ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΝΤΖΕΣ
Αντιστράτηγος ε.α
Την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε μία πολύ σημαντική συνάντηση στο Παρίσι με τη συμμετοχή 20 ηγετών ευρωπαϊκών χωρών, όπως της Γερμανίας, της Πολωνίας και της Ελλάδος, στην οποία συζητήθηκε το μέλλον της Ευρώπης. Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο στην υπόθεση της Ουκρανίας, απευθυνόμενος στον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν έστειλε μήνυμα ευρωπαϊκής αποφασιστικότητας για την Ουκρανία και προσπάθησε να αντικρούσει την άποψη ότι η Μόσχα θα κερδίσει τον πόλεμο.
Ο Μακρόν όμως έκανε και μία μάλλον αυθαίρετη και επικίνδυνη εκτίμηση στους δημοσιογράφους. Είπε ότι «είμαστε πεπεισμένοι ότι η ήττα της Ρωσίας είναι απαραίτητη για την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην Ευρώπη», μία εκτίμηση που δεν εδράζεται σε καμία λογική. Ως εκ τούτου, συνέχισε, όλοι θα πρέπει να συνεισφέρουν, τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά στην Ουκρανία, χωρίς να αποκλείεται και η αποστολή στρατευμάτων ευρωπαϊκών χωρών.
Μετά τη συμπλήρωση δύο χρόνων από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία μία γρήγορη αποτίμηση δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη τα παρακάτω στοιχεία.
1ον Η Ουκρανία βρίσκεται σε δυσχερή θέση χωρίς επαρκή πυρομαχικά, εξοπλισμό και το κυριότερο χωρίς έμψυχο υλικό, ενώ μετρά εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
2ον Η Ρωσία παρά τις εκτεταμένες κυρώσεις που της επιβλήθηκαν και παρά τις στρατιωτικές απώλειες που είχε (κυρίως στο Πολεμικό Ναυτικό) είχε σημαντικές επιτυχίες στο έδαφος, μπόρεσε να αντέξει οικονομικά και μάλιστα αναπροσαρμόζοντας την στρατηγική της πέτυχε το 2023 να έχει αύξηση στο Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν της κατά 3,6%, όταν την ίδια χρονιά η Γερμανία είχε μείωση κατά 0,3%, ως συνέχεια της μείωσης κατά 4,1% το 2022.
3ον Τις δηλώσεις του Αμερικάνου Ντόναλτ Τραμπ, ότι εφόσον επανέλθει στον Λευκό Οίκο θα αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από την Ευρώπη και θα τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η σύρραξη στην Ουκρανία αποτελεί αναμφίβολα αποτέλεσμα γεωπολιτικών ανταγωνισμών, με πρωτοστάτη τις ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ως στρατηγικό στόχο την απόσχιση της Ουκρανίας από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Μία παραπομπή στο γνωστό βιβλίο «η σύγκρουση των πολιτισμών» του Huntington (εκδόθηκε το 1993) εξηγεί τα παραπάνω και δείχνει ότι τα σύνορα που έπρεπε να έχει η Ουκρανία είναι λίγο πολύ όπως έχουν διαμορφωθεί έως τώρα.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ακολούθησαν και υποστήριξαν την αμερικάνικη πολιτική στην Ουκρανία πριν το 2014, παρά τις διαφωνίες τους, που άλλωστε δεν είχαν καμία σημασία για τους τότε πρωταγωνιστές (Nuland). Στην πράξη ενεπλάκησαν για τα δικά τους συμφέροντα και λόγους, αλλά οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν τους δικαιώνουν. Οπότε κάτι έπρεπε να γίνει. Και εκεί εμφανίσθηκε ο πρόεδρος της Γαλλίας με την νέα του πρωτοβουλία η οποία έχει πολιτικό σκεπτικό και στόχευση.
Το οξύμωρο είναι όμως ότι, όπως δήλωσε Αξιωματούχος του Λευκού Οίκου στο Reuters, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σχεδιάζουν να στείλουν στρατεύματα για να πολεμήσουν στην Ουκρανία, αλλά ούτε και στρατεύματα του ΝΑΤΟ.
Συνεπώς η απόφαση να σταλούν χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία για πρώτη φορά, θα δημιουργήσει μία πολύ διαφορετική πραγματικότητα. Οι Ευρωπαίοι θα πολεμήσουν χωρίς μία ολοκληρωμένη αμυντική σύμπραξη των ΗΠΑ και χωρίς να είναι έτοιμοι και εξοπλισμένοι για να διεξάγουν έναν τέτοιο πόλεμο με τη Ρωσία. Έτσι ενώ οι ΗΠΑ «προκάλεσαν» τον πόλεμο, οι Ευρωπαίοι θα κληθούν να τον τελειώσουν.
Ο Μακρόν στην παραπάνω συνάντηση δήλωσε ότι υπήρξε μια «ευρεία συναίνεση για να κάνουμε περισσότερα και πιο γρήγορα». Για τον λόγο αυτό θα συσταθεί ένας νέος συνασπισμός για να προμηθεύσει την Ουκρανία με πύραυλους και βόμβες μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς, θα ενισχυθεί η κοινή παραγωγή όπλων με την Ουκρανία, αλλά και η ενίσχυση της δικής της στρατιωτικής βιομηχανίας. Για το Κίεβο το πιο σημαντικό θέμα είναι η προμήθεια πυρομαχικών, αλλά ο στόχος που είχε τεθεί να σταλούν μέχρι τον Μάρτιο του 2024 ένα εκατομμύριο βλήματα πυροβολικού δεν θα υλοποιηθεί. Ως εκ τούτου αναλήφθηκε μία πρωτοβουλία από 15 χώρες (δεν κατονομάσθηκαν) για να διαθέσουν εκατοντάδες χιλιάδες βλήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ο χρόνος φυσικά δουλεύει προς όφελος των Ρώσων, αφού μία νέα επιθετική ενέργεια δεν θα συναντούσε σημαντική αντίσταση και θα δυσχέραινε περισσότερο την κατάσταση στο έδαφος για τους Ουκρανούς.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνεκτιμηθεί και η σημαντική παράμετρος των Ευρωεκλογών, που από τις μέχρι τώρα εκτιμήσεις θα φέρει σημαντικές ανακατατάξεις. Η αμφισβήτηση παραδοσιακών σχηματισμών και η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων, θα επιφέρει αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς εντός του Ευρωκοινοβουλίου και ενδεχομένως να οδηγηθούμε σε μία νέα μορφή Ένωσης, στην οποία θα δίνεται περισσότερη σημασία στο Κράτος και όχι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αυτό για κάποιους αναλυτές θα αποτελέσει την μεγαλύτερη «ήττα» της Ευρώπης.
Συνεπώς βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που τεχνητά έχει γίνει δυστοπική μόνο και μόνο για να δώσει μία πολιτική διέξοδο σε πολιτικές που έχουν αποτύχει να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα των κοινωνιών. Πολιτικές που με την προώθηση του δικαιωματισμού, της λαθρομετανάστευσης, του αυστηρού δημοσιονομικού ελέγχου, της απορρύθμισης των οικονομιών, κλπ έχουν δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Και αυτό φαίνεται καθαρά από τις οργισμένες αντιδράσεις των αγροτών σε όλη την Ευρώπη. Έτσι η δήθεν απειλή της Ρωσίας, γίνεται η αφορμή για την εκπόνηση με συνοπτικές διαδικασίες νέων σχεδίων για υπερεθνική δράση και εδραίωσης μίας πολιτικής Ένωσης με κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα. Το σχέδιο αυτό θα δώσει μία νέα υπόσταση στις ελίτ της Ευρώπης και θα διαφημισθεί δεόντως προκειμένου να γίνει αποδεκτό ότι «η Ευρώπη κάνει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τους ευρωπαίους πολίτες με σκοπό την προστασία τους σ’ έναν κόσμο πολλαπλών προκλήσεων». Οπότε όσοι είναι φιλοευρωπαίοι πρέπει να το αποδεχτούν.
Υποστηρίζεται μάλιστα ότι η απειλή για την Ευρώπη είναι το «εθνολαϊκιστικό αφήγημα της Ακροδεξιάς, με τις φιλορωσικές του εκδοχές». Σε αυτό το νέο σχέδιο, διαμορφωτές της εξωτερικής μας πολιτικής, όπως ο καθηγητής Π.Κ. Ιωακειμίδης (σύμβουλος ΥΠΕΞ και μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ) μας καλούν να συμμετάσχουμε και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, καθόσον ενδεχόμενη αποσύνθεση του ευρωπαϊκού συστήματος θα πλήξει πρώτα απ’ όλα τη χώρα μας. Εάν αυτό δεν είναι κινδυνολογία τότε τι είναι;
Για όλα τα παραπάνω σημαντικά θέματα που αφορούν το μέλλον της Ευρώπης δεν υπάρχει υπεύθυνη ενημέρωση του Ελληνικού Λαού από την Κυβέρνηση και οι όποιες πληροφορίες δίνονται αποσπασματικά από τα γνωστά κέντρα για να μετρούνται τα αντανακλαστικά μας.
Ο Huntington στο παραπάνω αναφερθέν βιβλίο είχε δώσει έναν καινοφανή ορισμό της ταυτότητάς των λαών, που μάλλον φαίνεται να υιοθετείται από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Είχε πει ότι «ξέρουμε ποιοι είμαστε μόνο όταν ξέρουμε ποιοι δεν είμαστε και συχνά μόνο όταν ξέρουμε με ποιον είμαστε εναντίον».
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου