Οι ΗΠΑ χορηγούν καθεστώς μόνιμου κατοίκου -με οφέλη παρόμοια με τα πλήρη πολιτικά δικαιώματα πλην του δικαιώματος του εκλέγειν- σε περίπου ένα εκατομμύριο μετανάστες κάθε χρόνο. Θα μπορούσε η Ευρώπη να κάνει το ίδιο;Bruegel
των Grace Choi και Reinhilde Veugelers
Ένας μετανάστης μπορεί να αποκτήσει νόμιμο καθεστώς μόνιμου κατοίκου στις ΗΠΑ (δηλαδή να πάρει πράσινη κάρτα) μέσω οικογένειας, απασχόλησης, ασύλου ή προσφυγικού καθεστώτος ή άλλων ειδικών και έκτακτων συνθηκών. Μόλις αποκτήσουν status οι πρόσφυγες, το έχουν δια βίου, με την προϋπόθεση ότι δεν θα φύγουν από τις ΗΠΑ για μεγάλο χρονικό διάστημα ή δεν θα διαπράξουν σοβαρό έγκλημα. Μπορούν να ταξιδέψουν ελεύθερα εκτός των ΗΠΑ, να δουλέψουν για οποιαδήποτε αμερικανική εταιρεία ή να ξεκινήσουν τη δική τους, να πάρουν επιδόματα κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότηση εάν έχουν δουλέψει περισσότερο από 10 χρόνια, και να κάνουν αίτηση για χορήγηση καθεστώτος πράσινης κάρτας για τις συζύγους και τα παιδιά τους ηλικίας κάτω των 21 ετών. Πάνω από όλα, μπορούν να υποβάλλουν αίτηση για χορήγηση καθεστώτος full citizenship , μόλις πέντε χρόνια αφού πάρουν μια πράσινη κάρτα.
Το μεγαλύτερο μέρος των νεοεκδιδόμενων πράσινων καρτών, πηγαίνει σε μέλη οικογενειών που είναι πολίτες των ΗΠΑ ή σε άμεσα οικογενειακά μέλη με μόνιμους κατοίκους (65% το 2013), και ένα μικρότερο αλλά παρόλα αυτά σημαντικό ποσοστό αποκτάται μέσω της απασχόλησης (περίπου 16% το 2013, το οποίο αντιστοιχεί σε περίπου 160.000). Αξίζει να σημειωθεί ότι, περίπου το 12% (120.000 το 2013) των νέων νόμιμων μόνιμων κατοίκων κάθε χρόνο, είναι πρόσφυγες ή έχουν προηγουμένως λάβει άσυλο.
Εάν η ΕΕ επρόκειτο να δεχθεί έναν συγκρίσιμο αριθμό μεταναστών, σε πόσους μετανάστες θα μπορούσε να δώσει καθεστώς μόνιμης κατοικίας κάθε χρόνο; Οι δύο περιοχές προφανώς διαφέρουν ως προς την ικανότητά τους να αποδεχθούν μετανάστες μόνιμα, και οποιαδήποτε σύγκριση θα πρέπει να αντικατοπτρίζει αυτές τις διαφορές.
Δεν υπάρχει κοινό μέτρο για την ικανότητα μιας χώρας να απορροφά μετανάστες. Αλλά ας εξετάσουμε τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται από την Κομισιόν για να καθορίσει τις ποσοστώσεις για το τρέχον κύμα των προσφύγων. Περιλαμβάνει τις διαφορές στα δημογραφικά στοιχεία, το οικονομικό μέγεθος και την μεταναστευτική ιστορία μεταξύ των περιοχών. Η Κομισιόν παρουσίασε τα ακόλουθα κριτήρια:
- το μέγεθος του πληθυσμού (40%) καθώς αντικατοπτρίζει την ικανότητα απορρόφησης ενός συγκεκριμένου αριθμού προσφύγων
- το συνολικό ΑΕΠ (40%) καθώς αντικατοπτρίζει τον απόλυτο πλούτο μιας χώρας και είναι ως εκ τούτου ενδεικτικό για την ικανότητα μιας χώρας να απορροφά και να ενσωματώνει πρόσφυγες
- τον δείκτη της ανεργίας (10%) ως ένδειξη που αποτυπώνει την ικανότητα ενσωμάτωσης προσφύγων.
- τον μέσο αριθμό των αυθόρμητων χορηγήσεων ασύλου και τον αριθμό των προσφύγων που επανεγκατασταθηκαν ανά 1 εκατομμύριο κατοίκους στην περίοδο 2010-2014 (10%) καθώς αντανακλά τις προσπάθειες που έγιναν από μια οικονομία στο πρόσφατο παρελθόν.
Αυτά τα κριτήρια είναι, όπως αναφέρει η ίδια η Κομισιόν, αντικειμενικά, μετρήσιμα και επαληθεύσιμα κριτήρια που αντανακλούν την ικανότητα κάθε χώρας μέλους της ΕΕ να απορροφήσει και να ενσωματώσει πρόσφυγες, με τους παράγοντες στάθμισης να αντικατοπτρίζουν τη σχετική σημασία του κάθε κριτηρίου. Χρησιμοποιούμε αυτά τα κριτήρια και τις σταθμίσεις τους εδώ για την ΕΕ στο σύνολό της (παρά για κάθε χώρα ξεχωριστά) για να βρούμε τον αριθμό της νόμιμης μόνιμης διανομής που θα πρέπει να χορηγεί η ΕΕ προκειμένου να είναι συγκρίσιμη με τις ΗΠΑ.
Χρησιμοποιώντας τον κανόνα για την ευρωπαϊκή ποσόστωση, διαπιστώνουμε ότι η ΕΕ θα πρέπει να χορηγήσει καθεστώς μόνιμης κατοικίας σε περίπου 1.267.000 άτομα ετησίως, εάν θέλει να δεχθεί "τόσους πρόσφυγες” όσους και οι ΗΠΑ. Να σημειωθεί ότι αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει μόνο το 0,25% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ. Εάν η ΕΕ θέλει να χορηγήσει το ίδιο ποσοστό (δηλαδή 12%) σε πρόσφυγες και όσους ζητούν άσυλο στις ΗΠΑ, τότε θα πρέπει να χορηγεί καθεστώς σε 152.400 πρόσφυγες και αιτούντες πολιτικού ασύλου ετησίως (μόλις το 0,03% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ).
Ας πούμε ότι καθορίζουμε το συγκρίσιμο αριθμό των μεταναστών που η ΕΕ θα πρέπει να απορροφά, χρησιμοποιώντας μόνο τον πληθυσμό (δείτε τη γραμμή "βασισμένη στον πληθυσμό” στον παραπάνω πίνακα(. Ο πληθυσμός στις ΗΠΑ ήταν περί τους 316 εκατ. το 2013. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση (με τον πληθυσμό της να διαμορφώνεται στους 507 εκατ. εκείνον τον χρόνο) είχε αποδεχθεί ένα συγκρίσιμο αριθμό μεταναστών ως μόνιμους κατοίκους, θα έπρεπε να χορηγήσει καθεστώς σε περίπου 1,6 εκατ ανθρώπους (το 0,3% του πληθυσμού της) μόνο το 2013. Από αυτόν τον αριθμό, οι 190.245 θα αφορούσαν πρόσφυγες και αιτούντες ασύλου (που και πάλι εξακολουθεί να ανέρχεται σε λιγότερο από το 004% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ).
Τώρα δείτε ως μόνο παράγοντα την ανεργία. Το υψηλό ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ, είναι το πιο περιοριστικό κριτήριο για τον υπολογισμό του ισοδύναμου αριθμού πράσινων καρτών της Ευρώπης, όπως μπορεί να διαπιστωθεί από τους χαμηλούς αριθμούς στη γραμμή "βασισμένα στην ανεργία” στον παραπάνω πίνακα. Παρά το γεγονός αυτό, η ΕΕ θα έπρεπε να δεχθεί 954.183 μετανάστες (εκ των οποίων οι 114.502 θα είναι πρόσφυγες).
Αυτοί οι αριθμοί υποδηλώνουν ότι η ΕΕ θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για τους μετανάστες; Σύμφωνα με τη Eurostat, η ΕΕ χορήγηση ιθαγένεια σε 871.300 αλλοδαπούς το 2013. Αυτό αφήνει αρκετό χώρο για την χορήγηση περισσότερων αδειών μόνιμου κατοίκου, ακόμη κι αν βάλουμε περισσότερο βάρος σε λιγότερο ευνοϊκά κριτήρια, όπως η ανεργία, στους υπολογισμούς παραπάνω.
Οι τωρινές συζητήσεις παραμένουν περιορισμένες στο πώς να παρασχεθεί στους μετανάστες ένα προσωρινό καθεστώς. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρόεδρος Juncker ανακοίνωσε στην ομιλία του State of the Union ότι η ΕΕ θα αποδεχθεί άλλους 120.000 μετανάστες πέραν των 40.000 που υποσχέθηκε προηγουμένως η Κομισιόν να μετεγκαταστήσει. Ακόμη κι αν προσθέσουμε 160.000 στον μέσο ετήσιο αριθμό μόνιμων υπηκοοτήτων που χορηγούνται σε αλλοδαπούς στην ΕΕ, το συνολικό άθροισμα είναι και πάλι σημαντικά χαμηλότερο από τους αριθμούς πράσινων καρτών στις ΗΠΑ. Όχι μόνο έχουμε αρκετό χώρο προκειμένου να επιτρέψουμε περισσότερους πρόσφυγες στην Ευρώπη, τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι έχουμε αρκετό χώρο για να τους χορηγηθεί μόνιμη διαμονή.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει, για κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ, πόσους μόνιμους κατοίκους θα πρέπει να απορροφήσει από το σύνολο των 1,27 εκατ. μεταναστών που θα πρέπει να είχε αποδεχθεί η ΕΕ το 2013, όπως υπολογίζεται παραπάνω. Για να αποφασιστεί το μερίδιο της κάθε χώρας, εφαρμόζουμε τον κανόνα ποσόστωσης της ΕΕ για να ανακατανέμουμε το τωρινό κύμα μεταναστών σε κάθε χώρα της ΕΕ (δείτε παραπάνω). Η τελευταία στήλη εμφανίζει τον αριθμό των μεταναστών που θα πρέπει να αποδεχθεί κάθε χώρα ως ποσοστό του πληθυσμού της.
Με εξαίρεση την Εσθονία, την Μάλτα και το Λουξεμβούργο, καμία από τις χώρες της ΕΕ δεν θα πρέπει να αποδεχθεί περισσότερους από το 1% του πληθυσμού τους. Κατά μέσο όρο, μια χώρα θα πρέπει να πάρει μόλις άλλο ένα 0,25% του πληθυσμού της, σε μετανάστες.
Αυτή η άσκηση συγκριτικής αξιολόγησης με τα στοιχεία για την πράσινη κάρτα των ΗΠΑ υποδηλώνει ότι εάν η ΕΕ θα ήθελε να είναι το ίδιο φιλόξενη όσο οι ΗΠΑ (ακόμη και αφού ληφθούν υπόψη οι διαφορές στην ικανότητα απορρόφησης μεταξύ των δύο περιοχών), υπάρχει ακόμη πολύς χώρος στην ΕΕ για να απορροφήσει περισσότερους μετανάστες -όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και ως μόνιμους κατοίκους.
Η ΕΕ μπορεί να επιλέξει για την ίδια πόσους μετανάστες θα δεχθεί στο μέλλον. Μπορεί να επιλέξει εάν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ελαστική από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, θα πρέπει να αναλογιστεί την πραγματική ικανότητα της για τη μετανάστευση, όταν λάβει την απόφασή της.
Χρησιμοποιώντας τον κανόνα για την ευρωπαϊκή ποσόστωση, διαπιστώνουμε ότι η ΕΕ θα πρέπει να χορηγήσει καθεστώς μόνιμης κατοικίας σε περίπου 1.267.000 άτομα ετησίως, εάν θέλει να δεχθεί "τόσους πρόσφυγες” όσους και οι ΗΠΑ. Να σημειωθεί ότι αυτός ο αριθμός αντιπροσωπεύει μόνο το 0,25% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ. Εάν η ΕΕ θέλει να χορηγήσει το ίδιο ποσοστό (δηλαδή 12%) σε πρόσφυγες και όσους ζητούν άσυλο στις ΗΠΑ, τότε θα πρέπει να χορηγεί καθεστώς σε 152.400 πρόσφυγες και αιτούντες πολιτικού ασύλου ετησίως (μόλις το 0,03% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ).
Ας πούμε ότι καθορίζουμε το συγκρίσιμο αριθμό των μεταναστών που η ΕΕ θα πρέπει να απορροφά, χρησιμοποιώντας μόνο τον πληθυσμό (δείτε τη γραμμή "βασισμένη στον πληθυσμό” στον παραπάνω πίνακα(. Ο πληθυσμός στις ΗΠΑ ήταν περί τους 316 εκατ. το 2013. Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση (με τον πληθυσμό της να διαμορφώνεται στους 507 εκατ. εκείνον τον χρόνο) είχε αποδεχθεί ένα συγκρίσιμο αριθμό μεταναστών ως μόνιμους κατοίκους, θα έπρεπε να χορηγήσει καθεστώς σε περίπου 1,6 εκατ ανθρώπους (το 0,3% του πληθυσμού της) μόνο το 2013. Από αυτόν τον αριθμό, οι 190.245 θα αφορούσαν πρόσφυγες και αιτούντες ασύλου (που και πάλι εξακολουθεί να ανέρχεται σε λιγότερο από το 004% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ).
Τώρα δείτε ως μόνο παράγοντα την ανεργία. Το υψηλό ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ σε σχέση με τις ΗΠΑ, είναι το πιο περιοριστικό κριτήριο για τον υπολογισμό του ισοδύναμου αριθμού πράσινων καρτών της Ευρώπης, όπως μπορεί να διαπιστωθεί από τους χαμηλούς αριθμούς στη γραμμή "βασισμένα στην ανεργία” στον παραπάνω πίνακα. Παρά το γεγονός αυτό, η ΕΕ θα έπρεπε να δεχθεί 954.183 μετανάστες (εκ των οποίων οι 114.502 θα είναι πρόσφυγες).
Αυτοί οι αριθμοί υποδηλώνουν ότι η ΕΕ θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για τους μετανάστες; Σύμφωνα με τη Eurostat, η ΕΕ χορήγηση ιθαγένεια σε 871.300 αλλοδαπούς το 2013. Αυτό αφήνει αρκετό χώρο για την χορήγηση περισσότερων αδειών μόνιμου κατοίκου, ακόμη κι αν βάλουμε περισσότερο βάρος σε λιγότερο ευνοϊκά κριτήρια, όπως η ανεργία, στους υπολογισμούς παραπάνω.
Οι τωρινές συζητήσεις παραμένουν περιορισμένες στο πώς να παρασχεθεί στους μετανάστες ένα προσωρινό καθεστώς. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, ο πρόεδρος Juncker ανακοίνωσε στην ομιλία του State of the Union ότι η ΕΕ θα αποδεχθεί άλλους 120.000 μετανάστες πέραν των 40.000 που υποσχέθηκε προηγουμένως η Κομισιόν να μετεγκαταστήσει. Ακόμη κι αν προσθέσουμε 160.000 στον μέσο ετήσιο αριθμό μόνιμων υπηκοοτήτων που χορηγούνται σε αλλοδαπούς στην ΕΕ, το συνολικό άθροισμα είναι και πάλι σημαντικά χαμηλότερο από τους αριθμούς πράσινων καρτών στις ΗΠΑ. Όχι μόνο έχουμε αρκετό χώρο προκειμένου να επιτρέψουμε περισσότερους πρόσφυγες στην Ευρώπη, τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι έχουμε αρκετό χώρο για να τους χορηγηθεί μόνιμη διαμονή.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει, για κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ, πόσους μόνιμους κατοίκους θα πρέπει να απορροφήσει από το σύνολο των 1,27 εκατ. μεταναστών που θα πρέπει να είχε αποδεχθεί η ΕΕ το 2013, όπως υπολογίζεται παραπάνω. Για να αποφασιστεί το μερίδιο της κάθε χώρας, εφαρμόζουμε τον κανόνα ποσόστωσης της ΕΕ για να ανακατανέμουμε το τωρινό κύμα μεταναστών σε κάθε χώρα της ΕΕ (δείτε παραπάνω). Η τελευταία στήλη εμφανίζει τον αριθμό των μεταναστών που θα πρέπει να αποδεχθεί κάθε χώρα ως ποσοστό του πληθυσμού της.
Με εξαίρεση την Εσθονία, την Μάλτα και το Λουξεμβούργο, καμία από τις χώρες της ΕΕ δεν θα πρέπει να αποδεχθεί περισσότερους από το 1% του πληθυσμού τους. Κατά μέσο όρο, μια χώρα θα πρέπει να πάρει μόλις άλλο ένα 0,25% του πληθυσμού της, σε μετανάστες.
Αυτή η άσκηση συγκριτικής αξιολόγησης με τα στοιχεία για την πράσινη κάρτα των ΗΠΑ υποδηλώνει ότι εάν η ΕΕ θα ήθελε να είναι το ίδιο φιλόξενη όσο οι ΗΠΑ (ακόμη και αφού ληφθούν υπόψη οι διαφορές στην ικανότητα απορρόφησης μεταξύ των δύο περιοχών), υπάρχει ακόμη πολύς χώρος στην ΕΕ για να απορροφήσει περισσότερους μετανάστες -όχι μόνο βραχυπρόθεσμα αλλά και ως μόνιμους κατοίκους.
Η ΕΕ μπορεί να επιλέξει για την ίδια πόσους μετανάστες θα δεχθεί στο μέλλον. Μπορεί να επιλέξει εάν θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ελαστική από τις ΗΠΑ. Ωστόσο, θα πρέπει να αναλογιστεί την πραγματική ικανότητα της για τη μετανάστευση, όταν λάβει την απόφασή της.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου