Tον ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, μετά και από την πολύνεκρη επίθεση του Ισραήλ στα πλοία που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, διαπραγματεύεται σήμερα εκτενές άρθρο με τίτλο New face of power in the Middle East που δημοσιεύεται στην βρετανική εφημερίδα INDEPENDENT. Ο Patrick Cockburn που υπογράφει την ανάλυση, δίδει έμφαση στην προσωπικότητα του τούρκου πρωθυπουργού Recep Tayip Erdogan,
επισημαίνοντας ότι ο τρόπος που διαχειρίστηκε την πρόσφατη αυτή κρίση έφερε για μία ακόμη φορά τον ίδιο στο προσκήνιο αλλά και τη χώρα του στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων στην περιοχή: Το αιματηρό αυτό φιάσκο προκάλεσε μία κρίσιμη αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε ανάλογο έχει συμβεί στην περιοχή, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που στέρησε από τους Άραβες τον πιο ισχυρό τους σύμμαχο σημειώνει, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι παρόλο που οι Άραβες θα επαινούσαν οποιονδήποτε τα έβαζε με το Ισραήλ, εντούτοις ο προσωπικός ρόλος του Erdogan θα έχει σημαντική βαρύτητα για μεγάλο διάστημα στο μέλλον. Υπό την ηγεσία του, η Τουρκία καθίσταται πλέον φορά ένας ισχυρός παίκτης στη Μέση Ανατολή σε βαθμό, που δεν έχει συμβεί από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου υπογραμμίζει. Αναφέρει επίσης ότι ισραηλινοί αναλυτές ελπίζουν ότι η φιλοπόλεμη διάθεση της Τουρκίας «είναι απλώς μία φάση» και ότι «δεν θα υπάρξει μόνιμη ζημιά στις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία», όμως ο Erdogan έχει εξασφαλίσει την ισχυρή στήριξη του αραβικού κόσμου για την σκληρή του στάση μετά το θάνατο των συμπατριωτών του στο Mavi Marmara. Με ένα πληθυσμό που φτάνει τα 72 εκατομμύρια και το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό μέσα στο ΝΑΤΟ – μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες – αποτελεί μάλλον έκπληξη ότι η Τουρκία δεν είχε καθοριστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή μέχρι σήμερα, σημειώνει. Υπογραμμίζει επίσης ότι οι απειλές του Erdogan απέναντι στο Ισραήλ αποτελούν τελείως διαφορετική περίπτωση (από τις απειλές που διατυπώνουν κατά καιρούς οι άραβες ηγέτες), διότι η Τουρκία πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά αυξάνει συνεχώς τη δύναμή της: Διαδραματίζει πλέον κεντρικό ρόλο στις σχέσεις της με το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και τα άλλα γειτονικά κράτη για πρώτη φορά μετά την εποχή Attaturk, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ιράκ όπου οι ΗΠΑ εξαρτώνται από την Τουρκία κατά την απόσυρση των 92.000 αμερικανών στρατιωτών τους επόμενους 18 μήνες.
«Δεν είναι ξεκάθαρο» καταλήγει, «μέχρι πού θα φτάσει ο Erdogan, προκειμένου να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή εκμεταλλευόμενος το ’ισραηλινό φιάσκο’», πρόκειται όμως για «έναν άνθρωπο που λαμβάνει γρήγορα αποφάσεις προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα λάθη των άλλων, του αρέσει όμως να διαλέγει εκείνος αυτή τη στιγμή και είναι προσεκτικός».
επισημαίνοντας ότι ο τρόπος που διαχειρίστηκε την πρόσφατη αυτή κρίση έφερε για μία ακόμη φορά τον ίδιο στο προσκήνιο αλλά και τη χώρα του στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων στην περιοχή: Το αιματηρό αυτό φιάσκο προκάλεσε μία κρίσιμη αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε ανάλογο έχει συμβεί στην περιοχή, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που στέρησε από τους Άραβες τον πιο ισχυρό τους σύμμαχο σημειώνει, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι παρόλο που οι Άραβες θα επαινούσαν οποιονδήποτε τα έβαζε με το Ισραήλ, εντούτοις ο προσωπικός ρόλος του Erdogan θα έχει σημαντική βαρύτητα για μεγάλο διάστημα στο μέλλον. Υπό την ηγεσία του, η Τουρκία καθίσταται πλέον φορά ένας ισχυρός παίκτης στη Μέση Ανατολή σε βαθμό, που δεν έχει συμβεί από την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου υπογραμμίζει. Αναφέρει επίσης ότι ισραηλινοί αναλυτές ελπίζουν ότι η φιλοπόλεμη διάθεση της Τουρκίας «είναι απλώς μία φάση» και ότι «δεν θα υπάρξει μόνιμη ζημιά στις σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία», όμως ο Erdogan έχει εξασφαλίσει την ισχυρή στήριξη του αραβικού κόσμου για την σκληρή του στάση μετά το θάνατο των συμπατριωτών του στο Mavi Marmara. Με ένα πληθυσμό που φτάνει τα 72 εκατομμύρια και το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό μέσα στο ΝΑΤΟ – μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες – αποτελεί μάλλον έκπληξη ότι η Τουρκία δεν είχε καθοριστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή μέχρι σήμερα, σημειώνει. Υπογραμμίζει επίσης ότι οι απειλές του Erdogan απέναντι στο Ισραήλ αποτελούν τελείως διαφορετική περίπτωση (από τις απειλές που διατυπώνουν κατά καιρούς οι άραβες ηγέτες), διότι η Τουρκία πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά αυξάνει συνεχώς τη δύναμή της: Διαδραματίζει πλέον κεντρικό ρόλο στις σχέσεις της με το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και τα άλλα γειτονικά κράτη για πρώτη φορά μετά την εποχή Attaturk, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ιράκ όπου οι ΗΠΑ εξαρτώνται από την Τουρκία κατά την απόσυρση των 92.000 αμερικανών στρατιωτών τους επόμενους 18 μήνες.
«Δεν είναι ξεκάθαρο» καταλήγει, «μέχρι πού θα φτάσει ο Erdogan, προκειμένου να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή εκμεταλλευόμενος το ’ισραηλινό φιάσκο’», πρόκειται όμως για «έναν άνθρωπο που λαμβάνει γρήγορα αποφάσεις προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα λάθη των άλλων, του αρέσει όμως να διαλέγει εκείνος αυτή τη στιγμή και είναι προσεκτικός».
Δημοσίευση σχολίου