Το Ισραήλ δεν χρειάζεται να προσφέρει περισσότερες παραχωρήσεις στους Άραβες στην προσπάθειά του να ενισχύσει τους δεσμούς του με την Αμερική.Στα τέλη του 1989, κορυφαίοι γραφειοκράτες του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ ισχυρίστηκαν ότι η χώρα έχανε,τάχα, έδαφος στις ΗΠΑ εξαιτίας της λήξης του Ψυχρού Πολέμου, μιας υποτιθέμενης νέας Τάξης Πραγμάτων και της απόρριψης από τον Πρωθυπουργό Shamir της πρότασης για “γη με αντάλλαγμα την ειρήνη”. Έτσι, πρότειναν την εκχώρηση γης στους Παλαιστινίους προκειμένου να διασφαλιστούν οι ομαλές σχέσεις του Ισραήλ με τις ΗΠΑ.
Ωστόσο, οι εικασίες τους διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η στρατηγική θέση του Ισραήλ αναβαθμίστηκε ως ένα παράγωγο της νέας Αταξίας Πραγμάτων και μιας σειράς κοινών απειλών – όπως η Ισλαμική τρομοκρατία, το Ιράν, οι βαλλιστικοί πύραυλοι, τα διεφθαρμένα Αραβικά καθεστώτα – που επιδείνωσαν την αστάθεια στη Μέση Ανατολή, τη βία και την αβεβαιότητα. Η στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ-Ισραήλ διευρύνθηκε σημαντικά παρά τις όποιες βαθιές διαφωνίες για το Παλαιστινιακό ζήτημα και αψηφώντας τον Πρόεδρο Bush και τον Υπουργό Εξωτερικών Baker.
Το 2011 – και παρά τα διδάγματα του 1989 και τη φετινή κοσμογονική αναταραχή στις Αραβικές χώρες – η Ιερουσαλήμ εξετάζει εκ νέου το ενδεχόμενο εκχώρησης γης στους Παλαιστινίους προκειμένου να διατηρηθεί η στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ, τελώντας για μια ακόμη φορά υπό τις εσφαλμένες εικασίες ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ περιστρέφονται γύρω από το Παλαιστινιακό ζήτημα, ότι ένα υποχωρητικό Ισραήλ χαίρει σεβασμού από τους Αμερικανούς κι ότι η στρατηγική θέση του Ισραήλ στις ΗΠΑ υφίσταται διάβρωση.
Έτσι, η ετήσια δημοσκόπηση της Gallup (Φεβρουάριος 2011) για τις Αμερικανικές στάσεις απέναντι σε ξένες χώρες χαρακτηρίζει το Ισραήλ ως έναν αγαπημένο Αμερικανό σύμμαχο. Το Ισραήλ (68%) κατατάσσεται μεταξύ των επτά πιο δημοφιλών χωρών στις οποίες περιλαμβάνονται ο Καναδάς, η Βρετανία, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Ινδία και η Γαλλία, μπροστά από τη Νότια Κορέα και εντυπωσιακά μπροστά από τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και την Αίγυπτο (37%, 50% και 40% αντίστοιχα). Η Παλαιστινιακή Αρχή (19%) βρίσκεται στο τέλος της λίστας μαζί με το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα.
Επί του παρόντος, το Ισραήλ επωφελείται από τον ούριο άνεμο μιας θετικής κοινής γνώμης καθώς βρίσκεται μόνο 1% πίσω από το ρεκόρ δημοτικότητας του το 1991. Η εικόνα του Ισραήλ ως ενός αξιόπιστου, φερέγγυου, ικανού, σταθερού, δημοκρατικού, ανεξάρτητου συμμάχου των ΗΠΑ ενισχύεται εξαιτίας της τρέχουσας αναταραχής στα Αραβικά εδάφη. Αυτή η περιφερειακή αναστάτωση καθιστά σαφές ότι το Παλαιστινιακό ζήτημα δεν είναι η βασική αιτία των αλλαγών στη Μέση Ανατολή, δεν είναι το επίκεντρο της Αραβικής χάραξης πολιτικής και δεν ευνοείται από τον Αμερικανικό λαό και το Κογκρέσο.
Όποιος ισχυρίζεται ότι το Ισραήλ χάνει έδαφος στις ΗΠΑ και ότι η Ιερουσαλήμ πρέπει να προβεί σε περισσότερες παραχωρήσεις προς τους Άραβες για να το ανακτήσει είτε σφάλει δραματικά, είτε παραπλανάται εξωφρενικά είτε αναζητά άλλοθι για τυχόν αμφιταλαντεύσεις ενός σχετικά αδύναμου Αμερικανού Προέδρου.
‘Ο Ronald Reagan της Μέσης Ανατολής’
Η θετική εικόνα του Εβραϊκού κράτους και η αρνητική εικόνα των Αραβικών χωρών κυριαρχεί στο μυαλό του Αμερικανού ψηφοφόρου που αποτελεί το βασικό άξονα του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος και συνιστά μια αποτελεσματική Δαμόκλειο Σπάθη που κρέμεται πάνω από το κεφάλι Αμερικανών Βουλευτών και Προέδρων.
Σύμφωνα με την Έκθεση Rasmussen της 25ης του Φλεβάρη του 2011 – η οποία αποτελεί μία από τις τρεις πρώτες δημοσκοπήσεις των ΗΠΑ – η πλειονότητα των ψηφοφόρων θα σταματούσε τη ξένη βοήθεια προς τις Αραβικές χώρες αλλά θα στήριζε τη ξένη βοήθεια προς το Εβραϊκό κράτος. Περίπου το 61% δεν πιστεύει ότι η σημερινή αναταραχή στη Μέση Ανατολή θα προωθήσει τη δημοκρατία ή την ειρήνη στις Αραβικές χώρες.
Η ρεαλιστικότερη έκφραση της ισχυρής Ισραηλινής θέσης στις ΗΠΑ αντικατοπτρίζεται από τους πιο αυθεντικούς εκπροσώπους του Αμερικανικού λαού: τους Βουλευτές. Το Κογκρέσο έχει ίση δύναμη με το Λευκό Οίκο εκπροσωπώντας τις στάσεις του Αμερικανού ψηφοφόρου σε εσωτερικά και εξωτερικά θέματα καθώς και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Ως εκ τούτου, το 75% από τα 435 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και το 80% από τους 100 Γερουσιαστές – Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς παρόμοια – τείνουν να στηρίζουν το Εβραϊκό κράτος μέσω νόμων και ψηφισμάτων αψηφώντας μερικές φορές το Λευκό Οίκο.
Το χάσμα μεταξύ της κοσμοθεωρίας του Προέδρου Obama και των περισσότερων ψηφοφόρων έγινε εμφανές το Νοέμβριο του 2010 όταν οι Δημοκράτες υπέστησαν τη χειρότερη πολιτική ήττα τους από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εξαιτίας της κατακόρυφης πτώσης της δημοτικότητας του Obama. Το χάσμα αυτό σχετίζεται και με τη στάση προς το Ισραήλ το οποίο αποτελεί ένα σπάνιο κοινό παρονομαστή, κερδίζοντας ένα υψηλότερο επίπεδο στήριξης (68%) από τον Obama(47%).
Ο Αμερικανός ψηφοφόρος δε θεωρεί το Εβραϊκό κράτος ως ένα συμβατικό θέμα εξωτερικής πολιτικής αλλά και ως ένα εσωτερικό ζήτημα το οποίο ταυτίζεται με τις ηθικές Ιουδαιο-Χριστιανικές βάσεις των ΗΠΑ. Επιπλέον, αντίθετα με τον Obama, οι περισσότεροι ψηφοφόροι θεωρούν τον Πρόεδρο Reagan ως πρότυπο αξιών και το Εβραϊκό κράτος ως τον “Ronald Reagan της Μέσης Ανατολής” που εκπροσωπεί τις βασικές τους αξίες: Σεβασμό προς τη θρησκεία και την παράδοση, πατριωτισμό, προσανατολισμό στην ασφάλεια, αισθήματα κατά του ΟΗΕ, καταπολέμηση της τρομοκρατίας και καχυποψία απέναντι στ’ Αραβικά και Μουσουλμανικά καθεστώτα.
Τα γερά θεμέλια των κοινών Αμερικανο-Ισραηλινών αξιών, οι πρόσφατες κοσμογονικές εκρήξεις στη Μέση Ανατολή και οι στρατηγικές ικανότητες και η αξιοπιστία του Ισραήλ, έχουν μετατρέψει τις ΗΠΑ σ’ ένα ακλόνητο προπύργιο στήριξης του Εβραϊκού κράτους παρά τις προβληματικές συμπεριφορές ορισμένων Προέδρων, την κριτική από την “ελίτ” των ΜΜΕ και την εχθρότητα προς το Ισραήλ σε ορισμένες πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ.
Δεν είναι καιρός για αναποφασιστικότητα και επώδυνες παραχωρήσεις. Είναι ώρα να ενισχυθούν οι στρατηγικές σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ και να επιδειχθεί απαρασάλευτη αφοσίωση.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου