Η επέμβαση του Ρετζέπ Ερντογάν στη βόρεια Αφρική είναι κάτι περισσότερο από ριψοκίνδυνη
Steve Brown* – Strategika 51Διαπιστώνοντας το κενό εξουσίας στην Ουάσινγκτον, την Ευρώπη και το Τελ Αβίβ καθώς και την αδυναμία των βορειοαφρικανικών καθεστώτων και ενθαρρυμένος από την ιδιότυπη του ύβρη ο Ερντογάν ειχε υποσχεθεί επέμβαση στην Λιβύη για πρώτη φορά στο άρθρο “Μπορεί ο Ρετσέπ ο Μεγαλοπρεπής να κατακτήσει την Λιβύη ; δημοσιευμένο στις 17 Δεκεμβρίου.
Ο Δεύτερος Λιβυκός Πόλεμος είναι ένας πόλεμος μεταξύ της αναγνωρισμένης από τα Ηνωμένα Έθνη κυβέρνησης της Εθνικής Συμφωνίας (Τριπολη, GNA στα Δύτικα και του Λιβυκού Στρατού ή LNA στα ανατολικά (Tobruk – Cyrenaica) του Khalifa Belqasim Haftar, ενω και οι δύο πλευρές υποστηρίζονται σε μεγάλο βαθμό από την παραγωγή πετρελαίου της Λιβύης για την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Πέραν των δύο μεγάλων φατριών, της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA) εναντίον του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA) υπάρχει και η σημαντική στήριξη του λαού προς τον τον Σαίφ αλ-Ισλάμ, γιο του Λίβυου ηγέτη Κανταφι, ο οποίος δολοφονήθηκε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Σαίφ αλ Ισλάμ έχει ισχυρή στήριξη στο Bani Walid και απο τον λαό της Λιβύης, ωστόσο ο Σαίφ κρύβεται από τη στιγμή που ο LNA έχει απειλήσει να τον δολοφονήσει όταν επανεμφανιστεί, ενώ το GNA εξακολουθεί να συζητά με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για το ένταλμα σύλληψης του Καντάφι για τα λεγόμενα εγκλήματα πολέμου, το οποίο χρονολογείται από την καταστροφή της χώρας από τις ΗΠΑ το 2011. Έτσι, ο Σαίφ και οι υποστηρικτές του δεν μπορούν να αναλάβουν απτό ρόλο για τον τερματισμό της λιβυκής σύγκρουσης. Η σύγκρουση μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελείται από τρία μέρη, την Τριπολη, την Κυρηναϊκή και τη Φεζάν που αγωνίζονται για την εξουσία, με τη διαίρεση της Φεζάν από τις μεγάλες φατρίες GNA και LNA από τότε που ο Σαίφ αλ Ισλάμ Καντάφι αποφάσισε να κρυφτεί.
Από τις δύο μεγάλες φατρίες — GNA και LNA — το GNA υποστηρίζεται από την Τουρκία και το Κατάρ. Το LNA υποστηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, τη Γαλλία, το Βέλγιο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι “Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία έχουν κρατήσει μια ουδέτερη στάση σχετικά με τη λιβυκή καταστροφή για την ώρα, αν και η ρωσική ηγεσία έχει εκφράσει κάποια υποστήριξη για τον Σαίφ αλ Ισλάμ στο παρασκήνιο, σε περίπτωση που θα ήταν κάποτε ελεύθερος να πολιτευθεί.
Ο στρατάρχης Χαφτάρ της Λιβύης (Αρ.) με τον Al-Sisi της Αιγύπτου (Δεξ.) Παραδοσιακά θεωρούμενος ως πόλεμος δια αντιπροσώπων ή εμφύλιος πόλεμος από το 2011, ο πόλεμος στη Λιβύη αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερα από αυτό. Μετά τη Συρία, ο πόλεμος της Λιβύης αποτελεί μια εικόνα συνεχούς εναλλαγής των περιφερειακών συμμαχιών, που εξακολουθούν να εκτυλίσσονται, καθώς ένας συγκεκριμένος σύμμαχος μπορεί ή δεν μπορεί να είναι συμβατός με τον άλλο, βάσει του ιστορικού του στο παρελθόν .
Αλλά με την υποστήριξη των ισχυρών συμμάχων του, ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης κυριαρχεί σε αυτόν τον πόλεμο. Η επίθεση του Haftar τον Απρίλιο του 2019 εναντίον της Τριπολης στην αρχή καθυστέρησε , αλλά αναβίωσε με εισροή όπλων από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η επιτυχία του Χαφτάρ στη διατήρηση της πίεσης πάνω στον GNA και την Τρίπολη ήταν ενοχλητική για την Τουρκία, καθώς η Τουρκία λαμβάνει φθηνό πετρέλαιο από τη Μισράτα, το οποίο χρειάζεται απεγνωσμένα από τη στιγμή που οι ΗΠΑ απαγόρευσαν τις εισαγωγές πετρελαίου της Τουρκίας από το Ιράν.
Η Τουρκία, η οποία προφανώς αισθάνεται νέες πιέσεις για την πρόσβασή της στους ενεργειακούς πόρους, ανακοίνωσε πρόσφατα ένα στρατηγικό διάδρομο ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο προς μεγάλη απογοήτευση όλων. Η ανακοίνωση του Ερντογάν έγινε λίγο μετά την (αυτό που πιστεύει η Τουρκία) επιτυχία στη βορειοανατολική Συρία εναντίον των Κουρδικών δυνάμεων , αν και η Τουρκία ενδέχεται να αντιμετωπίσει κυρώσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις ενέργειές της στην περιοχή και την αγορά πυραύλων S-400, σε περίπτωση που υπογραφεί το νομοσχέδιο για τις κυρώσεις των ΗΠΑ.
Ανεξάρτητα από αυτό, ο Ερντογάν έχει ενθαρρυνθεί από την απόκτηση λαϊκής εγχώριας στήριξης μέσω της μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητης εναντίωσης του προς την παγκόσμια τάξη. Για το GNA, η κίνηση της Τουρκίας να ενισχύσει τη θέση της στη Λιβύη με επέμβαση στην περιοχή αποτελεί ευπρόσδεκτη εξέλιξη στον αγώνα της εναντίον του πάνοπλου Haftar του LNA.
Για τους γείτονες της Λιβύης, η εισβολή της Τουρκίας είναι ιδιαίτερα οδυνηρή, ιδίως για την Τυνησία και την Αλγερία. Σπάνια αναφέρεται στη Δύση,αλλα στην Τυνησία τώρα ηγείται ο νεοεκλεγείς Qays Sayed ένας λόγιος και διανοούμενος γενικά άγνωστος, αλλά οικουμενικά αντιπαθής από τους περισσότερους δυτικούς αναλυτές. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξη του Sayed όταν ο Ρετζέπ ο Μεγαλοπρεπής έφτασε στο κατώφλι του για να ζητήσει στρατιωτική συμμαχία με την Τύνιδα. Αυτό συνέβη επειδή ο Λίβυος υπουργός Εσωτερικών Fathi Bashagha έκανε λόγο για συμμαχία προτού καν επισκεφθεί ο Ερντογάν τον Sayed… και προτού η Αλγερία προβάλει τις δικές της αντιρρήσεις. Η πρόταση για την τουρκική συμμαχία απορρίφθηκε αμέσως και με επίταση από την Αλγερία, η οποία έχει μεγάλη επιρροή στην Τυνησία.
Libya GNA Foreign Minister Fahi Bachagha (R) with a US diplomatic Representative
Η κατάσταση της Αλγερίας με την τουρκική εισβολή στη Λιβύη είναι τόσο πιεστική όσο και της Τυνησίας. Η Αλγερία κυβερνάται από το στρατό από τότε που ανέλαβαν την εξουσία οι αδελφοί Bouteflika, και τα μάλλον απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα του Δεκεμβρίου ανέδειξαν έναν νέο φροντ μαν του στρατού, του Abdelmadjid Tebboune, που διασφαλίζει τη συνεχή αδιαφανή διακυβέρνηση στη χώρα.
Η επανάσταση εναντίον της γαλλικής αποικιοκρατίας το 1954 έθεσε την Αλγερία στην πρώτη γραμμή της προοδευτικής μεταρρύθμισης και της απόρριψης της αυτοκρατορικής δύναμης, ειδικά κατά τη δεκαετία του 1970. Η επερχόμενη άνοδος των ισλαμιστικών ομάδων στην Αλγερία οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο και καταστροφή .Μέχρι το 1992, οι Ισλαμιστές ριζοσπάστες κέρδισαν μεν κοινοβουλευτική εξουσία άλλα εκδιώχθηκαν στην συνέχεια , μια ενέργεια που θυμίζει την εκδίωξη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του Μόρσι στην Αίγυπτο. Η διαφορά είναι ότι ο Αλγερινός εμφύλιος πόλεμος του 1992 μαινόταν για πολύ περισσότερο και αφαίρεσε πολύ περισσότερες ζωές από το πραξικόπημα του Ελ Σίσι στην Αίγυπτο, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τις ΗΠΑ.
Οι περισσότεροι τρομοκράτες του Groupe Islamique Armé (GIA) στην Αλγερία τελικά αφοπλίστηκαν, σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξαναγκάστηκαν σε εξορία στην απομακρυσμένη περιοχή Σαχέλ. Ένα παράδειγμα είναι ότι ο Abu Walid Sahrawi παραμένει ελεύθερος στο Σαχέλ επικυριγμενος με 5 εκατομμύρια δολάρια, και ένας άλλος είναι ο “μονόφθαλμος” Mokhtar Belmokhtar (γνωστός για τη ζωή του ως λαθρέμπορος), του οποίου η εξέγερση στο Μαγκρέμπ υποστηρίχθηκε από ξένες δυνάμεις. Έτσι, η Αλγερία βασίστηκε στο στρατό της για να αποτρέψει την επανεμφάνιση αυτού του μαχητικού ισλαμισμού εκεί, ο οποίος σκότωσε χιλιάδες αθώους στην προσπάθεια της GIA να αποκτήσει την εξουσία.
Ως αναδυόμενη πετρελαϊκή δύναμη, η Αλγερία ακολουθεί μια νεοφιλελεύθερη εξωτερική πολιτική από το 2000, αλλά ο αλγερινός στρατός ήταν πάντα δύσπιστος απεναντι στην Τουρκία και το ΝΑΤΟ, καθώς η Τουρκία αντιτάχθηκε στην επανάσταση της Αλγερίας εναντίον της Γαλλίας… και ένα από τα βασικά μέλη του ΝΑΤΟ είναι φυσικά η Γαλλία. Οι εξαγωγές ενεργειακών πόρων της Αλγερίας προς την Τουρκία μειώνονται συνεχώς από το 2014, όταν η Τουρκία αύξησε τις εισαγωγές πετρελαίου από αντάρτες της Μισράτα στη Λιβύη. Η πεποίθηση στην Αλγερία είναι ότι η ανταρσία του Μαγκρέμπ, υπό την αιγίδα της Τουρκίας, ήταν μια προσπάθεια να αποκτηθεί πρόσβαση σε συμφωνίες στα αποθέματα πετρελαίου της Λιβύης και της Αλγερίας, καθιστώντας έτσι την Τουρκία εχθρό της Αλγερίας, ακόμη και αν τα λαϊκά δημοσιεύματα λένε το αντίθετο.
Και ως αναδυόμενη πετρελαϊκή δύναμη, η Αλγερία έχει στρατηγικούς και τακτικούς πόρους για να επιδιώξει την δική της ατζέντα στη Βόρεια Αφρική, κρυφά απ την Δύση. Δεδομένου ότι η στρατιωτική εξουσία της είναι αδιαφανής, μόνο πηγές μυστικών υπηρεσιών μπορούν να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με την επιρροή της Αλγερίας και μία πηγή αναφέρει ότι η Αλγερία υπήρξε κατά κάποιο τρόπο αποτελεσματική στην περιστολή της τουρκικής επιρροής στην Τριπολη μέχρι στιγμής, και έχει σταματήσει ακόμη και τις πολιτικά υποκινούμενες δολοφονίες εκεί.
Αλγερινά SU 30 MKA της Αλγερινής Πολεμικής Αεροπορίας σε υπερπτύση στα τυνησιακά σύνορα Τώρα, ο τελευταίος κομπασμός του Ερντογάν για επέμβαση στη Λιβυη με την άδεια του GNA αποτελεί άμεση προσβολή για την Αλγερία, με την Τύνιδα να βρίσκεται στη μέση. Για μια ακόμη φορά , ο Ερντογάν πρέπει να βλέπει την εξασθένιση της επιρροής του στη Δύση και στη Βόρεια Αφρική, αλλά η μιλιταριστική κίνηση του στην Τριπολη εξακολουθεί να αποτελεί μεγαλύτερο ρίσκο. Αλλά πριν εξετάσουμε τα ζητήματα του Ερντογάν, ας σκεφτούμε ότι η Τουρκία έχει παίξει το χαρτί της τρομοκρατίας Partiya Karkeren Kurdistane (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα ή PKK) εδώ και πολλά χρόνια.
Για να μην υποτιμηθεί η φύση της απειλής του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ΡΚΚ έχει εμπλακεί σε τρομοκρατικές ενέργειες στην Τουρκία εδώ και δεκαετίες. Το γεγονός ότι η απειλή του ΡΚΚ μπορεί να είναι υπερβολική είναι σίγουρα βολικό, όταν μάλιστα η τουρκική κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι οι ευρείες ενέργειές της εναντιον του εκτός Τουρκίας έχουν οδηγήσει στη μείωση της βίας του ΡΚΚ στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Η Τουρκία έχει σίγουρα εκμεταλλευτεί την απειλή του ΡΚΚ για να αναλάβει επιθετική δράση όχι μόνο στη Συρία, αλλά και στο Ιράκ. Η Τουρκία μπορεί να έχει δεσμευθεί να υποστηρίξει τρομοκρατικές ομάδες για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Η Τουρκία έχει επίσης στηρίξει τον Εθνικό Στρατό της Συρίας, ο οποίος αποτελείται κυρίως από Τούρκους τρομοκράτες. Το γενικό ερώτημα που προκύπτει είναι εάν τα προηγούμενα βασίζονται σε μια εθνική πολιτική, ή εάν ο Ερντογάν απλά δοκιμάζει τα όρια του .
Σχετικά με τον Ερντογάν, το Maghreb Orient Courier περιέγραψε την κατεύθυνση της ηγεσίας της Τουρκίας αμέσως μετά τις εκλογές του 2018: “Αυτό το αυθαίρετο, βαρύ σύστημα εκχωρεί κάθε εξουσία λήψης αποφάσεων σε μια στενή ομάδα στο προεδρικό μέγαρο, υποβιβάζει το Κοινοβούλιο σε ρολο συμβολαιογράφου και το δικαστικό σώμα ως υπάκουο υπηρέτη του προέδρου. Τα προνόμια του συστήματος καταστρατηγούν , τη διαβούλευση, τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. “
Και, “Με τις πρόσφατες εκλογές, το τουρκικό πολιτικό σύστημα ολοκλήρωσε το μετασχηματισμό του σε ένα εκτελεστικό προεδρικό σύστημα χωρίς ελέγχους και ισορροπίες. Το καθεστώς και ο ηγέτης του θεωρούν το νέο σύστημα ως την ευκαιρία τους να ξεφύγουν για πάντα από τον πέλεκυ της δικαιοσύνης”.
Υπό αυτό το πρίσμα, σκεφτείτε ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει μαζικά μεταναστευτικά ζητήματα που βασίζονται στο γεγονός οτι το αμερικανικό καθεστώς δημιουργεί πολέμους στα σύνορά της εδώ και πολλά χρόνια. Τέσσερα εκατομμύρια μετανάστες, που διαφορετικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρόσφυγες πολέμου, δεν είναι πράγμα αστείο για την Τουρκία ή για οποιοδήποτε άλλον . Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε το ζήτημα αυτό για να παίξει έξυπνα το χαρτί των μεταναστών με την Ευρώπη, απειλώντας να απελευθερώσει ένα ακόμα κύμα προσφύγων, και οι απειλές του είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα με το να να περιορίσουν τις ευρωπαϊκές οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας.
Ωστόσο, και το πιο σημαντικό, η στρατιωτική περιπέτεια του Ερντογάν στη Λιβύη ξεπερνά κατά πολύ τη δήθεν αμυντική στάση της Τουρκίας εναντίον του ΡΚΚ της Συρίας και του Ιράκ. Η Τουρκία εμπλέκεται τώρα σε αυτοκρατορικά όνειρα και επεκτατικές βλέψεις για να προστατεύσει την πρόσβασή της σε ενεργειακούς πόρους στη Λιβύη, όπου δεν υπάρχει καν το ΡΚΚ. Η προτεινόμενη ανατολική μεσογειακή οικονομική ζώνη της Τουρκίας και η πραγματική παρουσία τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή στη Λιβύη έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Ο Ερντογάν υποστηρίζει ότι είναι ο νέος γεωπολιτικός παίκτης στην περιοχή , άλλα έχει περισσότερο από έναν αγώνα να κερδίσει και περισσότερο από ένα στόχο να πετύχει.
Μια μεγάλη ειρωνεία, μόνο ο Γάλλος Macron έχει αντισταθεί μέχρι στιγμής στον Ερντογάν, έστω και αναποτελεσματικά. Η κλήτευση του πρεσβευτή της Τουρκίας για επίπληξη στο Παρίσι ανακοινώθηκε μόλις μια ημέρα μετά την ανακοίνωση του Τούρκου υπουργού Εσωτερικών ότι έντεκα τρομοκράτες του ISIS θα επαναπατριστούν στη Γαλλία. Αλλά δεν ανήκει όλη η πρωτοβουλία στην Τουρκία ακόμα και όταν η Τουρκία προσπαθεί να σφίξει τη μέγγενη στη Συρία.
Όπως γράφει ο συγγραφέας, το Τουρκικό Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση και ο Συριακός Εθνικός Στρατός μάχονται ενάντια σε ένα συριακό κίνημα γύρω από την Ιντλίμπ εναντίον των δυνάμεων του Συριακού Αραβικού Στρατού SAA, καθυστερώντας τα πρόσφατα κέρδη του στην περιοχή . Το κίνητρο είναι σαφές: Η Τουρκία ελπίζει να διατηρήσει τη θέση της στο Αφρίν και στα βορειοδυτικά, απειλώντας ταυτόχρονα με διευρυμένη παρέμβαση στην Λιβύη. Λαμβάνοντας υπόψη και τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στο Ιράκ, η Τουρκία επιχειρεί να πολεμήσει τρεις ξεχωριστούς πολέμους σε τρία μέτωπα. Οπότε μήπως ο Ερντογάν και ο μικρός του κύκλος ,θεωρούν πραγματικά τους εαυτούς τους ως σύγχρονη ενσάρκωση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς;
Ωστόσο, μια περιπλοκή του θέματος για την Τουρκία στην Αφρική είναι η προσπάθεια της Γαλλίας να αποκαταστήσει την αυτοκρατορική της ισχύ στο Σαχέλ, όπως περιγράφεται στο ¨Ο Μυστικός Πόλεμος στην Αφρική¨|. Αν και το προηγούμενο μπορεί να φαίνεται μακρινό, σκεφτείτε ότι η υπ’ αριθμόν ένα ανησυχία του Macron είναι η προστασία των πόρων ουρανίου της Γαλλίας στο Σαχέλ, και όχι κυρίως η εξάλειψη των εξωμοτών τρομοκρατών. Ως εκ τούτου, η Γαλλία έχει επεκτείνει τη Νιγηριανή βάση της στο Νίγηρα για να φιλοξενήσει τα αμερικανικά RQ-4 ντρονς, τα οποία έχει μετονομάσει και τα οποία πραγματοποιούν αναγνωρίσεις καθώς και τρομοκρατικές επιθέσεις.
Σε περίπτωση που η σχέση της Γαλλίας με την Τουρκία επιδεινωθεί περαιτέρω -ιδίως εφόσον βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές στη Λιβύη, όπου η Τουρκία στηρίζει το GNA και η Γαλλία το LNA- θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθούν οι εχθροπραξίες μεταξύ αυτών των δύο λακέδων του ΝΑΤΟ.
Ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία κατηγορεί συνεχώς τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι παίρνουν το μέρος του ΠΚΚ (αντί της Τουρκίας) για να νικήσουν το ISIS στη Συρία. Ο λόγος για τον οποίο το κάνουν οι “ΗΠΑ είναι καλός, καθώς η Τουρκία έχει το δικό της προσώπου τρόμου με τη μορφή του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση, καθώς και του Συριακού Εθνικού Στρατού, και επειδή η Τουρκία έχει τη δική της ατζέντα στη Συρία, όχι απαραίτητα ευθυγραμμισμένη με την ημερήσια διάταξη των “ΗΠΑ. Η ρήξη Τουρκίας/ΗΠΑ είναι μακρά, η οποία χρονολογείται από την εποχή της Κλίντον ως υπουργού Εξωτερικών, όταν η Χίλαρι Κλίντον ξεκίνησε την κρίση στη Συρία και τη Λιβύη και εβαλε τα ίδια τα θεμέλια για την ίδρυση του Ισλαμικού Κράτους, το οποίο εξακολουθεί να στηρίζει .
Τώρα, εφόσον η Τουρκία ξεπέρασε τα όρια με την επέμβαση στην της Λιβύη και απειλεί να το πράξει και αλλού (ανατολική Μεσόγειος /Ελλάδα και Κύπρος), θα αναγκαστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να δράσουν; Ίσως όχι, εφόσον οι “ΗΠΑ φαίνεται να θεωρούν ότι η Βόρεια Αφρική και η ανατολική μεσόγειος έχουν ελάχιστη σχέση με τα συμφέροντα των “ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, οι “ΗΠΑ μπορούν να μεταβιβάσουν τις διπλωματικές διαμαρτυρίες τους στη Γαλλία (απλώς μια σκέψη). Ο πολύπλοκος παράγοντας είναι φυσικά ο ρόλος της Τουρκίας ως μέλος του ΝΑΤΟ. Μπορούν οι “ΗΠΑ, για παράδειγμα, να απειλήσουν την απέλαση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ υπό το φως της γυμνής επιθετικότητας της στη Λιβύη; Απίθανο. Στρατηγικά, η Ουάσινγκτον χρειάζεται την Τουρκία περισσότερο από ότι χρειάζεται η Τουρκία την Ουάσινγκτον και το κράτος των ΗΠΑ μπορεί απλά να δει τον Ερντογάν ως ένα χρήσιμο φύλλο για να κρατήσει υπό έλεγχο το Μεγάλο Αφεντικό Χαφτάρ. Αυτό μπορεί να εξαρτηθεί και από την Τουρκία, και από το αν ο Ερντογάν θα μετριάσει τη συμπεριφορά του εν όψει της συντονισμένης αντίστασης της Γαλλίας και των ΗΠΑ στη Λιβύη. Με μια περαιτέρω περιπλοκή που είναι ο ρόλος της Αλγερίας.
Ως φαινομενικά πιθανός αντίπαλος της Τουρκίας στη Βόρεια Αφρική, η Αλγερία θα μπορούσε να υποστηρίξει το Χαφτάρ εναντίον του GNA με την προηγμένη και την τακτική εμπειρογνωμοσύνη της Αλγερίας. Ωστόσο, η συμμαχία αυτή είναι απίθανη, καθώς ο Χαφτάρ έχει τη στήριξη της Αιγύπτου και η Αλγερία δεν πρόκειται να ανεχτεί στρατιωτική συμμαχία με την Αίγυπτο αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με μία πηγή.
Τέλος, η παρούσα έκθεση δεν έχει παρά να ρίξει λίγο φως στην εξαιρετικά περίπλοκη πολιτική και μιλιταριστική νοοτροπία του Μαγκρέμπ, το οποίο είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο χωρίς κάποιον προορισμό . Καθώς η Δύση συνεχίζει να φθίνει και η Ανατολή αναζητά ενότητα και κατεύθυνση, επικίνδυνοι και ίσως εκτροχιασμένοι κουφιοκέφαλοι ακόμα στέκονται φοβεροί στην παγκόσμια σκηνή, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν με το πετρέλαιο, το χρυσό, τα διαμάντια, τη γη και τους πόρους τους… ενώ εμείς οι υπόλοιποι υποφέρουμε γι’ αυτό.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου