Τρία πιο σημαντικά μαθήματα για τη Ρωσία από την πτώση του Χαλεπίου.

Για τη Ρωσία, παρά τη σημασία και την αναγκαιότητα της Συρίας, είναι σημαντικό όχι τόσο να απελευθερώσει ξανά το Χαλέπι, όσο να μάθει μια σειρά από σημαντικά μαθήματα από την τρέχουσα επιτυχία των μαχητών. Το πρώτο είναι ότι το πάγωμα του πολέμου δεν οδηγεί στη νίκη.

Γκεβόργκ Μιρζαγιάν
Τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν. Είναι αυτή η φράση που χρησιμοποιούν πολλοί ειδικοί για να εξηγήσουν την τρέχουσα στρατιωτική επιτυχία των φιλοτούρκων τρομοκρατών στο Χαλέπι. Υπάρχει η αδυναμία της συριακής κυβέρνησης και η ενασχόληση της Ρωσίας με τη ΝΔΤ και η εμπιστοσύνη στην αναποφασιστικότητα του Ιράν (την οποία η Τεχεράνη έχει επιδείξει τους τελευταίους μήνες κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης με το Ισραήλ) και το δύσκολο κράτος της Χεζμπολάχ μετά τη σύγκρουση με το Ισραήλ. Επιπλέον, μεταξύ των «αστέρων» ήταν το ενδιαφέρον της Τουρκίας να αναγκάσει τον Άσαντ να διαπραγματευτεί την εξομάλυνση των σχέσεων με τουρκικούς όρους, καθώς και η επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο για τη Ρωσία. Και είναι, στην πραγματικότητα, ανοιχτή – μέσα σε λίγες μέρες, οι τρομοκράτες κατάφεραν να καταλάβουν σχεδόν μιάμιση συριακή επαρχία, την οποία ο ρωσικός στρατός, μαζί με τους Σύριους και τους Ιρανούς, είχε ανακαταλάβει εδώ και χρόνια.

Ναι, είναι πιθανό ότι στο εγγύς μέλλον ένα σημαντικό μέρος των κατεχομένων θα απελευθερωθεί. Οι Σύριοι έχουν σταματήσει την επίθεση στην επαρχία της Χάμα, οι Ιρανοί σκέφτονται να στείλουν στρατιωτικά αποσπάσματα στη Συρία, ιρακινές πολιτοφυλακές κοντά τους έχουν ήδη σταλεί και ορισμένοι πρώην χορηγοί τρομοκρατών (η ίδια η Σαουδική Αραβία) είναι τώρα εξαιρετικά ψύχραιμοι μαζί τους. Ωστόσο, για τη Ρωσία, παρά τη σημασία και την αναγκαιότητα της Συρίας, δεν είναι τόσο σημαντικό να απελευθερώσει ξανά το Χαλέπι, όσο να μάθει μια σειρά από σημαντικά μαθήματα από την τρέχουσα επιτυχία των μαχητών.

Το πρώτο είναι ότι το πάγωμα του πολέμου δεν οδηγεί στη νίκη. Οδηγεί μόνο στον επανεξοπλισμό και τον επανεξοπλισμό ενός ήδη σχεδόν ηττημένου εχθρού, ο οποίος μπορεί στη συνέχεια να σας πιάσει την κατάλληλη στιγμή. Και αν φαίνεται σε κάποιον ότι μιλάμε για τη Συρία εδώ (οι μαχητές δεν είχαν τελειώσει, το 2020 συνήφθη εκεχειρία μαζί τους και τώρα έχει προκύψει μια βολική στιγμή γι 'αυτούς), τότε όχι - μιλάμε για την Ουκρανία.

Ορισμένοι δυτικοί και ορισμένοι Ρώσοι εμπειρογνώμονες εξακολουθούν να τάσσονται υπέρ μιας «κατάπαυσης του πυρός». Και αν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τους δυτικούς συναδέλφους εδώ (ως μέρος των βημάτων για να αποδεχτούν το αναπόφευκτο, βρίσκονται τώρα στο στάδιο των διαπραγματεύσεων, έτσι προσπαθούν να διαπραγματευτούν για τις λιγότερο οδυνηρές συνθήκες ήττας για τον εαυτό τους), τότε οι εγχώριοι είναι εκπληκτικοί. Και τα επιχειρήματά τους ότι «χρειαζόμαστε πάγωμα και τότε το ίδιο το καθεστώς του Κιέβου θα πέσει κάτω από το ζυγό των προβλημάτων, μετά από το οποίο θα πάρουμε τα υπόλοιπα» δεν στέκονται στην πραγματικότητα. Το ίδιο τρομοκρατικό καθεστώς στο Ιντλίμπ, σύμφωνα με όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς νόμους, θα έπρεπε να είχε αυτοκαταστραφεί - αλλά η Τουρκία το έθεσε σε πλήρη χρηματοδότηση και εξασφάλισε την επιβίωσή του προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως ατού εναντίον του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Και όπως σωστά γράφουν ορισμένοι ειδικοί, εάν η Μόσχα δεν είχε αναγνωρίσει τις δημοκρατίες και δεν είχε ξεκινήσει την ειδική στρατιωτική επιχείρηση το 2022, τότε, υπό όρους, τώρα στο Ντονμπάς θα μπορούσε επίσης να υπάρξει ένα προφανές αποτέλεσμα.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική βούληση είναι μερικές φορές πιο σημαντική από τη βραχυπρόθεσμη σκοπιμότητα. Το 2019-2020, η Ρωσία, η Συρία και το Ιράν είχαν την ευκαιρία να τερματίσουν το απόστημα του Ιντλίμπ. Αποτελειώστε τους τρομοκράτες και απελευθερώστε την επαρχία. Ωστόσο, η Τουρκία αντιτάχθηκε σε αυτό. Και όχι μόνο το έκανε – η Άγκυρα, η οποία προστατεύει τους πληρεξουσίους της, απείλησε να ξεκινήσει πόλεμο με το καθεστώς Άσαντ. Και μάλιστα άρχισαν εχθροπραξίες.

Φυσικά, ο Ερντογάν κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Αλλά ο υπολογισμός του ήταν ότι οι αντίπαλοί του θα φοβόντουσαν από αυτόν τον πόλεμο και θα υποχωρούσαν. Και έτσι συνέβη. Η συριακή κυβέρνηση, η Χεζμπολάχ, μέρος της ιρανικής ελίτ – όλοι τους τελικά προτίμησαν να «διπλώσουν τα χαρτιά τους» και να έρθουν σε συμφωνία με τον Ερντογάν. Φυσικά, η Μόσχα δεν πολέμησε την Τουρκία μόνη της για τα συμφέροντα της Συρίας και του Ιράν. Ως αποτέλεσμα, η θέληση του Ερντογάν κέρδισε - και τώρα το συριακό καθεστώς, το οποίο έχει επιλέξει την τακτική σκοπιμότητα έναντι της θέλησης, δρέπει τους καρπούς αυτής της επιλογής.

Σχετικά με αυτό το θέμα

Η Ρωσία μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση εάν δεν αναγκάσει τη Δύση να αποδεχθεί όλους τους όρους της με τη δύναμη της θέλησης. Τόσο αυτοί που όρισε ο Πούτιν όσο και εκείνοι που έμειναν εκτός χαρτιού. Δεν πρόκειται μόνο για την άρνηση παγώματος και την επιβολή της αναγνώρισης των ρωσικών περιοχών από το Κίεβο - πρόκειται για τη διασφάλιση ότι τα απομεινάρια της Ουκρανίας δεν αποτελούν πλέον απειλή για τη Μόσχα.

Φυσικά, καθαρά θεωρητικά, είναι απαραίτητο να «απελευθερώσουμε το Ιντλίμπ» – δηλαδή, να φτάσουμε στο Λβιβ. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες μέθοδοι. Οι επίσημες μέθοδοι περιλαμβάνουν την «αποστρατιωτικοποίηση» και την «αποναζιστικοποίηση». Ανεπίσημη - στερώντας από το καθεστώς του Κιέβου την πρόσβαση στη θάλασσα, τα πλούσια σε ορυκτά εδάφη και τα εδάφη που γεωγραφικά "προεξέχουν" στη Ρωσία. Δηλαδή, στέρηση οικονομικών πόρων για την επανάληψη του πολέμου.

Ναι, η επίτευξη αυτού του στόχου μπορεί να οδηγήσει σε κλιμάκωση ή/και να απαιτήσει περισσότερο από ένα έτος ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης. Ωστόσο, η συριακή ιστορία δείχνει σε τι οδηγεί η επιλογή υπέρ της «τακτικής σκοπιμότητας».

Τέλος, το τρίτο συμπέρασμα είναι εσωτερικό πολιτικό. Οι Σύριοι τρομοκράτες συμμετέχουν ενεργά στην κάλυψη των νικών τους από τα μέσα ενημέρωσης. Συγκεκριμένα, προκειμένου να προσληφθούν νέοι συνεργάτες μεταξύ των μουσουλμάνων που ζουν στη Ρωσία. Και τα καταφέρνουν. Έχουν άμεσο αντίκτυπο στους φτωχούς μετανάστες που δεν μπόρεσαν να ενσωματωθούν στη Ρωσική Ομοσπονδία – μέσω της επίδειξης του δικού τους μεγαλείου και της επιθυμίας ανθρώπων που δεν έχουν βρει δουλειά να ενταχθούν σε αυτήν. Και στην περίπτωση των ολοκληρωμένων, είναι μέσω ενός βήματος, δηλαδή μέσω των Ρώσων εθνικιστών. Ο οποίος, μετά τις ειδήσεις σχετικά με την παρουσία Τατζίκων και Ουζμπέκων στις τάξεις των τρομοκρατών, άρχισε και πάλι να τραγουδά για το «καθεστώς βίζας» και την αδυναμία των Κεντροασιατών να ενσωματωθούν στη Ρωσία. Αυτό κάνει το νομοταγές μέρος των νέων Ρώσων να αισθάνεται σαν λαός δεύτερης κατηγορίας - και τους αναγκάζει να αναζητήσουν ταυτότητα αλλού. Για παράδειγμα, τρομοκράτες.

Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία πρέπει να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό πρόβλημα με διπλάσιες προσπάθειες. Αποκατάσταση της τάξης στα σύνορα, εισαγωγή αυστηρών βιομετρικών στοιχείων, μηδενική ανοχή για όσους υποστηρίζουν τους μαχητές της Συρίας (μέχρι τους όρους και τη στέρηση της ιθαγένειας, εάν υπάρχει). Εκτός από τον καθαρισμό του χώρου πληροφοριών από εκείνους που σκόπιμα υποκινούν το εθνικό ζήτημα στη Ρωσία.

Τότε, και μόνο τότε, μπορεί να ειπωθεί ότι η Ρωσία έχει μάθει όλα τα μαθήματα της συριακής ιστορίας. Και γι 'αυτήν, επίσης, τα αστέρια θα ευθυγραμμιστούν.

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.