σχετικά με την αδυναμία λειτουργίας της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας και την επιλογή της Κάθριν Άστον. Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ότι έστειλε στη Λιβύη μια αποστολή ανώτερων αξιωματούχων της ΕΕ για να… διερευνήσουν τι συμβαίνει εκεί. Ϊσως είναι η μόνη που δεν το κατάλαβε, καθώς αυξάνονται οι χώρες που έμμεσα αναγνωρίζουν ήδη το Εθνικό Συμβούλιο των εξεγερμένων.
Το κενό εξουσίας
Η έλλειψη ισχυρής παρέμβασης μονόπλευρα, είτε από τις ΗΠΑ ή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ μέλος έχει αφήσει ένα κενό που η ΕΕ θα μπορούσε, ή ακόμα καλύτερα θα έπρεπε, να έχει ήδη καλύψει με αποφάσεις και δράσεις που να την έχουν μετατρέψει σε πρωταγωνιστή στη μάχη για τη στήριξη της δημοκρατίας και των ελευθεριών στον Αραβικό κόσμο. Παρόμοια παρέμβαση θα παρείχε μια ευκαιρία για την εκκολαπτόμενη δομή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ), να ελεγχθεί σε μια πραγματική κρίση, όχι επειδή τα κράτη μέλη δεν επιθυμούν τη δράση, αλλά ακριβώς επειδή αναζητούν το κατάλληλο όχημα μέσω του οποίου θα δράσουν. Αντιθέτως, μην ανταποκρινόμενη η ΕΕ στις απαιτήσεις των καιρών και τις προκλήσεις στην περιφερειά της δημιούργησε ένα αίσθημα ανικανότητας κι συχνά επέστρεψε σε πρακτικές διακυβερνητικές, αντιθετες με το πνεύμα της ενιαίας ευρωπαίκής δύναμης.
Έχασε λοιπόν η Ενωμένη Ευρώπη την ευκαιρία να παρουσιαστεί σαν ένας ακόμη διεθνής παίκτης, εκτός από το χώρο της ανθρωπιστικής δράσης; Ίσως όχι, αν αποφασίσει η ΕΕ πως πρέπει να δράσει και ηγέτες του μεγάθους της Μέρκελ και του Σαρκοζί ή του Κάμερον, αποδεχθούν ότι δεν θα παρεμβαίνουν καθημερινά, προβάλλοντας τα εθνικά τους συμφέροντα;
Γιατί για παράδειγμα, η προωθούμενη αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας, τροφίμων,φαρμάκων και γιατρών από τη Γαλλία και τη Βρετανία στη Βεγγάζη, δεν θα γίνει από δυνάμεις που θα φέρουν το μπλε κασκέτο με το σήμα της ΕΕ (που φόρεσαν στο Κόσοβο) αλλά με τα εθνόσημά τους. Αλλά αυτή η πράξη που είναι ηθικά δίκαια και αποδεκτή από τον ίδιο το λαό της Βεγγάζης, δεν παύει να αποτελεί στην ουσία –αλλά και τυπικά- μια παραβίαση των κανόνων του ΟΗΕ μιας κι αποτελεί παρέμβαση σε τρίτη χώρα και μάλιστα στην κατεύθυνση στήριξης μιας εμφύλιας σύρραξης. Αντίθετα το κύρος της ΕΕ και η παράδοσή της στη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας, δύσκολα θα μπορούσε ν’ αποτελέσει βάση μομφής για παραβίαση των διεθνών κανόνων.
Η ΚΠΑΑ επιτρέπει ρητά την ad-hoc εξέλιξη μιας αποστολής σε σύνθετες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως αυτή που σήμερα υφίσταται στη Λιβύη. Δεν θα δημιουργήσει προηγούμενο για το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό που θα προσαρτηθεί στην στρατιωτική αποστολή, ανεξαρτήτως της πηγής χρηματοδότησής τους. Άλλωστε ήδη έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτό ότι η ΕΕ θα είναι ο κύριος χορηγός βοήθειας, όταν οι μάχες υποχωρήσουν. Αλλά γιατί λοιπόν να περιμένουν πρώτα να αυξηθούν τα θύματα;
Στη Λιβύη, η Γαλλία ταπεινώθηκε, η Ιταλία είναι ανύπαρκτη, η Βρετανία είναι ενοχλημένη και η Γερμανία αμήχανη. Επιτέλους η ΕΕ ας αντιδράσει… τώρα!
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου