είναι σε πολλές περιπτώσεις συνυφασμένος με περιθωριακά στοιχεία, καθώς το «κάτω από τη γη» φαίνεται να δίνει άσυλο σε κάθε λογής αποκλίνουσες συμπεριφορές, όπως, όμως, και φοβίες. Ξεκινήσαμε από την πιο σκοτεινή και πλέον τρομακτική υπόγεια διάβαση και φτάσαμε στην πιο ασφαλή(;) και φωτεινή.
Λεωφόρος Αλεξάνδρας, Πεδίον του Αρεως, μπροστά από το άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Από τα πρώτα κιόλας σκαλοπάτια η δυσωδία που αναδίδεται από τα ανθρώπινα περιττώματα είναι απαγορευτική, τόσο για να συνεχίσεις όσο και ενδεικτική για το τι θα συναντήσεις. Είναι ακόμα μέρα, όμως κανείς δεν διανοείται να χρησιμοποιήσει τη διάβαση για να περάσει απέναντι. Λιμνάζοντα νερά, ο φωτισμός ανύπαρκτος και η θεοσκότεινη αυτή διάβαση μοιάζει παρατημένη από χρόνια. Οχι όμως και από σκιές. Υπάρχουν ανθρώπινες φιγούρες μέσα στο σκοτάδι όπου κάτι κάνουν ή περιμένουν. Μόλις αντιληφθούν κάποιον να κατεβαίνει, παγώνουν για λίγο, όμως μετά πάλι συνεχίζουν. Κάτω σύριγγες, προφυλακτικά, εμετοί και κάθε λογής σαπισμένα αποφάγια. Μια καγκελόφρακτη έξοδος, μέσα από τη διάβαση που σε βγάζει στο Πεδίον του Αρεως, παραβιασμένη. Το ίδιο και μια βαριά σιδερένια πόρτα μέσα στη διάβαση. Στους τοίχους γραμμένα με μαρκαδόρο ερωτικά συνθήματα και ροζ αγγελίες. Ομοφυλοφιλικού περιεχομένου και στις δύο περιπτώσεις. Είναι μέρα και βλέπεις άντρες να κατεβαίνουν για λίγο κάτω, να ρίχνουν μια βιαστική ματιά και να ανεβαίνουν ξανά επάνω. Εκεί κανείς δεν περιμένει να δύσει ο ήλιος. Το ψωνιστήρι που γίνεται μόλις νυχτώσει στο Πεδίον του Αρεως κρύβεται τη μέρα στη σκοτεινή αυτή υπόγεια διάβαση. Τις νύχτες, από απόσταση βλέπεις ανθρώπους να κατεβαίνουν. Ορισμένοι κάνουν κάμποση ώρα μέχρι να ξαναβγούν.
Στη λεωφόρο Συγγρού τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Και πάλι όμως μέχρι να νυχτώσει. Ιδιοκτήτρια καταστήματος με κοσμήματα σε υπόγεια διάβαση στη λεωφόρο Συγγρού μάς λέει: «Μετά τις πέντε -ανεξαρτήτως μέρας- αναγκαζόμαστε να κλείσουμε. Είναι η ώρα που τα περισσότερα γραφεία εδώ γύρω κλείνουν. Οι περαστικοί λιγοστεύουν. Κανείς μας δεν θέλει να βρίσκεται εδώ μετά. Ιδίως όταν είναι χειμώνας και νυχτώνει νωρίτερα. Προσωπικά, μου έχουν σπάσει και αδειάσει το κατάστημα τρεις φορές. Τώρα έχω βάλει σιδεριές, security. Παλιότερα υπήρχαν φύλακες. Τέσσερις βάρδιες τη μέρα. Δεν ήταν αστυνόμοι. Υπάλληλοι σε κάποιο υπουργείο. Τώρα τίποτα». Σε άλλη διάβαση κοντά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλοδαπός μικροπωλητής λέει με σπαστά ελληνικά: «Κόσμος περνάει. Κυρίως φοιτητές. Κίνηση έχουμε και η αστυνομία εδώ ποτέ δεν περνάει. Μόλις όμως νυχτώσει, φεύγουμε». Σχεδόν όλοι οι μαγαζάτορες στις υπόγειες διαβάσεις στη Συγγρού μοιράζονται την ίδια πεποίθηση. «Μόλις νυχτώσει τα μαζεύουμε». Στην ερώτηση «Τι γίνεται εδώ τις νύχτες;», απαντάει ιδιοκτήτης μίνι μάρκετ. «Δεν θέλουμε να ξέρουμε πια. Πολλές φορές μπορούμε να φανταστούμε από τα όσα θα αντικρίσουμε το πρωί. Πολλές φορές έχω διαπιστώσει ίχνη από απόπειρα παραβίασης στο μαγαζί μου». Ιστορίες από επιθέσεις, φασαρίες, ληστείες, επιδειξιομανείς, κ.ά. έχουν να μοιραστούν σχεδόν όλοι όσοι διατηρούν κάποιου είδους επιχείρηση στις υπόγειες διαβάσεις.
Στην υπόγεια διάβαση κοντά στο γήπεδο Καραϊσκάκη, μετά και την ανάπλαση στην ευρύτερη περιοχή, υπάρχει άπλετο φως και ελάχιστα σκουπίδια. Τα συνθήματα στους εκεί τοίχους μιλάνε κυρίως για τον Ολυμπιακό. Από τις πλέον φαρδιές και με καλή ορατότητα υπόγειες διαβάσεις, φαντάζει ακίνδυνη κάθε ώρα. Σχεδόν κανείς εκεί δεν σε κοιτάζει με καχυποψία.
Δημοσίευση σχολίου