Αυτές, συνοπτικά, ήταν οι πολύ…κακές σκέψεις στο μυαλό του Υπουργού Εξωτερικών της υπερδύναμης των ΗΠΑ εις βάρος μας: «Εμείς θα κάνουμε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα κι όποιος θέλει, Τούρκος ή Ρώσος, ας κοπιάσει να την ακυρώσει»!Ο κύριος Ρασκ έβαζε, βέβαια, και για την Ελλάδα 2-3 όρους να εφαρμόσει – αν κατάφερνε πρώτα να παρακάμψει το εμπόδιο «Μακάριος»
(σελίδα 286 του FOREIGN RELATIONS OF THE UNITED STATES, 1964-1968, VOLUME XVI, CYPRUS; GREECE; TURKEY):
1. Μετά που θα γινόταν η Ένωση, η Ελληνική Κυβέρνηση θα έπρεπε να διαπραγματευθεί σύντομα (θα μπορούσε δηλαδή να καθυστερήσει από μια 5ετία μέχρι και 50ετία, ας πούμε, όπως κάμνουν σήμερα οι Τούρκοι μετά την εισβολή), και με καλή πίστη με την Τουρκική, πάνω στο θέμα της αμοιβαίας κατάργησης των Συμφωνιών Εγγυήσεως και Συμμαχίας. Ως αντάλλαγμα για την κατάργηση η Ελλάς θα έπρεπε να κάμει στους Τούρκους δύο παραχωρήσεις.
α) Να εγγυηθεί τα μειονοτικά δικαιώματα των Τ/Κυπρίων όπως τα είχε ήδη καθορίσει ο Ντην Άτσεσον
και β) Να προσφέρει στην Τουρκική Κυβέρνηση βάση επι ενοικίω σε κατάλληλη περιοχή, ακολουθώντας τις συμβουλές του Ανώτατου Αρχηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων Ευρώπης (και γι’ αυτό θα μπορούσε η Ελλάς να συζητά με την Τουρκία μέχρι σήμερα, αφού θα είχε ήδη γίνει η Ένωση, μέχρις ότου το αίτημα ξεφουσκώσει, αφού δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος από κανένα για κανένα, όντας όλοι στο ΝΑΤΟ και με τα δικαιώματα των Τ/Κυπρίων εξασφαλισμένα).
Πάντως, συνέχιζε ο Ρασκ, σε περίπτωση…απροθυμίας της Ελληνικής Κυβέρνησης να διαπραγματευθεί όλα τα ανωτέρω, αφού θα είχε ήδη επιτευχθεί η Ένωση, και αφού η Τουρκική διαφωνούσε εκ προοιμίου με την επί ενοικίω διευθέτηση, αυτό που έμενε να γίνει ήταν να προειδοποιηθεί η Ελλάς ότι η ενωμένη πλέον μαζί της Κύπρος θα είχε να αντιμετωπίσει κάποια άλλα σοβαρά προβλήματα! Επί παραδείγματι την…ΤΟΥΡΔΥΚ, την οποία η Τουρκική Κυβέρνηση θα επεδίωκε να διατηρήσει επί της νήσου(!) Αυτό θα έκαμνε τις σχέσεις των δύο χωρών πολύ δύσκολες(!), αν και (άκουσον άκουσον) η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα μπορούσε να βγάλει ένα ψήφισμα που να καλεί τους Τούρκους να τα μαζεύουν και να του δίνουν (relinquish these rights and get out)!
Στον Ινονού, συνεχίζει ο Ρασκ, θα έπρεπε να λεχθεί, «κρίμα, κύριε, που δεν δεχθήκατε την επί ενοικίω βάση γιατί είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσατε να επιτύχετε ποτέ. Να είστε σίγουρος (σ.287) ότι οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες ν’ αφήσουν την Κύπρο να γίνει δεύτερη Κούβα.» (Μέχρι σήμερα η νεολαία του ΑΚΕΛ – κυριότερου συμμάχου του προέδρου Μακαρίου που «αγωνιζόταν» για την Ένωση – έχει ως σύμβολό της τον Τσε Γκουεβάρα κι όχι τον Αυξεντίου, γιατί πιστεύουν πως μια μέρα… μια μέρα…η Κύπρος θα γίνει Κούβα!! Κατά τα άλλα το ΑΚΕΛ διακηρύττει με κάθε ευκαιρία ότι δεν έκαμε ποτέ κακό στην Κύπρο!)
«Γνωστοποιούμε, λοιπόν», συνέχιζε ο Ρασκ, «στην Τουρκία ότι ενθαρρύνουμε την Ελλάδα να κηρύξει την Ένωση και προτιθέμεθα να τη διαβεβαιώσουμε ότι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς εξωτερικές επεμβάσεις από πουθενά».
Τελικά ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο άνθρωπος που έπεισε τους Αμερικανούς ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν προς το συμφέρον όλων, ΝΑΤΟ, Κύπρου, Ελλάδος και Τουρκίας, δεν τόλμησε να παραμερίσει, μαζί με τον Διγενή και τη Μεραρχία το εμπόδιο «Μακάριος». Ο Λουκής Ακρίτας τον είχε προειδοποιήσει ότι ο Μακάριος είχε τόση δύναμη (τη στήριξη του σοβιετικού ΑΚΕΛ αλλά και μερίδας της εμποροβιομηχανικής δεξιάς, που θα «ζήμιωνε» από μια πτωχή Ελλάδα), ώστε θα αποτύγχανε και θα εκτιθόταν διεθνώς. Ο πρώτος που κατάλαβε αμέσως τα μηνύματα των καιρών ήταν ο υιός Παπανδρέου, ο διάσημος Ανδρέας, που εγκατέλειψε αμέσως τις δικές του ενωτικές πεποιθήσεις και τις αντικατέστησε με μακαριακές. Κατάλαβε, δηλαδή, πως στην παραπλάνηση του λαού βρίσκεται το μυστικό της άμεσης ικανοποίησης πάσας πολιτικής φιλοδοξίας. Έτσι ο Μακάριος παρέμεινε παγκοσμίου φήμης Πρόεδρος, ο Ανδρέας έγινε αργότερα διάσημος πρωθυπουργός και το ΑΚΕΛ (μια αμελητέα δύναμη, κατά τον Μακάριο, το 1957), έβγαλε και Πρόεδρο της πασίγνωστης ανά την υφήλιο Κυπριακής Δημοκρατίας!
Όλα τέλειωσαν καλά για όλους τους ηγέτες, εκτός από τον λαό της Κύπρου και την ίδια την Κύπρο, που δεν έγινε ούτε ποτέ θα γίνει «Κούβα». ΝΑΤΟ, ναι, έγινε και μάλιστα μέσω Τουρκίας αντί μέσω Ελλάδος, πέρα από κάθε αμερικάνικη προσδοκία!
Τώρα, σιγά σιγά, τ’ αγάλματα μετακινούνται και απομακρύνονται. Πότε με το καλό θα εξαφανισθούν τελείως;
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου