Γραφει ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ*.
Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνωρισμένα.
Ζούμε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες για την ειρήνη με ύπαρξη δύο βιώσιμων κρατών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης σε σύνορα ασφαλή και διεθνώς αναγνωρισμένα. Το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής να λάβει το καθεστώς του κράτους-μέλους του ΟΗΕ στα προ του 1967 σύνορα είναι ουσιαστικά η συνέχεια της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας του 2002 και ως τέτοιο πρέπει να εξεταστεί.
Το αίτημα αυτό, εφόσον ευοδωθεί, μειώνει την κραυγαλέα ανισορροπία ισχύος μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, η οποία σύμφωνα με όλες τις θεωρίες επίλυσης συγκρούσεων δημιουργεί περαιτέρω φόβο και καχυποψία και αποτελεί σοβαρότατο εμπόδιο για την επίτευξη λύσης. Η Παλαιστινιακή Αρχή θα μπορεί πια να παίξει στο "γήπεδο" της διεθνούς νομιμότητας και να προσφεύγει στα διεθνή δικαστήρια, δικαιοδοτικά και επιδιαιτητικά όργανα και θεσμούς. Από τη άλλη πλευρά, θα οφείλει να συμπεριφέρεται ως κράτος-μέλος του ΟΗΕ και όχι ως ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, πράγμα που θέτει συγκεκριμένους φραγμούς στη συμπεριφορά της. Από αυτήν, λοιπόν, την πλευρά, η αποδοχή του παλαιστινιακού αιτήματος όχι μόνο δεν θα εμποδίσει, αντίθετα θα δημιουργήσει ευφορότερο έδαφος για διαπραγματεύσεις. Αλλά και η ουσιαστική διεθνοποίηση του παλαιστινιακού προβλήματος θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη εμπλοκή του Συμβουλίου Ασφαλείας και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ στις διαδικασίες επίλυσης του προβλήματος.
Η σημερινή ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής έχει ουσιαστικά εκμετρήσει το πολιτικό ζην και μια νέα γενιά της κυρίαρχης μη ισλαμιστικής πολιτικής δύναμης, της Φατάχ, είναι έτοιμη να αναλάβει τα ηνία. Θα είναι ωφέλιμο για όλους, και ιδιαιτέρως για τις φιλειρηνικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του Ισραήλ, η νέα αυτή ηγεσία να πολιτευτεί μέσα σε πλαίσια που θα καθορίζονται από τη διεθνή νομιμότητα ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ. Αλλωστε και η ισλαμιστική Χαμάς, παρά τη διαφωνία της με την κίνηση, δεν χρησιμοποίησε ιδιατέρως σκληρή γλώσσα. Αντιθέτως, το Ιράν έσπευσε να ταχθεί ανοικτά και με έντονους χαρακτηρισμούς κατά του παλαιστινιακού αιτήματος.
Αν τελικά το αίτημα των Παλαιστινίων δεν γίνει αποδεκτό, δεν θα καταρρακωθεί μόνο το κύρος της σημερινής παλαιστινιακής ηγεσίας. Θα χαθεί και η τελευταία ίσως ευκαιρία για λύση δύο κρατών και ο αδυσώπητος δημογραφικός παράγοντας θα οδηγήσει σε καταστάσεις απαρτχάιντ που θα θεριέψουν τις ακραίες τζιχαντικές οργανώσεις (η Χαμάς θα φαίνεται ως μετριοπαθής και φιλήσυχος "ισλαμοδημοκράτης" μπροστά τους) από τη μια πλευρά και θα διαβρώσουν τον δημοκρατικό χαρακτήρα της ισραηλινής κοινωνίας από την άλλη.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πρέπει να κρυφτεί πίσω από τις αποφάσεις της Ε.Ε. που άλλωστε πολλές φορές δεν ήταν ενιαίες. Πρέπει να στηρίξει το αίτημα της Παλαιστινιακής Αρχής. Οχι για να δώσει μια εικόνα ισορροπημένης πολιτικής έναντι των Αράβων μετά τη σύσφιγξη των σχέσεων με το Ισραήλ. Αυτή θα ήταν μια λάθος προσέγγιση. Αλλά για να επιβεβαιώσει ότι για χώρες όπως η Ελλάδα και για εύφλεκτες περιοχές όπως η Ανατολική Μεσόγειος, το πιο ασφαλές πεδίο είναι αυτό των διεθνών οργανισμών και της διεθνούς νομιμότητας, είτε πρόκειται για την ΑΟΖ της Κύπρου είτε για την ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε για το κράτος της Παλαιστίνης.
*Aναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, υπεύθυνος του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών(ΚΕΜΜΙΣ)
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου