Η Λιβύη, είναι μέλος του ΟΠΕΚ[ii], με τα αποθέματα πετρελαίου της εκτιμώνται σε 44 δις βαρέλια , δηλ το 3,2 % των παγκοσμίων αποθεμάτων[iii]. Παράλληλα, οι επενδύσεις της χώρας σε άλλα κράτη του κόσμου ξεπερνούν τα 70 δις εκ $. Τέλος, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των μισθοφόρων κυμαίνεται μεταξύ 120.000 και 150.000. Οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες της Αφρικής όπως το Τσαντ, η Σενεγάλη, το Μάλι, η Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής, η Νιγηρία και η Γουινέα (ενδεχομένως να υπάρχουν και Άραβες μεταξύ τους). Σε αυτό το σώμα των μισθοφόρων καταλογίζονται αρκετά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Λιβύη.
Ο Καντάφι, μετά την εκθρόνιση του Βασιλιά Ιντρίς Αλ Σανούσσι, με πραξικόπημα το 1969, ανέλαβε την εξουσία της Λιβύης και άλλαξε το πολιτικό σύστημα της χώρας από μοναρχικό (1956-1969) σε «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Δημοκρατία». Η πρώτη προσπάθεια ανατροπής του Καντάφι πραγματοποιήθηκε το χρόνο της ανάληψης της εξουσίας, αλλά πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η προσπάθεια αυτή ήταν οργανωμένη από τον ίδιο για να απαλλαγεί από συνάδελφους του αξιωματικούς που θεωρούσε επικίνδυνους για την εξουσία του. Η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια έγινε το 1975 από μια ομάδα του στρατού. Επίσης, στις 28-29 Ιουνίου του 1996 ξέσπασε εξέγερση στην φυλακή Άμπου Σελίμ η οποία κατεστάλη από τις αρχές, υπό τη διοίκηση του γιου του Καντάφι, με τη σφαγή πάνω από 1200 κρατούμενων[iv]. Κατά αυτόν τον τρόπο ο Καντάφι έδειξε ότι δεν θα άφηνε κανέναν να απειλήσει «το θρόνο» του. Το αποτέλεσμα ήταν η πλειοψηφία όσων ήταν εναντία στο καθεστώς του να διαφύγουν στο εξωτερικό και σήμερα το μέτωπο της αντιπολίτευσης να χωρίζεται σε δύο ομάδες: του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Το μέτωπο του εξωτερικού αποτελείται από το Κίνημα της Νεολαίας της Λιβύης, το Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας, το Εθνικό Κίνημα της Λιβύης και κάποια ισλαμικά ρεύματα. Η πλειοψηφία τους βρίσκεται σε ευρωπαϊκές χώρες ως πολιτικοί πρόσφυγες. Στην ουσία η δράση τους δεν επηρεάζει άμεσα τα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα αλλά θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε μια μετα-κανταφική πολιτική δομή.
Το ισλαμικό κίνημα της Λιβύης αποτελείται από πολλές και διαφορετικές ομάδες όπου η κάθε μια υιοθετεί ένα διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα. Οι συντηρητικοί ισλαμιστές αποβλέπουν στη εφαρμογή της ισλαμικού νόμου «Σαρία» και στην ίδρυση Ισλαμικού κράτους στη Λιβύη. Η οργάνωση «Λιβυκή μαχόμενη ισλαμική ομάδα» (Libyan Islamic Fighting Group-LIFG), γνωστή στα αραβικά ως «Τζαμάα αλ Ισλαμία», υπό την καθοδήγηση του Αλί Αλ Σαλάμπι, είχε ξεκινήσει ένοπλο αγώνα κατά του καθεστώτος αλλά τα τελευταία χρόνια ακολουθεί το δρόμο του διαλόγου με τις αρχές της χώρας κυρίως με τον γιο του Καντάφι, Σέιφ Αλ Ισλαμ[v]. Τέλος η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», που θεωρείται από τις μεγαλύτερες, είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη οργάνωση που δρα στην Αίγυπτο. Η οργάνωση αυτή ξεχώρισε τη θέση της από το καθεστώς. Συγκεκριμένα δεν επιδίωκε την αλλαγή του Καντάφι με τη βία αλλά υποστήριζε την ειρηνική μετάβαση της εξουσίας και την εφαρμογή πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων[vi] και επίσης αρνούνταν κάθε μορφής εξωτερικής επέμβασης. Οι ηγέτες της οργάνωσης αρνήθηκαν τη συμμετοχή στο Συνέδριο της Αντιπολίτευσης που έλαβε χώρα στο Λονδίνο το 2005. Ως αντάλλαγμα για τη στάση τους το καθεστώτος απελευθέρωσε αρκετούς πολιτικούς κρατούμενους από τις φυλακές που ανήκαν σ’ αυτή την οργάνωση.
Σε γενικές γραμμές οι Ισλαμικές οργανώσεις της Λιβύης δεν έχουν λάβει μέχρι στιγμής μια επίσημη θέση για την εξέγερση και ρόλος τους παραμένει ασαφής. Όμως επειδή η εξέγερση αυτή είναι λαϊκή δεν αποκλείεται να συμμετέχουν σε αυτήν μερικοί οπαδοί των ισλαμικών οργανώσεων αυτών ως μέρος του λαού χωρίς άδεια ή κατευθυντήρια γραμμή από τις ηγεσίες τους. Αντίθετα, οι κύριες δυνάμεις που συγκροτούν το εσωτερικό μέτωπο κατά των δυνάμεων του καθεστώτος, εκπροσωπείται από τους φυλάρχους και τους πολιτικούς και στρατιωτικούς που προέρχονται από το καθεστώς, αλλά το αποκήρυξαν. Ο κύριος άξονας της αντίστασης στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό των φυλών. Στη Λιβύη υπάρχουν πάνω από 140 φυλές όμως, οι φυλές που έχουν πολιτική και κοινωνική επιρροή μέσα στο πολιτικό σύστημα της χώρας δεν ξεπερνάνε τις 20[vii].
Οι κύριες φυλές που ελέγχουν την ισορροπία δυνάμεων είναι η αλ-Ουαρφάλλα, μια από τις μεγαλύτερες της χώρας με ένα εκατομμύριο μέλη, δηλαδή το ένα έκτο του πληθυσμού της χώρας, που ελέγχει μεγάλες γεωγραφικές εκτάσεις και είναι η πρώτη που πήρε το μέρος των εξεγερμένων. Η αλ-Καδάδιφε είναι η φυλή από την οποία κατάγεται ο Καντάφι και η ευρύτερη οικογένειά του και η οποία αποτελεί το βασικό στήριγμά του, ιδίως αν υπολογίσει κανείς και το πλούσιο στρατιωτικό εξοπλισμό (ανώτερο κάθε άλλης φυλής) με τον οποίο την έχει εφοδιάσει ο Καντάφι. Αυτή η φυλή θα είναι η τελευταία που θα εγκαταλείψει τον Καντάφι. Η φυλή αλ-Μακάριχα, από την οποία προέρχονται άλλες προσωπικότητες του καθεστώτος όπως ο Αμπντούλ Σαλάμ Τζαλούντ, ο δεύτερος στην πυραμίδα της εξουσίας που αποχώρισε το 1993, όταν άρχισαν τα παιδιά του συνταγματάρχη Καντάφι να παίζουν ρόλο στην πολιτική ζωή, έχει και αυτή σημαντικό οπλισμό. Η αποχώρηση της φυλής αυτής θα αποδυνάμωνε την πολιτική εξουσία του ηγέτη της χώρας και η τυχόν ένωση της με τη φυλή Ουαρφαλλα θα μπορούσε να εγγυηθεί την νομιμοποίηση και την ενότητα της νέας εθνικής κυβέρνησης. Η φυλή Ταρχούνα ελέγχει πάνω από 60 μικρές φυλές και μεγάλη μερίδα των μελών του στρατού ανήκει σε αυτή. Η αλ-Ταουάριγκ είναι μια φυλή που δεν είναι αραβική (Τουαρέγκ) και ζει στις νοτιότερες περιοχές της χώρας. Στερήθηκε για χρόνια τα πολιτικά της δικαιώματα και πήρε σαφή θέση υπέρ των ανταρτών. Η αλ-Ζεουΐ ελέγχει σημαντικούς αγωγούς πετρελαίου που περνάνε από τις περιοχές της και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην αναστολή της λειτουργίας τους ως όπλο υπέρ των εξεγερμένων. Η φυλή αλ-Ομπεϊντάτ, τέλος, εκπροσωπείται από το μέλος του νέου Μεταβατικού Συμβουλίου Αμπντούλ Φατάχ Γιούνις (πρώην υπουργό Εσωτερικών).
Η σημερινή εξέγερση ξεκίνησε από μια διαδήλωση για την αποφυλάκιση του δικηγόρου Φατχί Τερμπέλ που χειριζόταν την υπόθεση της σφαγής στο Αμπού Σελίμ. Εξαιτίας της βίαιης συμπεριφοράς των δυνάμεων ασφαλείας επεκτάθηκε σε όλα τα μέρη της χώρας και εξελίχθηκε σε εξέγερση για τη βελτίωση των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών του λαού. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η επιτυχία των Αιγυπτίων και των Τυνήσιων που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ενθάρρυνε τους διαδηλωτές. Ο ηγέτης της Λιβύης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την ανησυχία και τον φόβο της Δύσης για την οργάνωση της αλ-Κάιντα, που σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα, θα κυριαρχούσε στη χώρα σε περίπτωση της κατάρρευσης του καθεστώτος του[viii] . Έτσι, επιδίωκε να κερδίσει την υποστήριξη ή μάλλον την ανοχή της Δύσης. Ο Καντάφι δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει βαρύ οπλισμό για τον βομβαρδισμό των εξεγερμένων. Ήδη υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για μαζικές εκτελέσεις διαδηλωτών. Η σφαγή που έγινε στην πόλη Βεγγάζη είναι ενδεικτική των προθέσεων του καθεστώτος[ix]. Στο μεταξύ, όμως, οι ρωγμές στο καθεστώς, στο στρατό και το πολιτικό κατεστημένο ήταν ολοένα και περισσότερες. Διπλωμάτες, στενοί συνεργάτες του Καντάφι και ανώτατοι δικαστές αποκήρυξαν τον «αρχηγό της επανάστασης» και συντάχθηκαν με το μέρος του εξεγερμένου λαού. Η αδυναμία του στρατού και η φυλετική οργάνωση της κοινωνίας τη Λιβύης είναι δύο σημαντικοί παράγοντες που μπορεί να θέσουν σε σοβαρό κίνδυνο την πορεία της εξέγερσης.
Η πρώτη αντικαθεστωτική ομάδα που έκανε την εμφάνισή της στα πλαίσια της εξέγερσης ήταν «το Κίνημα των Απογόνων του Ομάρ Αλ Μουχτάρ»[x]. Αποτελείται από τη νεολαία της χώρας και έχει σκοπό την αποχώρηση του Καντάφι από την εξουσία άνευ όρων. Οι εξεγερμένοι ίδρυσαν ένα Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο[xi] για τη διαχείριση των υποθέσεων της χώρας στις περιοχές που είναι υπό τον έλεγχο των εξεγερμένων. Το Συμβούλιο αποτελεί ένα πλαίσιο συνεργασίας μεταξύ των πολιτικών – στρατιωτικών ομάδων και των φυλάρχων που είναι αντίθετοι στον Καντάφι. Η ηγεσία αυτού του Μεταβατικού Συμβουλίου έχει εκφράσει τη δέσμευσή της να σεβαστεί τα συμβόλαια πετρελαίου που είχε υπογράψει το καθεστώς Καντάφι με τρίτες χώρες[xii]. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι κρίσιμη σημασία για την έκβαση της κρίσης της Λιβύη αποτελεί ο έλεγχος του Κόλπου της Σύρτης. Όποια εκ των δύο αντιμαχόμενων ομάδων καταφέρει να έχει τον έλεγχο του, θα έχει το προβάδισμα, διότι το 77% των εξαγωγών πετρελαίου διέρχονται από τα λιμάνια αυτής της περιοχής.
Παρά την αποσκίρτηση σημαντικών στρατιωτικών στελεχών προς την αντιπολίτευση, οι πιθανότητες να δοθεί τέλος στη κρίση μέσω μιας στρατιωτικής νίκης των εξεγερμένων φαίνονται μικρές. Υπολείπονται κατά πολύ και σε μέσα αλλά και σε οργάνωση. Μια άμεση στρατιωτική επέμβαση ξένων δυνάμεων -ουσιαστικά των ΗΠΑ- θα έδινε τη δυνατότητα στον Καντάφι να κατηγορήσει τους εξεγερμένους για προδοσία. Από την άλλη πλευρά και οι εξεγερμένοι φοβούνται ότι μια αμερικανική-νατοϊκή επέμβαση εντός της Λιβύης θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστάσεις Σομαλίας. Η περίπτωση εφαρμογής απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Λιβύης είναι εφικτή και την επιδιώκουν οι εξεγερμένοι, ιδίως μετά την πολιτική κάλυψη του Αραβικού Συνδέσμου.
Το καθεστώς δίνει μια αιματηρή μάχη επιβίωσης στα όρια του εμφύλιο. Ο Καντάφι απειλεί ακόμη και με καταστροφή των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων της χώρας, στέλνοντας έτσι σαφές μήνυμα προς τους φύλαρχους και θέτοντας τους το δίλημμα: ή εγώ και η συνέχιση της νομής του πλούτου προς τις φυλές και τους αρχηγούς τους ή η αναρχία και ο εμφύλιος. Παράλληλα ο Καντάφι υποδαυλίζει διαμάχες μεταξύ των φυλών. Τελικά, λόγω της αδυναμίας του στρατού να αναλάβει έναν ρόλο εγγυητή είτε της διατήρησης είτε της ανατροπής και του μετασχηματισμού του καθεστώτος, ο θεσμός της φυλής είναι αυτός που θα ορίσει την τύχη του Καντάφι και του καθεστώτος του[xiv] και θα κρίνει το αποτέλεσμα της εξέγερσης και το μέλλον της χώρας.
*Διδάκτωρ πολιτικών επιστημών και ιστορίας. Ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου