Τον Νοέμβριο του περασμένου χρόνου η Γαλλία και η Μ. Βρετανία υπέγραψαν συμφωνία αμυντικής συνεργασίας που αφορούσε την συνεργασία των αμυντικών τους βιομηχανιών, τα πυρηνικά κ.α.
Η συνεργασία αυτή αποτέλεσε την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια του αγγλογαλλικού άξονα, που ξοδεύει το 50% των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών,
μετά την ουσιαστική αποτυχία της Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας, για να εδραιώσει ένα πυλώνα στρατιωτικό.
Η επέμβαση στη Λιβύη, πέραν των πετρελαϊκών συμφερόντων, αποσκοπεί στην διαφήμιση των γαλλικών και βρετανικών οπλικών συστημάτων, σε μια αγορά φθίνουσα, που παράγει υψηλής τεχνολογίας μέσα, αμφίβολης αξίας για να προσβάλουν πρωτόγονους στόχους, στο κέντρο της ερήμου.
Την ίδια στιγμή η Αγγλία πουλάει το αεροπλανοφόρο Ark Royal μέσω διαδικτύου για να ανταπεξέλθει στα έξοδά της.
Η παρέμβαση Ομπάμα έσωσε τον Σαρκοζύ στο και πέντε αλλά με το αζημίωτο. Η έλλειψη δυνατοτήτων διοίκησης και ελέγχου από πλευράς αγγλογάλλων και η ‘’προτεσταντική’’ γερμανική διστακτικότητα από την άλλη έδωσαν το περιθώριο παρέμβασης στην αμερικανική κυβέρνηση που παράλληλα περνάει το μήνυμα της μη μόνιμης εμπλοκής.
Ο Ομπάμα έχει κατορθώσει αυτό τον καιρό να μειώσει την ανεργία στο 8,8% για πρώτη φορά από τον Ιαν. 2009, να ανεβάσει τις πωλήσεις αυτοκινήτων περί το 15% από πέρυσι, αδιαφορώντας για το χρέος και το έλλειμμα και τυπώνοντας γύρω στα 600 δις δολάρια, για να ωθήσει την ανάπτυξη, τα δημόσια έξοδα και να διατηρήσει το διεθνή του ρόλο. Πρόθεσή του είναι να ‘’σπάσει’’ το ευρωπαϊκό μέτωπο, με τη φθίνουσα ανάπτυξη και την έλλειψη ενιαίας οικονομικής πολιτικής και όχι να εμπλακεί σε ένα νέο Ιράκ.
Σε ένα τέτοιο ρευστό περιβάλλον η στάση της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Άμυνας για ακύρωση της αγοράς ρωσικών τεθωρακισμένων αξίας 1,9 δις και η καθυστέρηση (παραπομπή στις καλένδες;) της προμήθειας γαλλικών φρεγατών συνολικού κόστους 7 δις αποτελεί σωστή κίνηση.
Σε ένα μεταβαλλόμενο και ομιχλώδες περιβάλλον κερδίζει αυτός που ελίσσεται καλύτερα ανάμεσα στα συμφέροντα που διακυβεύονται.
Μια παρατήρηση: Παρά τις οπισθοδρομικές εμμονές των Επιτελείων (λεπτομέρειες σε επόμενο άρθρο), έχει γίνει κατανοητό ότι απαιτούνται νέες δομές (με λιγότερες μονάδες και στρατόπεδα), λιγότερο κόστος, περισσότερη εκπαίδευση και ηθικό, καλύτερες δυνατότητες διοίκησης και ελέγχου (βλέπε μαθήματα επιχειρήσεων Λιβύης) και λιγότερα ‘’σιδερικά’’.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου