντική ομοιότητα με την περίοδο προ των Ιμίων. Και τότε η χώρα παρουσίαζε υστέρηση στην ανάπτυξη της στρατιωτικής της ισχύος, γεγονός που σίγουρα προσμετρήθηκε από την Άγκυρα για να «στήσει» το σκηνικό της κρίσης και της εξέλιξης της.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΕΛΛΗΝΟ-ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΘΑ ΕΠΙΔΕΙΝΩΘΕΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ 2016 ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΥΣΜΕΝΗΣ ΓΙΑ ΜΑΣ.
Με άλλα λόγια, παρουσιάζεται ένα πρωτόγνωρο «παράθυρο ευκαιρίας» για την Τουρκία να επιβάλλει, στηριγμένη στη στρατιωτική της ισχύ, τετελεσμένα άσχετα αν το διεθνές δίκαιο δεν ευνοεί ή είναι και σαφώς αντίθετο με τις επιδιώξεις της. ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΛΕΘΡΙΟ ΛΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΑΓΝΟΗΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ Ή ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΝΑ «ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΕΙ» ευελπιστώντας σε από μηχανής Θεούς.
Για αυτό ακριβώς τον λόγο απαιτείται η ελληνική πλευρά να μην εφησυχάσει και το ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ λόγω της δυσμενούς οικονομικής πραγματικότητας. Η μελέτη και ο σχεδιασμός των διαθέσιμων επιλογών θα πρέπει να ενταθεί και η υλοποίηση τους να προωθείται συστηματικά έστω και τμηματικά όσο επιτρέπουν οι οικονομικές δυνατότητες της χώρας.
Η νέα στρατηγική αντίληψη του ΝΑΤΟ περί «smart defence», μπορεί από μερικούς να αντιμετωπίζεται ως «ευφυολόγημα» που καλύπτει την έλλειψη διάθεσης επαρκών πιστώσεων, έχει ΟΜΩΣ υπόσταση, σημασία και αξία για τη χώρα μας. Με στοχευμένες επενδύσεις και μάλιστα μικρού σχετικά κόστους η χώρα μπορεί να συντηρήσει και να αναβαθμίσει τη στρατιωτική της ισχύ μέχρι να έλθουν οι καλύτερες (οικονομικά) ημέρες.
Από την άλλη πλευρά η κρίση των Ιμίων μπορεί να απέφερε τα όποια οφέλη στην Τουρκία αλλά δημιούργησε για αυτήν πολύ δυσκολότερες συνθήκες να «ξαναστήσει» το ίδιο σκηνικό και να «εκμαιεύσει» το ίδιο αποτέλεσμα με την ίδια ευκολία.
Για τη χώρα μας τα παθήματα έγιναν μαθήματα.
Σε επιχειρησιακό επίπεδο οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, στο πλαίσιο των υφιστάμενων δυνατοτήτων, έχουν λάβει όλα τα μέτρα που απαιτούνται για την αποτροπή – αποφυγή – ΑΜΕΣΗ αντιμετώπιση παρόμοιων περιστατικών. Έχουν συγκροτήσει και συνεχώς ενισχύουν τις δυνάμεις άμεσης αντίδρασης και ταυτόχρονα έχουν εγκαταστήσει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στα σημεία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. Δόγματα, τακτικές, σχέδια, διαδικασίες, υποδομές και δυνατότητες έχουν δημιουργηθεί και συνεχώς εξελίσσονται δυναμικά.
Προφανώς η ταυτόχρονη φύλαξη όλων των νήσων, μικρονήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου είναι αδύνατη λόγω του πολύ μεγάλου αριθμού τους, όμως όλες εκείνες που η κατάληψη τους ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ επιτηρούνται, φυλάσσονται και προστατεύονται.
Το γεγονός αυτό και η ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας ίσως είναι το καλύτερο μνημείο για τους τρεις ήρωες των Ιμίων…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου