Είναι αλήθεια ότι εμείς οι Έλληνες δεν γνωρίζουμε την Ιστορία μας, ούτε την πρόσφατη βεβαίως, κι επίσης είναι αλήθεια, ότι όσα ακούσαμε ή μάθαμε γι’ αυτήν εύκολα τα ξεχνάμε.
Είμαι σίγουρος, ότι αν επιχειρήσουμε να επαναφέρουμε στη μνήμη των συμπολιτών μας τα ονόματα των τριών χειριστών του μοιραίου Ελικοπτέρου του Πολεμικού μας Ναυτικού, το οποίο «κατέπεσε» τη νύκτα 30 προς 31 Ιαν. 1996 επιχειρώντας κατ’ εντολήν του τότε Α/ΓΕΕΘΑ Ναυάρχου Χρήστου Λυμπέρη στις Μικρονησίδες ΙΜΙΑ,
ελάχιστοι θα θυμούνται τους ΗΡΩΕΣ ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ, ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟ και ΠΛΟΙΑΡΧΟ ΕΚΤΟΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟ.
Είχα την ιδιαίτερη τιμή να υπηρετώ τότε ως Ταγματάρχης στο 13οΣΑΚ(Σύνταγμα Αμφιβίων Καταδρομών) και τώρα 13η ΔΕΕ (Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων), με Διοικητή έναν ΑΡΙΣΤΟ Αξιωματικό και καθόλα ΣΤΡΑΤΙΏΤΗ, τον Συνταγματάρχη Γρετσίστα Ευθύμιο, του οποίου το «πέρασμα» από την εδώ 95 ΑΔΤΕ ως Στρατηγού «άφησε κατ’εμέ εποχή», αφού ήταν ένας από τους ελάχιστους που ασχολήθηκε όσο τίποτε με την επιχειρησιακή αναβάθμιση των Νησιών μας.
Στο 13οΣΑΚ υπήγοντο όλες οι Ειδικές Μονάδες των Νησιών του Ανατολικού μας Αιγαίου μεταξύ των οποίων και το 5οΕΤΕΘ στη Ν. Κω, με ετοιμότητα επάνδρωσης ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΝΤΟΛΗΣ, των Μικρονησίδων ΙΜΙΑ.
Δυστυχώς η εντολή αυτή ΠΟΤΕ δεν εδόθη από τον Α/ΓΕΕΘΑ, ο οποίος προτίμησε, τέτοιες οδηγίες ισχυρίζεται ότι έλαβε από την τότε Πολιτική Ηγεσία, να διατάξει την επάνδρωση με άνδρες της ΜΥΚ(Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών)και τώρα ΔΥΚ(Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών), ΜΟΝΟ της Ανατολικής ΙΜΙΑ, επιτρέποντας στους Τούρκους να καταλάβουν την
Δυτική, με τα γνωστά επακόλουθα.
Εκείνο που δεν είναι γνωστόν και το καταθέτω, είναι η έντονη διαφωνία με τον Α/ΓΕΕΘΑ και επιμονή του τότε Διευθυντή Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ υποστρατηγού Θεόδωρου Νικολαίδη, γνωστού στις Ειδικές Δυνάμεις και ως «Ντόρη», με ύφος προκλητικό και στα όρια του αντιπειθαρχικού, για την επιχειρησιακή χρησιμοποίηση Τμήματος των Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού, το οποίο και λόγω αποστολής και λόγω σχεδίασης είναι σίγουρο ότι θα απέτρεπε τις γνωστές εξελίξεις.
Οι εξελίξεις αυτές και ο μετέπειτα απολογισμός τους στο ΓΕΕΘΑ, δικαίωσαν δυστυχώς και οδήγησαν τον ΛΕΒΕΝΤΗ και ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ αυτό Αξιωματικό στην παραίτηση και όχι στην αποστρατεία και αυτό το τονίζω.
Έρχομαι τώρα να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία, που αφορά στην πτώση του Ελικοπτέρου ΠΝ 21 του Πολεμικού μας Ναυτικού, με τους τρεις ΗΡΩΕΣ χειριστές.
Ξημέρωνε 31 Ιαν 1996, όταν στην Αίθουσα Επιχειρήσεων του 13ουΣΑΚ και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη όλες οι επιχειρησιακές διαδικασίες για την ανάθεση- ανάληψη αποστολής, εισήλθε προερχόμενος από το ΣΔΑΜ(Στρατηγείο Διοικήσεως Ανατολικής Μεσογείου με αποστολή τη Διεύθυνση και τον Έλεγχο των Ναυτικών Επιχειρήσεων του Πολεμικού μας Ναυτικού), ο Αξιωματικός Σύνδεσμος της ΜΥΚ στο 13οΣΑΚ και επιβεβαίωσε την αιωρούμενη μέχρι τότε πληροφορία, για πτώση Ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού, λέγοντας με δάκρυα στα μάτια επακριβώς «Κύριοι δυστυχώς οι Τούρκοι μας κατέρριψαν Ελικόπτερο, που απονηώθηκε από τη Φρεγάτα ΝΑΥΑΡΙΝΟ για αναγνώριση στη Δυτική ΙΜΙΑ».
Όπως καταλαβαίνετε, η ατμόσφαιρα φορτίστηκε συγκινησιακά και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το πρώτο ΣΟΚ, η Διοίκηση και το Επιτελείο του 13ουΣΑΚ και ο Διοικητής του ΕΤΑ/ΣΧΑΛ(Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών της Σχολής Αλεξιπτωτιστών), ακολούθησε η σταδιακή αποκλιμάκωση και ο τερματισμός της κρίσης, που έφεραν στην Αίθουσα σκυμμένα κεφάλια, ταπείνωση και προβληματισμό.
Ταπείνωση και προβληματισμό, γιατί οι Ένοπλες Δυνάμεις υπέστησαν απώλειες, κατελήφθη Εθνικό Έδαφος-έστω και προσωρινά- χωρίς αντίδραση, δημιουργήθηκε «γκρίζα» περιοχή στο Αιγαίο Πέλαγος και όλα αυτά από την κακή, κάκιστη μπορώ να πω, συνεργασία της Πολιτικής με την Στρατιωτική Ηγεσία, που οδήγησε στη χείριστη εκτίμηση και αξιολόγηση μίας μικρής τοπικής κρίσης και σε λανθασμένες αποφάσεις.
Η κρίση αυτή ανήκει στην Ιστορία, η οποία είμαι σίγουρος ότι θα προσθέσει και άλλες
άγνωστες μέχρι τώρα σελίδες στο μέλλον, για να κλείσει οριστικά αυτό το κεφάλαιο και να δοθούν οριστικές απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα πρώτον των συγγενών, απογόνων και φίλων των ΤΡΙΩΝ ΗΡΩΩΝ και δεύτερον ολόκληρου του Ελληνικού Λαού.
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, πέραν των ολοφάνερων ευθυνών και της ανεπάρκειας της
τότε Πολιτικής Ηγεσίας, μία προσεκτική προσέγγιση και αξιολόγηση των δεδομένων, οδηγεί στα εξής συμπεράσματα όσον αφορά στις αποφάσεις του Α/ΓΕΕΘΑ;
α. Δεν έδωσε εντολή για επάνδρωση και της Δυτικής ΙΜΙΑ.
β. Απέκλεισε, παρά την φορτική πίεση του Διευθυντή Ειδικών Δυνάμεων υποστράτηγου Θεοδώρου Νικολαίδη, τη χρησιμοποίηση Τμήματος Ειδικών Δυνάμεων προσιδιάζοντος στη φύση της συγκεκριμένης αποστολής και έδωσε εντολή για επάνδρωση ΜΟΝΟ της Ανατολικής ΙΜΙΑ και μάλιστα από άνδρες της ΜΥΚ, εκπαιδευμένους σε αποστολές τελείως διαφορετικές από την ανατεθείσα, προφανώς «Για να πάρει όλη τη δόξα το Πολεμικό Ναυτικό» σε περίπτωση θετικής έκβασης, έχοντας υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες αυτών των ανδρών.
γ. Έδωσε εντολή για απονήωση και αναγνωριστική υπέρπτηση της Δυτικής ΙΜΙΑ, στο Ελικόπτερο ΠΝ 21 της Φρεγάτας ΝΑΥΑΡΙΝΟ, γνωρίζοντας ότι η αποστολή αυτή οδηγούσε κατευθείαν στο θάνατο, αφού επρόκειτο να εκτελεσθεί κάτω από κακές καιρικές συνθήκες και το κυριότερο πάνω από εχθρικό έδαφος (ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΙΜΙΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ), με ότι αυτό συνεπάγεται.
δ. Η επίκληση εκ μέρους του και εκ των υστέρων της δικαιολογίας, ότι αυτές τις οδηγίες έλαβε από την Πολιτική Ηγεσία επειδή μόνο στην Ανατολική ΙΜΙΑ είχε υψωθεί η Ελληνική Σημαία, δεν αναιρεί τις ευθύνες του ως Α/ΓΕΕΘΑ όσον αφορά στη μή επάνδρωση και της Δυτικής ΙΜΙΑ, αποκλείοντας με τον τρόπο αυτό τον αντιπερισπασμό εκ μέρους των Τουρκικών Δυνάμεων, όπως και έγινε, με σκοπό την αποκόμιση μεγαλύτερων οφελών στο διπλωματικό πεδίο.
Η κρίση των ΙΜΙΩΝ, ανέδειξε τα προβλήματα που δημιουργούνται στο πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, κάθε φορά που αυτά καλούνται να χειριστούν κρίσεις αναλόγου μορφής και έντασης και αφορούν κυρίως στις σχέσεις μας με την Τουρκία κυρίως αλλά και με άλλες χώρες, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση την Ιταλία, η οποία «αρνήθηκε» να στηρίξει τη θέση της Ελλάδας ότι οι Μικρονησίδες ΙΜΙΑ της ανήκουν από την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στις 7 Μαρ 1948 και μετά.
Παρότι την παραπάνω κρίση ακολούθησαν καταιγισμός υλοποίησης εξοπλιστικών προγραμμάτων και προσπάθειες για την εξάλειψη των συγκεκριμένων προβλημάτων, μια νέα κρίση αυτή με τον Κούρδο Ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν ήλθε για να αναδείξει τα ίδια ακριβώς προβλήματα.
Είναι αυτά τα προβλήματα που σε συνδυασμό με τα ανάλογα της οικονομίας, της διαφθοράς και την ηθελημένη(;) διαστρέβλωση της Ιστορίας μας, οδηγούν τη Χώρα στη διεθνή ανυποληψία και απαξίωση, ανίσχυρη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.
Διότι πώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει την αναγγελία της υπαγωγής μας υπό την εποπτεία της «Τρόικα» στις 23 Απρ 2010 από το «Καστελόριζο» ή την αποφυγή οριοθέτησης με την Κύπρο και το Ισραήλ της ΑΟΖ, κοντά στο «Καστελόριζο», όταν είναι γνωστό-εκτός και αν δεν είναι-ότι η ονομασία του ακριτικού μας Νησιού από την αρχαιότητα είναι ΝΗΣΟΣ ΜΕΓΙΣΤΗ και αυτό το απαιτεί, το επιτάσσει και το επιβάλλει η Ιστορία μας.
Την Ιστορία αυτή είναι καιρός να τη μάθουμε, να την υπερασπιζόμαστε και να την προβάλλουμε σε κάθε ευκαιρία όλοι μας και πρώτοι απ’ όλους οι Πολιτικοί που θέλουν και κόπτονται να μας εκπροσωπούν, για να έχουν τη δυνατότητα να προασπίζουν τα Εθνικά μας Θέματα, όταν και όπου χρειαστεί.
Ελπίζω οι Τοπικοί Άρχοντες-Βουλευτές, Περιφερειάρχης, Δήμαρχοι-να συμφωνούν μαζί μου, αποδίδοντας έτσι τον ελάχιστο φόρο τιμής στους τρεις ΗΡΩΕΣ ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ, ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟ ΚΑΙ ΠΛΟΙΑΡΧΟ ΕΚΤΟΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟ, για τα 15 χρόνια από τον άδικο χαμό τους.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.
* Γράφει ο Αντώνης Τσαμπάζης
Ταξίαρχος ε.α.
Δημοσίευση σχολίου