Από τον Νίκο Μπίστη, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ
Το Κυπριακό, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, οδεύει προς το αναπόφευκτο τέλος. Την οριστική διχοτόμηση, που είναι σε τελευταία ανάλυση ο ομολογημένος στόχος των ακραίων της τουρκοκυπριακής πλευράς και ο ανομολόγητος των ακραίων της ελληνοκυπριακής. Με την εκλογή Ερογλου έφτασαν μισό βήμα από τον στόχο για τον οποίον εργάστηκαν μεθοδικά υπονομεύοντας συστηματικά πότε η μία και πότε η άλλη πλευρά κάθε δυνατότητα συμβιβασμού στο όνομα πάντα ενός ασυμβίβαστου πατριωτισμού.Παρακολουθώ με θλίψη τις αμήχανες και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής δηλώσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, με κορυφαίες στο είδος τους των κομμάτων ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ. Ανησυχούν τώρα για την εκλογή Ερογλου και όλη η αγωνία τους είναι πώς θα χρεώσουν το επικείμενο αδιέξοδο στην Τουρκία. Είναι οι ίδιοι που μέχρι χτες έβλεπαν στο πρόσωπο του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ έναν απλό εντολοδόχο της Τουρκίας και δεν ήθελαν να αντιληφθούν ότι το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας στο πρόσωπο του Ταλάτ ήθελε να καταφέρει πλήγμα κατά του Ερντογάν. Ο Ερντογάν από την πλευρά του έχει κάνει τα πάντα ώστε να αποσείσει κάθε ευθύνη από πάνω του.
Σε αντίθεση με τον Καραμανλή στήριξε το «ναι» στο σχέδιο Ανάν και μπορεί έτσι να ισχυρίζεται ότι αντιστοιχήθηκε προς τη βούληση της διεθνούς κοινότητας. Υποστήριξε προκλητικά τον αριστερό Ταλάτ και το συγχαρητήριο μήνυμα προς τον Ερογλου δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. Του ζήτησε να συνεχίσει τις συνομιλίες ακριβώς από εκεί που τις έφτασαν ο Χριστόφιας με τον Ταλάτ, ενώ ζήτησε λύση μέχρι το τέλος του 2010. Η επόμενη κατά λογική αλληλουχία κίνησή του είναι να επιμείνει σε μεγαλύτερη εμπλοκή της διεθνούς κοινότητας. ‘Η μόνοι σας με τον Ερογλου ή μία διεθνής διάσκεψη με τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων μερών, θα είναι το ανεπιθύμητο δίλημμα που θα θέσει στην ελληνοκυπριακή πλευρά.
Εν τω μεταξύ, απασχολημένοι με το ΔΝΤ δεν δίνουμε τη δέουσα σημασία στην επιδείνωση ορισμένων διεθνών παραμέτρων. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα -που ουσιαστικά παρακάμπτει τα οφέλη από την υπόθεση Λοϊζίδου- αποδεικνύει ότι τα πολιτικά ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με νομικά μέσα. Ταυτοχρόνως εντείνονται οι προσπάθειες προώθησης του απευθείας εμπορίου των κατεχομένων με τρίτες χώρες. Είμαστε σε άμυνα και έχουμε χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων λόγω των σοβαρών σφαλμάτων που διαπράξαμε σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της διεθνούς θέσης της Ελλάδας.
Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει πάντοτε τελευταία παρότι για την κατάσταση του Κυπριακού αυτό ακούγεται υπεραισιόδοξο. Μόνο που για να μην είναι οι προσπάθειες μάταιες δεν πρέπει να ακουστεί η καταστροφική επωδός, προάγγελος κάθε αποτυχίας: «Δεν θέλουμε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα». Αντιθέτως, αν ακούσετε την ελληνοκυπριακή πλευρά να λέει ότι θέλει ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα θα ξέρετε ότι είναι έτοιμη για τον συμβιβασμό. Κάτι, δηλαδή, σαν το σχέδιο Ανάν. Οποιος έχει άλλη λύση, εκτός της διχοτόμησης, να μας το πει.
Δημοσίευση σχολίου