Γιώργος Σκαφιδάς
Με την εισβολή της στην Ουκρανία πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν πυροδότησε μια σειρά από (κοσμοϊστορικές) μετατοπίσεις. Ο μεγαλύτερος πόλεμος που έχει γνωρίσει η Γηραιά Ήπειρος μετά τον Β’ Παγκόσμιο, η πρώτη (μερική έστω) ρωσική επιστράτευση έπειτα από δεκαετίες, η πρώτη χερσαία εισβολή σε ρωσικά εδάφη επίσης έπειτα από δεκαετίες (βλ. Κουρσκ), τα ρωσικά πλοία που βυθίστηκαν στη Μαύρη Θάλασσα, η ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, η εκ των έσω ανταρσία της Wagner και ο θάνατος του άλλοτε στενού συνεργάτη του Πούτιν, Γεβγκένι Πριγκοζίν, το γερμανορωσικό decoupling και τα πλήγματα στον Nord Stream… είναι όλα γεγονότα που δεν θα είχαν λάβει χώρα εάν δεν είχε προηγηθεί η εισβολή του 2022.
«Η εισβολή στην Ουκρανία συνοδεύτηκε από απώλειες και αδιαμφισβήτητα κόστη, στρατιωτικά και οικονομικά, για τη ρωσική πλευρά […] όμως στην πορεία, δίπλα στην (σ.σ. ουκρανική/δυτική) ικανοποίηση για τα ρωσικά κόστη του πολέμου που αυξήθηκαν, προστέθηκε παράλληλα και η εντεινόμενη ανησυχία για τη διαφαινόμενη ρωσική ανάκαμψη που αρχίζει να δείχνει τα δόντια της», γράφαμε στο Α&Δ προ μηνών, στο πλαίσιο άρθρου υπό τον τίτλο «Η Ρωσία ανακάμπτει, αλλά για πόσο;».
Εν έτει 2024 πια, και ενώ προσεγγίζουμε το 2025, εάν κοιτάξει κανείς τη μεγάλη εικόνα μέσω της ειδησεογραφίας, θα δει ωστόσο κι άλλες προκλήσεις για τη ρωσική πλευρά, πέρα από εκείνη του συνεχιζόμενου πολέμου.
Τζιχαντιστές στις φυλακές
Την Παρασκευή, 23 Αυγούστου, τέσσερις κρατούμενοι που παρουσιάστηκαν ως μέλη του καλουμένου Ισλαμικού Κράτους (ISIS), προερχόμενοι όλοι τους από περιοχές της Κεντρικής Ασίας, πήραν ομήρους φύλακες και άλλους κρατουμένους σε φυλακή κοντά στο Βόλγκογκραντ. Περίπου δύο μήνες νωρίτερα, είχε συμβεί κάτι ανάλογο, με πρωταγωνιστές έξι τζιχαντιστές κρατουμένους, και σε κέντρο κράτησης στο Ροστόφ. Και στις δύο περιπτώσεις, η τάξη αποκαταστάθηκε μέσα σε ένα λουτρό αίματος, με την επέμβαση πάνοπλων ρωσικών δυνάμεων. «Τι συμβαίνει στις ρωσικές φυλακές;», διερωτάται ο Νίκο Βορόμπιοφ μέσα από τις σελίδες του βρετανικού Spectator, σε άρθρο του με τον τίτλο «Η άνοδος του ISIS στις φυλακές της Ρωσίας».
Ισλαμιστική τρομοκρατία
Τζιχαντιστές από την κεντρική Ασία (το Τατζικιστάν εν προκειμένω) ήταν, όμως, κι εκείνοι που αιματοκύλησαν τον συναυλιακό χώρο Crocus City Hall κοντά στη Μόσχα τον περασμένο Μάρτιο στο όνομα του καλούμενου «Ισλαμικού Κράτους του Χορασάν» (ISIS-K), πραγματοποιώντας «το φονικότερο τρομοκρατικό χτύπημα που έχει ζήσει η Ρωσία στο έδαφός της μετά το 2004 και τη Σφαγή του Μπεσλάν». «Εάν ανατρέξει κανείς στις τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν σημειωθεί κατά ρωσικών στόχων, εντός και εκτός των ρωσικών συνόρων, τις περασμένες δεκαετίες […] θα δει ότι εκείνες προήλθαν […] από φανατικούς ισλαμιστές προερχόμενους από περιοχές κυρίως της Κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου», γράφαμε στο Α&Δ τον περασμένο Μάρτιο, σε άρθρο υπό τον τίτλο «Τρομοκρατική επίθεση στη Μόσχα: Οι ισλαμιστές, τα προσχήματα και το “βολικό” blame-game».
Αποσχιστικές τάσεις
Πέρα από τζιχαντιστές, η Μόσχα έχει κληθεί ωστόσο να αντιμετωπίσει και αυτονομιστές (ισλαμιστές και όχι μόνο) τις περασμένες δεκαετίες, κυρίως στα πεδία του Καυκάσου και της Τσετσενίας. Σε ποια φάση βρίσκονται, άραγε, αυτές οι τάσεις σήμερα, έπειτα από δυόμισι χρόνια πολέμου στην Ουκρανία; «Η επίθεση της Ουκρανίας (σ.σ. στο Κουρσκ) ενισχύει τους αυτονομιστές», γράφει ο δημοσιογράφος Τζάστιν Λινγκ στο περιοδικό Foreign Policy, αναφερόμενος σε περιπτώσεις όπως είναι εκείνες: του Αχμεντ Ζακάγιεφ και της μη-αναγνωρισμένης Τσετσενικής Δημοκρατίας της Ιτσκερίας, του Ολεγκ Μαγκαλέτσκι και του επονομαζόμενου «Free Nations of Post-Russia Forum», της ομάδας «Free Ingria», των Ουντμούρτ κ.ά.
Τα οικονομικά του πολέμου
Όταν τον περασμένο Μάιο ο Βλάντιμιρ Πούτιν προχώρησε σε ανασχηματισμό, στέλνοντας έναν οικονομολόγο, τον Αντρέι Μπελοούσοφ, στην ηγεσία του ρωσικού υπουργείο Άμυνας στη θέση του Σοϊγκού, γράψαμε στο Α&Δ για τους Ρώσους τεχνοκράτες «που κατάφεραν να κρατήσουν τη ρωσική οικονομία και μαζί της τη ρωσική πολεμική μηχανή ζωντανές, σε πείσμα των δυτικών κυρώσεων». «Δίνοντας στον Μπελούσοφ το υπουργείο Άμυνας, ο Πούτιν λέει στον κόσμο ότι είναι έτοιμος για έναν μακρύ σε διάρκεια και δαπανηρό πόλεμο… οικονομικής φθοράς… ο οποίος δεν πρέπει όμως να χρεοκοπήσει τη Ρωσία (σ.σ. επιφέροντας δυσβάσταχτα βάρη όπως ήταν εκείνα που είχε κληθεί να διαχειριστεί η ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 1980 λόγω Αφγανιστάν)… Η δουλειά του Μπελούσοφ θα είναι να βάλει σε τάξη το 7% του ρωσικού ΑΕΠ που ξοδεύει η κυβέρνηση στον πόλεμο», σημειώναμε τότε σε άρθρο με τίτλο «Ρωσία: Η άνοδος των στρατιωτικοποιημένων τεχνοκρατών – “Ανασχηματισμοί” σε Μόσχα και Ουκρανικό», επικαλούμενοι σχετική ανάλυση του Αλεξάντερ Κολιάντρ. Τρεις μήνες μετά, ειδικά σε αυτό το μέτωπο οι προκλήσεις παραμένουν…
Το «δίπορτο» Ινδίας και Κίνας
Η πρώτη έπειτα από δεκαετίες επίσκεψη Ινδού ηγέτη στο Κίεβο είναι πια γεγονός. Πραγματοποίηθηκε από τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι στις 23 Αυγούστου. Όχι, το Νέο Δελχί (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, συμμετέχει και στο τετραμερές σχήμα στρατηγικού Διαλόγου QUAD για την Ασφάλεια μαζί με ΗΠΑ, Ιαπωνία και Αυστραλία) δεν αποφάσισε ξαφνικά να «αδειάσει» τη Μόσχα για χάρη του Κιέβου, αλλά είναι σαφές πια ότι προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των δύο, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να αρέσει στη ρωσική ηγεσία καθώς ενισχύει (σε έναν βαθμό έστω) τη διαπραγματευτική θέση και το εκτόπισμα της πλευράς Ζελένσκι. Αλλά και στο μέτωπο Κίνας-Ρωσίας, «η σινορωσική συνεργασία καλείται πια να ξεπεράσει σκοπέλους και αρρυθμίες» όπως γράφαμε στο Α&Δ τον περασμένο Ιούλιο, με το βλέμμα τότε στραμμένο στον αγωγό φυσικού αερίου Power of Siberia 2, που δεν προχωράει όπως θα ήθελε η ρωσική πλευρά, και στις περιοχές της Κεντρικής Ασίας και κυρίως του Ουζμπεκιστάν που εξελίσσονται σε πεδία όχι σινορωσικών συγκλίσεων αλλά σινορωσικού ανταγωνισμού…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου