Είναι βέβαιο ότι ουδείς θα ήθελε να βρίσκεται τούτη την ώρα στη θέση των πολιτικών αρχηγών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Η απόφαση που καλούνται αύριο να πάρουν, πέραν του ότι μπορεί να αποδειχτεί καταστρεπτική για το πολιτικό τους μέλλον – πράγμα παγερά αδιάφορο για την κοινωνία στις συγκεκριμένες συνθήκες – είναι απίστευτα δύσκολη, αφού καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο κάκιστες λύσεις.
Η μία είναι να δώσουν το ΟΚ και να προχωρήσει η συμφωνία με την Τρόικα και οι ίδιοι να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για τα επαχθή μέτρα που συνεπάγεται και να υποστούν τις όποιες συνέπειες αποφασίσει ο ελληνικός λαός γι’ αυτούς στις εκλογές. Η άλλη είναι να πάρουν την απόφαση να οδηγήσουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης και πιθανόν εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως όμως αναφέρει και ο θυμόσοφος λαός «όποιος έχει τα γένια έχει και τα χτένια».
Τι σημαίνει αυτό; Μα, πολύ απλά, ότι οι εποχές που η ενασχόληση με την πολιτική αποτελούσε διαβατήριο αναγνωρισιμότητας, πλουτισμού, προβολής και μιας άνετης ζωής παρήλθε ανεπιστρεπτί. Όποιος δεν το έχει καταλάβει, η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί παρά να είναι συνυφασμένη με τη θυσία, με την 24ωρη εργασία και όλα τα συνεπαγόμενα παρεμφερή. Ο εθισμός στο αποκαλούμενο ως «πολιτικό παιχνίδι» το οποίο δυστυχώς στην Ελλάδα κατέληγε στην αγνόηση αυτού που αποκαλούμε «εθνικό συμφέρον» προς όφελος της πολιτικής επιτυχίας και του ιδιοτελούς συμφέροντος, είναι η συνταγή που μας έφερε στην καταστροφή.
Ενώ όλοι γνώριζαν ότι «χαϊδεύοντας τα αυτιά» του εκλογικού σώματος με σκοπό την επανεκλογή, οδηγούσαν τη χώρα στον δανεισμό και την αύξηση του χρέους, ενώ τα ρουσφέτια και οι διορισμοί φρόντιζαν ώστε τη χώρα να εξελιχθεί σε έναν αντιπαραγωγικό μηχανισμό, όπου η καθαρίστρια ενός σχολείου πληρωνόταν περισσότερο από μια δασκάλα και κάποιος -συχνότατα εντελώς αγράμματος- αφισοκολλητής που είχε τοποθετηθεί σε κάποιον δημόσιο οργανισμό (χιλιάδες διαθέτουμε και από δαύτους), εισέπραττε κάμποσα χιλιάρικα για να πηγαίνει στον τόπο καταγωγής του και να κερνάει στα καφενεία και της χασαποταβέρνες παριστάνοντας τον παράγοντα, ενώ διακρινόταν συνήθως και ως παρατρεχάμενος κάποιου βουλευτή…
Πάντα επέλεγαν να λένε στον κόσμο αυτά που ήθελε να ακούσει , διότι αυτοί γινόντουσαν ο κομματικός «στρατός», οι χειροκροτητές που εκστασιάζονταν όταν ο… μεγάλος ηγέτης έβγαινε στο μπαλκόνι να συνεπάρει τα πλήθη. Κι όταν η λογική οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι όσα ελέχθησαν προεκλογικά αποτελούσαν πομφόλυγες περιωπής, ενώ ταυτόχρονα ο λαός εκπαιδευόταν συστηματικά στο να θεωρεί όλη αυτή την αλητεία του ψεύδους ως φυσιολογική και δεν επαναστατούσε, ουδείς κινητοποιούνταν να σκεφτεί «που πάμε ρε αδερφέ»…
Μέχρις ενός σημείου δηλώνουμε ικανοποιημένοι από αυτή την εξέλιξη. Όταν έχεις μάθει να εργάζεσαι για να επιβιώσεις πολύ περισσότερες του συμβατικού ωραρίου ώρες την ημέρα, δεν μπορείς παρά να ελπίζεις ότι αυτή η κατάσταση σηματοδοτεί την έναρξη μιας καινούργιας περιόδου για τη χώρα. Μιας περιόδου με πιο ορθολογική οικονομική συμπεριφορά, μιας περιόδου που οι νέοι δεν θα μεγαλώνουν ακούγοντας «πήγαινε παιδάκι μου στο Δημόσιο, διότι βρέξει-χιονίσει θα τρως ψωμάκι…», μιας περιόδου που η ανάγκη θα οδηγήσει τον Έλληνα να αρχίσει πάλι να σκέπτεται και να δημιουργεί, μιας περιόδου που θα οδηγήσει αργά και βασανιστικά – δυστυχώς – σε ένα καλύτερο αύριο.
Υπό αυτή την έννοια, οι μέρες που ζούμε είναι ιστορικές, αφού φαίνεται ότι αν δεν «πιάσαμε πάτο» ακόμα, βρισκόμαστε εξαιρετικά κόντά. Κι όταν αυτό συμβαίνει μόνο πάνω μπορείς να πας…
Όσον αφορά τον περίφημο «εκβιασμό» Παπαδήμου ότι αν δεν λάβει το «πράσινο φως» να προχωρήσει στην υπογραφή της συμφωνίας, αύριο το πρωί θα καταθέσει την εντολή του στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μάλλον ως φυσιολογική εξέλιξη το αντιμετωπίζουμε. Αυτή τη δουλειά φέραμε τον άνθρωπο να κάνει, να διαπραγματευτεί μια λύση. Και μαγικές λύσεις ΔΕΝ υπάρχουν. Η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές και στη συνέχεια θα αντιληφθεί η πολιτική τάξη της χώρας ότι όσα εύπεπτα λέγονται εύκολα στα λόγια, όταν έρθει η ώρα για πράξεις τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Διότι όσο κι αν μας εκπλήσσει, δεν ζούμε μόνοι μας σε αυτό τον πλανήτη και το διεθνές περιβάλλον συν την ανεξέλεγκτη προς το παρόν τουλάχιστον παγκοσμιοποίηση, δημιουργεί τεράστια εμπόδια, εμπεριέχει τεράστιους κινδύνους, αλλά και τεράστιες ευκαιρίες.
Καιρός είναι να πάψουμε να βολευόμαστε στις δάφνες του παρελθόντος και να αποδειχτούμε αντάξιοι της Ιστορίας μας. Αλλιώς οι ίδιοι θα δίνουμε δικαιώματα στους αντιπάλους και δεν είναι λίγοι – να υποστηρίζουν «τι σχέση έχουν οι Νεοέλληνες με τους Αρχαίους». Και μην πάμε τόσο πίσω. Τι σχέση έχουν τα τεράστια ελληνικά ονόματα στον επιχειρηματικό στίβο που διακρίθηκαν παγκοσμίως με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη που επικράτησε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά; Πόσοι γνωρίζουν για παράδειγμα στη σύγχρονη Ελλάδα ότι πίσω από το Blackberry υπάρχει Έλληνας εφευρέτης; Και άλλα πολλά…
Εμείς θα συνεχίσουμε να μιλάμε για την ανάγκη να ξεσπάσει η «Επανάσταση του Αυτονόητου», αλλά και να παραμένουμε αθεράπευτα αισιόδοξοι για το μέλλον. Για έναν και μόνο λόγο: Έχοντας έρθει σε επαφή εδώ και πολλά χρόνια με κόσμο σε χώρες του εξωτερικού. Ευρωπαϊκές και μη, έχοντας συνδιαλεχτεί, διαπραγματευτεί και συνεργαστεί, μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι η ικανότητα ενός φιλότιμου Έλληνα εργαζόμενου, φορέα της σωστής νοοτροπίας (δημιουργία και πρόοδος) δεν συγκρίνεται. Οπότε, καιρός είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Αρκεί να το πιστέψουμε και να προσπαθήσουμε να «διαβάσουμε» λίγο καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου