ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Πόσες φορές άραγε πρέπει να παιχτεί το ίδιο έργο για να ξυπνήσει η “πολιτισμένη” ανθρωπότητα; Είναι ιστορικά δεδομένο ότι η Δύση ( δηλαδή ΗΠΑ και μεγάλες χώρες της Ευρώπης) στηρίχθηκε στον έλεγχο και στην καταπίεση του λεγόμενου τρίτου κόσμου για να στηρίξει και να απογειώσει την ευημερία της.
Αφρική, Ινδία, Λατινική Αμερική, Αραβικές χώρες είχαν (και πολλές έχουν ακόμα) υποστεί τα πάνδεινα με τους μελετημένους και καθοδηγούμενους από την Δύση εμφυλίους, προκειμένου με το παμπάλαιο δόγμα “διαίρει και βασίλευε”, να ελέγξουν τον πλούτο αυτών των χωρών και να εδραιώνουν τους υποτακτικούς τους στην εξουσία.
Ελάχιστοι αντιδρούσαν σε αυτή την τακτική και το λιγότερο που θα μπορούσε να τους συμβεί όταν το έκαναν, είναι να τους χαρακτηρίσουν τα ελεγχόμενα προπαγανδιστικά μέσα «γραφικούς» ή και «προδότες». Οι εποχές υποτίθεται άλλαξαν οι αποικιοκρατία κατέρρευσε και αρκετές χώρες βρήκαν την ελευθερία τους. Ο δρόμος όμως της ειρήνης από ότι φάνηκε είναι ακόμα στρωμένος με τα πιο εξελιγμένα οπλικά συστήματα και μπορεί να τον βαδίσει μόνο εάν κάποιος λαός συμβαδίσει απόλυτα με τα συμφέροντα των “ισχυρών”.
Η “πολιτισμένη” Δύση σταθερή στο προαναφερόμενο δόγμα δημιουργούσε πάντα έριδες και εμφυλίους σε πολλά κράτη ανά την υφήλιο και ονομάτιζε κατά τα συμφέροντά της το “κακό”. Παλαιότερα ήταν ο κομμουνισμός, για αυτό χρησιμοποιούσε συχνά τα εθνικιστικά κινήματα, αλλά και τον θρησκευτικό φανατισμό (Ταλιμπάν, ISIS και κάθε μορφής τζιχαντισμού) για να διαλύσει χώρες.
Οι στόχοι της Δύσης επιτεύχθηκαν
Οι στόχοι κυρίως των ΗΠΑ έχουν επιτευχθεί σε απόλυτο βαθμό, όσον αφορά τη διάλυση αυτών των “ανυπάκουων” χωρών και το πισωγύρισμα των λαών στο μεσαίωνα. Κουβέντα βέβαια για εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που υποτίθεται ήταν και ο “ευγενής” σκοπός των πολέμων.
Μερικά παραδείγματα είναι διαφωτιστικά, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, το Σουδάν και άλλες Αφρικανικές χώρες, τώρα η Συρία, οι οποίες με τις εκάστοτε εξωτερικές παρεμβάσεις δεν έχουν πλέον καν κρατική υπόσταση, πόσο μάλλον τη διαφημιζόμενη δημοκρατία.
Η ενίσχυση και πολλές φορές η δημιουργία, αλλά και ο τεράστιος σύγχρονος πολεμικός εξοπλισμός των ισλαμιστικών ομάδων σε κάθε χώρα κυρίως της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Αφρικής, αποτελεί διαχρονικά τη συνήθη τακτική, όταν αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά όταν αυτό σταματήσει ή δεν μπορούν να ελεγχθούν τους ονομάζουμε τρομοκράτες ισλαμοφασίστες κλπ.
Άλλες ομάδες πάλι μένουν σε εφεδρεία και χρησιμοποιούνται όταν παραστεί ανάγκη ξανά, για την εξυπηρέτηση των νέων συμφερόντων.
Ένα απτό παράδειγμα, τα τωρινά αποκόμματα και υποομάδες του ISIS που κατέλαβαν την εξουσία στη Συρία και δεν αναφέρονται πια ως τρομοκράτες. Το ίδιο είχε γίνει και με τους Ταλιμπάν, αλλά και με τους πρώην εκλεκτούς της Δύσης όπως ο Σαντάμ ή ο Καντάφι που όταν σταμάτησαν προφανώς να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, τους αποκεφάλισαν. Βέβαια θα πει κανείς “μα ανέτρεψαν τον δικτάτορα Άσαντ” και σαφώς θα έχει δίκιο, αλλά στην εξίσωση θα πρέπει ίσως να μπουν και άλλα δικτατορικά καθεστώτα ανά τον κόσμο που στηρίζει η “καλή” Δύση.
Οι μόνοι που συνεχίζουν να είναι “τρομοκράτες- ισλαμιστές” είναι όσοι δρουν στα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά που ξέρει κανείς, αυτό μπορεί να βολεύει προς το παρόν τους “ισχυρούς”, για αυτό άλλωστε χρηματοδοτούν τη Χαμάς όπως παραδέχτηκαν οι ισραηλινοί αλλά και επίσημοι Γάλλοι.
Ανεπίδεκτοι
Το παιχνίδι είναι γνωστό πια, αλλά προκαλεί εντύπωση πως αρκετοί συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και κυρίως, πως οι ηγεσίες στη χώρα μας δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό το παιχνίδι ( πότε “καλοί”- πότε τρομοκράτες) με τους τζιχαντιστές, ευνοεί απόλυτα τις επιδιώξεις της Τουρκίας (η οποία έχει άμεση σχέση μαζί τους) και δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό τις δικές μας επιδιώξεις και συμφέροντα στα εξωτερικά μας θέματα.
Το απεύχομαι εννοείτε, αλλά το ερώτημα είναι, όταν πατήσουν οι “ισλαμοφασίστες” γερά στα πόδια τους και αρχίσουν να ξαναχτυπάνε με τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, θα τους ξαναονομάσουμε τρομοκράτες; Υποτίθεται ότι η ιστορία διδάσκει, αλλά φαίνεται ότι οι “ηγέτες” της Δύσης δεν είναι καλοί μαθητές. Παραμένουν αμετανόητοι, αλλά τις λανθασμένες πολιτικές τους τις πληρώνουν οι λαοί και οι αθώοι πολίτες.
Αφρική, Ινδία, Λατινική Αμερική, Αραβικές χώρες είχαν (και πολλές έχουν ακόμα) υποστεί τα πάνδεινα με τους μελετημένους και καθοδηγούμενους από την Δύση εμφυλίους, προκειμένου με το παμπάλαιο δόγμα “διαίρει και βασίλευε”, να ελέγξουν τον πλούτο αυτών των χωρών και να εδραιώνουν τους υποτακτικούς τους στην εξουσία.
Ελάχιστοι αντιδρούσαν σε αυτή την τακτική και το λιγότερο που θα μπορούσε να τους συμβεί όταν το έκαναν, είναι να τους χαρακτηρίσουν τα ελεγχόμενα προπαγανδιστικά μέσα «γραφικούς» ή και «προδότες». Οι εποχές υποτίθεται άλλαξαν οι αποικιοκρατία κατέρρευσε και αρκετές χώρες βρήκαν την ελευθερία τους. Ο δρόμος όμως της ειρήνης από ότι φάνηκε είναι ακόμα στρωμένος με τα πιο εξελιγμένα οπλικά συστήματα και μπορεί να τον βαδίσει μόνο εάν κάποιος λαός συμβαδίσει απόλυτα με τα συμφέροντα των “ισχυρών”.
Η “πολιτισμένη” Δύση σταθερή στο προαναφερόμενο δόγμα δημιουργούσε πάντα έριδες και εμφυλίους σε πολλά κράτη ανά την υφήλιο και ονομάτιζε κατά τα συμφέροντά της το “κακό”. Παλαιότερα ήταν ο κομμουνισμός, για αυτό χρησιμοποιούσε συχνά τα εθνικιστικά κινήματα, αλλά και τον θρησκευτικό φανατισμό (Ταλιμπάν, ISIS και κάθε μορφής τζιχαντισμού) για να διαλύσει χώρες.
Οι στόχοι της Δύσης επιτεύχθηκαν
Οι στόχοι κυρίως των ΗΠΑ έχουν επιτευχθεί σε απόλυτο βαθμό, όσον αφορά τη διάλυση αυτών των “ανυπάκουων” χωρών και το πισωγύρισμα των λαών στο μεσαίωνα. Κουβέντα βέβαια για εγκαθίδρυση της δημοκρατίας που υποτίθεται ήταν και ο “ευγενής” σκοπός των πολέμων.
Μερικά παραδείγματα είναι διαφωτιστικά, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, το Σουδάν και άλλες Αφρικανικές χώρες, τώρα η Συρία, οι οποίες με τις εκάστοτε εξωτερικές παρεμβάσεις δεν έχουν πλέον καν κρατική υπόσταση, πόσο μάλλον τη διαφημιζόμενη δημοκρατία.
Η ενίσχυση και πολλές φορές η δημιουργία, αλλά και ο τεράστιος σύγχρονος πολεμικός εξοπλισμός των ισλαμιστικών ομάδων σε κάθε χώρα κυρίως της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Αφρικής, αποτελεί διαχρονικά τη συνήθη τακτική, όταν αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά όταν αυτό σταματήσει ή δεν μπορούν να ελεγχθούν τους ονομάζουμε τρομοκράτες ισλαμοφασίστες κλπ.
Άλλες ομάδες πάλι μένουν σε εφεδρεία και χρησιμοποιούνται όταν παραστεί ανάγκη ξανά, για την εξυπηρέτηση των νέων συμφερόντων.
Ένα απτό παράδειγμα, τα τωρινά αποκόμματα και υποομάδες του ISIS που κατέλαβαν την εξουσία στη Συρία και δεν αναφέρονται πια ως τρομοκράτες. Το ίδιο είχε γίνει και με τους Ταλιμπάν, αλλά και με τους πρώην εκλεκτούς της Δύσης όπως ο Σαντάμ ή ο Καντάφι που όταν σταμάτησαν προφανώς να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, τους αποκεφάλισαν. Βέβαια θα πει κανείς “μα ανέτρεψαν τον δικτάτορα Άσαντ” και σαφώς θα έχει δίκιο, αλλά στην εξίσωση θα πρέπει ίσως να μπουν και άλλα δικτατορικά καθεστώτα ανά τον κόσμο που στηρίζει η “καλή” Δύση.
Οι μόνοι που συνεχίζουν να είναι “τρομοκράτες- ισλαμιστές” είναι όσοι δρουν στα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά που ξέρει κανείς, αυτό μπορεί να βολεύει προς το παρόν τους “ισχυρούς”, για αυτό άλλωστε χρηματοδοτούν τη Χαμάς όπως παραδέχτηκαν οι ισραηλινοί αλλά και επίσημοι Γάλλοι.
Ανεπίδεκτοι
Το παιχνίδι είναι γνωστό πια, αλλά προκαλεί εντύπωση πως αρκετοί συνεχίζουν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και κυρίως, πως οι ηγεσίες στη χώρα μας δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό το παιχνίδι ( πότε “καλοί”- πότε τρομοκράτες) με τους τζιχαντιστές, ευνοεί απόλυτα τις επιδιώξεις της Τουρκίας (η οποία έχει άμεση σχέση μαζί τους) και δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό τις δικές μας επιδιώξεις και συμφέροντα στα εξωτερικά μας θέματα.
Το απεύχομαι εννοείτε, αλλά το ερώτημα είναι, όταν πατήσουν οι “ισλαμοφασίστες” γερά στα πόδια τους και αρχίσουν να ξαναχτυπάνε με τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, θα τους ξαναονομάσουμε τρομοκράτες; Υποτίθεται ότι η ιστορία διδάσκει, αλλά φαίνεται ότι οι “ηγέτες” της Δύσης δεν είναι καλοί μαθητές. Παραμένουν αμετανόητοι, αλλά τις λανθασμένες πολιτικές τους τις πληρώνουν οι λαοί και οι αθώοι πολίτες.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου