GuidePedia

0

Έχουμε ήδη αναφερθεί στην απόφαση τουρκικού δικαστηρίου να εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τέσσερις Ισραηλινούς αξιωματικούς, οι οποίοι σχεδίασαν και συντόνισαν την επιχείρηση κατά του πλοίου «Μαβί Μαρμαρά», το οποίο μετέφερε Τούρκους «ακτιβιστές» και βοήθεια στην ελεγχόμενη από τη Χαμάς, Γάζα, καταθέτοντας παράλληλα, αίτημα προς την Interpol, για την έκδοση και διεθνούς εντάλματος σύλληψης εναντίον τους.
Του Παντελή Καρύκα
Η κίνηση αυτή του τουρκικού δικαστηρίου, να προχωρήσει σε μια τέτοια απόφαση, τη στιγμή που, υποτίθεται, είχε επιτευχθεί μια αρχική συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, για τη καταβολή αποζημιώσεων στις οικογένειες των θυμάτων, υπονομεύει ασφαλώς και σαφώς την όποια συμφωνία.
Αποστάσεις από την απόφαση του τουρκικού δικαστηρίου πήρε και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, ο οποίος δήλωσε ότι δεν έχει καμία σχέση με την απόφαση. Μπορεί όμως η δήλωσή του αυτή να γίνει πιστευτή; Όχι, σε καμία περίπτωση, δεδομένων των σχέσεων της τουρκικής κυβέρνησης με το δικαστικό καταστημένο της χώρας, αν και οι οπαδοί του Γκιουλέν έχουν διεισδύσει παντού και καραδοκούν.
Οι περισσότεροι αναλυτές, των Ισραηλινών φυσικά περιλαμβανομένων, θεωρεί ότι το τουρκικό δικαστήριο δεν θα μπορούσε να έχει λάβει μια τέτοια απόφαση ερήμην της κυβέρνησης. Υπάρχουν μάλιστα Ισραηλινοί αναλυτές που χρεώνουν ανοικτά την δικαστική απόφαση στον ίδιο τον Ερντογάν. Ερμηνεία-αιτία για αυτό; Μα φυσικά το εσωτερικό τουρκικό πολιτικό παιχνίδι και η επιθυμία του Ερντογάν να μεταπηδήσει στην προεδρία της τουρκικής «δημοκρατίας», ως ο πρώτος αιρετός πρόεδρός της.

Υπονομεύοντας τη διαδικασία επαναπροσέγγισης με το Ισραήλ, διαδικασία στην οποία οι Ισραηλινοί ενέδωσαν κατόπιν ισχυρών αμερικανικών πιέσεων με κρύα καρδιά (όχι διότι δεν επιθυμούν την υπέρβαση της κρίσης, αλλά υπό τους όρους που αυτή επιχειρείται), ο Ερντογάν φιλοδοξεί να κερδίσει τους συντηρητικούς Τούρκους ψηφοφόρους, οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν επιθυμούν την επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην Τουρκία, μόλις το 2% των Τούρκων εμφανίζονται φιλικά διακείμενοι προς το Ισραήλ, έναντι 86% που έχουν αρνητική άποψη για το εβραϊκό κράτος.
Άρα, η επαναπροσέγγιση μπορεί να περιμένει καταλληλότερο πολιτικό χρόνο. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Ερντογάν κεφαλαιοποιεί τον εγγενή αντί-εβραϊσμό, έως αντισημιτισμό, των Τούρκων πολιτών για να παίξει το δικό του πολιτικό παιγνίδι. Και το κάνει καλά, αφού… είναι ο εαυτός του, φορέας των ιδίων αντιλήψεων, παρά τις κατά καιρούς απόπειρες να ελιχθεί για να διασωθεί πολιτικά υπό την πίεση των οπαδών του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Η ισραηλινή ηγεσία, προφανώς αντιλαμβάνεται το παιχνίδι αυτό και θεωρεί ότι η δικαστική απόφαση εκδόθηκε για να χρησιμοποιηθεί στις προσεχείς τουρκικές προεδρικές εκλογές. Το ότι το αντιλαμβάνεται όμως, δε σημαίνει και ότι το… απολαμβάνει.
Άλλωστε, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, έχει αποδείξει ότι μπορεί να είναι εξίσου σκληρός παίκτης, μη θέτοντας την υπογραφή του στην έτοιμη κατά τα άλλα συμφωνία για τις αποζημιώσεις στους Τούρκους, η οποία έχει συνταχθεί από τον Φεβρουάριο. Ο Νετανιάχου ούτε την υπέγραψε ποτέ, ούτε την έφερε προς επικύρωση στο ισραηλινό κοινοβούλιο.

Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει κατασταλάξει κατά τα φαινόμενα στην άποψη, ότι ακόμα κι αν τελικά επιλυθεί το θέμα με τις αποζημιώσεις και γενικά αμβλυνθεί η κρίση στις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας μετά το επεισόδιο με το Μαβί Μαρμαρά, η εποχή της συμμαχίας με την Τουρκία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Η Τουρκία του Ερντογάν, η οποία σιγά-σιγά και μυστικά, όσο είναι δυνατόν, έχει καταστεί ο οικονομικός τροφοδότης της τρομοκρατίας, απειλεί το Ισραήλ. Η κίνηση της Τουρκίας να διοχετεύσει 12 δισ. δολάρια προς το Ιράν, με την ανταλλαγή χρυσού για φυσικό αέριο, παρακάμπτοντας τις διεθνείς κυρώσεις προς τη χώρα αυτή, λόγω του εξ ορισμού απειλητικού για την ασφάλεια του Ισραήλ πυρηνικού προγράμματος, φυσικά και δεν εκλήφθηκε ως φιλική κίνηση από το Τελ Αβίβ. Σύμφωνα δε με πληροφορίες, μέσω Τουρκίας, κατέληξαν στο Ιράν, συνολικά, περισσότερα από 118 δισ. δολάρια.
Επιπλέον, αποδεδειγμένα κατά τους Ισραηλινούς, μέσω Τουρκίας επιτυγχάνεται ο οικονομικός σύνδεσμος της Χαμάς με την αλ Κάιντα. Κατά συνέπεια, πέραν των όποιων ανατολίτικων «τσαλιμιών» του Ερντογάν και παρά τα όποια κοινά συμφέροντα υπάρχουν, πραγματική εκ νέου συμμαχία Ισραήλ – Τουρκίας δεν πρόκειται να υπάρξει για το προβλεπτό μέλλον, όσο τουλάχιστον στην εξουσία υπάρχουν ισλαμιστές.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου δεν φαίνεται να τρέφει ψευδαισθήσεις επ’ αυτού. Η Τουρκία δεν θα ξαναγίνει ποτέ ο σύμμαχος που ήταν για το Ισραήλ στη δεκαετία του 1990. Η Τουρκία του Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τον σιωνιστικό «μπαμπούλα» για να αντιμετωπίσει κάθε εσωτερική του κρίση, αποτελεί εχθρικό περιβάλλον για το Ισραήλ, παρά την ανάγκη διαχείρισης της κατάστασης ώστε να διατηρείται η ένταση σε λογικά επίπεδα. Κι ο Ερντογάν, δεν φαίνεται να αποχωρεί από την τουρκική πολιτική σκηνή. Μέσω εκλογών τουλάχιστον…
πηγή

Δημοσίευση σχολίου

 
Top