Αλέξανδρος Τάρκας
Ο διάσημος «νόμος του Μέρφι» υποστηρίζει πως «ό,τι μπορεί να πάει λάθος θα πάει λάθος»! Η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμιο παράδειγμα απόλυτης εφαρμογήςτου, καθώς τα «Δεκεμβριανά» του 2008 διαδέχτηκαν οι πυρκαγιές του 2009, ενώ την απόλυτη εθνική ταπείνωση του Μνημονίου του 2010 ακολουθεί,το 2011, η έκρηξη του μεταναστευτικού προβλήματος.
Η κατάσταση επιδεινώνεται από την κρίση στην Αίγυπτο, την αντεπίθεση του θρησκευτικού φανατισμού στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή και τη διολίσθηση της Τουρκίας σε μια νεο-οθωμανική και νεοϊσλαμική πορεία. Η εθνική αιχμαλωσία του Μνημονίου θα συνοδεύεται για αρκετά χρόνια από την επιδείνωση του διπλωματικού μετώπου και από την ανάγκη «χειρισμού» ενός επικίνδυνου παράγοντα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό: του ισλαμισμού.
«Χειρισμός» δεν σημαίνει απαραίτητα αντιπαράθεση ή σύγκρουση. Είναι εφικτή η συνεννόηση και η συμβίωση. Στο εσωτερικό υπήρξε ως τώρα ειρηνική συνύπαρξη με τους χιλιάδες μουσουλμάνους μετανάστες. Στο δε εξωτερικό η Ελλάδα είχε ελιχθεί επιτυχώς, από το 2002 ως το 2005, στον «διάλογο των πολιτισμών» με τον τότε πρόεδρο του Ιράν Μ. Χατιιμί.
Συνομιλώντας με την Τεχεράνη ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και ο Επίσκοπος Κύκκου Νικηφόρος πρόσφεραν – εν γνώσει των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου και μακριά από τη δημοσιότητα – μεγάλες υπηρεσίες στην ειρήνη. Ακόμη και η οργή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας-Ιράν εκτονώθηκε όταν αποδείχτηκε η σημασία αυτών των επαφών.
Τώρα, που η γειτονική Αίγυπτος και άλλες χώρες ίσως επιλέξουν μια επικίνδυνη πολιτική ή θερμές σχέσεις με ακραίους ισλαμιστές, αντιμετωπίζουμε ένα νέο περιβάλλον για την ασφάλεια της Ελλάδας και της Ευρώπης. Η αστάθεια θα τροφοδοτήσει νέα μεταναστευτικά ρεύματα, ενώ η προοδευτική επικράτηση ακραίων ισλαμιστών μπορεί να οδηγήσει σε αναθεώρηση και του νέου (από τον Νοέμβριο) δόγματος του NATO. Γιατί άλλο ο αόριστος, μακρινός κίνδυνος από το Ιράν και άλλο ο συγκεκριμένος στο κατώφλι της Ευρώπης.
Μπροστά στις συνταρακτικές αλλαγές η Ελλάδα χρειάζεται νέα διπλωματική στρατηγική. Αλλωστε οι ιστορικές αλλαγές προσφέρουν και ιστορικές ευκαιρίες. Υπό τρεις προϋποθέσεις όμως:
Πρώτη, την… πολιτική σοβαρότητα. Αλίμονο αν επαναληφθούν κωμικοτραγικές ιδέες όπως της κυβέρνησης Σημίτη για ανέγερση τζαμιού στην Παιανία (δηλαδή η πρώτη εικόνα που θα αντίκριζε ένας ξένος μετά το «Ελ. Βενιζέλος») ή της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη για τζαμί κάτω από την Ακρόπολη. Αντίθετα, η λύση του Βοτανικού είναι ορθή υπό την προϋπόθεση ότι το τζαμί θα λειτουργήσει όπως οι επίσημοι λατρευτικοί χώροι όλων των ξένων δογμάτων στη χώρα μας.
Δεύτερη, τη σύσφιξη της συνεργασίας με το Ισραήλ χωρίς φυσικά να κλονιστεί η παραδοσιακή σχέση της Ελλάδας με τον Αραβικό Κόσμο. Μπορεί να ισοδυναμεί με διπλωματική ακροβασία, αλλά αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για την Ελλάδα, καθώς όλοι θα αναζητούν έναν σοβαρό και αξιόπιστο μεσολαβητή. Τα όποιας μορφής νέα καθεστώτα της περιοχής θα είναι μεν εσωστρεφή, αλλά θα διψούν και για διαύλους επικοινωνίας με τη Δύση.
Τρίτη, την επείγουσα «εξαργύρωση» αυτού του, πολύτιμου για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ελληνικού ρόλου. Η στήριξη έναντι της Τουρκίας, η ρεαλιστική επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, η «μονιμοποίηση» της Frontex στα ανατολικά μας σύνορα και οι ευνοϊκοί όροι σε εξοπλιστικά προγράμματα είναι μερικά μόνο από τα ανταλλάγματα που μπορεί να απαιτήσει μια Ελλάδα-γέφυρα με τη Μέση Ανατολή.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μια αυριανή κυβέρνηση ίσως και να αντιστρέψει τον «νόμο του Μέρφι» για την Ελλάδα!
Ο Αλέξανδρος Τάρκας είναι εκδότης του Περιοδικού “Άμυνα & Διπλωματία” και Σύμβουλος ξένων εταιριών μελέτης επιχειρηματικού ρίσκου στη ΝΑ Ευρώπη.
Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Δημοσίευση σχολίου