Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Η Ρωσο-Τουρκική συμφωνία που συνομολογήθηκε στο Σότσι της Ρωσίας στις 17 Σεπτεμβρίου, για την επαρχία Ιτλίπ της Συρίας, πέρασε ασχολίαστη στην Κύπρο πέραν από δημοσιογραφικές αναφορές. Δεν πρέπει.
Στην τρομοκρατούμενη αλλά και ταυτόχρονα τουρκοκρατούμενη αυτή επαρχία στα βορειοδυτικά της Συρίας- που συνορεύει με την Τουρκία- η Άγκυρα προσπαθεί, από το 2012 να δημιουργήσει μια “δεύτερη” τουρκοκρατούμενη “Κύπρο”. Μάλιστα πρόσφατο κείμενο Ισραηλινού αναλυτή, που παρέχει και σχετικές λεπτομέρειες, αναφέρεται στην “κυπροποίηση” της περιοχής. Ό,τι δηλαδή έκανε στην Κύπρο μετά την εισβολή του 1974, η Τουρκία εφαρμόζει και στη Συριακή επαρχία του Ιτλίπ.
(Πέραν του γεγονότος πως από το Ιτλίπ και τη κουρδική περιοχή του Αφρίν- που κατέκτησε πρόσφατα και έδιωξε τους Κούρδους-αποσυναρμονολόγησε και μετέφερε στη Τουρκία πάνω από 1000 Συριακά εργοστάσια!)
Το άμεσα ανησυχητικό στοιχείο είναι πως με τη συμφωνία του Σότσι η Μόσχα προσφέρει ντεφάκτο αναγνώριση στις τουρκικές κατοχικές δραστηριότητες και επιδιώξεις στη Συρία, με τις δυο χώρες να παρουσιάζονται μέσα από τη συμφωνία ως “εγγυητές”, τάχατες, της ειρήνης στην περιοχή. Η σχετική ρήτρα με τους “εγγυητές” παραπέμπει στην κυπριακή περίπτωση του 1960. Και ως απότοκο της συμφωνίας, η Μόσχα δεν επέτρεψε στις Συριακές δυνάμεις να επιτεθούν και να επανακτήσουν την επαρχία από το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) που την κατέχει από το 2012.
Η σχεδιαζόμενη Συριακή επιχείρηση θα είχε ένα διττό στρατηγικό πλεονέκτημα για το καθεστώς Άσαντ. Θα κατάστρεφε το τελευταίο προπύργιο του ΙΚ των σουνιτών-εξτρεμιστών, που το 2015 είχαν φθάσει στα πρόθυρα να ανατρέψουν το κοσμικό καθεστώς του Άσσαντ στη Συρία. Και καταστρέφοντας τους εξτρεμιστές- αποκεφαλιστές του ΙΚ, η Συρία θα αφαιρούσε από την Τουρκία το μεγαλύτερο της εργαλείο για την εφαρμογή των επεκτατικών της σχεδίων στη Συρία, όπως επίσης των νεο-οθωμανικών της επιδιώξεων στη ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένης και της ανατολικής Μεσογείου.
Το εργαλείο αυτό ήταν και παραμένει ένα συνοθύλευμα εξτρεμιστικών σουνιτικών τρομοκρατικών οργανώσεων που το ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν στήριξε ή και δημιούργησε, όπλισε , χρηματοδότησε, προστάτευσε και προώθησε στη Συρία για την ανατροπή του Άσαντ.
(Για την πιο εμπεριστατωμένη μελέτη που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα αναφορικά με το ρόλο της Τουρκίας ως δημιουργού και αρωγού των σουνιτικων τρομοκρατικών οργανώσεων στη Συρία- με πραγματικά εντυπωσιακές λεπτομέρειες- δες “Turkish Strategy In Northern Syria: Military Operations, Turkish-backed Groups And Idlib Issue”.
Είναι γεγονός πως με την ενεργή υποστήριξη του Ιράν, και από το 2015 την καταλυτική στρατιωτική υποστήριξη της Ρωσίας, η ανατροπή του Άσαντ από τους σουννίτες τρομοκράτες απετράπηκε και ο Τουρκικός στρατηγικός στόχος απέτυχε. Όμως μέσα στο χάος του πολέμου η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε κουρδικές κυρίως περιοχές της Συρίας, ενώ αλλού, όπως στην περιοχή του Ιτλίπ, ταυτίστηκε με τους αντικαθεστωτικούς τρομοκράτες παρέχοντάς τους κάθε μορφή αρωγής.
Πηγή: ο χάρτης της Συρίας προέρχεται από τη μελέτη που παραπέμπεται στο κείμενο.
Μέρος της αρωγής αυτής υπήρξε και η δημιουργία τουρκικών δομών στην περιοχή που πρακτικά ενσωμάτωσαν ντεφάκτο την επαρχία στις διοικητικές δομές του τουρκικού κράτους. (Το ίδιο έπραξε και στην επαρχία Αφρίν). Ακριβώς όπως συνέβη και στις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Κύπρου μετά το 1974.
Όσο καιρό “κρατούσε” το ΙΚ στη Συρία, η Τουρκία δεν είχε πρόβλημα να διαχειρίζεται την κατάσταση στο Ιτλίπ. Το πρόβλημα άρχισε να δημιουργείται και να χειροτερεύει με την σταδιακή κατάρρευση του ΙΚ. Σε πολλές περιπτώσεις οι ηττημένοι από τους Σύριους αντικαθεστωτικοί ισλαμιστές κατέληγαν, κατόπιν συμφωνίας με το καθεστώς Άσσαντ, στην επαρχία Ιτλίπ. Τώρα δεν έχουν που άλλου να πάνε.
Υπολογίζεται πως στο Ιτλίπ, σήμερα, υπάρχουν 31 περίπου χιλιάδες βαριά εξοπλισμένοι εξτρεμιστές μαζί με τις οικογένειές τους. Αρκετές χιλιάδες από αυτούς δεν είναι κάν Σύριοι. Είναι ισλαμιστές εξτρεμιστές από διάφορες περιοχές του κόσμου – από Αραβικές χώρες, Κίνα, Ρωσία, Βαλκάνια, Ευρώπη κλπ- και οι οποίοι θεωρούν πως κατά το Κοράνι και τις παραδόσεις του Ισλάμ, είναι στη Συρία – την al Sham/Παλαιστίνη, κατά αυτούς- που θα δοθεί η τελική μάχη μεταξύ των πιστών και των απίστων. Στη μάχη αυτή θα επικρατήσει το Ισλάμ, θα επιβληθεί η ισλαμική νομοθεσία του Κορανίου, η σαρία, και θα ξανασυσταθεί το Χαλιφάτο.
Η σαλαφιστική αυτή αντίληψη των ισλαμιστών του Ιτλίπ για τη γεωγραφική περιοχή της Συρίας και η σημασία της για το Ισλάμ, μπορεί να αποδειχτεί καταλυτική για τις εξελίξεις και ίσως μοιραία για την Άγκυρα.
Λόγω της ιδιαιτερότητας των αναπτυσσόμενων Τουρκο-Ρωσικών σχέσεων, η Άγκυρα κατάφερε με τη συμφωνία του Σότσι:
α) να αποτρέψει την επικείμενη Συριακή επίθεση που δεν μπορούσε να εκδηλωθεί χωρίς την Ρωσική αεροπορία και
β) να κερδίσει την Ρωσική ντεφάκτο αναγνώριση της στρατιωτικής της παρουσίας, όπως επίσης και των πράξεων της στην περιοχή.
Ανάλαβε όμως και μια καθοριστική δέσμευση. Αναγκάσθηκε να παραδεχτεί και να αναγνωρίσει επίσημα ως “τρομοκρατική”, την μεγαλύτερη Ισλαμιστική οργάνωση που ελέγχει περίπου το 60-70% της Ιτλίπ, που είναι όντως τρομοκρατική και υποστηριζόμενη μέχρι πρόσφατα από την Άγκυρα! Όχι τυχαία η οργάνωση αυτή ονομάζεται Tahril al Sham. Και συναφές με την αναγνώριση, η Τουρκια ανέλαβε να την καταστρέψει/αφοπλίσει σε περίπου ένα μήνα από την συνομολόγηση της συμφωνίας του Σότσι. Ωσονούπω, δηλαδή.
Αν η Τουρκία δεν ανταποκριθεί στη υποχρέωσή της αυτή, η ρευστότητα θα επανέλθει και μαζί της θα καταστεί αναπόφευκτη η Συριακή επίθεση. Πολλοί αναλυτές εκτιμούν πως η Τουρκία δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί και πως θα ζητήσει παράταση. Όμως αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες της al Sham που η ίδια εξέθρεψε.
Η πιθανότητα δηλαδή να στραφούν εναντίον της δεν είναι καθόλου θεωρητική. Επιπλέον υπογραμμίζω πως υπάρχουν και χιλιάδες σαλαφιστές τρομοκράτες που πηγαινοέρχονται μεταξύ Συρίας, Τουρκίας και του έξω κόσμου, με την Τουρκία να χαρακτηρίζεται διεθνώς ως η “λεωφόρος των ζτιχαντιστών”.
Ανεξάρτητα των μελλοντικών εξελίξεων στο μέτωπο της Ιτλίπ, η συμφωνία του Σότσι αποτελεί μια τακτική νίκη για την Άγκυρα και ένα καθόλου καλό προηγούμενο για την Κύπρο, λόγω κυρίως του Ρωσικού ρόλου. Και μόνο η αποκατάσταση της Συριακής κυριαρχίας θα ακύρωσει το κακό αυτό προηγούμενο.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου