Θα έχει δηλαδή καθηλωθεί (αυτοαναιρούμενη) από περιοχές τις οποίες κανένας –πλην της τουρκικής αδηφαγίας– δεν μπορεί λογικά να της αμφισβητήσει. Θέτοντας υπό αίρεση, δηλαδή, φυσικά γεωπολιτικά της δικαιώματα.
Αυτό να μη θεωρηθεί ως κασσανδρολογία. Να καταγραφεί όμως ως προειδοποιητικό σήμα κινδύνου. Καθώς η Ελλάδα ενδέχεται να αιφνιδιασθεί με μονομερείς τουρκικές ενέργειες στις νοτιοανατολικές παρυφές της εθνικής της κυριαρχίας. Όπου η Άγκυρα διεκδικεί ΑΟΖ εκείθεν (προς ανατολάς αλλά και νοτίως) του Καστελλορίζου, με προφανή σκοπό:
• Αφενός ν’ αποκόψει την ενότητα του θαλάσσιου χώρου Ελλάδος-Κύπρου. Προαποτρέποντας έτσι συνομολόγηση συμφωνίας των δύο αυτών κρατικών πόλων του Ελληνισμού. Και αφετέρου να δημιουργήσει προϋποθέσεις οριοθετήσεως της δικής της ΑΟΖ με την Αίγυπτο! Πρόθεση που δεν αποκρύπτεται άλλωστε από την τουρκική ηγεσία. Η οποία εξάλλου είχε ήδη επαφές με το Κάιρο, ακόμη και πριν από την ανατροπή Μουμπάρακ.
Αυτή τη στιγμή –κι αυτός είναι ο λόγος που γράφεται το παρόν– η Λευκωσία προχωρεί αποφασιστικότερα κι ενεργοποιείται στο έπακρο. Προάγοντας διαδικασίες πρακτικής πλέον προαγωγής αποφάσεων, με τις οποίες αρχίζει εκμετάλλευση μερικών από τα επιβεβαιωμένα κοιτάσματα στις νοτιοανατολικές περιοχές (οικόπεδα) της ΑΟΖ που έχει οριοθετήσει με Ισραήλ, Αίγυπτο και Λίβανο. Κάτι που θα πάρει μεν κάποιο χρόνο. Αλλά που ήδη βρίσκεται στο στάδιο των τελικών σχεδιασμών, από συγκεκριμένη αμερικανικών συμφερόντων εταιρεία. Οπόταν το τρένο θα έχει ξεκινήσει.
Και που φυσικά θα σημάνει άρδην αλλαγή του γεωοικονομικού (άρα και γεωστρατηγικού) τοπίου. Μαζί και των ευρύτερων συσχετισμών.
Αυτό, καθώς και η εκ παραλλήλου κινητοποίηση των Ισραηλινών στην όμορη δική τους ζώνη, αποβαίνουν προσδιοριστικές δυναμικές σε ό,τι αφορά ευρύτερες εξελίξεις στην περιοχή. Κι αυτές διαλαμβάνουν φυσικά τις τουρκικές αντιδράσεις. Οι οποίες και θα εκδηλωθούν χωρίς αμφιβολία με τετελεσμένα, εκεί όπου θα μπορέσει να δημιουργήσει εφαλτήρια για περαιτέρω στοχοθεσίες της. Κι ακριβώς η περιοχή του Καστελλορίζου, είναι στρατηγικής σημασίας, για ευανάγνωστους λόγους. Αλλά και η ευχερέστερη για την ίδια, εφόσον από ελληνικής πλευράς, εμφανίζονται σημεία κοπώσεως και σύνδρομα φοβίας, σε ό,τι αφορά την διεκδίκηση δεδομένων δικαιωμάτων.
Εάν λοιπόν η Αθήνα παραμείνει αδρανής, αποφεύγοντας να προχωρήσει στο αυτονόητο, ενδέχεται –για να μη πούμε με βεβαιότητα– να βρεθεί μπροστά σε μη αναστρέψιμα γεγονότα. Και σε κατάσταση που θα την υποχρεώσει ν’ αποδεχθεί αναδιπλώσεις και να υποστεί τραυματικούς γεωπολιτικούς ακρωτηριασμούς. Γιατί σ’ αυτό ακριβώς θα μεταφρασθούν τετελεσμένα τα οποία ήδη αποτελούν προαγγελλόμενες εκτροπές. Οι οποίες κι ευνοούνται, αφενός από τις καταθλιπτικές ελληνικές αγκυλώσεις και αφετέρου από τις ανατασσόμενες τουρκικές στρατηγικές δυνατότητες.
Δυνατότητες, όχι απλώς επιτήδειου, αλλά κι επιδέξιου ουδέτερου. Που εκμεταλλεύεται αναλόγως –αλλά πάντα με μαεστρία– την αναδιάταξη των περιφερειακών ισορροπιών στο Μεσανατολικό τόξο. Παίζοντας το και ως ΝΑΤΟϊκός χωροφύλαξ και ως αυτόκλητος κηδεμόνας των μουσουλμάνων.
Ειδικότερα τώρα των Αράβων.
Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
Δημοσίευση σχολίου